ตอนที่32 ผีหลอก

 เสียงผลักประตูเข้ามา ทำให้หมอที่กำลังทำคลอด หันมามองว่านชิงอีด้วยความไม่พอใจ นางเป็นใครเหตุใดช่างไร้มารยาทเช่นนี้ อยู่ ๆ เปิดประตูเข้ามาไม่รู้หรืออย่างไรว่า ห้องสตรีทำคลอดห้ามผู้ใดเข้ามารบกวน

 “ท่านเป็นใคร!เหตุใดช่างไร้มารยาท ท่านหมอกำลังทำคลอดอยู่ไม่เห็นรึ?” ผู้ช่วยหมอทำคลอดหันมาตวาดใส่ว่านชิงอีทันที แต่มีหรือว่านชิงอีจะใส่ใจ นางพุ่งสายตาไปที่ร่างของสตรีที่กำลังนอนร้องด้วยความทรมาน เหนือร่างของนางมีวิญญาณของสตรีนางหนึ่ง ที่ท้องแก่ใกล้คลอดกำลังจับขาของทารกเอาไว้ 

 “คุณหนูนั่นมันผีตายทั้งกลมนี่เจ้าคะ” ปิงปิงรีบร้องบอกว่านชิงอีด้วยความตกใจ วิญญาณตนนั้นหันมามองว่านชิงอีด้วยสายตาแข็งกร้าว

 “ปล่อยขาของเด็กเถิด เจ้าเจ็บแค้นที่ตัวเจ้าไม่สามารถคลอดลูกจนตายทั้งกลม แล้วจะมาทำให้ชีวิตผู้อื่น เป็นเหมือนชีวิตของเจ้าอย่างนั้นหรือ? เห็นแก่ตัวไปหรือไม่?” ว่านชิงอีเอ่ยขึ้นอย่างใจเย็น เพราะนางคิดว่าวิญญาณตนนี้น่าจะเกลี้ยกล่อมได้

 “เจ้าไม่รู้อะไรก็อย่ามายุ่ง ข้าไม่มีทางปล่อยให้นางคลอดลูกได้แน่ ยังไงวันนี้นางต้องตายไปพร้อมกับลูกของนาง” ว่านชิงอีได้ยินเช่นนั้น ก็ก้าวเข้าไปจับมือของฮูหยินเซียวทันที เพราะไม่อยากเสียเวลาเกลี้ยกล่อมวิญญาณตนนี้อีกต่อไป นางต้องรีบช่วยเหลือชีวิตของแม่เด็กกับทารกเสียก่อนไม่เช่นนั้นอาจไม่ทันการณ์ แต่เพียงแค่นางสัมผัสมือของฮูหยินเซียว ภาพต่างๆ ก็ปรากฏให้ว่านชิงอีได้เห็น ที่แท้เรื่องเป็นเช่นนี้ แต่ถึงอย่างไรก็ต้องรีบช่วยนางและลูกก่อนอยู่ดี

 ว่านชิงอีรีบดึงแขนของวิญญาณตนนั้นออกมา แม้วิญญาณตนนั้นจะพยายามขัดขืน แต่ก็ไม่อาจสู้พลังของว่านชิงอีได้ 

 “ปิงปิงเจ้าดูนางเอาไว้”

 “เจ้าค่ะ”

 ว่านชิงอีกลับเข้าไปหาร่างของฮูหยินอีกครั้ง ก่อนจะจับมือนางมาบีบเบา ๆ อย่างให้กำลังใจ

 “ฮูหยินเซียวคราวนี้ท่านคลอดได้แน่นอน รวบรวมแรงเบ่งเอาแบบเต็มที่ไปเลยเจ้าค่ะ” ฮูหยินเซียวยามนี้แทบไม่มีแรงเหลืออยู่แล้ว แต่พอได้ยินนางเอ่ยเช่นนี้ก็ฮึดสู้อีกครั้ง แต่คราวนี้ถึงแม้ นางจะไม่ได้เบ่งมากเหมือนคราวแรก ๆ แต่เด็กก็คลอดออกมาอย่างง่ายดาย เสียงเด็กร้องออกมาทันทีเมื่อโผล่พ้นครรภ์มารดา หมอทำคลอดมองหน้ากันไปมาด้วยความประหลาดใจ บทจะคลอดก็คลอดได้ง่ายแบบนี้เลยหรือ?

