ตอนที่22 เปิดเผยความในใจ

 “เจ้าเป็นอย่างไรบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่?” เขารีบเอ่ยถามออกไปอย่างร้อนรน พร้อมสำรวจร่างกายของนางอย่างเป็นห่วง แต่ว่านชิงอีกลับตวัดสายตามองเขาอย่างน้อยใจ

 “หม่อมฉันสิต้องถามว่าท่านอ๋องเป็นอะไร ไม่พอใจหม่อมฉันที่แสดงกิริยาไม่ดีต่อไทเฮาหรือเพคะ หากเป็นเช่นนั้นหม่อมฉันจะทูลฝ่าบาท ขอคืนตำแหน่งท่านหญิงและตำแหน่งผู้บัญชาการสืบสวน เพราะหากยังมีตำแหน่งนี้อยู่ หม่อมฉันก็ไม่อาจรับปากว่า จะยอมให้ใครมารังแกโดยที่ไม่ตอบโต้”

 “เจ้าพูดเรื่องบ้าอะไรกัน” เหว่ยอ๋องพูดออกไปแล้วมองหน้านางอย่างไม่เข้าใจ แต่ว่านชิงอีก็ขยับร่างหนีเขา แล้วเตรียมจะเดินจากไป แต่เขากลับกระชากแขนนางกลับมา จนร่างนางเซมาปะทะอกเขาดังปึก! คราวนี้ว่านชิงอีหมดความอดทน ก้มมองมือที่เขาจับแขนนางไว้ ก่อนนางจะก้มลงกัดแขนเขาสุดแรง

 “อ๊ากก! เจ้าเป็นบ้าอะไรอีกเนี้ยะ!” พอเขาพูดประโยคนี้ เหมือนกับไปสุ่มไฟในใจนางให้ลุกมากขึ้น ว่านชิงอีแหงนหน้ามองเขาอย่างโกรธเคือง ก่อนจะรัวหมัดทุบไปที่เขาอย่างไม่นับ พร้อมร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้น

 “หม่อมฉันไม่อยากเป็นแล้วท่านหญิง ไม่อยากได้ตำแหน่งอะไรทั้งนั้น ทำอะไรก็ผิดไปหมด หม่อมฉันอึดอัดจะตายแล้ว ต่อไปหม่อมฉันจะไม่ยุ่งกับคนของราชวงศ์และจะหลีกหนีให้ห่าง” ว่านชิงอีระบายออกมาทั้งน้ำตา เหว่ยอ๋องปล่อยให้นางทุบเขาจนเหนื่อยและหยุดไปเอง ก่อนจะยกมือมาปาดน้ำตาให้นางอย่างอ่อนโยน โดยลืมไปว่าองค์ชายซีห่าวและรัชทายาทมองอยู่

 นี่หมายความว่าเช่นไร พวกเขาสองคนสนิทสนมกันมากถึงเพียงนี้ องค์ชายซีห่าวเริ่มคิดทบทวนเรื่องราวก่อนหน้านี้ ที่เขาได้ถามออกไปว่าพวกเขาคิดอย่างไรกับนาง แต่เป็นเขาที่บอกความรู้สึกของตนเองออกมาก่อน เสด็จพี่ของเขาคงไม่อยากทำให้เขาเสียใจสินะ เลยตอบออกมาเช่นนั้น องค์ชายซีห่าวหันไปมองรัชทายาท ที่ยามนี้มีใบหน้าที่เศร้าสร้อย หลังจากเห็นภาพของทั้งคู่ นี่หมายความว่ารัชทายาทก็คิดกับนาง? แต่ว่าเรื่องแบบนี้มันบังคับจิตใจกันไม่ได้ และดูท่าแล้วนางคงมีใจให้กับเหว่ยอ๋องอยู่ไม่น้อย เขาผู้เป็นน้องชายก็ควรจะสนับสนุนพี่ชายถึงจะถูก

 “เสด็จพี่ข้าออกไปรอข้างนอกนะพ่ะย่ะค่ะ”

 “ข้าก็จะออกไปรอข้างนอกเช่นกัน” องค์รัชทายาทเอ่ยพร้อมกับขยิบตาให้เขาอย่างรู้กัน พอพวกเขาออกไปแล้ว เขาก็ดึงนางเขามาสวมกอด นางก็กอดตอบเขาอย่างไม่เกี่ยงงอน

 “เจ้าเป็นอะไรไหนลองบอกข้าสิ” เหว่ยอ๋องเชยคางนางขึ้นมา พร้อมมองสำรวจไปทั่วใบหน้าของนาง

