1…นางฟ้าผู้หยิ่งผยอง (1)

ร่างระหงเฉิดฉายในชุดชั้นในที่ออกแบบหรูหรา มีอัญมณีประดับบนเนื้อผ้าลูกไม้สีขาวตามแนวลวดลายลูกไม้ พร้อมผ้าซีทรูโปร่งบริเวณเนื้อหน้าท้อง มีเนื้อผ้าหนาปกปิดส่วนที่ควรปิดซ้อนทับด้วยลูกไม้อีกชั้น ส่งให้ชุดขาวบริสุทธิ์บนผิวเนื้อนวลตาดูเซ็กซี่เย้ายวน เรียกร้องให้สายตาทุกคู่มองด้วยความชื่นชม ช่วงจังหวะการเดินมั่นใจคละเคล้าด้วยดนตรีเร้าใจที่มีนักร้องขับขานไปพร้อมกับนางแบบบนเวทีได้อรรถรสสำหรับผู้รับชมเต็มอิ่มมากขึ้น

ในมุมหนึ่งสายตาร้อนแรงจ้องเรือนร่างระหงงามราวหงส์ขาวบนเวทีอย่างไม่ปิดบัง รอยยิ้มมุมปากหยักยกขึ้นอย่างย่ามใจ

แฟชั่นโชว์สุดอลังการและตื่นตาตื่นใจของชุดชั้นในแบรนด์ดังของอเมริกาที่มีเหล่านางแบบซึ่งขนานนามว่า ‘นางฟ้า’ เดินอวดโฉมดำเนินไปและดึงดูดความสนใจของผู้ชมได้ตลอดงานกระทั่งทุกอย่างจบลงอย่างสวยงาม ท่ามกลางความพึงพอใจของทุกฝ่าย

ในงานเลี้ยงหลังจบงานแฟชั่น อลิซเซีย พาร์ท บอกลาเพื่อนสาวสองคนซึ่งเป็นนางฟ้าเหมือนตนเองก่อนแยกตัวออกมา เธอไม่ได้มีแฟนหนุ่มมารอรับเหมือนสองสาว ไม่มีแม้กระทั่งผู้จัดการ จึงต้องเดินทางกลับคนเดียว หญิงสาวดูแลตัวเองมาได้สามปีหลังจากก้าวขึ้นมาเป็นหนึ่งในนางฟ้าของแบรนด์ดัง

ร่างระหงงดงามได้รูปในชุดราตรีหรูเข้ากับทรวดทรงสีเนื้อออกมาด้านนอกโดยให้เจ้าหน้าที่ติดต่อแท็กซี่มาให้ ขณะเดียวกันก็เริ่มรู้สึกมึนจนเซเล็กน้อย อาการร้อนวูบแปลบปลาบไต่ระดับขึ้นมาตามผิวกายทำเอาเจ้าตัวสยิวแปลกๆ คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันด้วยความหงุดหงิด ไม่เข้าใจอาการของตนเอง

มือบางกระชับผ้าขนสัตว์ผืนหนาคลุมไหล่ ทว่าขณะกำลังจะก้าวลงบันไดไปด้านหน้ามือหนาของใครคนหนึ่งก็จับเข้าที่ท่อนแขนเปล่าเปลือย ทำเอาเจ้าตัวสะท้านเฮือก กระแสวาบหวิววิ่งพล่านจากรอยมืออุ่นไปทั่วทั้งร่าง เหมือนอีกฝ่ายจะจงใจแตะต้องผิวในจุดที่ไม่มีอะไรปิดบัง หญิงสาวหันมองพร้อมกับสะบัดตัวหนีด้วยสัญชาตญาณและเมื่อเห็นหน้าคนที่แตะต้องเนื้อตัว ดวงตาสีน้ำเงินเข้มล้ำลึกก็ขุ่นขึ้นมาทันใด

“โจชัว”

ริมฝีปากอิ่มสวยพึมพำ น้ำเสียงเก็บความไม่พอใจไว้ไม่มิด เพราะคนที่ทำให้เธอต้องรีบกลับเร็วกว่าที่ตั้งใจไว้ก็คือเขานั่นเอง

