บทที่ 22

เมื่อตกลงธุรกิจกันเป็นที่เรียบร้อย สตรีแซ่เซี่ยก็สะบัดชายกระโปรงก้าวขาเดินนำลิ่วล้อทั้งสี่ไปยังเรือนตะวันตก ก่อนจากไปนางยังไม่ลืมปรายตามองเครื่องแต่งกายจวี๋ฮวาตั้งแต่หัวจดเท้า พอมองจนพอใจก็แค่นหัวเราะแล้วตวัดสายตาดูถูกดูแคลนใส่อีกยก

แม้จะโดนมองด้วยสายตาที่น่ารังเกียจถึงปานนั้น อาจูกลับไม่รู้สึกอะไรแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม เธอติดจะสงสารอาจารย์ป้าผู้ดูคล้ายจะเก็บอารมณ์ไม่เป็น

ผู้นี้สุดขั้วหัวใจ

ก็ดูนางสิ...ช่างทำตัวเป็นนางร้ายตามขนบได้ไร้ที่ติถึงเพียงนี้ จะไม่ให้สงสารได้อย่างไร?

ถึงชีวิตจริงจะไม่เหมือนนิยายหรือละคร แต่ตามสถิติแล้ว พวกนางร้ายประเภทนี้ไม่ค่อยจะได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสมหวังกันนักหรอก ต่อให้ตบตีแย่งชิงจนคว้าสิ่งที่ต้องการมาได้ ใครต่อใครก็จะไม่ชื่นชมอยู่ดี ดีไม่ดีจะโดนคนอื่นหมั่นไส้จนตามมาราวีให้เจ็บๆ คันๆ ไม่จบไม่สิ้น เฮ้อ...

เพราะติดจะเห็นใจในชะตากรรมของนางร้าย อาจูจึงเพียงนิ่งมอง ไม่คิดถือสา

ทว่า...

“แม้เสื้อผ้าบนตัวเจ้าจะตัดเย็บตามความชอบของนาง แต่ศิษย์พี่ศิษย์น้องในหุบเขายามนั้นเป็นผู้ช่วยกันเลือกซื้อผ้าและตัดเย็บเช่นเดียวกับชุดอื่นๆ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดก็ล้วนเป็นทรัพย์สินกองกลาง ดังนั้นเสื้อผ้าเก่าเก็บทุกชุดจึงนับเป็นทรัพย์สินของหุบเขา หาใช่สมบัติส่วนตัวของผู้ใด ไม่มีความจำเป็นต้องใส่ใจท่าทีผู้อื่น

ให้มากนัก”

น้ำเสียงทุ้มต่ำเรียบเรื่อยดึงให้ลูกศิษย์ร่างน้อยละสายตาจากภาพร่างอาจารย์ป้า

อาจูค่อนข้างแปลกใจที่จู่ๆ ท่านจ้าวหุบเขาก็พูดขึ้นมา แต่ก็รู้สึกดีที่ซือฝุ

ผู้ปกติแล้วนิ่งเฉยเหมือนท่อนไม้คล้ายจะอยากปลอบโยนกัน จึงเล่นตามน้ำ

ช่วยอำนวยความสะดวกให้ท่านจ้าวหุบเขาได้บรรลุวัตถุประสงค์ทางศีลธรรม

“ซือฝุคิดมากเกินไปแล้ว...” ลูกศิษย์คนงามคลี่ยิ้มน้อยๆ ก่อนค่อยๆ ขยับตัวออกมารินน้ำชาให้ท่านจ้าวหุบเขา “นับตั้งแต่จวี๋ฮวารู้สึกตัวขึ้นมาก็ไม่มีอะไร

ที่เป็นของตัวเองเลยสักอย่าง แม้แต่ความทรงจำที่ควรมีเป็นของตนเองนั้นก็ยัง

ขาดหาย การได้ใช้ชีวิตในหุบเขาแห่งนี้ร่วมกันกับท่านอย่างสุขสงบ ได้ช่วยหยิบจับ

งานการเล็กๆ น้อยๆ ได้ดูแลท่านทดแทนบุญคุณ ขณะเดียวกันก็ได้มีเสื้อผ้าที่งดงาม

ถึงเพียงนี้สวมใส่...นับเป็นวาสนาตั้งเท่าไร”

จวี๋ฮวาคลี่ยิ้มมากขึ้น แต่รอยยิ้มนั้นกลับเจือไว้ด้วยความโศกเศร้า

“ศิษย์ไม่ใช่ผู้ไม่รู้จักพอ และไม่บังอาจกระทำตัวยึดมั่นถือมั่นถึงเพียงนั้น...”

ราวกับจะรู้ตัวว่ายามนี้สีหน้าและน้ำเสียงตนเองดูเศร้าซึมจนน่าใจหาย เจ้าของร่างอ้อนแอ้นอ่อนเยาว์จึงสลัดสีหน้าแววตาเช่นนั้นออกไปด้วยการพยายามส่งรอยยิ้มที่สดใสและงดงามที่สุดให้ซือฝุแล้วถามเสียงใส “เช้านี้ช่างวุ่นวายนัก

ท่านเองก็คงหิวแล้วกระมัง ซือฝุไปนั่งรอที่โต๊ะดีหรือไม่” ว่าจบ คนที่แสร้งทำเป็นเข้มแข็งสุดชีวิตก็วิ่งออกจากโถงรับแขกเรือนหลักไปอย่างที่ไม่เคยกระทำ ราวกับกลัวว่าหากช้ากว่านี้เพียงนิด หน้ากากความเข้มแข็งที่ตนสวมไว้จะพังทลายลง คงเหลือไว้เพียงใบหน้างดงามที่เปื้อนคราบน้ำตา...

หลังวิ่งออกจากที่นั่นมาถึงโรงครัว อาจูก็รีบปิดประตูบานไม้ ทรุดตัวลงนั่งงอเข่าซ่อนใบหน้า เนื้อตัวสั่นเทา

“ศิษย์ไม่ใช่ผู้ไม่รู้จักพอ และไม่บังอาจกระทำตัวยึดมั่นถือมั่นถึงเพียงนั้น” รึ?

อาจูปิดปากแน่น ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการควบคุมตัวเองไม่ให้หลุดขำก๊ากออกมา ไม่เคยนึกไม่เคยฝันว่าตัวเองจะเสแสร้งได้สะดิ้งถึงเพียงนี้

หลังจากสงบจิตสงบใจลงได้ ศิษย์หลานคนงามก็ลุกขึ้นยืนปาดน้ำตาที่หลั่งออกมาเพราะความขำ

อา...มองอยู่หรือเปล่าเจ้าคะ อาจารย์ป้า

หากไม่อยากมีชะตากรรมของนางร้าย ท่านก็จงดูไว้แล้วปฏิบัติตามเสีย

นะเจ้าคะ ศิษย์หลานสัญญาว่าเพื่ออนาคตที่ดีงามของท่าน นับจากนี้ไปอีกเจ็ดวัน นอกจากจะทำภารกิจปกป้องอกงามๆ ของตัวเองเอาไว้แล้ว ศิษย์หลานผู้นี้จะไม่ลืมทำภารกิจช่วยเหลือท่านทางอ้อมด้วยการจัดหนักจัดเต็มเช่นนี้ทุกวินาทีที่มีโอกาสอย่างแน่นอน~

คนเคลมตัวเองว่าเป็นศิษย์หลานผู้หวังดียกมือขาวนวลขึ้นแตะหัวใจ ภายในใจก็อดคิดไม่ได้ว่าหัวใจดวงนี้ช่างบริสุทธิ์เสียนี่กระไร