ติดเธอ

"ดุจังเลยครับ" สิงห์ยิ้มที่มุมปาก

"งั้นก็รีบกินรีบกลับเลยค่ะ"

"พี่ล้อเล่นน่า"

"หนูง่วงเเล้วอ่ะ"

หญิงสาวยกมือปิดปากหาวหวอดๆ

"นอนก็ได้นะเดี๋ยวพี่กินเสร็จล็อคประตูให้ครับ"

"แน่ใจนะว่าพี่จะไม่แอบทำอะไรหนู"

"มองพี่เป็นคนแบบนั้นหรอครับ"

"เปล่าค่ะ ถ้างั้นกินเสร็จแล้วฝากเก็บด้วยนะคะ"

"ได้ครับ"

เธอเดินไปปิดม่านกั้นก่อนจะล้มตัวลงนอนต่อโดยที่ปล่อยให้ชายหนุ่มนั่งกินข้าวอย่างเงียบๆ

เวลาผ่านไปเท่าไหร่ไม่รู้ ม่านฟ้างัวเงียตื่นมาอีกทีเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูจากทางด้านนอกจนเธอต้องตื่นมาอีกรอบ

00.00 น.

"ใครคะ"

" " เงียบ

"ถามว่าใครคะ"

" " เงียบ

"หรือว่าพี่สิงห์ลืมของหรอคะ"

แอด...

หญิงสาวเปิดประตูออกไป แทนที่จะเป็นสิงห์ตามที่เธอคาดเดาแต่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอกลับเป็นขุนพล ชายหนุ่มยืนกอดอกนิ่งไม่พูดสักคำ เขามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะดันตัวเข้ามาในบ้านได้สำเร็จ

"พี่จะทำอะไรคะ"

" "

"พี่เป็นอะไรคะ แล้วดึกป่านนี้มาทำอะไรคะ"

"พี่ต้องเป็นคนตอบหรือไง"

"ก็ใช่นะสิคะ"

"พี่ควรจะถามเรามากกว่านะ"

"คะ?" เธอเอียงคอถาม

"ไปไหนมา"

"คือ..."

"พี่ถามว่าไปไหนมาตั้งหลายอาทิตย์!"

เสียงเข้มเอ่ยขึ้นอย่างดุดัน เขาจ้องมองในตาสวยอย่างหาคำตอบ ดูสิว่าหญิงสาวจะตอบเขาว่าอย่างไร เมื่อครู่เขาเห็นทั้งหมด ตอนแรกชายหนุ่มดีใจมากที่เห็นบ้านพักเธอก็ปิดไฟ แต่พอจะเข้ามาถามเขากลับเห็นผู้ชายเดินออกจากบ้านของเธอไป เขารู้สึกโกรธมากแต่กลัวว่าหากเข้ามาตอนนั้นเรื่องมันจะยิ่งไปกันใหญ่ เขาจึงรอสักพักค่อยหาโอกาสถามเธอเองจะดีกว่า

"หนูไป...เอ่อ..."

"ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร"

" " เงียบ

ที่เขาถามเพราะว่าเห็นหน้าไม่ชัดมันค่อนข้างมืดมาก ม่านฟ้าหลบตาเขาเพราะไม่อยากเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟังเท่าไหร่ เดิมทีเธอกะว่าจะอยู่แบบเงียบๆไม่บอกเรื่องนี้กับใครทั้งนั้น แต่ดูเหมือนว่าขุนพลกำลังจะทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่

"ตอบพี่มาครับ"

"พี่สิงห์ค่ะ ลูกชายคนเล็กของท่านนายพล..."

"ว่าไงนะ"

"พี่รู้จักพี่สิงห์ด้วยหรอคะ"

"รู้สิ รู้จักดีเลยล่ะ"

"พี่มาหาหนูเพราะเรื่องแค่นี้เองหรอคะ"

"เรื่องแค่นี้หรอ"

ขุนทัพเดินตรงเข้าหาอีกฝ่ายจนเธอต้องถอยหนีไปชิดกำแพงอีกฝั่ง

"พี่จะทำอะไรคะ"

"ไอ้นั่นมันตัวอันตราย เธออยู่ห่างจากมันไว้ก็ได้นะ"

เขาหมายถึงสิงห์นั่นเอง ม่านฟ้าทำหน้างงเพราะเธอไม่เห็นว่าสิงห์จะอันตรายอย่างที่เขาว่าเลยสักนิด

"หนูไม่..."

"ดื้อจังเลยนะ"

คราวนี้เขาก้าวเข้าหาเธอระยะประชิดตัว ชายหนุ่มถือวิสาใช้แขนทั้งสองข้างยันกำแพงเอาไว้

"พี่จะ..."

จุ๊บ

ริมฝีปากหนาฝังลงที่แก้มของอีกฝ่ายอย่างฉวยโอกาส เขาหอมข้างซ้ายทีขวาทีโดยที่หญิงสาวยืนนิ่งอึ้งไปหลายวินาที

"พี่อย่า..."

"ทำไม...พี่ไม่ใช่คนแรกแล้วหรอ"

"ไม่ใช่นะคะ"

"พี่ทำมากกว่าหอมยังได้แต่พี่ไม่ทำ"

เขาขยับตัวให้ออกห่างจากคนตัวเล็กอย่างอ้อยอิ่ง ม่านฟ้าหน้าแดงก่ำด้วยความอาย ถึงเธอจะไม่ได้บริสุทธิ์ผุดผ่องแล้วแต่นับตั้งแต่วันที่พ่อเลี้ยงสารเลวนั่นพรากเอาของรักไปจากเธอไป เธอก็ไม่เคยเสียมันให้ใครอีกเลย

"พี่ทำแบบนี้ทำไมคะ"

"พี่อยากให้เธอเลิกยุ่งกับหมอนั่นซะ"

"ทำไม..."

