All Chapters of นางบำเรอต่างแดน NC18+: Chapter 1 - Chapter 10

"นังลูกไม่รักดี! แกรีบเก็บกระเป๋าแล้วออกไปจากบ้านฉัน!" ผู้เป็นแม่พูดไปพร้อมกับปาดน้ำตา "แต่แม่ ลุงเด่นชัยมันปล้ำฉันนะแม่ไล่ลูกตัวเองออกไปแล้วมันล่ะ?" ม่านฟ้ามองผู้เป็นแม่ด้วยน้ำเสียงที่ตัดพ้อ "แค่แกออกไปจากที่นี่ ทุกอย่างมันจะดีขึ้น" ดาวพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ โดยไม่ได้สนใจลูกสาวที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น เธอรวบเสื้อผ้าที่ถูกโยนลงพื้นอย่างไม่ใยดีมาสวมใส่ พร้อมกับเก็บเสื้อผ้าที่เธอมียัดใส่กระเป๋าใบใหญ่ทั้งๆที่เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน "นังดาว แกจะให้หนูม่านฟ้าออกไปจริงๆหรอ" "หุบปากซะ ถ้าแกไม่อยากออกไปอีกคน" "ไม่จ๊ะๆ" ตาเฒ่าหัวงูยกมือขึ้นสองข้างปฏิเสธ ม่านฟ้าหันกลับมามองบ้านที่เธออยู่อาศัยตั้งแต่เล็กจนโตเป็นครั้งสุดท้ายด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม พร้อมกับลากกระเป๋าใบใหญ่เดินห่างออกไปเรื่อยๆโดยไม่รู้จุดหมายที่เธอจะไป เธอเดินไปตามถนนที่ไม่ค่อยมีรถวิ่งผ่านเท่าไหร่นัก เอี๊ยดดด!!! รถตู้สีดำคันหนึ่งแล่นมาจอดขวางด้านหน้า มีชายสวมชุดสูทสีดำเดินลงมาอย่างสง่า "ขึ้นรถครับ" "ไปไหนคะ" "มาเถอะแม่หนู..." ฉันมองผู้ชายวัยกลางคนที่มองมาที่ฉันอย่างไร้ความรู้สึกใดๆ ท่าทางของชายที่นั่งอยู่ในร

เธอไม่ได้โกรธเขาแต่เธออายที่เธอมาอยู่จุดนี้ต่างหากล่ะ ม่านฟ้านอนฟุบลงบนเตียงนุ่มก่อนที่น้ำตาจะค่อยๆไหลออกมาโดยไร้เสียงสะอึกสะอื้นใดๆ เธอเสียใจที่อนาคตของเธอมาถึงจุดที่ผู้คนเหยียบย่ำ ไร้เกียรติ ไร้ศักดิ์ศรี เธอมั่นใจแน่วแน่แล้วว่าชีวิตนี้จะไม่มีความรักเด็ดขาด เธอกลัวที่จะตกหลุมรักขุนพล แน่นอนว่าตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกดีกับเขาไปแล้ว และนั่นเอง...เธอถึงต้องตัดไฟแต่ต้นลม! "ลืมเขาไปซะม่านฟ้า เขาไม่มีทางมารักคนแบบเธอได้" ม่านฟ้าปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆก่อนจะลุกขึ้นอาบน้ำเข้านอน เธอข่มตาเพื่อให้หลับไปโดยที่ไม่มีอะไรมาก่อกวนใจเธออีก หลายวันต่อมา... ม่านฟ้ายังคงอยู่ที่นี่โดยมีแม่บ้านส่วนกลางส่งข้าวส่งน้ำทุกๆ3เวลา เธอยิ้มแย้มอย่างเป็นมิตร ทำความคุ้นชินกับทุกคน ตั้งแต่วันนั้นเธอกับขุนพลก็ไม่ได้เจอหน้ากันอีก แต่เธอก็ยังเจอเพื่อนของเขาบ้างตามตลาดหรือเวลาที่เธอออกไปวิ่งออกกำลังกาย และตั้งแต่เริ่มต้นที่เธอมาที่นี่จนถึงวันนี้ม่านฟ้าก็ยังไม่เคยได้รับแขกเลยสักครั้ง เธอไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่ก็ไม่ได้ถามใครออกไป เธอกลับจากไปออกกำลังกายก่อนจะเดินผ่านบ้านพักของขุนพลและเพื่อนๆ หญิงสาวสวมชุดเข้ารูปเพื่อความ

