รัก

            “แต่หนูไม่โกรธยายหรอกค่ะ แต่มาวันนี้ก็เพื่อบอกให้ยายรู้ว่าหนูจะไม่ทนอีกแล้ว ยายต้องรับผิดชอบในส่วนที่ยายทำ ถ้ายังหาเงินมาคืนสามีหนูไม่ได้ แน่นอนว่าบ้านหลังนี้กับที่ดินหนูจะยืดไปให้หมด”

            “นี่แก๊” ธัญญาหมดความอดทนจริงๆ ไม่คิดว่าหลานตัวเองจะเลวร้ายแบบนี้ เธอรู้ว่าตัวเองผิดที่เห็นแก่ตัวไม่ใช้หนี้ แต่เธอก็เอาเงินของเธอมาดูแลแม่ไง แม่มันไม่ดูแลยายก็ให้มันใช้หนี้ไปสิ ผิดตรงไหน

            คนเป็นป้าอยากพูดแบบนั้นทว่าพอเห็นสายตาเลือดเย็นของหลานสาว ก็ถึงกลับต้องหุบปากไป เพราะกลัวมันจะเพิ่มหนี้ให้เธอ

            “หนูมาบอกแค่นี้ล่ะค่ะ ขอตัว”

            หญิงสาวเดินออกมา เธอแทบจะล้มลงไปกับพื้นทว่าได้สิงหราชประคองตัวไว้ เธอพยักหน้าให้เพื่อบอกเขาว่าไม่เป็นไร ทว่าพอได้ขึ้นมาบนรถ ก็อดกลั้นไม่ไหวร้องไห้ออกมาในที่สุด

            คนตัวใหญ่ดึงเธอเข้าไปกอด ลูบแผ่นหลังเบาๆ ความอ่อนแอยิ่งถูกกระตุ้นไหลเป็นสาย บางทีโลกเราก็โหดร้ายเกินไป พยายามคิดในแง่บวกไว้ ปกปิดมันด้วยเหตุผลทุกอย่าง ทว่าพอเผชิญหน้ากับความจริงกลับเกินทนจนยากที่จะรับไหว

            “พี่อยู่นี่ ไม่เป็นไร” สิงหราชปลอบโยนคนตัวเล็ก เห็นหยาดน้ำใส ใจเขาก็ปวดหนึบไปด้วย ได้แต่ภาวนากับตัวเองว่าต่อไปนี้จะไม่ให้เธอเจอเหตุการณ์แบบนี้อีก เขาจะปกป้องเธอไม่ให้ใครทำร้ายได้

            “ขอบคุณค่ะ” นาราเอ่ยเพียงคำนั้น ถ้าไม่มีเขา เธอไม่รู้ว่าจะเข้มแข็งได้หรือเปล่า จะกล้าพอเอาคืนคนไม่ดีหรือเปล่า แต่เขากลับเป็นแรงบันดาลใจให้เธอ ให้เธอจนวันนี้เอาชนะคนคอยเอาเปรียบได้

            สิงหราชยิ้มเอ็นดูคนตัวเล็กสุดหัวใจ

            “เก่งแล้ว ต่อไปก็ไม่ต้องกลัวใครอีก พี่จะปกป้องน้องเอง” อย่างที่บอกเขาเป็นสามีเธอ สิงหราชตั้งมั่นคำนั้นในใจ และเขาจะดูแลภรรยาคนนี้ คอยอยู่เคียงข้างจับมือน้อยเดินไป

            นารารู้สึกอุ่นหัวใจเหลือเกิน เธอกอดร่างสูงแน่น สูดร่องรอยความเจ็บปวดเข้าไปในอก ใช่ ต่อไปนี้เธอไม่ต้องกลัวใครอีกแล้ว ถ้ายืนอยู่บนความถูกต้อง กล้าพูดในสิ่งที่คิด ไม่เบียดเบียนใคร มีเขาคอยอยู่เคียงข้างมีอะไรน่ากลัวกัน

