บทที่ 52

อาจูจ้องมองใบหน้าสตรีอ่อนเยาว์ที่จับประคองหญิงชราอยู่อีกฝั่ง ยิ่งมองก็ยิ่งพลอยรู้สึกชื่นชมลูกสะใภ้คนดีของแม่เฒ่า ทั้งยังรู้สึกว่าใบหน้านางดูงดงามตรึงตาตรึงใจพาให้อยากถลาเข้าไปกอดเรียวขาใต้ชุดสีเขียวเข้มขับผิวที่น่าจะเรียวงามไม่แพ้ท่อนแขนกลมกลึงนั่น เอาหน้าถูไถ เรียกนางว่าเจี่ยเจีย[1]คนดีสักหลายๆ คำ

อา...นี่คงเป็นเสน่ห์ดึงดูดใจตามธรรมชาติของ “โฉมงามกลางป่าเขา” ที่คนเขาว่ากันละมั้ง...

ยิ่งมองอาจูก็ยิ่งอยากจะทรุดตัวลงนั่งราบไปกับพื้นเสียเดี๋ยวนี้

ขณะแม่เฒ่าสวีและลูกสะใภ้ชื่นชมกันไปมา ท่านจ้าวหุบเขาก็จัดเตรียมสมุนไพรที่ต้องใช้ไว้ให้ครบถ้วนดีแล้ว

“แม้จะเคยล้มป่วยด้วยโรคชนิดนี้มาก่อนก็ไม่แน่ว่าร่างกายจะต้านทานโรคได้เสมอไป หากมีไข้เมื่อไหร่ สมควรรีบไปตรวจรักษาทันที” ท่านจ้าวหุบเขาเอ่ยสั้นๆ

“เซียนเหยียนทราบแล้ว...” สะใภ้สกุลสวีเอ่ยเสียงแผ่ว ฟังดูดึงดูดใจอย่างบอกไม่ถูก “เซียนเหยียนขอบคุณเซียนเซิงที่มีใจเมตตา”

ยิ่งนางเปิดปากพูดออกมา อาจูก็ยิ่งละสายตาจากริมฝีปากทรงเสน่ห์บนใบหน้าขาวผ่องไม่ได้

ท่านจ้าวหุบเขาไม่แม้แต่จะมองใบหน้าหญิงงาม ทำเพียงส่งหีบบรรจุข้าวของเครื่องใช้ให้ลูกศิษย์ช่วยถือ เอ่ยเสียงต่ำ

“ในหมู่บ้านยังมีเรื่องรอให้สะสางอีกมาก ฮูหยิน...เชิญ”

ฮะ...ฮูหยิน!

อาจูหันหน้าขวับ เบิกตามองคนพูด หมดความสนใจใบหน้าชวนเคลิบเคลิ้มหลงใหลของสะใภ้สกุลสวีทันที

“ซือ...” พูดยังไม่ทันจะจบคำ ท่านจ้าวหุบเขาก็ฉวยข้อมือลูกศิษย์ที่เพิ่งเลื่อนขั้นเป็นฮูหยิน พาเดินออกจากบ้านสกุลสวีทั้งอย่างนั้น ดวงตาที่มักจะสงบนิ่งฉายแววคมปลาบ ยากจะอธิบาย

เมื่อก้าวขาออกห่างบ้านสกุลสวีมากหน่อย ท่านจ้าวหุบเขากำชับลูกศิษย์เสียงขรึม ดูจริงจัง “กลับถึงหมู่บ้านแล้วรีบชำระล้างร่างกายให้สะอาด ต่อแต่นี้ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใด ไม่ต้องข้องแวะกับพวกบ้านสกุลสวีให้มากนัก”

“เอ๊ะ...?”

วัดจากท่าทีสุภาพเป็นมิตรของครอบครัวสกุลสวี อาจูค่อนข้างแปลกใจ กำลังจะอ้าปากถาม ชายใบหน้าซูบเซียวสองคนก็ช่วยกันแบกร่างหมูตัวเขื่องเดินสวนทางมา ภาพหมูเบิกตาโพลงทำเอาอาจูผงะ เผลอทำประโยคที่คิดอยู่ในหัวกระเด็นกระดอนออกจากสมองไปง่ายๆ

“มันตายแล้ว”

ประโยคนี้จากท่านจ้าวหุบเขาช่วยให้อาจูเรียกสติกลับคืนมาได้นิดหน่อย

ในช่วงชีวิตก่อนที่เธอจะวิญญาณทะลุมิติข้ามเวลามาอยู่ในร่างนี้ ใครสักคนเคยว่าไว้... “ดุร้ายน่ากลัวก็ช่าง น่ารักไร้พิษสงแค่ไหนก็ช่าง สิ่งที่เกิดมาเพื่อเป็นอาหาร สุดท้ายแล้วก็ต้องกลายเป็นอาหารอยู่ดี”

ต่อให้ไม่คิดเรื่องกลิ่นรบกวน หมู่บ้านกลางหุบเขาที่เต็มไปด้วยผู้ป่วยและมีคนแปลกหน้าจำนวนมากให้เลี้ยงดูก็ยังต้องการอาหารที่เป็นประโยชน์ต่อร่างกาย...

