ไม่ปล่อยมือ

            ใจดวงน้อยกระตุกก่อนจะเกิดความอุ่นวาบขึ้นที่ใจ วินาทีนั้นความเชื่อใจมากมายมหาศาลอยู่รอบตัวเธอ เธอศรัทธาในเขา สิงหราชเป็นคนเก่ง เธอเชื่อว่าเขาจะพาเธอรอดได้

            หญิงสาวพยักหน้า นายหัวของไร่ธรภูมิโล่งใจ เขาค่อยๆโอบหญิงสาวเข้ามากอด นั่งลงไปในน้ำ ก่อนจะนำเสื้อที่เปียกชื้น มาปิดใบหน้าทั้งเขาและเธอ

            ดวงตาของทั้งคู่มองไปยังกลุ่มอัคคีที่กำลังลุกลาม เกิดประกายไฟทั่วบริเวณ สิงหราชได้แต่หวังว่าน้ำในสระคงไม่ร้อนเกินไปเพราะไม่อยากนั้นตัวคงได้สุกก่อน

            “คุณรักฉันตอนไหน” คนในอ้อมกอดเอ่ยถาม พลันทำให้ต้องหลุบตามองอีกครั้ง นึกย้อนไปในอดีตตอนเห็นนาราครั้งแรก ใบหน้าน้อยเกลี้ยงเกลา ยิ้มให้ทุกคนอย่างน่ารัก ถึงอย่างนั้นก็ยังเถียงเรื่องหนี้กับเขาอย่างไม่ยอมแพ้ พอคิดมาถึงเรื่องหนี้ใจดวงใหญ่ก็ห่อเหี่ยว เพราะรู้ว่าจะเป็นปัญหาในภายหลังแน่นอน

            “ถ้าอยากรู้ต้องรอดไปด้วยกันสิ” เขาเอ่ย เอ่ยทั้งๆที่รู้ว่านาราเริ่มไม่ไหวแล้ว คนตัวเล็กกำลังเหนื่อยหอบ ฝุ่นควันกลิ่นฉุนลอยเข้าจมูกในยามที่เผลอ ปอดเขาแข็งแรงกว่าเธอมาก เลยรับมันได้ดี เขายังไหวอยู่ แต่คนตัวเล็กนั้นเริ่มดูไม่ไหวแล้ว

            ใบหน้าชื้นเหงื่อเริ่มแสดงความเหนื่อยล้า สิงหราชรีบกระชับคนข้างกายเข้ามากอด ลูบหลังเบาๆ ร่างสูงหลับตาลง ภาวนาในใจอย่างหนักหน่วงว่าขอให้คนที่อยู่ในอ้อมกอดเขาอย่าเป็นอะไรเลย

            “นาค...”

            เสียงทุ้มเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นคนตัวเล็กเงียบไป เสียงของเขาเต็มไปด้วยความตื่นกลัวและผิดหวัง ผิดหวังกระทั่งอกด้านซ้ายสั่นรัวราวกับโดนคนกระหน่ำตี

            “นาค”

            “....”

            “นาค...”

            เขาเรียกเธออีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง

            ไม่ได้ยินเสียงกลับมา

          จะเล่นงานกันไปถึงไหน

            สิงหราชเงยหน้ามองฟ้าที่บัดนี้สาดไปด้วยสีแห่งเปลวเพลิง ใจของเขาปั่นป่วนจนบ้าคลั่ง และมันบ้าจนสั่งให้เขาไม่อยู่ตรงนี้ ร่างสูงลุกขึ้นพร้อมกันอุ้มคนที่สลบในอ้อมแขนลักษณะท่าเจ้าสาว เขาพาตัวเองเดินออกมา ไม่หวั่นกลัวแม้กระทั่งฝ่าเท้าจะเหยียบย้ำโดนถ่านร้อน

            ดวงตาคมกวาดมองทั่ว ก่อนเงยมองท้องฟ้าเพื่อดูกลุ่มควันลอยออกมาจากตรงไหนบ้าง ถ้าตรงนั้นโล่งก็อาจแปลไว้ว่าพื้นดินตรงนั้นยังไม่เกิดการเผาไหม้ ชั่ววินาทีสิงหราชตัดสินใจกับตัวเองแล้วว่าเขาจะฝ่าออกไป