 ฮูหยินเซียวพอได้ยินเสียงเด็กก็ยกยิ้มด้วยความโล่งอก ก่อนจะหมดสติไปด้วยความอ่อนล้า ว่านชิงอีจึงเดินออกมาหาวิญญาณตนนั้นอีกครั้ง 

 “เจ้าออกไปคุยกับข้า”

 “ข้าไม่ไป!ยังไงวันนี้ข้าต้องจัดการนางกับลูกให้ได้!”

 “ปิงปิงพานางไปคุยกับข้าข้างนอก” ว่านชิงอีไม่อยากคุยในห้องนี้ เพราะว่ามีคนอยู่ในห้องมากมาย นางไม่อยากทำให้พวกเขาตกใจ หมอทำคลอดรีบอุ้มเด็กออกไปด้านนอกเพื่อให้บิดาของเด็กได้ชื่นชม เมื่อวิญญาณตนนั้นยืนยันที่จะไม่ออกไป ว่านชิงอีจึงตัดสินใจเอ่ยขึ้น

 “พวกเจ้าเสร็จแล้วก็ออกไปให้หมด” ว่านชิงอีออกคำสั่ง แต่หมอทำคลอดและผู้ช่วยหมอ กลับมองนางตาขวางอย่างไม่พอใจ

 “เจ้าเป็นใครกล้ามาออกคำสั่งที่จวนท่านเซียว” ฮุ่ยเจียงที่ได้ฟังก็เริ่มทนไม่ไหว

 “นางคือท่านหญิงจวินจู่ผู้บังคับบัญชาหน่วยสืบสวน ว่าอย่างไรพอจะออกคำสั่งให้พวกเจ้าออกไปได้หรือไม่?”

 พอทุกคนรับรู้ก็พากันคุกเข่าทันที ใครจะไปคาดคิดว่าท่านหญิงจะบุกมาจวนท่านเซียว แถมยังมายังห้องคลอดของฮูหยินเซียวอีกด้วย นางที่เป็นท่านหญิงที่แปลกประหลาดเสียจริง

 “ขอประทานอภัยเพคะหม่อมฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้” พอทุกคนออกไปจนหมด ว่านชิงอีจึงหันมามองวิญญาณที่ตายทั้งกลมอย่างจริงจัง

 “เจ้าตายเพราะถูกวางยาพิษ ก่อนเจ้าถึงกำหนดคลอด เจ้าก็เลยคิดว่าเป็นฝีมือของฮูหยินเซียวสินะ” วิญญาณตนนั้นตกใจอยู่ไม่น้อย ที่ท่านหญิงรู้เรื่องราวเหล่านี้

 “ท่านรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?”

 “เรื่องนั้นไม่สำคัญ เรามาคุยเรื่องนี้กันดีกว่า เจ้าแน่ใจได้อย่างไรว่านางเป็นคนวางยาพิษเจ้า?”