“คุณใจร้ายจังนะอลิซเซีย คุยกันแป๊บเดียวก็รีบร้อนหลบหน้าเสียแล้ว”

หนุ่มหล่อผมบลอนด์ทอง ร่างสูงเพรียว แต่งตัวค่อนข้างสำอาง เต็มไปด้วยเสน่ห์แพรวพราวแบบบุรุษที่สาวๆ ต่างใฝ่หามาร่วมเตียง ยิ้มมุมปากให้ ตาคมวาววามเจ้าเล่ห์

“สำหรับเรา ฉันคิดว่าทักทายกันเล็กน้อยก็น่าจะพอแล้ว”

“อะไรกันคนสวย คนเคยๆ อย่างผมกับคุณ ไม่น่าจะจบลงง่ายๆ แค่คำทักทายเลย จริงไหม”

พร้อมคำพูดมือหนาก็เอื้อมมาเชยปลายคางมนสวย ทว่าหญิงสาวรีบปัดมันออก เพราะกระแสร้อนจากปลายนิ้วของเขาทำให้เธอไม่ไว้ใจ นั่นยิ่งทำให้อีกฝ่ายขัดใจ ร่างสูงเพรียวขยับเข้ามาใกล้ ผลักไหล่บางจนร่างหญิงสาวถอยหลังไปใกล้บันไดหมดทางถอยได้อีก

“คุณกล้ามากเกินไปแล้วนะอลิซเซีย”

ชายหนุ่มก้มหน้าลงมาหาพร้อมมือหนึ่งก็บีบคางสวยดันขึ้นสบตาเขา ที่เขาโกรธเพราะเธอทำท่ารังเกียจ และครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรก

“ปล่อยฉัน”

“ไม่มีทาง เมื่อก่อนผมมันโง่ ยอมปล่อยคุณ ยอมทำตามคำพูดของคุณ พยายามทำเพื่อคุณ แต่คุณกลับมารังเกียจผมเพราะเรื่องเล็กน้อย”

โจชัวเอ่ยเสียงเครียด พร้อมกับดึงร่างงามระหงพาไปชิดมุมเสาต้นใหญ่ที่ค่อนข้างบดบังสายตา ส่วนตนเองตามเข้าไปเบียดแนบเรือนร่างงาม เห็นอีกฝ่ายเผยอปากขึ้นหอบหายใจแรงดิ้นรนอยู่แนบร่างตนก็ยิ่งได้ใจ

“ทุกอย่างมันจบไปตั้งสามปีแล้ว ปล่อยฉันไป เลิกรื้อฟื้นสักที”

อลิซเซียเริ่มเสียงสั่น แต่พยายามใจแข็งเข้าไว้ พร้อมฝืนร่างกายไม่ยอมให้อีกฝ่ายเอาเปรียบกับตนเองได้

“ผมเป็นคนส่งคุณถึงดวงดาว น่าจะตอบแทนกันบ้าง”

“ออกไปนะโจชัว”

หญิงสาวไม่ฟังคำพูดเขา เพราะร่างกายของเธอกำลังถูกกระตุ้นด้วยบางอย่างจนน่ากลัวหากยังปล่อยให้โจชัวเบียดเนื้อตัวอยู่อย่างนี้ สมองที่มึนๆ เริ่มคิดไปถึงพั้นช์ที่เขาเป็นคนถือมายื่นให้เธอขณะเข้ามาทักทาย

“อยากให้ผมออกไปแน่เหรออลิซเซีย ก่อนจะปฏิเสธ ถามร่างกายตัวเองก่อนดีไหม”

“คุณเล่นแรงเกินไปแล้วนะ”

เธอกัดฟันพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ มือบางยกผลักอกแกร่งทว่ากลับไม่มีแรงสักนิด นึกอยากลูบไล้ผิวเนื้อแน่นตึงใต้สูทหรูของเขาอีกด้วย ทำเอาต้องจิกนิ้วเกร็งแน่นจนไม่กล้าขยับ

“หึๆ ผมไม่ได้เล่น ผมเอาจริง ช่วยไม่ได้ ในเมื่อคุณไม่เปิดโอกาสให้ผมเลย และผมก็ไม่ใช่คนที่จะยอมเสียเปรียบอยู่ฝ่ายเดียวเสียด้วย”

=====