บทที่ 51

“เป็นอย่างไรบ้าง ท่านหมอ อาการอาเป่าของพวกเราย่ำแย่มากหรือไม่!” หญิงชราสูงอาวุโสที่สุดในบ้านผุดลุกจากเก้าอี้ทันทีที่จ้าวหุบเขาหลี่ละสายตาจากเด็กตัวจ้อยบนเตียงเตา[1]

บ้านหลังนี้ตั้งอยู่ห่างจากบ้านหลังอื่นๆ จนเกือบจะเรียกได้ว่าตั้งอยู่นอกตัวหมู่บ้าน...หญิงชราผู้เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ก็คือแม่เฒ่าสวีนักปลุกปั่นนั่นเอง

เห็นแม่เฒ่าสวีและลูกสะใภ้ทำท่าจะเดินเข้าไปดูทายาทตัวน้อย อาจูรีบปราดเข้าช่วยศรีสะใภ้รูปร่างอ้อนแอ้นเหมือนหนึ่งจะปลิวลมของครอบครัวสกุลสวีประคองหญิงชรา เจตนาที่แท้จริงคือรั้งไว้ “ท่านป้าอย่าได้เข้าใกล้นัก ระยะนี้พวกท่านจะติดโรคระบาดจากอาเป่าได้ง่าย”

กระทั่งตอนนี้ ขณะตรวจรักษาโรคระบาด ท่านจ้าวหุบเขาก็ยังให้ลูกศิษย์เพียงยืนดูอยู่ห่างๆ เหมือนเมื่อครั้งอยู่ในวัดร้างไม่มีผิด เสี่ยวจวี๋ฮวาที่ว่างงานจึงกลายร่างเป็นเจ้าหน้าที่ญาติผู้ป่วยสัมพันธ์ รับหน้าที่คอยกันไม่ให้พวกเขาเข้าไปรบกวนการรักษาโดยปริยาย

ท่านจ้าวหุบเขาเหลียวมองมือลูกศิษย์ที่จับประคองเจ้าบ้านเล็กน้อย ชั่วขณะนั้น ดวงตาคู่คมเจือร่องรอยไม่ชอบใจ

“ตุ่มหนองพวกนี้ดูแย่ลงก็จริง ทว่าเป็นอาการตามปกติของโรค” ท่านจ้าวหุบเขาเอ่ยเรียบๆ “อาการเขาไม่หนักหนาเท่าคนอื่นๆ ในหมู่บ้าน หากคอยดูแลตามที่เคยบอกไว้อย่างเคร่งครัด ระมัดระวังไม่ให้สมดุลธาตุปั่นป่วนจนเกิดโรคแทรกซ้อน อีกไม่เกินห้าวันตุ่มหนองพวกนี้จะค่อยๆ แข็งตัวและตกสะเก็ดไปเอง”

“ที่แท้ก็เป็นอาการตามปกติ” หญิงชราถอนหายใจโล่งอก ค้อมศีรษะคำนับท่านหมอเทวดา “พวกเรากลับแตกตื่นโวยวายถึงเพียงนี้...นับว่าเป็นการรบกวนท่านหมอหูและฮูหยินโดยแท้”

ท่านจ้าวหุบเขาไม่ตอบอะไร ในสายตามีเพียงสมุนไพรตรงหน้าเท่านั้น

นางทำท่าจะค้อมศีรษะคำนับ “ฮูหยินท่านหมอหู” ด้วยอีกคน แต่อาจูรีบจับประคองแขนห้ามไว้ “ท่านป้าขอบคุณท่านหมอก็พอ ข้าไม่ได้ช่วยเหลืออะไร ไม่บังอาจน้อมรับคำนับนี้จากผู้ชราได้”

“จะได้อย่างไร!” หญิงชราอยากจะทำความเคารพแสดงความขอบคุณและขอขมาสักครั้ง แต่อาจูก็ยึดแขนไว้แน่น สุดท้ายแม่เฒ่าสวีจึงเป็นฝ่ายยอมละการคำนับด้วยความเกรงใจ กล่าวเพียงว่า “ผู้ชราเข้าใจแล้ว” จากนั้นเลื่อนมือเหี่ยวย่นขึ้นแตะหลังมือฮูหยินของผู้มีคุณแผ่วเบา คล้ายอยากกุมอยากจับก็เกรงว่าจะไม่เหมาะสม ใบหน้าแก่ชราเปื้อนยิ้ม แววตาเต็มตื้น ครู่หนึ่งก็หันไปกุมมือลูกสะใภ้ข้างกาย ยอมรับผิดอย่างตรงไปตรงมา