 “ไม่ใช่นางแล้วจะเป็นใคร นางไม่เคยชอบข้าที่ถูกแต่งเข้ามาเป็นอนุ นางคงไม่พอใจที่ข้าตั้งครรภ์และได้บุตรชาย นางจึงคิดกำจัดข้ากับลูกไปให้พ้นทาง นางช่างเป็นสตรีที่มีจิตใจโหดเหี้ยมนัก” วิญญาณตนนั้นกล่าวอย่างโกรธแค้น

 “ข้าจะบอกอะไรให้ว่า เจ้านะไม่ได้ถูกพิษ แต่เพราะเจ้าแพ้เกสรของดอกไป่เหอ (ดอกลิลลี่) เจ้านึกดี ๆ วันนั้นเจ้าให้บ่าวไปยกกระถางไป่เหอ มาตั้งในห้องนอนของเจ้าตรงหน้าต่าง คืนนั้นลมพัดค่อนข้างแรง เกสรเลยปลิ่วไปทั่วห้อง เจ้าที่หายใจเข้าไปก็เลยแพ้อย่างรุนแรง เกิดอาการหายใจติดขัดจนถึงขั้นหายใจไม่ได้ เจ้าถึงได้สิ้นใจตาย และอีกอย่างเด็กที่อยู่ในท้องของเจ้า ไม่ใช่เด็กผู้ชายแต่เป็นเด็กผู้หญิง ที่สำคัญเด็กคนนี้อาจเป็นเด็กที่ไม่สมบูรณ์”

 “ท่านพูดเรื่องบ้าอะไรข้าไม่เชื่อ!” ปิงปิงที่ยืนฟังอยู่ก็รีบคว้ามือของนางและอีกมือก็ไปคว้ามือของว่านชิงอี จากนั้นภาพที่ทารกนอนอยู่ในท้อง ของวิญญาณตนนั้นก็ปรากฏขึ้น ทารกตนนั้นเป็นเด็กผู้หญิง ที่มีศีรษะใหญ่โตผิดปกติร่างกายก็ลีบเล็ก วิญญาณตนนั้นถึงกับตกตะลึง ร่างกายไม่อาจขยับได้ไปชั่วขณะ นางเกือบจะฆ่าคนบริสุทธิ์ไปแล้วด้วยความเข้าใจผิด โชคดีที่ท่านหญิงมาทันเวลา ไม่เช่นนั้นนางคงกลายเป็นวิญญาณชั่วร้ายไปแล้วเป็นแน่

 “ท่านหญิงขอบพระทัยที่มาทันเวลา โปรดรับการคารวะจากหม่อมฉันด้วยเพคะ”

 “เจ้าลุกขึ้นเถิด เอาละข้ามีเรื่องจะต้องจัดการอีก” กล่าวจบว่านชิงอีก็เปิดประตูออกไปทันที เพราะกลัวว่าหากชักช้า นักพรตจอมหลอกลวงจะหนีไป แต่พอออกมา ก็เห็นสี่วิญญาญกำลังช่วยกันจับร่างของนักพรต ก็หลุดหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ เซียวหานเต๋อที่เห็นท่านหญิงเดินออกมา ก็รีบอุ้มบุตรสาวเข้ามาด้วยความปลาบปลื้มยินดี

 “ท่านหญิงตรวจพบสิ่งใดผิดปกติหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ท่านหญิงท่านดูบุตรสาวของกระหม่อม ที่คลอดออกมาอย่างปลอดภัย ต้องยกความดีความชอบให้กับท่านนักพรต ที่ช่วยทำพิธีปัดเป่าขับไล่ปีศาจและความโชคร้าย มิเช่นนั้นกระหม่อมก็ไม่รู้เลยว่า ชีวิตฮูหยินกับบุตรสาวจะเป็นเช่นไร” พอได้ยินเขากล่าวเช่นนั้น ว่านชิงอีก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาด้วยความขบขัน เซียวหานเต๋อมองท่านหญิง ที่ยืนหัวเราะอย่างไม่เข้าใจ ท่านหญิงขบขันเรื่องอันใดกัน

 “ท่านคิดจริง ๆ หรือว่าเขามีความสามารถช่วยขับไล่ปีศาจได้จริง?”