"ที่หายไปเพราะไปอยู่กับมันมาใช่ไหม"

"ค่ะ" เธอพยักหน้ารับ

"ว่าแล้วเชียว ในที่สุดก็เดินตามรอยคนก่อนหน้าจนได้..."

"อะไรกัน ตอมรอยใคร นี่พี่หมายถึงใครคะ"

เธอขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างงงงวย เขาใช้คำรุนแรงกับจิตใจเธอเกินไปแล้วนะ มีสิทธิ์อะไรมาว่าเธอกัน!

"ไหนบอกว่าจะไม่ให้ใครง่ายๆ ทำไมถึงยอมมันง่ายๆล่ะ"

"พี่ขุนทัพ มันจะมากไปแล้วนะ"

เธอมองเขาอย่างผิดหวัง

"มากไปหรอ พี่ยังไม่ได้ทำเหมือนที่มันทำกับเธอเลยนะ"

"พี่!" เธอง้างฝ่ามือขึ้น

"เอาสิ ตบเลย"

"พี่ออกไปได้แล้วหนูจะพักผ่อน"

"ไม่ครับ คืนนี้พี่จะอยู่ที่นี่..."

"ไม่ได้ค่ะ"

"ทำไมจะไม่ได้ ไอ้นั่นมันยังเข้ามาได้เลย"

"แต่มันไม่เหมือนกันค่ะ"

"นี่ยอมรับแล้วใช่ไหมว่ามีอะไรกับมันแล้ว"

"ไม่ใช่นะ ไปกันใหญ่แล้วค่ะ"

"งั้นมานี่"

เขาคว้าข้อมือเล็กดึงให้เซตามไปที่เตียงก่อนจะทับลงมาบนตัวอีกฝ่าย

"พะ พี่อย่าทำอะไรบ้าๆนะ"

"ทำไม...กลัวพี่แต่ไม่กลัวมันอย่างนั้นสิ"

"พี่พูดไม่รู้เรื่องแล้วนะ ปล่อยยยย"

เธอดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของเขาไปมา แต่ยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งโมโหและรักเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม มือใหญ่ถือวิสาสะบีบแก้มของเธอให้เผยอริมฝีปากก่อนจะบดจูบเธออย่างเร่าร้อน

"อื้อออออ"

จ้วบ จ้วบ

"อื้อๆๆๆ"

เธอดิ้นสุดกำลังแต่ไม่เป็นผล ชุดที่เธอใส่นอนก็ล่อเสือล่อจระเข้ดีเสียจริง หญิงสาวดิ้นพล่านอยู่ใต้ร่างใหญ่และดูเหมือนว่าเขาจะเป็นฝ่ายคุมเกมส์ได้ทั้งหมด

จ้วบ จ้วบ

ปากเริ่มซนซุกไซร้ตามซอกคอขาวก่อนจะสร้างรอยเอาไว้ให้เธอเจ็บใจเล่น หญิงสาวหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บเข้ามาแทรก มือใหญ่ปัดป่ายตามตามอันนุ่มนิ่มที่มีเพียงแค่ชุดบางๆแค่เพียงสะกิดเบาๆคนถูกกระทำก็แทบจะดิ้นตาย ขุนพลไล่ต่ำลงมายังไหปลาร้าคู่สวยและลากลิ้นร้อนผ่านเนินอกอวบที่เอ่อล้นพ้นจากขอบชุดมาหลอกล่อเขา เขาค่อยๆจูบมันทุกสัดส่วนเท่าที่คนอย่างเขาจะหาเจอ ริมฝีปากร้อนระอุกดจมฝังผิวที่เต่งตึง

"อื้อออ อ๊ะอย่าาาา"

"พี่ไม่ไหวแล้วครับ..."

"พี่จะทำกับหนูแบบนี้ไม่ได้นะ อ๊ะ อื้อออ"

เขาดึงขอบชุดที่อยู่ตรงหน้าอกลงมาเผยให้เห็นอกอวบซ่อนรูปด้านใน เขาไม่รอช้าครอบครองมันด้วยความกระหาย

"อ๊ะ ซี๊ดดดดด"

จ้วบ จ้วบ

"อื้อออ อ๊ะ"

ปลายลิ้นร้อนดูดกินเนินสวาอันอวบอิ่มอย่างเอาแต่ใจและเร่าร้อน คนใต้ร่างถึงกับเด้งตัวขึ้นด้วยความเสียว ขุนพลพรมจูบไปทุกอณูจนคนตัวเล็กไม่รู้ตัวว่าชุดนอนถูกถอดมันออกไปตอนไหน ขุนพลจ้องมองเรือนร่างสาว อกอวบที่พอดียอดประทุมถันอมชมพูเต่งตึง สะโพกเว้าโค้งอย่างสวยงาม เขาฝังริมฝีปากลงไปยังหน้าท้องแบนราบของคนตัวเล็ก บดขยี้อกอวบขาวผ่อง ปากหนาลิ้มรสมันด้วยการตวัดลิ้นอย่างชำนาญจนคนใต้ร่างสั่นสะท้านความสยิว ร่างบางหอบหายใจเหนื่อยหอบพลางส่งเสียงครางเบาๆไม่ขาดสาย