หลงรัก

เขาเอื้อมมือมาจับไหล่ทั้งสองข้างของม่านฟ้าเอาไว้ ดวงตาคมจ้องมองอีกฝ่ายอย่างล่วงรู้ความคิด เธออาจจะไม่เหมือนแก้วตาผู้หญิงที่เขาเคยรักก็ได้

"พี่สิงห์เป็นอะไรไปคะ"

เธอเอามือแตะที่หน้าผากของอีกฝ่าย

"พี่ไม่เป็นไรครับ"

"แน่ใจนะคะ ถ้าอย่างนั้นพี่ไปนั่งรอที่โต๊ะก่อนเดี๋ยวหนูทำเสร็จแล้วยกไปให้ค่ะ"

"ขอบคุณครับ ดูแลพี่ดีจริงๆนะเรา"

เขาลูบหัวเธอเบาๆก่อนจะผละออกห่างเดินไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร

ม่านฟ้าทำกับข้าวเสร็จเธอก็รีบยกมาวางที่โตีะ โดยที่สิงห์ก็รีบลุกไปรับถ้วยจากมือเธออย่างเร็ว

"มา พี่ช่วยครับ"

"ระวังร้อนนะคะ"

"น่ากินทั้งนั้นเลย ท่าทางจะทำอาหารเก่งเหมือนกันนะ"

"ก็พอได้ค่ะ"

"ไหน พี่ขอชิมสิ"

พร้อมกับตักอาหารเข้าปาก

"อื้มมม แบบนี้ไม่เรียกว่าพอได้แล้วนะ"

"เมื่อก่อนเข้าครัวกับแม่บ่อยค่ะ"

"แล้วแม่ของม่านฟ้าอยู่ที่ไหนครับ"

"เอ่อ...ช่างเถอะค่ะ ไม่อยากพูดถึงท่านแล้ว เรามากินข้าวดีกว่าค่ะ"

"ถ้าไม่สบายใจก็ไม่ต้องเล่าก็ได้ครับ"

เขายิ้มให้เธอพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ให้คนตัวเล็กนั่งลงข้างๆ

"พี่สิงห์คะ ม่านฟ้าอยากจะกลับไปอยู่ที่บ้านพักเเล้วค่ะ"

"พี่ขอเหตุผลด้วยครับ" เขามองเธอนิ่งๆ รอฟังอย่างตั้งใจ

"เดือนนี้ท่านนายพลจ่ายเงินมาแล้วแต่ม่านฟ้ายังไม่ได้ทำงานสักครั้งเลยค่ะ อย่างน้อยก็ไดด้กลับไปอยู่ที่นั่นก็เท่ากับว่าไม่ทิ้งงานนะคะ"

"นี่หนูยังคิดจะไปทำงานแบบนั้นอีกหรอ"

"ทำไงได้ละคะ ก็รับปากท่านแล้วนี่"

"ม่านฟ้าขอถามอะไรพี่สิงห์สักอย่างได้ไหมคะ"

"อะไรครับ" เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วพยายามข่มอารมณ์ที่กำลังครุกรุ่นอยู่ภายในหัวใจของเขา

"พี่สิงห์รู้จักคนที่ชื่อแก้วตาไหมคะ"

"แก้วตา..."

เขานิ่งไปครู่ใหญ่ ก่อนจะเบือนหน้าหนี

"พี่สิงห์รู้จักใช้ไหมคะ"

"หนูถามทำไม"

"เคยได้ยินพี่ๆแถวนั้นพูดถึงค่ะ"

"แล้วทำไมคิดว่าพี่จะรู้จัก?"

เขาจ้องหน้าเธอนิ่ง แต่แฝงด้วยความกดดัน

"ปะ เปล่าค่ะ แค่เห็นว่าเธอเคยทำงานแบบเดียวกันก็เลยอยากรู้จักค่ะ"

"งั้นเหรอ"

"ถ้าไม่สะดวกใจจะเล่าก็ไม่เป็นไรนะคะ กินข้าวกันต่อเถอะค่ะ"

"ครับ งั้นเอาเป็นว่าอาทิตย์หน้าพี่จะไปส่งเรากลับนะ"

"จริงหรอคะ" เธอตาลุกวาวเป็นประกาย

"แต่พี่มีข้อแม้ว่า อย่าให้ใครเข้าห้องเด็ดขาดนะครับพี่หวง"

"คะ ค่ะ"

เธอรีบตักข้าวเข้าปากโดยไม่พูดอะไรต่อ

อาทิตย์ต่อมา...

สิงห์พาม่านฟ้ากลับไปส่งที่บ้านพักตามสัญญาโดยที่เขากำชับเธอหนักแน่นว่าห้ามให้ใครเข้าห้องเด็ดขาดถ้าไม่ใช่เขา

"ก่อนจะกลับ...พี่ขอเข้าไปด้านในหน่อยได้ไหมครับ"

"ดะ ได้ค่ะ"

แอดดด...

ปัง ไม่นานประตูก็ถูกปิดลง มีเพียงสองหนุ่มสาวกำลังยืนมองอีกฝ่ายนิ่งๆ

"มีอะไรหรือเปล่าคะ"

เธอที่มองอีกฝ่ายมาสักพักแต่เขาก็ไม่ยอมจะพูดอะไรกับเธอเลยสักคำ

หมับ

มือใหญ่กุมมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้พร้อมกับใช้มือเกลี่ยเส้นผมที่ปิดบังใบหน้าที่นวลละเอียดของเธอ

"พี่สิงห์"

"อย่าผิดสัญญากับพี่..."