“เมื่อเช้าข้าโวยวายใส่ลูกสะใภ้เสียใหญ่โตให้ไปตามท่านหมอมาที่นี่ ดุด่าที่นางดื้อรั้นไม่ยอมให้พาอาเป่าไปรักษารวมกับคนอื่นๆ ในใจยังอยากจะตีนางให้ตาย แม้นางจะพูดอะไรก็ไม่แม้แต่จะมองหน้า” นางบีบมือลูกสะใภ้แน่นขึ้น “เซียนเหยียนคนดี...ระยะนี้แม่มักจิตใจไม่สงบ ที่แม่พลั้งปากไป เจ้าก็อย่าได้ถือสาแม่เลยนะ”

“ท่านแม่...ข้าจะกล้าคิดเช่นนั้นได้อย่างไร” ลูกสะใภ้สกุลสวีกล่าวด้วยใบหน้าสงบเสงี่ยมอ่อนน้อม ทั้งน้ำเสียงและกิริยาแผ่กลิ่นอายสตรีอ่อนโยนมากคุณธรรม ดูน่าเลื่อมใส

แม่เฒ่าสวีจ้องมองใบหน้างดงามเกลี้ยงเกลาของลูกสะใภ้แล้วทอดถอนใจ ยิ่งมองดวงตาหญิงชราก็ยิ่งฉายแววเอ็นดูรักใคร่ เอ่ยคล้ายลืมไปชั่วครู่ว่ายังมีแขกยืนอยู่ตรงนี้ “ตั้งแต่อาสงแต่งเจ้าเข้ามา สตรีที่ดูผิวพรรณก็รู้ว่าเกิดในตระกูลดีอย่างเจ้าไม่เพียงไม่รังเกียจที่พวกเราเป็นชาวบ้านยากจนยังกตัญญูบิดามารดาสามีและบรรพบุรุษ ต่อมาสามีข้าตายจาก อาสงตัดสินใจเลิกเป็นพรานหันมาทำมาค้าขาย มักอยู่ไม่ค่อยติดหมู่บ้าน เจ้าก็คอยอยู่เป็นเพื่อน เอาใจใส่ดูแลข้าราวกับเป็นมารดาแท้ๆ ทั้งยังคลอดอาเป่าให้พวกเราด้วยความยากลำบาก แต่ละวันทำงานหนัก เสื้อผ้างดงามไม่เคยได้สวมใส่ ตอนนี้อาเป่าล้มป่วยข้าช่วยแบ่งเบาให้เจ้าไม่ได้สักนิดยังดีแต่โวยวาย...มีครอบครัวสามีเช่นนี้ ช่างลำบากลูกสะใภ้จริงๆ”

ลูกสะใภ้กุมมือแม่สามีกลับ ตอบด้วยรอยยิ้ม

“ท่านแม่...หากตัวข้าในตอนนั้นไม่ได้พี่สงช่วยเอาไว้ ข้าไหนเลยจะมีชีวิตรอดมาจนถึงทุกวันนี้ได้ ข้าดีใจที่ได้พบกับครอบครัวและคนรักที่มีน้ำใสใจจริงต่อกันเช่นนี้...” ลูกสะใภ้แสนดียังคงเอ่ยต่อไป “อันที่จริงตัวข้าอยู่ที่นี่ไม่ได้ลำบากอะไร ในบ้านหลังนี้เหลือเราเป็นผู้ใหญ่อยู่สองคน มีเพียงข้าที่เคยล้มป่วยด้วยโรคชนิดนี้ ยังไม่นับอีกว่าข้าเป็นแม่ของเขา มารดาที่ไม่เสี่ยงต่อการติดโรคร้ายเช่นข้าคอยดูแลบุตรของตนชิดใกล้ก็นับว่าเหมาะสมดีแล้ว...ท่านแม่อย่าได้คิดมากจนเกินไป”

อาจูมองฉากแม่สามีรักใคร่สะใภ้กตัญญูแล้วอดชื่นชมไม่ได้

ไหนใครบอกว่าแม่ผัวลูกสะใภ้เหมือนน้ำกับน้ำมัน มาดูแม่ผัวลูกสะใภ้คู่นี้สิ...ไม่เห็นจะจริง

ตอนนี้แม่เฒ่าสวีถึงขั้นหลั่งน้ำตาเลยด้วยซ้ำ!

[1] เตียงซึ่งมีช่องว่างสำหรับจุดไฟให้ความร้อนอยู่ด้านล่าง ด้านหนึ่งมีปล่องสำหรับใช้ระบายควันออกไปนอกตัวบ้าน มักสร้างติดกับห้องครัวเพื่ออาศัยความร้อนจากการหุงหาอาหารช่วยอุ่นเตียงไปในตัว