บทที่ 50

สตรีแซ่เซี่ยยังคงบอกเล่าสถานการณ์ด้วยตนเองอีกครู่ใหญ่ อาจูเห็นท่านหมอยุคเก่าแก่โบราณสองคนพูดคุยกันก็ปั้นหน้าสงบเสงี่ยมยืนฟังด้วยความสนใจ สองหูฟังไป สองตาก็ลอบจับสังเกตศิษย์พี่หญิงของท่านจ้าวหุบเขา ต่อให้ส่วนหนึ่งในใจจะค่อยๆ คล้อยตามว่าครั้งนี้อาจารย์ป้าหน้าเด็กอาจมาด้วยเจตนาดีจริงๆ ลางสังหรณ์บางอย่างในใจกลับไม่ยอมหายไปเสียที

อาจารย์ป้าผู้นี้...มาดีจริงๆ น่ะรึ?

อาจูอยากจะยกมือขึ้นนวดขยับ ยิ่งคิดว่าพักนี้ต้องระมัดระวังไม่ให้เผลอใช้ใบหน้าเด็กๆ นี่ขมวดคิ้วสร้างริ้วรอยจนใบหน้าแก่ก่อนวัยก็ยิ่งกว่าหนักอกหนักใจ

ช่างเถอะ ถึงยังไงที่นี่ก็ต้องการแรงงาน...

จังหวะอาจารย์ป้ากวาดตามองผ่านมา เสี่ยวจวี๋ฮวาคลี่ยิ้มอ่อนหวานเจิดจ้ายิ่งกว่าผู้สมัครเข้าชิงตำแหน่งนางงามจักรวาล ทว่าอีกฝ่ายกลับมองผ่านเลยไป

ท่าทีนี้ช่วยให้อาจูสบายใจขึ้นเล็กน้อย

ถ้าเซี่ยอะไรสักอย่างเหยาๆ นางนี้ทำถึงขั้นคลี่ยิ้มให้ ศิษย์หลานตาดำๆ อย่างจวี๋ฮวาคงไม่แคล้วต้องเกาะติดอาจารย์ทั้งวันทั้งคืน เพื่อป้องกันสตรีคลั่งรักผู้หนึ่งย่องมาบีบคอตอนหลับหรือซัดเข็มพิษเล่มโตลอบสังหารแล้ว...

แม้บ้านร้างเจ้าของตายจากที่เยว่เทียนฟงให้คนของตนจัดเตรียมไว้ให้จะมีถึงสองหลัง แต่ก็เป็นเพียงบ้านขนาดกว้างยาวไม่กี่วากับกระท่อมฟางหลังเล็กๆ ที่เหมาะสำหรับให้เธอและท่านจ้าวหุบเขาพักอาศัยกันคนละหลัง เมื่อมีกลุ่มของอาจารย์ป้าเพิ่มขึ้นมา จึงจำเป็นต้องใคร่ครวญเรื่องที่พักกันใหม่อีกหน

ไม่นึกว่าขณะเยว่เทียนฟงเปรยเรื่องที่คงไม่อาจจัดหาที่พักที่เหมาะสมเพิ่มให้ได้อีกแล้วออกมา ท่านจ้าวหุบเขากลับพูดจาเสียสละที่พักของตนให้ศิษย์ผู้พี่แล้วก้าวขาเข้าที่พักลูกศิษย์ได้หน้าตายเป็นอย่างยิ่ง เสี่ยวจวี๋ฮวาจึงต้องพลอยตีหน้านิ่ง เดินตามซือฝุเข้านั่งพักในบ้านหลังเล็กเงียบๆ ตามประสาลูกศิษย์ว่านอนสอนง่าย

ขออภัย...ไม่ใช่ว่าข้าไม่กังวลเรื่องชื่อเสียงและความเหมาะสม...

วัดจากแววตาคมปลาบที่วาบขึ้นในตาอาจารย์ป้าผู้นั้น ขืนมัวละล้าละลังอยู่ข้างนอกนั่น เสี่ยวจวี๋ฮวาคงมีอันต้องย้ายตัวเองไปนอนร่วมชายคากับศิษย์พี่หญิงของท่าจ้าวหุบเขา...ขืนไปนอนร่วมชายคากับผู้เชี่ยวชาญด้านพิษที่เกลียดชังกันถึงขั้นไม่มองหน้า เผลอขึ้นมาเมื่อไหร่ต้องโดนจับหนอนพิษยัดเข้าร่างแบบในหนังจีนกำลังภายในพวกนั้นแน่ๆ

เสี่ยวจวี๋ฮวาขนแขนลุกชูชัน เสียวสันหลังวาบ แต่ใบหน้าสงบนิ่งเป็นอย่างยิ่ง

อยู่ในหุบเขาเดียวดายมาจนถึงตอนนี้ ได้ความรู้ติดตัวมาไม่เท่าไหร่ วรยุทธกับกำลังภายในไม่ต้องพูดถึง แต่โดยที่ไม่รู้ตัว ทักษะเกี่ยวกับหนังหน้ากลับพัฒนาอย่างก้าวกระโดด แม้แต่แววตานิ่งเฉยเหมือนไม่หือไม่อือต่อสิ่งใดยังลอกเลียนซือฝุมาได้ไม่ผิดเพี้ยน