เขากระซิบข้างหูของเธอด้วยลมหายใจที่ตะกุกตะกัก ฝ่ายม่านฟ้านั้นก็รู้สึกได้เช่นกันว่าเขากำลังประหม่าเธอไม่น้อย

ริมฝีปากหนาฝังลงบนปากนุ่มอย่างไม่ทันตั้งตัว ดวงตากลมโตเบิกกว้างใช้มือเล็กทั้งสองข้างดันหน้าอกอีกฝ่ายเอาไว้ มือใหญ่ซุกซนโอบรัดเอวบางรั้งเข้าหาอย่างแนบแน่น ปลายลิ้นสัมผัสริมฝีปากบางอย่างทะนุถนอมแต่แฝงด้วยความเร่าร้อน เขาสอดมันเข้าไปในโพรงปากควานหาน้ำหวานอันล้ำค่า

จ้วบ จ้วบ

"อื้อออ พอก่อนค่ะ"

"พี่ขอโทษครับ ลืมตัวไปหน่อย..."

"ไม่เป็นไรค่ะ...พี่สิงห์กลับไปได้แล้วค่ะหนูอยากพัก"

"ถ้างั้น..." เขายื่นโทรศัพท์มือถือให้เธอ

"อะไรคะ"

"พี่ขอเบอร์เราไว้หน่อย"

"ค่ะ" เธอรับมันมาจากมือของเขาก่อนจะกดเบอร์ของตัวเองให้ไป

"คืนนี้พี่จะโทรหานะ"

เขาทิ้งท้ายประโยคก่อนจะออกไปจากห้องทิ้งให้ท่านฟ้าอยู่เพียงลำพัง ม่านฟ้ามองนาฬิกาเป็นเวลาเกือบสี่โมง หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอก เธอรู้สึกสบายใจที่ได้ออกมาจากบ้านของสิงห์และเธอก็จะทำทีเป็นว่าไม่รับสายเขา ให้เขาเป็นฝ่ายเงียบหายไปเอง

22:00 น.

อืดดดดดด อืดดดดดด

เสียงโทรศัพท์สั่นขึ้นเพราะเธอปิดเสียงเอาไว้ตอนนอน เธอลืมตาตื่นขึ้นเมื่อรู้สึกตัวว่ามีอะไรสั่นไหว เบอร์แปลกที่ไม่เคยสนทนาโชว์ขึ้นหน้าจอหลา

084×××××××

เธอกดรับก่อนที่ปลายสายจะเอ่ยขึ้น

"ทำไมรับช้าจัง"

เธอเบิกตาโพรง เสียงที่คุ้นเคยก่อนหน้าแทรกเข้ามาในหูเธอ เป็นเขาจริงๆ เธอกะว่าจะตีเนียนไม่รับสายแต่ดันเผลอลืมไปเลยเพราะงัวเงียตื่นมา

"ฮะโหล ได้ยินพี่ไหมครับ"

"เอ่อ ได้ยินค่ะ"

"แล้วนั่น...นอนแล้วหรอทำไมเสียงดูเอื่อยๆ"

"นอนแล้วค่ะ"

"อ๋อครับ ตอนเย็นกินอะไรไปบ้างยัง"

"กินไปแล้วค่ะ"

"แต่ว่าพี่...ยังไม่ได้กินอะไรเลย ตอนนี้หิวมาก"

"จริงหรอคะ ทำไมไม่กินคะเนี่ย"

"เปิดประตูสิครับ พี่ซื้อกับข้าวมา ที่บ้านหนูมีไมโครเวฟใช่ไหมงั้นดีเลย..."

"เดี๋ยวก่อนนะคะ พี่อยู่หน้าบ้านพักหนูหรอ"

"ครับ ยืนรอนานแล้วด้วย"

"แล้วทำไมไม่บอกคะ"

"ขอโทษทีครับ"

หญิงสาวลุกขึ้นไปเปิดประตูให้เขาที่อยู่ในชุดเดรสกระโปรงยาวสีขาว ผ้าลูกไม้เบาบางสบาย ใส่แล้วขับผิวยิ่งนัก เขายืนจ้องเธออยู่ครู่หนึ่ง

"จะมองอีกนานไหมคะ เข้ามาก่อนค่ะ"

"ครับๆ"

"ยื่นมาค่ะหนูจะเอาไปอุ่นให้ พี่ไปนั่งรอตรงนั้นก่อนคะ"

ม่านฟ้าชี้ไปที่โต๊ะเล็กๆที่มีเก้าอี้อยู่สองตัว ม่านฟ้าจัดเตรียมอาหารที่เพิ่งอุ่นร้อนๆมาวางบนโต๊ะ

"กินสิคะ"

"ขอบคุณครับ"

"คิดยังไงถึงมาที่นี่คะเนี่ย"

"ก็พี่คิดถึง...คนแถวนี้นะสิ"

เขาเน้นคำว่าคนแถวนี้ในขณะที่จ้องมองเธอโดยไม่ละสายตา เขาจ้องมองดวงตาคู่สวย เธอนั่งมองเขากินข้าวนิ่งๆ จนเขาเองเป็นคนเปิดประเด็นมาเอง

"ปกติพี่กินข้าวเวลานี้หรอคะ"

"ไม่หรอก เพราะตอนที่หนูอยู่ด้วยพี่กินข้าวได้เยอะขึ้น พอหนูกลับมาแล้วก็เลยไม่ชินหนะ ทีแรกก็ว่าจะอดข้าวรอกินอีกทีตอนเช้าแล้วครับ"

"ทำแบบนั้นไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ หิวก็ต้องกินนะรู้ไหม"