ตอนที่21 อารมณ์น้อยใจ

หลังจากทุกอย่างกลับมาสงบ ว่านชิงอีได้เรียกทหารมาเก็บกวาด ซากเกาอี้และสิ่งอื่นๆ ที่แตกหัก และได้ตามหมอหลวงให้มาดูอาการของไทเฮา เหว่ยอ๋องและองค์รัชทายาท หิ้วร่างของไทเฮาไปนอนบนตั้งข้างหน้าต่าง ก่อนมาหลวงจะเข้ามาตรวจอาการ ไม่นานไทเฮาก็ฟื้นได้สติ พอเริ่มรู้สึกตัวไทเฮาก็เริ่มหวาดผวา และกวาดสายตามองไปรอบห้องอย่างหวาดกลัว ไม่อยากเชื่อว่าท่านหญิงที่มีอายุยังน้อย ยามโกรธขึ้นมาช่างน่ากลัวยิ่งกว่าสิ่งใด นางไม่น่าไปแหย่หนวดเสือนางนี้เลย ก่อนสายตาไทเฮาจะไปปะทะกับร่างของท่านหญิง ที่เดินเข้ามาดูอาการของนาง

 “อาการไทเฮาเป็นเช่นไรบ้าง?”

 “ยังคงหวาดกลัวอยู่บ้างพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมให้ยาสงบจิต อีกไม่นานก็คงดีขึ้น” ว่านชิงอีพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะหันไปพูดกับไทเฮา

 “ไทเฮาหม่อมฉันไม่เข้าใจ พระองค์จะปกป้องคนชั่วเพื่ออะไร แคว้นนี้เป็นของฝ่าบาทและเขาเป็นโอรสของท่าน หากท่านช่วยปกป้องคนชั่ว ผู้คนจะมองฝ่าบาทอย่างไรเพคะ หากท่านกลัวว่าพวกเขาจะไม่สนับสนุนฝ่าบาท ท่านอย่าได้กังวลไปเลยเพคะ ราชวงศ์นี้มีเหว่ยอ๋อง องค์ชายซีห่าว และรัชทายาท ทุกคนมีความสามารถและฉลาดหลักแหลม พวกเขาจะช่วยปกป้องบัลลังก์ให้มั่นคงได้อย่างแน่นอน แต่หากพระองค์ยังให้ความช่วยเหลือคนชั่วเหล่านั้น นั่นคือยิ่งทำให้บัลลังก์อ่อนแอ” ไทเฮาฟังที่ว่านชิงอีพูดก็คิดตามไปเรื่อย ก่อนจะเริ่มเข้าใจ ใช่นางหวาดกลัวและยอมออกหน้าให้กับคนเหล่านั้น เพราะกลัวว่าพวกเขาจะไม่สนับสนุนบัลลังก์ และอาจมีการก่อกบฎ นางถึงทำตัวเช่นนี้ ก่อนนางจะปล่อยน้ำตาของความอ่อนแอให้ไหลออกมา ว่านชิงอีจึงเดินกุมมือของนางอย่างอ่อนโยน

 “พระองค์ร้องออกมาเถอะเพคะแล้วความรู้สึกของพระองค์จะดีขึ้น ต่อไปท่านไม่ต้องกังวล หม่อมฉันยินดีช่วยฝ่าบาทและรัชทายาท ให้ครองบัลลังก์ได้อย่างมั่นคงและไม่ต้องหวาดระแวงอีกต่อไป” ไทเฮามองสตรีวัยเยาว์ที่พูดจามีหลักการ ก็ยิ่งรู้สึกผิดกับการกระทำของตน

 “ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วยที่อ่อนแอ จนตกอยู่ในอำนาจของคนเหล่านั้น” ว่านชิงอียกยิ้ม

 “พระองค์อย่าทรงกังวลไปเลยเพคะ”

 สามบุรุษที่ยืนฟังอยู่บอกไม่ถูกว่ารู้สึกเช่นไรกับคำพูดของนาง ภายในใจเต้นแรงด้วยความปลาบปลื้มดีใจ ที่นางมองเห็นความสามารถของพวกเขา และนางยังบอกอีกว่า จะช่วยสนับสนุนฝ่าบาทและรัชทายาท ให้ครองบัลลังก์ได้อย่างมั่นคง ความรู้สึกเหมือนว่าได้ของขวัญอันล่ำค่ามาประดับแคว้น ความรู้สึกดีใจ ภูมิใจ และปลาบปลื้มใจ พวกเขาเพิ่งได้สัมผัสเป็นครั้งแรก ก่อนจะเป็นองค์ชายจ้าวซีห่าว ที่ส่งสายบอกให้เหว่ยอ๋องและรัชทายาท ออกไปคุยกันด้านนอก พอออกมาตรงลานกว้างกลางสำนักงานสืบสวน องค์ชายซีห่าวก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