 “ก็วันนี้ท่านอ๋องดูมึนตึงใส่หม่อมฉัน หม่อมฉันก็เลยคิดว่าอาจเป็นเพราะวันนี้ หม่อมฉันแสดงกิริยาไม่เหมาะสมกับเสด็จย่าของท่าน ท่านอาจจะไม่พอใจ หม่อมฉันชวนไปหมู่บ้านตงซานท่านอ๋องก็ปฎิเสธ หม่อมฉันก็เลยน้อยใจ” ประโยคหลังว่านชิงอีเอ่ยเสียงอ่อยพร้อมจิ้มไปบนอกเขาเบาๆ เขามองกิริยาของนางอย่างเอ็นดู ก่อนยกมือมาเกลี่ยแก้มนางเบาๆ ผิวนางละเอียดลื่นมือดีจริงๅ

 “ข้าไม่ได้ไม่พอใจเจ้า แค่มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย คราวหลังมีอะไรเจ้าก็มาถามข้า ห้ามคิดไปเองเข้าใจหรือไม่?” ว่านชิงอีพอได้ยิ้นเขาเอ่ยเช่นนั้นก็ยกยิ้ม

 “แล้วถ้าหากว่าหม่อมฉันคิดไปเองว่า ท่านอ๋องมีใจให้หม่อมฉัน ถ้าเช่นนั้นหม่อมฉันควรจะถามพระองค์อย่างไรดีเพคะ” เหว่ยอ๋องไม่คาดคิดว่านางจะกล้าเกี้ยวเขา โดยที่ไม่มีอาการเขินอายเลยสักนิด ต่างจากเขาที่ยามนี้ใบหน้าแดงระเรื่อดั่งมะเขือเทศ

 “เจ้าควรถามว่า ยินดีรับเจ้าเป็นชายาหรือไม่?” ว่านชิงอีมองเขาตาโต ปกติทำหน้านิ่งๆ เย็นชาดั่งนำ้แข็ง บทจะหวานขึ้นมา ไฟรักก็ลนน้ำแข็งให้ละลายได้เหมือนกัน

 “แล้วท่านอ๋องยินดีรับหม่อมฉัน เป็นชายาหรือไม่เพคะ?” คราวนี้ว่านชิงอีก้มหน้าด้วยความเขินขึ้นมาบ้าง

 “ที่จริงข้าพร้อมตั้งแต่วันนี้ แต่เพราะว่าเจ้ายังเยาว์นัก ถึงวันปักปิ่นเมื่อไหร่ เจ้าได้เป็นชายาข้าแน่”

 “พระองค์พูดแบบนี้ดูหล่อเหล่าขึ้นมาเลยเพคะ”

 “จริงใจหรือไม่?” พอนางพูดแบบนี้ เขาก็เริ่มไม่แน่ใจว่านางแกล้งเขาหรือเปล่า

 “จริงใจที่สุดเลยเพคะ เราออกไปหาพวกเขากันเถอะเพคะ” ว่านชิงอีรีบรีบคว้ามือเขา เดินออกไปหารัชทายาทและองค์ชายทันที เพราะยามนี้ตัวนางเองก็เขินมาก 

 ทางด้านกู้ผิงอัน ซูโม่หลัน จางเจียอี พอกลับถึงจวนก็ตรงเข้าไปหามารดา พร้อมร้องห่มร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว และเล่าเหตุการณ์อันน่าสะพรึงกลัวให้มารดาฟัง ยามนี้พวกนางไม่อยากกลับไป ที่สำนักงานสืบสวนคดีอีกแล้ว

 “ท่านแม่ท่านหญิงนางน่ากลัวจริงๆ พอนางโกรธลมพายุก็พัดทุกสิ่งอย่างแตกหักเต็มห้อง แถมนางยังมีบ่าวรับใช้เป็นวิญญาณ ท่านหญิงใช้ดาบฟันคอบ่าวรับใช้จนขาดกระเด็น นางโหดเหี้ยมมากเจ้าค่ะ ท่านแม่ข้ากลัว!”

 “ลูกรักไม่ต้องกลัว” ฮูหยินกู้รีบกอดปลอบกู้ผิงอัน

 “แต่ว่าท่านแม่ข้าไม่กลับไปแล้วนะเจ้าคะ” กู้ผิงอันเอ่ยน้ำเสียงสั่น เพราะยังหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

 “ได้ๆ เรื่องนี้แม่จะคุยกับท่านพ่อของเจ้าให้เอง”

