2 เยี่ยนฟาง

2 เยี่ยนฟาง

ยี่หวาลุกคุกเข่าแล้วแย่งขวดสุรากลับมาจากมือเยี่ยนฟางยกกระดกรวดเดียวหมดแล้วหัวเราะร่า เยี่ยนฟางยังมีสีหน้าเพ้อฝันขณะหย่อนร่างลงด้านข้างกัน ชะโงกหน้าออกไปนอกราวกันตก พวงแก้มยุ้ยขึ้นพาดด้วยรอยยิ้มมีความหวัง

“เป็นหญิงคณิกาแล้วอย่างไรกัน เรามิได้ขายตัว เพียงขายความสามารถ ข้ายังบริสุทธิ์ผุดผ่องไร้ราคีและพี่ยี่หวาก็เช่นกัน”

“อืม...แล้วถ้าเจ้า ได้เข้าไปเป็นเครื่องบรรณาการจริง เจ้าต้องกลายเป็นหญิงอุ่นเตียงท่านแม่ทัพ เช่นนั้นดีแล้วหรือเยี่ยนฟาง เจ้าคิดดูให้ดีนะ มิสู้อยู่เช่นนี้ ร่ำสุรา” เว้นหัวเราะแกว่งขวดสุราเปล่าตรงหน้า “แสร้งหยอกเย้าบุรุษหลอกเอาเงินเข้าหอเยว่โหลว เก็บเงินให้มากสักหน่อยจากนั้นไถ่ตัวเอง แล้วออกจากที่นี่ท่องเที่ยวไปทั่วยุทธภพ ไม่ต้องพึ่งพาบุรุษใดอีก”

“พี่ยี่หวาพูดจาให้ข้าขบขันอีกแล้ว หญิงใดกันที่มิต้องพึ่งบุรุษ”

“หญิงอย่างข้าไง”

“พี่ยี่หวาเก่งกาจทั้งวาจา เดินหมาก ฉลาดหลักแหลม ชายใดได้พูดคุยย่อมสบายใจ แต่ข้ามิใช่เช่นนั้น ข้าเก่งเพียงร้องเพลงและเต้นรำ ย่อมต้องหาบุรุษที่พึงใจข้า ข้าอาจคลอดบุตรชายให้เขาสักคนแล้วหลังจากนั้นข้าจึงจะสบาย”

ยี่หวายกยิ้มเอนกายลักษณะคล้ายบุรุษแต่มิใช่ ร่างคณิกาที่นางสิงสู่กลับงดงามยิ่งกว่าเยี่ยนฟาง ทั้งเก่งกาจเชี่ยวชาญดั่งสตรีที่บุรุษพึงต้องการไปเป็นศรีภรรยา

“แล้วแต่เจ้าเยี่ยนฟาง ชีวิตเจ้าย่อมเป็นของเจ้ากำหนดโชคชะตา”

“คิก คิก”

“หัวร่ออันใด”

“ข้าหัวเราะท่าน พี่ยี่หวา ท่านย้อนแย้งในตนเองรู้หรือไม่ ทางหนึ่งท่านเหมือนเข้าถึงหลักธรรม ทางหนึ่งท่านกลับมีความคิดดั่งบุรุษในร่างหญิง”

“ฮึ ข้าก็เป็นของข้าเยี่ยงนี้ดีแล้ว นายแม่จะได้ไม่ยัดเยียดบุรุษร่ำรวยแต่ปากและมือปลาหมึกมาให้ข้า”

“เจี่ยเจีย งานนี้ข้าต้องการยิ่งนัก ข้าต้องการไปจากที่นี่ ให้กำเนิดบุตรแล้วอยู่อย่างสงบ เสียเพียงแค่ว่างานนี้คู่แข่งเรากลายเป็นหอซีหยางโหลว”

คิ้วเรียวสวยโก่งขึ้นจ้องดวงหน้าหวานเยี่ยนฟาง

“เจ้าหมายความว่ากระไร ท่านแม่ทัพเป็นพวกชื่นชอบบุรุษดอกหรือ”

“ไม่รู้เหมือนกันพี่ยี่หวา แต่ทางการติดประกาศไว้เช่นนั้น”

“หอซีหยางโหลว...”