            แน่นอนถ้าเขาไปคนเดียว ออกวิ่งสุดแรง อาจจะไปทันก่อนที่ไฟจะลุกไหม้ปิดทางออก ทว่าไม่อาจทำแบบนั้นได้เขาไม่อาจทิ้งหัวใจตัวเอง

            หัวใจของสิงที่มันรู้ตั้งแต่วันแรกว่าเป็นของใคร

            ความตายมันอยู่แค่นี้ เพียงเอื้อมมือ แต่กูจะไม่ตาย สัญญากับยมบาลไว้เลย

            ไม่กลัวอะไรอีกแล้วร่างสูงวิ่งเข้าไปในช่องหนึ่งที่ไม่มีไฟเผาป่า ฝ่าเท้าหนาเหยียบย้ำความร้อนจากก้อนตะโกของเถ้าถ่านทว่าไม่มีเสียงร้องเล็ดลอดออกมาจากเขา สิงหราชวิ่งอย่างบ้าคลั่ง

            ตึง!

            ในตอนนั้นเองที่กิ่งไม้ตกใส่ข้างหน้า ความร้อนฉ่ากระเด็นใส่เท้าจนต้องยกเท้าออกมา มันเสี่ยงมากถ้าวิ่งไปต่อ ขาของเขาต้องพุพองเป็นหนองในอนาคต แต่มาถึงขนาดนี้แล้วใจนายหัวไม่หวั่นเกรงสิ่งใด ร่างสูงเปลี่ยนคนที่อุ้มอยู่ขึ้นมาใส่หลัง ตัดสินใจกระโดดข้ามกิ่งไม้ จากนั้นก็ลากคนตัวเล็กออกมา

            ไม่ไหว

            ขามันชาไปหมด ราวกับไปวิ่งมาราธอนนับสิบรอบได้ หนำซ้ำยังมีเปลวไฟลุกไหม้อยู่ด้านหลังที่ราวกับแผดเผาเขาให้ตายทั้งเป็น สิงหราชมองเห็นเงาของตัวเองที่มีคนตัวเล็กอยู่ข้างหลัง กังวลใจขึ้นมา

            อกแกร่งกระเพื่อมหายใจหนัก จากที่คิดว่าทนไหว ทว่าตอนนี้เหมือนไม่ไหวซะแล้ว ทั้งควันและความร้อนเล่นงานอย่างหนักจนเขารู้สึกราวกับหลุดออกมาจากเตาอบ

            มือหนายกขึ้นปาดเหงื่อ ก่อนจะเปลี่ยนเอาคนด้านหลังมาอุ้มท่าเจ้าหญิงเหมือนเดิม ดวงตาคมหลุบมองคนในอ้อมแขน สัญญากับเธอ

            “ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอตาย แล้วฉันจะไม่ตายเหมือนกัน”

            ความตายไม่ได้น่ากลัว แต่ถ้าตายไปแล้วไม่มีเธอ เขาขอไม่ตายซะดีกว่า

            และใช่เมื่อตัดสินใจไม่ตาย ก็ต้องเอาตัวเองไปต่อให้ได้ในที่สุด ร่างสูงวิ่งไปข้างหน้าเร็วปานพายุ โผล่มาอีกทีตอนที่อยู่ถนนใหญ่

            ครึ้ม

            เสียงฟ้าร้องกระหน่ำลงมา ในตอนนั้นเองที่สิงหราชคิดว่าฟ้าก็ไม่ได้ใจร้ายกับเขาเสมอไป

            สายฝนโปรยปรายลงมาทั่วป่า เพลิงไหม้ที่กำลังกลืนกินผืนป่าอย่างหิวกระหายเมื่อถูกเม็ดฝนชำระก็ทยอยกันดับลง

            นายหัวของไร่ธรภูมิแทบหัวเราะเหมือนคนเป็นบ้าคลั่ง ความรู้สึกกลัวจะไม่ได้อยู่กับร่างบางเมื่อครู่ดับสูญแล้ว เขาได้แต่มองฟ้า มองคนข้างตัว ก่อนจะพาคนในอ้อมแขนเดินออกไปเงียบๆจนถึงไร่ธรภูมิ