            การตัดสินใจให้อภัยใครสักคน สำหรับเธอคงเป็นเรื่องที่ยากมากทั้งๆที่ใครคนนั้นทำร้ายเราปางตายมาก่อน ทว่าในครั้งนี้นาราตัดสินใจแล้วว่าจะให้อภัยแม่และพ่อของตัวเอง ส่วนหนึ่งเธอก็เข้าใจเขา ส่วนหนึ่งก็ยังโกรธอยู่ นาราได้แต่หวังว่าสักวันหนึ่งความแค้นเคืองที่อยู่ในใจนั้นจะสลายหายไปเอง เธอจะรอวันนั้น

            มือน้อยจับต้นทุเรียนที่กำลังเติบใหญ่ ทว่าสำรวจพืชที่ปลูกได้ไม่นาน มือถือแผดเสียงขึ้นซะก่อน เบอร์ที่โทรมาทำเอาหญิงสาวยิ้มแก้มปริ

            อะไรเนี่ย อยู่อีกฟากของไร่ ยังจะโทรมาหาเหรอ

            “ฮัลโหล” เสียงหวานเอ่ยลงไป พลันทำให้คนตัวใหญ่ที่เหงื่อแตกผลัก ร้อนราวกับอยู่ในนรก เย็นสดชื่นราวกับอยู่ใกล้ชานน้ำ ชายหนุ่มยิ้มปรี่ รอยยิ้มแปลกประหลาดจนคนงานในไร่ไม่อยากเชื่อสายตา ขยี้ดวงตาเพื่อมองดูอีกครั้งว่าใช่นายหัวสิงหราชผู้โหดเหี้ยมของพวกเขามั้ย และ ใช่ เป็นนายหัวสิงจริงๆด้วย

            ทำไมยิ้มเหมือนคนบ้าอย่างนั้นหนอ

            “คิดถึงจัง มาหาหน่อยสิ” เสียงทุ้มกล่าวออกมา อยากจะบ้าตาย มันกี่ครั้งต่อวันแล้วที่เขาบอกคิดถึง ทั้งที่อยู่ไร่ใกล้กัน นาราอยากจะบ้า แต่ถึงอย่างนั้นก็รู้สึกดีใจอย่างห้ามไม่อยู่

            “อืม เดี๋ยวกลับบ้านจะทำแกงส้มให้กิน เก็บดอกแคร์มาด้วย” คนตัวเล็กพยายามกลั้นยิ้มจนปวดแก้ม แล้วรอยยิ้มนั้นยิ่งกว้างเข้าไปอีกเมื่อเขาตอบว่า

            “อยากกินจะตายแล้วครับ ทำตอนนี้ไม่ได้เหรอ เดี๋ยวพี่ขึ้นไปกิน”

            คนตัวเล็กดุ “ไม่ได้ เสียการเสียงานหมด เอาเป็นว่าตอนเย็นนาคจะไปตลาด ไปซื้อของแล้วจะขึ้นบ้านแล้วกัน พี่ก็รออยู่นั่น แค่นี้นะ” จะวางสายแล้ว ทว่าคนปลายสายไม่ยอม

            “อย่าเพิ่ง มีอะไรจะบอก”

            “อืม ว่ามาสิ” เอ่ยพูดมือก็ถอนหญ้าด้วย ทุเรียนเธอโตถึงปานนี้ อีกไม่นานคงได้เก็บผลผลิตเป็นแน่ นาราจะได้เป็นแม่ค้าทุเรียนแล้วเหรอนี่ ดีใจจัง

            “ตอนเย็นหกโมงไปที่หน้าผา มีอะไรจะคุยด้วย”

            หญิงสาวขมวดคิ้ว ตามปกติแล้วเธอเลิกงานประมาณสี่โมงเย็น หรืออาจเลยเวลาไปบ้าง งั้นแปลว่าแบบนี้ต้องไปตลาดและกลับมาก่อนหกโมงเย็นน่ะสิ ก็ได้ เธอไม่มีปัญหาอยู่แล้ว สงสัยคนตัวใหญ่อยากชวนไปชมวิว เพราะแบบนั้นจึงเอ่ยตกลงออกไป