ยี่หวานิ่งคิดแล้วหันหน้ากลับไปยังถนนสายหลักทอดสายออกไปจนสุดถนน หอซีโหลว หอบุรุษคณิกาตั้งตระหง่านด้านหน้าห่างเพียงถนนสองสายเท่านั้น

“มิเช่นนั้น เราลองไปสืบดูก่อนเป็นไร”

แม้ว่ายี่หวาจะส่งเสียงเพียงพึมพำคล้ายพูดคนเดียว แต่ทว่า     เยี่ยนฟางยังได้ยินเต็มสองหู ดวงตาหวานรื้นน้ำตลอดเวลาของเยี่ยนฟางเบิกกว้างตกใจ สบสายตายี่หวาที่พราวระยับคล้ายพบหนทางให้เล่นสนุกเพลินใจ

“เจี่ยเจีย อย่าหวังอีกเลยว่าข้าจะเล่นสนุกตามพี่อีกแล้ว คราก่อนพาข้าหนีออกไปยังเขาท้ายเมือง แล้วอย่างไร พากันหลงทางถึงสามวัน!!”

ยี่หวาหัวร่อร่ามิได้สำนึกผิดก่อนผินหน้าลงไปยังด้านล่าง ถนนหนทางคล้ายไร้ผู้คนน่าแปลกประหลาด

“อย่ามัวแต่พูดมากกันเลย ท้องถนนเหตุใดจึงร้างผู้คนเยี่ยงนี้”

“เพราะท่านเอาแต่ร่ำสุรา เล่นสนุกจนไม่รับรู้เรื่องราวภายนอก ยามนี้ขบวนกองทัพเสือดำเข้ามายังเขตเมืองหลวงแล้วเจ้าค่า ดูทีชาวบ้านคงไปตั้งขบวนรอรับ”

ดวงหน้าเล็กเรียวหากแต่งดงามยิ่งของยี่หวาสะบัดกลับไปทางเยี่ยนฟาง ตาเบิกกว้างแล้วคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์จนเยี่ยนฟางถอยหลังลูบแขนตนเองหวั่นใจ

“อย่านะ เจี่ยเจีย ถ้าขืนพี่ออกไป นายแม่ขังพี่อีกแน่”

“ปัดโธ่! เยี่ยนฟาง เราก็อย่าให้นายแม่รู้เสียก็หมดเรื่อง”

ร่างเล็กของเยี่ยนฟางสะดุ้งสุดตัวยามยี่หวาหรือซูฮวากระโดดผลุงขึ้นยืนคล่องแคล่ว แล้วฉุดข้อมือนางให้เข้าไปในห้องนอนมุ่งตรงไปยังหีบผ้าขนาดใหญ่

ไม่นานต่อมาเยี่ยนฟางถูกยี่หวาจับเปลี่ยนผ้าเป็นชุดบุรุษรัดกุมสีเข้ม สวมหมวกคลุมผมคล้ายเด็กในหอเย่วโหลว

“ใช้ได้อยู่นะเยี่ยนฟาง”

“อาเจีย ข้าว่ามันใช้ไม่ได้หรอก หน้าท่านกับข้าหวานหยดเป็นแม่นางน้อยงดงามมากปานนี้ ไม่ทันก้าวเท้าลงบันได รับรองถูกจับได้แน่”

ยี่หวายกนิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้ทำท่าทางลูบปลายคางคล้ายบุรุษเอียงหน้ามองหญิงคณิกาชื่อดังของหอ พยักหน้าเห็นด้วย

“จริงดั่งเจ้าว่า ถ้าเช่นนั้นสวมหมวกคลุมแล้วกัน”

ยี่หวาก้มตัวมุดหัวเข้าหีบผ้าทำจากไม้ขนาดใหญ่ รื้อเสื้อผ้าทุกอย่างกระทั่งพบผ้าคลุมสีดำบางจึงหยิบออกมา

“ผืนนี้คงใช้ได้ เจ้ามีหมวกสานหรือไม่”

“มีเจ้าค่ะ”

“ดีเลย งั้นไปห้องของเจ้า”

ยี่หวาฉุดมือเล็กเรียวดั่งลำเทียนของเยี่ยนฟางไปยังประตูห้อง ชะโงกมองซ้ายขวาก่อนรีบพาวิ่งไปยังห้องนอนถัดไปอีกสามห้อง

แอ๊ด...

รอยยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ผุดบนใบหน้าตลอดเวลา นางหลงยุคตายแล้วเกิดใหม่มาอยู่ในร่างของแม่นางร่างนี้ ยามที่ร่างเดิมกำลังถูกจับถ่วงน้ำเช่นกัน โทษฐานหนีตามชายหนุ่มคนรัก แต่โชคชะตากับเล่นตลก ร่างซูฮวาตัวจริงกลับไม่ตาย ถูกช่วยชีวิตขึ้นมาจากน้ำหากแต่ดวงวิญญาณที่สิงอยู่กลายเป็นยี่หวา

นับจากนั้นเป็นเวลาเกือบปีมาแล้วที่นางต้องใช้ชีวิตอยู่ในร่างใหม่นี้ ความทรงจำ ความสามารถของนางคณิกาล้วนถ่ายทอดโดยพลัน จนยี่หวาไม่ต้องปรับสภาพแต่อย่างใด

“เจี่ยเจีย”

เยี่ยนฟางเอ่ยเรียกทำให้ยี่หวาหลุดออกจากภวังค์ เอียงหน้ามองหญิงคณิกาสาวอีกคนสวมหมวกสานใบกว้างที่มีผ้าสีคลุมสีดำคลุมจนถึงหัวไหล่

“ดี ดีมากเยี่ยนฟาง มองผิวเผินไม่มีใครรู้ว่าเป็นสตรี”

ยี่หวาเดินวนรอบกวาดตามองขึ้นลงสำรวจแล้วจึงคลี่ยิ้มออกมาอีกครั้งพร้อมจับข้อมือเล็กฉุดออกจากห้องโดยไม่ลืมสวมหมวกของตัวเอง

“พี่ยี่หวา ข้าว่า...”

เสียงหวานเล็กเล็ดลอดแผ่วเบาตลอดทางลงบันไดของหอเยว่โหลวปนสั่นเทาเล็กน้อย

“เจ้าอย่าเสียงดังไป เดินปกติ”

ยี่หวาเดินนำหน้าทำท่าทางให้คล้ายบุรุษอย่างที่เมื่อชาติก่อนได้เคยเลียนแบบยามแสดงเป็นสแตนอินหลายเรื่อง ทำทียกมือลูบเคราใต้ผ้าคลุมทั้งที่ไม่มี

สองร่างบอบบางคล้ายสตรีสวมชุดบุรุษเดินลงบันไดจนถึงชั้นล่างโดยไม่มีใครจับสังเกตได้

แสงสว่างยามอู่[1]แผดเผานักในวันนี้ ยี่หวาปล่อยข้อมือเล็กของเยี่ยนฟางขึ้นป้องตา ชำเลืองมองน้องสาวตัวน้อยหญิงคณิกายังเดินตามเชื่องช้าคล้ายลากขาด้วยความไม่เต็มใจนัก

“เจ้า เยี่ยนฟาง เจ้าไม่อยากออกมาเดินเล่นภายนอกบ้างหรอกหรือถึงได้ทำหน้ามุ่ย คิดเสียว่ามาหาซื้อเครื่องประดับหรือกินอะไรอร่อยๆ แล้วกัน”

ยี่หวาเอ่ยกระเซ้าปลอบใจแล้วชี้ชวนไปยังหอขายของหวานชื่อดังของเมืองตั้งอยู่ริมแม่น้ำ

“ไม่ลองไปนั่งที่หอผิงผิง ดื่มชาชั้นดี แกล้มขนมเซาปิ่ง ชะโงกลงมาจากชั้นสองลอบมองแม่ทัพผู้เกรียงไกร ดีหรือไม่น้องเยี่ยนฟาง”

เสียงหวานใสเอ่ยตะล่อมระคนเกลี้ยกล่อม ต้องการให้เยี่ยนฟางสบายใจและเห็นดีเห็นงาม ซึ่งมันได้ผลเป็นอย่างดีเพราะเพียงได้ฟัง เยี่ยน ฟางพยักหน้ารับทันควันพร้อมเปิดผ้าขึ้นเล็กน้อยพอให้เห็นริมฝีปากระเรื่อ

“ตามนั้นเจี่ยเจีย ข้าค่อยสบายใจขึ้น”

“เช่นนั้นชักช้าอยู่ไย หอผิงผิงจะเต็มเสียก่อน”

ยี่หวาคว้าข้อแขนพาเดินเร็วขึ้นตรงไปยังหอผิงผิง  ไม่มีผู้ใดได้เห็นรอยยิ้มกว้างของแม่นางคณิกาปลอมตัวผู้นี้ใต้ผ้าคลุม เจ้าเล่ห์ มากแผนการ และยั่วยวนในขณะเดียวกัน

[1] 11.00-12.59