“พวกเขาช่างสมกับที่เป็นศิษย์อาจารย์กันจริงๆ” เยว่เทียนฟงกล่าวกับศิษย์พี่หญิงของท่านจ้าวหุบเขา น้ำเสียงชื่นชมประสมเลื่อมใส ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพูดประโยคนี้ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ดูสุภาพสำรวม ทว่ากวนตะกอนอารมณ์เป็นอย่างยิ่ง

แม้จะกระทำตัวน่าตีให้ตายถึงเพียงนั้น เย็นวันนั้นเยว่เทียนฟงกลับให้คนยกตั่งที่ทำขึ้นอย่างง่ายๆ แต่คงทนไม่เบาเข้ามาให้ กระทั่งชุดเครื่องนอนก็จัดเตรียมไว้ได้อย่างเหมาะสม ไม่เธอก็ท่านจ้าวหุบเขาคนใดคนหนึ่งจึงไม่ต้องทนนอนบนพื้นเย็นๆ หลังจากที่เหน็ดเหนื่อยกันมาแล้วทั้งวัน

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโรคระบาดหรือเปล่า ยามตะวันตกดินของหมู่บ้านสือหูแห่งนี้ค่อนข้างเงียบสงัด เต็มไปด้วยบรรยากาศแปลกๆ ที่ชวนให้รู้สึกอึดอัด

หลังจากทำแผลใส่ยากันอย่างเงียบงัน ใต้แสงตะเกียงมืดสลัว เห็นท่านจ้าวหุบเขาลุกเดินไปเอนตัวลงนอนบนตั่งแคบๆ นั่นแล้ว อาจูอดพูดขึ้นมาไม่ได้ “อันที่จริงพวกเราอยู่ร่วมชายคาแบบนี้ก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ชื่อเสียงของท่าน...”

“พวกชาวบ้านเรียกข้าว่าอย่างไร” ท่านจ้าวหุบเขาถามกลับ

“พวกเขาเรียกท่านว่า ‘ท่านหมอหู’ ”

“แล้วพวกเขาเรียกเจ้าว่าอย่างไร”

“คล้ายจะ...เรียกเป็นฮูหยินของท่าน...” ต่อให้เธอบอกว่าไม่ใช่ คนของ

เยว่เทียนฟงก็ยังเรียกเธอเป็นฮูหยินของท่านจ้าวหุบเขาทุกคำ แม้แต่คนที่น่าจะรู้ตื้นลึกหนาบางดีกว่าใครอย่างประมุขสมาพันธ์น่าตายนั่นก็ยังพลอยบ้าจี้เรียกตาม แล้วพวกชาวบ้านที่ไหนจะกล้าเรียกเป็นอย่างอื่น...เรื่องนี้เป็นเรื่องน่าหงุดหงิดที่แก้ไขอะไรไม่ได้จริงๆ

ตอบออกมาแล้ว อาจูก็ร้อง “อ้อ” ในใจ

ในเมื่อในสายตาพวกชาวบ้านเสี่ยวจวี๋ฮวากับท่านหมอหูเป็นสามีภรรยา สามีภรรยาอยู่ร่วมชายคาย่อมไม่นับว่าเป็นเรื่องผิดธรรมเนียม...

“ทำเช่นนี้ปลอดภัยที่สุดแล้ว” เอ่ยปริศนาธรรมเท่านี้ ท่านจ้าวหุบเขาก็พลิกตัวหันหลังให้ คล้ายไม่ต้องการพูดคุยเรื่องนี้อีก อาจูจึงต้องดับตะเกียงเข้านอนพร้อมผู้ชายคนหนึ่งเป็นครั้งแรกในชีวิต

ลูกศิษย์ที่คิดว่าตัวเองจิตใจใสสะอาดขึ้นมากแล้ว เหลียวมองภาพซือฝุนอนตะแคงเหยียดตรง อาภรณ์สีขาวแนบกระชับตามแนวกล้ามเนื้อกับสะโพกและส่วนเอวที่เว้าเข้ามาได้อย่างมีศิลปะ แล้วลอบกลืนน้ำลาย

จะนอนหลับลงไหมหว่า...

ทั้งๆ ที่คิดแบบนั้น ร่างน้อยๆ วัยแรกแย้มกลับผล็อยหลับภายในชั่วระยะเวลาสั้นๆ

ในความฝัน อาจูคล้ายจะได้ยินเสียงคุ้นหูเสียงหนึ่ง พึมพำแผ่วเบา

“...ไม่คล้ายสตรีที่เติบโตในวังหลวงโสมมนั่นเลยจริงๆ”