 “เสด็จพี่ท่านคิดเช่นไรกับนาง?” เหว่ยอ๋องคิ้วขมวดเข้าหากันเพราะไม่เข้าใจคำถามของเขา

 “รัชทายาทแล้วท่านละคิดอย่างกับนาง” รัชทายาทยกแขนขึ้นกอดอก แล้วนึกใคร่ครวญว่าเขาคิดกับนางอย่างไร แต่องค์ชายซีห่าวก็เอ่ยขึ้นเสียก่อน

 “ข้าหมายถึงรู้สึกอย่างไรกับนาง ส่วนความรู้สึกของข้าที่มีต่อนาง ข้าบอกได้เลยว่าข้าชอบนางมากๆ เลย” เหว่ยอ๋องและรัชทายาท พอได้ยินองค์ชายซีห่าวเปิดเผยความในใจออกมาเช่นนั้น ภายในใจก็เริ่มหนักอึ้ง หากองค์ชายซีห่าวชอบนางมากขนานนี้ พวกเขาที่เป็นพี่ชายก็ควรหลีกทางให้ใช่หรือไม่

 “ข้าไม่ได้รู้สึกอะไรกับนาง ข้ารู้สึกเอ็นดูนางดั่งน้องสาวคนหนึ่งก็เท่านั้น” เหว่ยอ๋องเอ่ยขึ้นเพื่อให้เขาสบายใจ แม้ภายในใจจะรู้สึกปวดหนึบขึ้นมา โดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว

 “ข้าก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับนาง ความรู้สึกของข้าก็เหมือนความรู้สึกของเหว่ยอ๋อง ที่เพียงแค่เอ็นดูนางก็เท่านั้น” รัชทายาทเอ่ยออกไป แม้ภายในใจจะเริ่มเจ็บแปลบอย่างไม่ทราบสาเหตุ ที่ต้องเอ่ยสิ่งที่ตรงข้ามกับความคิดภายในใจ

 “เป็นไปได้อย่างไรที่ท่านพี่และองค์รัชทายาท ไม่ชอบนางมากกว่าน้องสาว ขนานข้ายังชอบนางมากขนานนี้ แต่ก็ดีข้าจะได้เดินหน้าทำคะแนนให้ได้ใจนางมาครอบครอง โดยไม่ต้องกังวลว่าจะทำให้พวกท่านเสียใจ”

 องค์ชายซีห่าวกล่าวออกไปอย่างไม่คิดอะไร เพราะเขาคิดว่าพวกเขาเติบโตมาด้วยกัน รักและสนิทกันมาก หากพวกเขาคิดอะไรกับนาง ก็คงพูดกับเขาออกมาตรงๆ

 “เจ้าก็เกี้ยวนางให้สำเร็จละกัน พวกข้าจะเอาใจช่วย” รัชทายาทเอ่ยขึ้นยิ้มๆ

 “หากไม่มีอะไรแล้ว ข้าขอเข้าไปทำงานก่อน” เหว่ยอ๋องเอ่ยขึ้น ก่อนจะหมุนกายก้าวเข้าไปยังห้องทำงาน รัชทายาทก็เดินตามเข้าไปเช่นกัน ปล่อยให้องค์ชายซีห่าวยืนยิ้มหน้าบานกับแผนการพิชิตใจสาวงาม

 พอเข้ามาถึงห้องโถงที่ยามนี้ปัดกวาดเรียบร้อยแล้ว เหว่ยอ๋องก็ตรงไปนั่งยังโต๊ะของตน เช่นเดียวกับรัชทายาทที่ตรงเข้าไปนั่งที่โต๊ะของตนเอง ก่อนจะพากันอ่านบันทึกคดีสืบสวนอย่างจริงจัง เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกว้าวุ่นภายในใจ ว่านชิงอีที่มองท่าทางของเขาสองคนก็คิดไปอีกทาง พวกเขาเป็นอะไรกัน? หรือว่าจะไม่พอใจที่นางทำตัวก้าวร้าวกับไทเฮา ก็อาจจะเป็นไปได้เสด็จย่าของพวกเขาทั้งคน นางเป็นเพียงท่านหญิงที่ถูกแต่งตั้งขึ้นมา การที่นางไม่ให้เกียรติไทเฮา อีกทั้งแสดงให้นางหวาดกลัวจนถึงขั้นหมดสติ หากว่านางเป็นอะไรไปคาดว่าชีวิตนางคงไม่รอดเป็นแน่

 บรรยากาศในห้องทำงานเงียบเชียบ มีเพียงองค์ชายซีห่าวที่ชวนนางคุย สร้างความอึดอัดให้นางเป็นอย่างมาก จนว่านชิงอีอดรนทนไม่ไหวจึงเอ่ยขึ้น