 กู้ฮูหยินพอได้ฟังเรื่องราวที่กู้ผิงอันเล่า ก็นึกกระหยิ่มยิ้มในใจกับแผนการที่นางคิดขึ้นมา คราวนี้ท่านหญิงนางไม่รอดแน่ หากมีข่าวลือออกไปว่านางเป็นปีศาจ ผู้คนจะต้องอยากจับนางมาเผาทั้งเป็นเเน่ แต่ว่าคราวนี้นางจะไม่ทำอะไรบุ่มบ่ามอีกแล้ว นางจะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของสามีของนางจัดการแทน 

 ทางด้านว่านชิงอีพอได้เปิดใจคุยกับเหว่ยอ๋อง ทุกอย่างก็เหมือนจะสดใสกลายเป็นสีชมพู แม้รัชทายาทและองค์ชายซีห่าวจะรู้สึกผิดหวังและเสียใจ แต่เมื่อเห็นนางร่าเริงมีความสุขเช่นนี้ เขาทั้งสองก็ต้องยอมเก็บเอาความรู้สึกส่วนลึกเอาไว้ภายใน เขายินดีส่งเสริมเหว่ยอ๋องกับนางโดยไร้ข้อโต้แย้งใดๆ

 “ในฐานะที่หม่อมฉันอารมณ์ดี วันนี้หม่อมฉันจะทำอาหารเลี้ยงทุกคนเองเพคะ”

 “จะกินได้จริงหรือ?” รัชทายาทเอ่ยหยอกล้อนางขึ้นมา

 “กินได้ไม่ติดคอแน่นอนเพคะ”

 “.....”

 “หม่อมฉันหมายถึงกินได้อร่อยแน่นอนเพคะ” ว่านชิงอีกล่าวอย่างอารมณ์ดี เหว่ยอ๋องยกมือมายีหัวนางอย่างมันเขี้ยว ว่านชิงอีเขียนรายการของที่ต้องซื้อ แล้วยื่นให้ฮุ่ยเจียง 

 “ท่านอ๋อง องค์ชาย องค์รัชทายาท วันนี้ไปเสวยมื้อค่ำที่จวนหม่อมฉันนะเพคะ” สามบุรุษหันไปมองหน้ากัน ก่อนจะหันมาตอบตกลง 

 เมื่อมาถึงจวนสกุลว่าน ว่านชิงอีก็ก้าวลงจากรถม้าอย่างร่าเริง ก่อนจะเดินนำเหว่ยอ๋อง องค์ชายซีห่าวและองค์รัชทายาท ไปที่ห้องโถงรับรองที่เรือนใหญ่ ว่านฮูหยินที่นั่งอยู่พร้อมกับ ว่านชิงหลินและว่านชิงหลาน เหลือบมาเห็นว่ามีบุรุษสูงศักดิ์ตามมาด้วย ก็รีบลุกขึ้นมายอบกายทำความเคารพ 

 “ท่านแม่วันนี้ท่านอ๋อง องค์ชายซีห่าวและองค์รัชทายาทจะมาเสวยอาหารค่ำที่นี่เจ้าค่ะ และข้าก็จะเป็นคนลงมือทำด้วยตัวเองด้วย”

 “เจ้าจะลงมือทำอาหารเอง!” สามสตรีร้องขึ้นมาด้วยความตกใจ นางคิดอย่างไรถึงจะทำอาหารด้วยตนเอง 

 “ทำไมไม่เชื่อว่าข้าทำได้ใช่หรือไม่? วันนี้ข้าจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่า ไม่มีใครทำอาหารเก่งเท่าข้าอีกแล้ว” ว่านชิงอีเอ่ยขึ้นอย่างหมายมาด ว่านฮูหยินเห็นเช่นนั้นจึงรีบเอ่ยขึ้น 

 “เจ้าทำงานมาทั้งวันพักให้หายเหนื่อยก่อน เรื่องอาหารแม่ว่าให้พี่สาวเจ้าเป็นคนทำดีหรือไม่?” ว่านชิงอี กลอกตามองบนอย่างเบื่อหน่าย เพราะร่างนี้ไม่เคยหยิบจับอะไร ทุกคนจึงคิดว่านางไม่มีทางทำได้ เหว่ยอ๋องที่เห็นว่าว่านชิงอีมีความตั้งใจที่จำทำอาหารจริงๆ จึงรีบพูดขึ้นมา

 “ให้นางลองทำเถิด เดี๋ยวข้าจะไปช่วยนางอีกแรง” ว่านชิงอีได้ยินเช่นนั้นก็หันมายิ้มหวานให้เขาทันที ว่านฮูหยินเมื่อเห็นแขกผู้มาเยือนที่เป็นถึงท่านอ๋องจะไปช่วยทำอาหาร ก็รู้สึกกระอักกระอ่วนและลำบากใจ จึงสะกิดบอกชิงหลินและชิงหลานให้ตามไปช่วยในครัวด้วย