3วันผ่านไป... ม่านฟ้าถูกขังอยู่ภายในห้องเป็นเวลา3วันเต็มโดยที่สิงห์ยังเมตตาเอาข้าวและน้ำมาให้ตลอด เธอคาดเดาความคิดผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลย ทุกครั้งที่เขาเจอเธอ มันเหมือนว่าเขาเป็นคนหลายบุคลิกและยิ่งไปกว่านั้นเขายังบอกเธอว่าท่านนายพลก็ไม่สามารถมาช่วยเธอได้ นั่นทำให้เธอแน่ใจว่าสองพ่อลูกอาจจะมีความสัมพันธ์ลับที่เธอยังไม่รู้เป็นแน่ แต่ถึงอย่างไรระหว่างนี้เธอก็จะไม่สร้างความวุ่นวายใดๆ รอจังหวะที่เขาเผลอเธอจึงจะหาทางหนีออกไป ไม่นานนักม่านฟ้าก็ได้ยินก็มีเสียงรถแล่นเข้ามา ม่านฟ้าพยายามมองตามขอบหน้าต่างที่ถูกปิดสนิทแต่ก็ดูไม่ออกว่าคนที่มาคือใคร เธอเห็นแค่เพียงหลังไวๆไม่ชัดเท่าไหร่ เสียงของคนผู้นั้นกำลังยืนคุยกับสิงห์ ก่อนที่เขาจะมองเข้ามาในบ้าน ท่านนายพลเอ่ยปากถามลูกชายตัวดีของเขา ท่านได้รับข่าวจากลูกน้องว่าม่านฟ้าเด็กคนนั้นที่เขาเคยพาทำงานที่นี่หายตัวไป เขาจึงต้องออกมาตามหา และที่แรกที่เขาจะมานั่นก็คือตามหาลูกชายคนเล็กของเขานั่นเอง "แกไปสร้างวีรกรรมอะไรเอาไว้อีก หืมไอ้ลูกชาย" "พ่อจะสนใจทำไม ทางที่ดีพ่อไปห่วงลูกชายใหญ่พ่อดีกว่าครับ" "แกอย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน บอกมาว่าเอาเด็กนั่นไปไว้ไหน" "

"ดุจังเลยครับ" สิงห์ยิ้มที่มุมปาก "งั้นก็รีบกินรีบกลับเลยค่ะ" "พี่ล้อเล่นน่า" "หนูง่วงเเล้วอ่ะ" หญิงสาวยกมือปิดปากหาวหวอดๆ "นอนก็ได้นะเดี๋ยวพี่กินเสร็จล็อคประตูให้ครับ" "แน่ใจนะว่าพี่จะไม่แอบทำอะไรหนู" "มองพี่เป็นคนแบบนั้นหรอครับ" "เปล่าค่ะ ถ้างั้นกินเสร็จแล้วฝากเก็บด้วยนะคะ" "ได้ครับ" เธอเดินไปปิดม่านกั้นก่อนจะล้มตัวลงนอนต่อโดยที่ปล่อยให้ชายหนุ่มนั่งกินข้าวอย่างเงียบๆ เวลาผ่านไปเท่าไหร่ไม่รู้ ม่านฟ้างัวเงียตื่นมาอีกทีเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูจากทางด้านนอกจนเธอต้องตื่นมาอีกรอบ 00.00 น. "ใครคะ" " " เงียบ "ถามว่าใครคะ" " " เงียบ "หรือว่าพี่สิงห์ลืมของหรอคะ" แอด... หญิงสาวเปิดประตูออกไป แทนที่จะเป็นสิงห์ตามที่เธอคาดเดาแต่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอกลับเป็นขุนพล ชายหนุ่มยืนกอดอกนิ่งไม่พูดสักคำ เขามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะดันตัวเข้ามาในบ้านได้สำเร็จ "พี่จะทำอะไรคะ" " " "พี่เป็นอะไรคะ แล้วดึกป่านนี้มาทำอะไรคะ" "พี่ต้องเป็นคนตอบหรือไง" "ก็ใช่นะสิคะ" "พี่ควรจะถามเรามากกว่านะ" "คะ?" เธอเอียงคอถาม "ไปไหนมา" "คือ..." "พี่ถามว่าไปไหนมาตั้งหลายอาทิตย์!" เสียงเข

เธอขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างงงงวย เขาใช้คำรุนแรงกับจิตใจเธอเกินไปแล้วนะ มีสิทธิ์อะไรมาว่าเธอกัน! ขุนพลก้าวเท้าตรงเข้าหาจนเธอต้องถอยหนีไปชิดกำแพงอีกฝั่ง หญิงสาวคิดในใจว่าต่อไปเขาต้องเข้ามาประชิดเธอแน่ๆ ม่านฟ้าจึงเอี้ยวตัวพยายามจะหนี แต่ไม่เป็นผลเขารู้ทันรวบตัวเธอเอาไว้ได้ก่อน "พี่จะทำอะไรคะ" "ไอ้นั่นมันตัวอันตราย เธออยู่ห่างจากมันไว้ก็ได้นะ" เหมือนอย่างที่เธอฝันเป๊ะ! เขาหมายถึงสิงห์นั่นเอง ม่านฟ้าทำหน้างงเพราะเธอไม่เห็นว่าสิงห์จะอันตรายอย่างที่เขาว่าเลยสักนิด "หนูไม่..." "ดื้อจังเลยนะ" คราวนี้เขาก้าวเข้าหาเธอระยะประชิดตัว ชายหนุ่มถือวิสาใช้แขนทั้งสองข้างยันกำแพงเอาไว้ "พี่จะ..." จุ๊บ ริมฝีปากหนาฝังลงที่แก้มของอีกฝ่ายอย่างฉวยโอกาส เขาหอมข้างซ้ายทีขวาทีโดยที่หญิงสาวยืนนิ่งอึ้งไปหลายวินาที "พี่อย่า..." เธอเอามือทาบอกเขา "ทำไม...พี่ไม่ใช่คนแรกแล้วหรอ" "ไม่ใช่นะคะ" "พี่ทำมากกว่าหอมยังได้แต่พี่ไม่ทำ" เขาขยับตัวให้ออกห่างจากคนตัวเล็กอย่างอ้อยอิ่ง ม่านฟ้าหน้าแดงก่ำด้วยความอาย ถึงเธอจะไม่ได้บริสุทธิ์ผุดผ่องแล้วแต่นับตั้งแต่วันที่พ่อเลี้ยงสารเลวนั่นพรากเอาของรักไปจากเธอ