ตอนที่ 8 จีบอย่างเป็นทางการ

“ถ้างั้นหลังจบการแสดง ผมจะดักรอคุณ”

            “โอ้ย!...คุณนี้มันเหลือเกินจริงๆ...ฉันตกลง และจะเป็นฝ่ายติดต่อคุณไปเอง คุณห้ามติดต่อฉันมาในทุกๆ ทาง”

            “เมื่อไหร่?” ลูสพิมพ์ตอบกลับ

            “…หลังจากนี้อีกสามวัน...บาย” ลูส ยิ้มออกมาพร้อมกับปิดโทรศัพท์ของตัวเอง “สามวันผมจะรอนะที่รัก” ลูสพึมพำกับตัวเองด้วยความรู้สึกที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความยินดี เพราะการที่อนาสตาเซียดูยินยอมและทำตามความต้องการของเขาแบบนี้ เพียงเพราะเธอเป็นห่วงในสวัสดิภาพของเขา เพราะไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าอนาสตาเซียเป็นใครเสียเมื่อไหร่

            ซึ่งในคืนนั้นลูสทำตามที่อนาสตาเซียต้องการ หลังการแสดงจบลงเขาเดินทางกลับพร้อมผู้ติดตามเพียงคนเดียวคือครูก้า แต่ก็ไม่อาจรอดพ้นหูพ้นตาของอดัมไปได้ อดัมรู้ว่าลูส ลูเธอร์มาชมการแสดงครั้งนี้ด้วย แต่ตอนนั้นอดัมยังไม่รู้ว่าการที่ลูสมาปรากฎตัวที่นี่ สาเหตุมาจากอนาสตาเซีย นางฟ้าของพ่อนั่นเอง

            และหลังจากนั้นอีกสามวัน ลูสก็ได้รับข้อความที่เขาเข้าใจว่ามาจาก    อนาสตาเซีย แต่ก่อนที่ลูสจะทันไหวตัวทันว่า ร้านอาหารนั้นผิดปกติ เขาถูกฟาดจากด้านหลังและมารู้สึกตัวอีกครั้ง เขาก็มาปรากฎตัวที่ฟิลาเดลเฟีย ในเซฟเฮ้าส์ของอดัม เบนเน็ต มาเฟียแห่งฟิลาเดลเฟียเสียแล้ว

            “อื้มมมม...” ลูส ขยับแขนทั้งสองข้างที่ถูกตรึงด้วยโซ่ เพื่อตรวจสอบผนังห้องที่ต้นทางโซ่ตรึงไว้ “ผลั๊ว” เสียงประตูถูกผลักเข้ามา

            “…ไม่ต้องพังหรือทำลายผนังห้องหรอก” ลูส หลี่ตามองชายที่เดินเข้ามาในห้อง “ท่านอดัมให้มาปล่อยคุณ” ชายคนนั้นเดินเข้าไปไขกุญแจปลดล็อค

            “ทำไม?” ลูส ถามพร้อมกับดึงแขนของตัวเองคืนแนบลำตัว

            “เชิญคุณกลับไปได้” เซต พูดและยื่นกระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์คืนให้กับลูส “รถของเรา จะไปส่งคุณที่สนามบิน แต่เราต้องปิดตาคุณ”

            “แล้วถ้าผมไม่ยอมให้พวกคุณทำแบบนั้น” เซต ยิ้มก่อนจะตอบว่า

            “…นั่นคือสิ่งที่ท่านอดัมหวังไว้ เพื่อที่เราจะกำจัดคุณได้อย่างไม่ต้องรู้สึกผิด ซึ่งจริงๆ แล้วพวกเราไม่มีมันเลยความรู้สึกนั้น ผมก็อยากให้คุณต่อสู้ แต่ทางออกเดียวของคุณคือประตูนั้น ที่มีคนพร้อมอาวุธรอกำจัดคุณทันทีที่คุณออกไปเพียงคนเดียว” ลูส ยิ้ม