            “โอเค เดี๋ยวนาคกลับมาจากตลาดแล้วจะไปนะคะ”

            “โอเคครับ อย่าทำงานมากนะ เดี๋ยวเป็นลม”

            “ค๊าที่รัก”

            ทั้งสองคนยิ้มให้โทรศัพท์อยู่แบบนั้น ต่างฝ่ายต่างได้รับหยดน้ำราดรดกลางใจ ความรักมันดีอย่างนี้นี่เอง เสียแรงที่ทะเลาะกันตั้งนานไม่อย่างนั้นมีความสุขไปแล้ว สิงหราชคิดอย่างเสียดาย อยากย้อนกลับไปทำความรู้จักนาราใหม่อีกครั้ง ถ้าย้อนกลับไปได้ เขาจะไม่เลวเหมือนเดิมอีก

            “ฮั่นแหน่ นายเว้านำคุณนาคเบาะครับ(อั่นแหน่ เจ้านายคุยกับคุณนาคเหรอครับ)” ทะนงเอ่ยแซว เขากับพวกคนงานรู้แล้วว่านายหัวมีหวานใจคือคุณนาค ซึ่งตอนนี้ยกตำแหน่งดูแลไร่ร่วมกับนายไปแล้ว คุณนาครู้ทุกสิ่งทุกอย่าง ถามนายก็เหมือนถามคุณนาค ถามคุณนาคก็เหมือนถามนาย แทบจะแทนกันได้ และใช่ตอนนี้นายหัวอินเลิฟอย่างหนัก เปิดตัวหญิงสาวไม่เว้นแต่ละวัน บ้างก็จูงมือไปดูแทคเตอร์บ้างล่ะ บ้างก็พาไปชมสวนผลไม้บ้างล่ะ ความจริงเขาเห็นนายเปิดตัวคุณนาคไปนานแล้ว ทว่าในทุกครั้งไม่มีสิ่งเชื่อมั่นจากนายเพียงสักครั้งเดียว ทว่าตอนนี้ใครถามก็บอกว่าเป็นภรรยาของตน

            คลั่งรักไม่ไหว เขาคิดว่าถ้าคุณนาคอยากได้เดือนและดาว นายสิงคงไปเอามาให้เธอแน่

            “อย่ายุ่ง พวกมึงทำงานไปได้แล้ว” เสียงเข้มยังดุเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ทะนงรีบกลับไปตั้งใจทำงาน เพราะกลัวว่านายจะเตะตนซะก่อน

            อย่าไปยุ่งกับเสือมีความรักเชียว

            เลิกงานนารามาเดินตลาดอย่างที่บอกไว้ หญิงสาวซื้อของไปมากมาย นอกเหนือจากลิสต์รายการที่เขียนมา หลักๆก็ผลไม้ที่สิงหราชโปรดปรานเป็นพิเศษ ตั้งแต่เขาขอให้เธออยู่กับเขา นาราก็ดูแลเรื่องพวกนี้มาโดยตลอด เขาไม่ได้บังคับเธอ ไม่เคยบอกสักครั้งว่าให้ทำอาหารให้กิน ทว่าเป็นเธอเองที่อยากดูแล อยากให้เขากลับมาได้กินอาหารอร่อยๆ

            “ป้านง หนูฝากเตรียมไว้ให้หน่อยนะคะ ลงจากผาแล้วหนูจะกลับมาทำค่ะ” เธอไหว้วานนงรักผู้เป็นดั่งป้าแท้ๆของเธอเตรียมของไว้ให้ เพราะกลัวว่ากว่าจะลงมาจากผาจะมืดค่ำเอา นาราอยากกลับมาแล้วแกงเลย จะได้ไม่เสียเวลา ซึ่งนงรักก็ยินดีทำ ไม่ว่าหญิงสาวสั่งอะไรก็ทำตามทั้งนั้น เธอถูกใจนาราเหลือเกิน