 “หม่อมฉันขอตัวกลับก่อนนะเพคะ หม่อมฉันทูลลา” นางยอบกายให้ทุกคนก่อนจะก้าวเท้าออกไปทันที แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีสตรีวัยกลางคนสี่คน มายืนรออยู่หน้าสำนักงาน พอเห็นนางก็พากันคุกเข่าลง 

 “ท่านหญิงโปรดช่วยหม่อมฉันด้วยเพคะ” สตรีสี่นางเอ่ยขึ้นอย่างเซ็งแซ่ฟังแทบไม่ได้ศัพท์ ว่านชิงอีจึงตัดสินใจ 

 “เข้าไปคุยด้านในเถิด” ว่านชิงอีหมุนตัวเดินกลับเข้าด้านในอีกครั้ง

 “เอาละเล่ามาทีละคนอยากให้ข้าช่วยอะไร ฮุ่ยเจียงตามเจ้าหน้าที่มาจดบันทึก”

 “เพคะ”

 “ท่านหญิงหม่อมฉันมาจากหมู่บ้านตงซาน เดินทางมาหนึ่งวันเต็มๆ เพื่อมาขอร้องให้ท่านช่วย ยามนี้คนในหมู่บ้านล้มป่วยโดยไม่รู้สาเหตุ พอป่วยได้ไม่นานก็เสียชีวิต ก่อนจะเสียชีวิตทุกคนพูดออกมาเหมือนกันหมด ว่ามีวิญญาณร้ายจะมาเอาชีวิต ยามนี้บุตรชายของหม่อมฉันก็เพิ่งจะเริ่มป่วย หม่อมฉันจึงรีบมาพบท่านหญิง ก่อนที่เขาจะเป็นอะไรไป ท่านหญิงโปรดช่วยชีวิตลูกชายของหม่อมฉันด้วยเพคะ”

 “ท่านหญิงโปรดช่วยด้วยเถิดเพคะ” สตรีทั้งสี่นาง คุกเข่าอ้อนวอนอย่างน่าเห็นใจ

 “พวกเจ้าใจเย็นๆ ก่อน ฮุ่ยเจียงพาพวกเขาไปห้องรับรอง ให้คนหาของว่างและน้ำชา ขอข้าปรึกษากับพวกเขาหน่อย” พอพวกนางออกไปแล้วนางจึงเอ่ย

 “ท่านอ๋องหม่อมฉันอยากไปดู ที่หมู่บ้านตงซานเสียหน่อย ท่านไปเป็นเพื่อนหม่อมฉันได้หรือไม่เพคะ?”

 “ให้องค์ชายซีห่าวพาไป แล้วก็พาองครักษ์ไปมากหน่อย ข้าอยากจะไปสืบคดีที่หอนางโลมเสียหน่อย ว่านชิงอีพอได้ยินเช่นนั้น ก็เริ่มแน่ใจว่าเข้าต้องไม่พอใจนางแน่ ก่อนว่านชิงอีจะหันไปหารัชทายาท 

 “องค์รัชทายาทอยากไปเป็นเพื่อนหม่อมหรือไม่เพคะ?”

 “ให้องค์ชายซีห่าวไปกับท่านหญิงดีหรือไม่ ข้าอยากอยู่สะสางคดี ที่น้องชายเสนาซูฆ่าชายที่ทำงานในโรงบ่อนการพนัน” คราวนี้ว่านชิงอีเริ่มมั่นใจแล้ว กับความคิดของตัวเอง เพิ่งได้ตำแหน่งท่านหญิง ก็เบ่งอำนาจใส่เสด็จย่าของพวกเขา ก็สมควรที่พวกเขาจะไม่พอใจ อารมณ์รู้สึกผิดและน้อยใจประดังเข้ามา ว่านชิงอีกัดริมฝีปากจนเจ็บ เพื่อสะกดกลั้นน้ำตาไม่ให้รินไหล 

 “งั้นหม่อมฉันไปกับฮุ่ยเจียงและองครักษ์ก็ได้เพคะ พวกท่านก็อยู่ดูแลคดีที่นี่เถิดเพคะ งั้นหม่อมฉันขอตัวก่อน” ว่านชิงอีกล่าวจบก็ลุกออกไปทันที แต่เพราะดวงตาเริ่มพร่ามัวจากน้ำตาที่เริ่มเอ่อคลอเบ้า ทำให้ก้าวสะดุดเท้าตนเอง เหว่ยอ๋องที่มองนางอยู่ก่อนแล้ว รีบพุ่งเข้ามารับตัวนางทันที แต่พอเห็นดวงหน้านางเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ใจเขาก็ไหววูบด้วยความเป็นห่วงและกังวล