บทที่ 34

คนพวกนี้ก็เหลือเกินจริงๆ นี่พวกเขาคิดว่าจ้าวหุบเขาเดียวดายเป็นเทพเซียน ไม่ต้องกินดื่มหลับนอนหรือไง?

“ดึกดื่นถึงขนาดนี้แล้ว ท่านหัวหน้ายังไม่พักผ่อนอีกหรือ” เสี่ยวจวี๋ฮวาถามน้ำเสียงสุภาพอ่อนหวาน ทว่าให้ความรู้สึกสงบไว้สง่า

แรกเริ่มเดิมทีคนของเยว่เทียนฟงก็ปฏิบัติต่อแม่นางน้อยของท่านจ้าวหุบเขาด้วยความเคารพนบนอบ มีมารยาทดีงามกันอยู่แล้ว ต่อมายิ่งเห็นว่าเธอปฏิบัติต่อพวกเขาด้วยความสุภาพให้เกียรติ พวกเขาก็ยิ่งระมัดระวังรอบคอบ ดูเกรงอกเกรงใจยิ่งขึ้น ทันทีที่เธออ้าปากถามคนสนิทของเยว่เทียนฟงจึงไม่รอช้า รีบประสานมือคารวะตอบด้วยท่าทีสุภาพเกรงใจ แม้แต่ปอยผมที่พลิ้วไสวก็ยังดูนอบน้อมเป็นอย่างยิ่ง

“ท่านจ้าวหุบเขาและประมุขลำบากตากตรำ ผู้น้อยจะกล้าเห็นแก่ความสบายได้อย่างไร”

แม้อีกฝ่ายจะค้อมศีรษะลง ไม่กล้ามองหน้าเธอตรงๆ อาจูก็ยังคลี่ยิ้มให้

หึ คนเขาพูดให้คิดยังจะไม่เข้าใจ...

เชื่อข้าสิ...ขอเพียงพวกเจ้าไม่คอยวนเวียนมาวุ่นวาย ท่านจ้าวหุบเขาของข้าต้องได้พัก!

ไม่รู้เป็นเพราะอะไรดลใจ จู่ๆ คนสนิทเยว่เทียนฟงก็เงยหน้าขึ้นมา ทันเห็นรอยยิ้มอันอ่อนหวานทรงเสน่ห์เข้าพอดี

โครม!

กว่าที่ใครจะรู้สึกตัว ร่างคนสนิทเยว่เทียนฟงก็กระเด็นไปไกลกว่าสามจ้าง[1] เมื่อมองย้อนกลับมายังทิศตรงข้ามก็เห็นจ้าวหุบเขาหลี่รวบรวมลมปราณ เตรียมลงมือซ้ำ

“ซะ...ซือฝุ!” นี่...นี่ท่านต้องหึงหวงรุนแรงถึงขั้นนี้เชียวเรอะ!

ผู้อื่นเขาแค่มองเท่านั้นเองนะ!

ชั่วอึดใจที่ทุกคนอ้าปากค้าง ท่านจ้าวหุบเขาตวัดฝ่ามือที่อัดแน่นด้วยพลังปราณ ปัดลูกธนูสีเงินห่าใหญ่ร่วงลงกระทบพื้นดังเคร้งคร้าง

“อารักขาจ้าวหุบเขา!” องครักษ์ที่โดนฝ่ามือซัดตะโกนสั่งโดยไม่ต้องคิด

ไม่ต้องสืบสาวไล่เรียงอะไร คนมีตาก็เข้าใจ

ฝ่ามือเมื่อครู่ ที่แท้เป็นฝ่ามือช่วยชีวิต!

ไม่ทันที่ใครจะได้ตั้งตัว บนฟ้าพลันปรากฏธนูอีกห่าใหญ่พุ่งตรงมา ท่านจ้าวหุบเขาไม่อาจหักใจยกโต๊ะที่เต็มไปด้วยสมุนไพรพร้อมใช้ขึ้นบัง ตัดสินใจถอดเสื้อคลุมตัวโปรดออกสบัดสะกัดกั้น

“มีมือยิง!” องครักษ์นายหนึ่งตะโกนเสียงดัง “ตามไป พวกมันอยู่ทางทิศตะวันตก!”