สุดท้ายพวกหมูร่างอ้วนตันในหมู่บ้านนี้ ก็ค่อยๆ ถูกเชือดไปทีละตัวสองตัวจริงๆ

เมื่อมีหมอ มียา และมีอาหารพร้อมสรรพ เหล่าผู้ป่วยก็ค่อยๆ อาการดีขึ้นตามลำดับ

เวลานี้ท่านจ้าวหุบเขาตัดไหมเย็บแผลเรียบร้อยแล้ว ดูเผินๆ ก็เหมือนจะอาการดีขึ้นมาก แต่หลังจากที่ได้มากินอยู่หลับนอนร่วมชายคา อาจูก็ค้นพบความลับน่าตกใจเรื่องที่ท่านจ้าวหุบเขาผู้นี้ต้องดื่มยาบางอย่างอย่างต่อเนื่อง พอตะล่อมถามว่าเป็นยาอะไรก็บอกเพียงว่าไม่ใช่ของสลักสำคัญ

ถ้าไม่สำคัญแล้วทำไมจะต้องกินทุกวัน?

อาจูอยากจะถามคำนี้ แต่ไม่ทันจะได้ถามก็โดนตักเตือนเรื่องที่ไม่ได้ฝึกฝนลมปราณขั้นต้นมานาน จากนั้นมหกรรมการนั่งสมาธิจับสังเกตการไหลเวียนของกระแสต่างๆ ในร่างกายจนเหน็บกินก็มีอันต้องเริ่มขึ้นอีกครั้ง แต่ละวันผ่านพ้นไปอย่างทุกข์ทรมานจนอยากขอลาออกจากความเป็นลูกศิษย์ของหุบเขาเดียวดาย

ยามนี้เยว่เทียนฟงพาองครักษ์จำนวนหนึ่งออกสืบสาวราวเรื่องตามเบาะแสใหม่ สักสองสามวันจึงจะได้พบหน้ากันสักครั้ง ทั้งอย่างนั้นทุกครั้งที่มาพบจ้าวหุบเขาหลี่ ประมุขสมาพันธ์น่าตายผู้นี้ก็ยังไม่วายหาเรื่องกวนตะกอนอารมณ์ผู้อื่นได้ทุกครั้ง ครั้งล่าสุดก็ตีหน้าซื่อพูดจาออกตัวต่อหน้าศิษย์พี่หญิงของท่านจ้าวหุบเขาและพวกชาวบ้านว่า “แม้สุภาพชนมิบังควรล่วงล้ำเรื่องในเรือนผู้อื่น อีกทั้งตระกูลท่านหมอยังมีธรรมเนียมการฝึกฝนตนเองตามศาสตร์แห่งเต๋าแตกต่างจากตระกูลอื่นๆ ในพื้นที่แถบนี้ ทว่าท่านหมอหูและฮูหยินล้วนเป็นที่รัก ข้าประมุขเห็นแล้วอดสอดปากสักเล็กน้อยมิได้” จากนั้นก็ทำท่าลังเลเล็กน้อย ก่อนกลั้นใจกล่าวว่า “ท่านหมอหู...ท่านก็อย่าได้เคี่ยวกรำฮูหยินน้อยให้มากนัก หากนางเกิดล้มป่วยขึ้นมา เหล่าชาวบ้านที่คอยสวดมนต์ขอพรให้ฮูหยินหูสุขภาพแข็งแรงมีบุตรธิดาให้ท่านอุ้มในเร็ววันคงไม่แคล้วต้องผิดหวังแล้ว!” แค่ประโยคนี้ประโยคเดียวก็พลังทำลายล้างสูงส่ง ทำเอาอาจารย์ป้าหน้าเด็กถึงขั้นคลี่ยิ้มเจิดจ้า จ้องมองเสี่ยวจวี๋ฮวาด้วยแววตาหวานล้ำจนน่าเสียวไส้

ลำพังแค่ทุกคนเรียกข้าเป็นฮูหยินของสามี...เอ้ย! ฮูหยินของหมอเทวดาแซ่หู ตัวตนปลอมๆ ของจ้าวหุบเขาหลี่ ทั้งยังกินอยู่หลับนอนร่วมชายคา ในใจอาจารย์ป้าผู้นี้ย่อมไม่พอใจมากอยู่แล้ว ประมุขที่น่าฆ่าให้ตายอย่างท่านยังจะช่วยสุมฟืนใส่ไฟอีกทำไม!

[1] สำเนียงจีนกลาง 姐姐 หมายถึงพี่สาว ถ้าเป็นแต้จิ๋วจะออกเสียงว่าเจ่เจ้