บทที่ 15

กลางเดือนสาม ดอกสาลี่และดอกท้อในหุบเขาบานสะพรั่ง...

ทั้งอย่างนั้นดอกเบญจมาศก็ยังคงผลิดอกออกช่อ ราวกับลืมไปแล้วว่าควรผลิดอกควรแตกยอดในช่วงฤดูใด

หลังจากผ่านไปครึ่งเดือน อาจูก็ปรับตัวเข้ากับวิถีชีวิตในหุบเขาและท่านจ้าวหุบเขาผู้มีบุคลิกนิ่งเฉยคล้ายหุ่นไม้ไร้อารมณ์ความรู้สึกได้ดีจนตัวเองยังตกใจ

เวลานี้เธอไม่อึดอัดที่ต้องตื่นตั้งแต่เช้าตรู่อีกต่อไป ปัญหาที่เคยเกิดขึ้นกับฝ่ามือก็แทบจะไม่เกิดขึ้นราวปาฏิหาริย์ อีกทั้งร่างกายอันบอบบางของจวี๋ฮวาก็ไม่ได้เหนื่อยง่ายเท่าเมื่อครั้งเริ่มทำงานจิปาถะตามคำสั่งท่านจ้าวหุบเขาอีกแล้ว กระทั่งวันนี้มีบุรุษกลุ่มใหญ่หามร่างตกเขาไร้สติข้ามหุบเหวมาขอให้ท่านจ้าวหุบเขาช่วยต่อกระดูก ยื้อชีวิต ผู้ช่วยจำเป็นอย่างเธอจึงโดนสั่งให้คล้องผ้าปกปิดใบหน้าไปมากกว่าครึ่งท่อนอย่างจริงจังและโดนสั่งให้หมกตัวช่วยคัดแยกสมุนไพรในห้องเก็บสมุนไพรแคบๆ จนดึกดื่น เธอก็ยังไม่ได้รู้สึกอึดอัดอ่อนล้าสักเท่าไหร่ ที่รบกวนจิตใจ

มีเพียงความง่วงงุน ซึ่งจู่โจมราวกับอดีตนักเขียนประเภทชอบทำงานหามรุ่งหามค่ำกินนอนไม่เป็นเวล่ำเวลาอย่างเธอเป็นสตรีอนามัยจัดที่ในแต่ละวันของชีวิตต้อง

เข้านอนตั้งแต่หัวค่ำ

ความเคยชินช่างน่ารังเกียจนัก

ไม่ว่าสาเหตุของความง่วงจะเป็นเพราะร่างกายจวี๋ฮวากินนอนเป็นเวลาเข้านอนไวมาตั้งแต่ไหนแต่ไร หรือเป็นเพราะตั้งแต่เธอหลงมิติข้ามกาลเวลา

มาอยู่ที่นี่ก็พบว่ายามดึกไม่มีกิจกรรมอะไรให้ทำมากนัก จึงเข้านอนไว อาจูก็ยัง

อดหงุดหงิดตัวเองไม่ได้อยู่ดี

เพราะง่วงจัดจนทนไม่ไหว หลังเผลอทรุดตัวลงนั่งพิงตู้เก็บยา ร่างอ้อนแอ้นในชุดสีมรกตก็หลับใหลราวเครื่องจักรหมดไฟ ไม่ว่าจะมีใครเดินเข้าใกล้หรืออุ้มขึ้นมาก็ยังไม่รู้สึกตัวแม้แต่น้อย มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่แผ่นหลังสัมผัสที่นอนเรียบร้อยแล้ว เธอจึงปล่อยเลยตามเลย...แกล้งละเมอกอดแขนคนอุ้มมาส่งแนบอกนิดหน่อย แล้วก็ปล่อยให้ตัวเองนอนหลับต่อไปทั้งอย่างนั้น

ลูกศิษย์เพียงหนึ่งเดียวของหุบเขาเข้าสู่ห้วงนิทราด้วยใบหน้าเจือรอยยิ้มจางๆ ดูน่ารักใคร่...

ก่อนหน้านี้ ในโลกสมัยใหม่ที่จากมา ปอจูมีกลุ่มเพื่อนนักเขียนผู้หญิงที่สนิทจนตัวติดกันอยู่กลุ่มหนึ่ง ในช่วงที่ว่างเว้นจากการแต่งนิยาย นินทาชาวบ้าน และฟังแต่ละนางจิกกัดนิยายจีนชื่อดังทั้งหลายแหล่ชนิดสาดเสียเทเสียราวกับอิจฉาที่เขาเขียนงานออกมาแล้วขายได้เงินเยอะกว่าของตัวเอง พวกเธอมักจะคุยกันเรื่อง “ความแซ่บของพระเอกนิยาย” ตอนนั้นเธอยังเคยพูดเล่นบ่อยๆ ว่าถ้าเธอเป็นนางเอกที่มีพระเอกหน้าหล่อหุ่นแซ่บมาดดิบเถื่อนดูเย็นชามาส่งเข้านอน

ด้วยท่าทีอ่อนโยนเกินคาด คืนนั้นคงเป็นคืนที่นอนหลับฝันดีชนิดที่ต้องละเมอ

จิกหมอนเป็นพักๆ ไม่นึกว่าวันนี้พอมีท่านจ้าวหุบเขาผู้เซกซี่อย่างลึกล้ำอุ้มมาส่ง

ถึงเตียง แทนที่จะนอนหลับแล้วฝันดี กลับฝันว่ามีผีผู้หญิงจีนโบราณมายืนจ้อง

อยู่ข้างเตียงทั้งคืน กระทั่งตอนตื่นขึ้นมาก็ยังขนลุกไม่หาย

ที่แย่ยิ่งกว่านั้นก็คือ ผ่านไปอีกสองวันสองคืนเธอก็ยังคงฝันอยู่แบบเดิม

จนเริ่มๆ จะประสาทหลอน ที่หางตาคล้ายเห็นผีผู้หญิงในฝันปรากฏตัววอบแวบ

ไปมาอยู่บ่อยครั้ง...

อะ...ไอ้ประสบการณ์สั่นประสาทแบบนี้มันคืออะไร?

อาจูได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ

หรือพักนี้ชี้วิตจะดีงามเกินไป วิญญาณเร่ร่อนก็เลยไม่พอใจขึ้นมา?

เพิ่งปรากฏตัวเอาป่านนี้คงไม่ใช่วิญญาณเจ้าของร่างหรอกน่ะ...ใช่ไหม?

ด้วยความค้างคาใจอย่างหนัก รุ่งเช้าวันถัดมา ในโถงรับแขกของเรือนประธาน ขณะโดนท่านจ้าวหุบเขาถือวิสาสะทำกิจวัตรในรอบสองสามวันอย่างการฉวยข้อมือไปนวดคลึงเล่นด้วยท่าทีเอื่อยเฉื่อยราวกับคนว่างงาน เธอจึงอดออกปากถามขึ้นมาไม่ได้

“ซือฝุเจ้าขา...ท่านว่าที่นี่จะมีวิญญาณอาฆาตหรือไม่? ”