องครักษ์ส่วนหนึ่งพุ่งตัวตามทันที อีกส่วนที่เหลือตรึงกำลังอารักขา

พริบตาเดียวฝั่งตะวันตกก็มีเสียงฆ่าฟันดังลั่น

“ซือฝุ” อาจูขยับเข้าชิดอาจารย์โดยสัญชาตญาณ

“ถอยเข้าข้างใน” ท่านจ้าวหุบเขาสั่งสั้นๆ จากนั้นดีดตัวทะยานไปด้านนอก

ไม่นึกว่าคนชุดน้ำเงินเข้มกลุ่มหนึ่งจะกำกระบี่พุ่งทะยานสวนทางมา

เห็นได้ชัดว่าเป้าหมายเป็นเธอ!

แย่แล้ว...

“ซือฝุ!”

โครม!

ร่างในชุดสีน้ำเงินสามร่างพุ่งเข้ากระแทกระเบียงไม้หน้าเรือนพักพังพาบ มีรายหนึ่งพุ่งเข้าเฉียดปลายเท้าจวี๋ฮวา ทว่าเนื้อตัวสั่นระริก ไม่อาจขยับกาย พอลองกวาดตาดูก็เห็นเข็มเล่มใหญ่ปักแน่นอยู่กลางแนวกระดูกสันหลัง

พริบตาเดียวหลี่หยางก็กลับมายืนข้างกายลูกศิษย์แล้ว

เขาฉวยข้อมือขาวผ่อง ฉุดร่างเล็กๆ เข้าด้านใน หลังกวาดตาดูทั่วร่างก็ปกป้องลูกศิษย์ร่างน้อยไว้ข้างหลัง

“ยืนอยู่ตรงนี้ ห้ามขยับไปไหนทั้งนั้น”

แทนการตอบรับ อาจูเกาะแผ่นหลังสูงตระหง่านไว้แน่น

“พี่น้องทั้งหลาย พวกมันอยู่ในนั้น!” ด้านนอกมีเสียงตะโกนเข้ามา

ไม่ทันที่อาจูจะได้เตรียมใจ ชายชุดน้ำเงินกลุ่มใหญ่ก็บุกเข้ามา

พวกมาใหม่มีกลุ่มคนที่คล้ายจะเป็นคนระดับหัวหน้าอยู่ห้าราย ทั้งห้าล้วนถืออาวุธหน้าตาแปลกประหลาดไม่ซ้ำกัน ทั่วทั้งร่างอัดแน่นด้วยจิตสังหาร บอกยี่ห้อนักฆ่า

“นี่ไม่ใช่เยว่เทียนฟง” หนึ่งในกลุ่มคนชุดน้ำเงินพึมพำ

“ใช่แล้วอย่างไร ไม่ใช่แล้วอย่างไร คำสั่งคือฆ่าให้หมด!” ชายตาเดียวในกลุ่มตวัดแส้เหล็กหนามในมือ ประกาศกร้าว “ยิ่งพวกมันเห็นหน้าเราพี่น้องยิ่งต้องฆ่า!”

“อย่าประมาท...” ชายคนแรกปรามเสียงขรึม

“เฮอะ! กับแค่คู่ยวนยาง[2]ไร้อาวุธ ไยต้องทำเป็นเรื่องใหญ่” มันถลึงตามองเหมือนจะจ้องให้ลึกไปถึงกระดูก ตะคอกเสียงต่ำ “พวกเรามีเวลาจำกัด อย่าโทษที่ข้าโหดร้าย...รับมือ!” แส้เหล็กหนามในมือชายตาเดียวพุ่งเข้าใส่หลี่หยางรวดเร็วเหมือนอสรพิษฉกกัด ทว่าหลี่หยางกลับยืนนิ่ง ไม่แม้แต่จะพลิ้วกายหลบด้วยซ้ำ

“ซือฝุ!”

[1] มาตรวัดจีนโบราณ 1 จ้างมีความยาวเท่ากับ 10 ฉื่อ หรือประมาณ 2.27 - 2.31 เมตร

[2] ยวนยาง หรือ เป็ดแมนดาริน เป็นสัญลักษณ์ของความรักเดียวใจเดียว เป็นสัญลักษณ์สื่อถึงคู่รัก