            “คุณจึงเดินเข้ามาคนเดียว ไร้ซึ่งอาวุธ เพียงเพื่อให้ผมโต้ตอบ...ซึ่งผมก็ไม่มีความจำเป็นที่ต้องทำแบบนั้น ทั้งๆ ที่ผมก็จะออกจากที่นี่ได้อย่างปลอดภัยแบบไม่ต้องเสียเหงื่อสักหยด”

            “นับว่าคุณเลือกได้ฉลาด...” เซต พูดพร้อมกับดึงหมวกดำออกมาจากกระเป๋าและมองหน้าลูส ซึ่งลูสยอมให้เซตคลุมศีรษะเขาอย่างง่ายดาย และทุกอย่างก็มืดมิดลงกว่าเดิม เมื่อเซตบอกเขาเดินตามทิศทาง จนกระทั่งลูสเข้ามานั่งในรถ เขาก็ยังไม่ได้รับอนุญาตให้เอาหมวกดำที่ปิดใบหน้าเขาออก จนเวลาผ่านไปนานหลายสิบนาที

            ลูส หลี่ตาอีกครั้ง เมื่อเซตดึงหมวกดำออกจากศีรษะเขา แสงสว่างจากรอบข้างบ่งบอกให้เขารู้ว่าเขามาถึงสนามบินแล้ว

            “เดี๋ยว!” เซตยกแขนยืดยาวออกไปดักหน้าลูส ที่กำลังจะลงจากรถ ลูสทำเพียงหันมามอง... “ท่านอดัม ฝากมาบอกว่า ไม่ต้องการให้คุณมายุ่งและเข้าใกล้คุณหนูอนาสตาเซียอีก”

            ลูส ไม่ตอบปฎิเสธหรือรับปาก เพราะมันจะเป็นสิ่งสุดท้ายในชีวิตที่เขาจะทำ และลูสก็รู้ด้วยว่าชายข้างกายไม่มีทางทำอะไรเขา ทั้งๆ ที่เขาไม่รับปากอะไรทั้งนั้น ลูสเปิดประตูและลงจากรถไป ทุกการย่างก้าวของลูสเต็มไปด้วยความมั่นคงและมั่นใจในการตัดสินใจของตัวเอง

            เซต ทำเพียงมองตาม เพราะเขาไม่ได้รับคำสั่งมาให้ทำอันตรายใดๆ ลูส ลูเธอร์ คนนี้ และสายตาสุดท้ายของลูส ทำให้เซตต้องไปบอกท่าน อดัมว่า ลูส   ลูเธอร์ ไม่ใช่คนที่ใครจะสั่งและควบคุมได้ง่ายๆ

            “เรียบร้อย” อดัมเอ่ยกับอนาสตาเซีย ที่มองภาพเคลื่อนไหวถ่ายทอดสดที่หน้าจอโทรศัพท์ ที่พ่อของเธอให้เธอดูลูสที่ขึ้นรถสีดำที่มารอรับเขาที่ท่าอากาศยานนานาชาติจอห์นเอฟ. เคนเนดี “คราวนี้ แอนนี่เตรียมเดินทางไปอยู่กับคุณปู่สักพัก”

            “พ่อ!” อนาสตาเซีย ร้องเรียกอดัมอย่างตกใจ เธอไม่ได้รู้สึกแย่ที่จะได้เจอคุณปู่พีทกับคุณย่าหนูนา แต่เธอรู้ว่าพ่อกำลังจำกัดพื้นที่ของเธอเพียงเพื่อกันเธอออกห่างจากลูส ลูเธอร์

            “แอนนี่ ฟังพ่อนะ...ลูส ลูเธอร์ ไม่ใช่คนที่พ่อจะนอนหลับลงได้ยามที่เขามาเข้าใกล้ลูก”

            “เขาเป็นคนเลวเหรอคะ?” อนาสตาเซีย อยากจะกัดปากตัวเองที่จู่ๆ พูดถามออกไปแบบนั้น เพราะเธอต้องไม่แคร์และสนใจลูส ลูเธอร์คนนี้ มันต้องเป็นแบบนั้น เขากลับไปแล้ว ก็ควรจะจบเพียงเท่านั้น และคำถามแบบนั้นของบุตรสาวทำให้อดัมหวั่นวิตกอยู่ในเบื้องลึกของความรู้สึกเช่นกัน