 “หากไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใครได้อีกละพ่ะย่ะค่ะ ฮูหยินของกระหม่อมเจ็บท้องคลอด มาหลายชั่วยาม แต่พอท่านนักพรตทำพิธีเสร็จ ฮูหยินก็คลอดบุตรได้อย่างปลอดภัย”

 “ท่านฟังนะ วิญญาณอนุของท่าน ที่ตายไปหลายเดือนก่อน เข้าใจผิดคิดว่าฮูหยินเซียว เป็นคนวางยาพิษนางให้ตาย นางจึงขัดขวางไม่ให้ฮูหยินคลอดลูกได้ง่าย ๆ วันนี้นางเข้าใจทุกอย่างดีแล้ว จึงอยากจะกล่าวขอโทษท่านด้วยตัวเอง แม่นางเชิญ” ว่านชิงอีกล่าวจบก็ใช้พลังให้นางปรากฏตัวต่อหน้าทุกคน เซียวหานเต๋อตกตะลึง เป็นนางจริง ๆ วิญญาณตนนั้นคุกเข่าด้วยความสำนึกผิด

 “ท่านพี่ยกโทษให้ข้าด้วยเจ้าค่ะข้าผิดไปแล้ว”

 “เจ้าลุกขึ้นเถิด หากว่าเจ้าสำนึกผิดแล้ว ข้าก็ไม่ถือโทษโกรธเจ้า ขอให้เจ้าไปสู่ภพที่ดี” เซียวหานเต๋อกล่าวน้ำเสียงอ่อนโยน

 ส่วนนักพรตจอมต้มตุ๋นเมื่อเห็นวิญญาณมาปรากฎตัวเป็นครั้งแรกในชีวิต ร่างกายก็เริ่มสั่นเทา เพราะหวาดกลัวเป็นอย่างมาก ว่านชิงอีปรายตามองเขาอย่างเย้ยหยัน วันนี้ข้าจะเปิดเผยหน้ากากของเจ้า

 “ท่านนักพรตผู้มีความสามารถท่านนี้ ท่านเจอข้าเหตุใดไม่ทำความเคารพ?”

 “ถวายบังคมท่านหญิงพ่ะย่ะค่ะ” นักพรตได้แค่เพียงเอ่ยเป็นคำพูดเพราะขยับตัวไม่ได้

 “บังอาจ!เจ้ากล้าลบหลู่ท่านหญิงรึ?” ฮุ่ยเจียงตวาดออกไปเสียงดัง นักพรตหน้าซีดเผือดเหงื่อแตกเต็มใบหน้า นี่เขาต้องทำอย่างไรดี ถึงจะหลุดพ้นสถานการณ์นี้ไปได้ 

 “ทูลท่านหญิง อยู่ ๆ ร่างกายของกระหม่อมก็ขยับไม่ได้ กระหม่อมก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ต้องขอประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ” ว่านชิงอียกยิ้มเดินไปนั่งบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

 “ท่านเป็นนักพรตปราบภูตผีปีศาจ เหตุใดถึงไม่รู้ว่าทำไมร่างกายของท่านถึงขยับไม่ได้” ทุกคนที่อยู่รอบบริเวณพอได้ยินท่านหญิงเอ่ยเช่นนั้น ต่างก็พากันหันมามองเขาด้วยความสงสัย ท่านหญิงหมายความว่าเช่นไรกัน

 “ที่ร่างกายท่านขยับไม่ได้เป็นเพราะมีสี่ดวงวิญญาณกำลังจับตัวท่านเอาไว้ ท่านมองไม่เห็นหรอกรึ?” นักพรตหน้าตาเลิกลักเมื่อได้ยินว่ามีวิญญาณจับตัวเขาเอาไว้ ว่านชิงอีใช้พลังให้วิญญาณปรากฏตัว นักพรตจอมหลอกลวงพอเห็นเช่นนั้น ก็ตกใจหวาดกลัวจนแทบสิ้นสติ ก่อนจะดิ้นสุดแรงเพื่อให้หลุดพ้นจากการจับกุม ก่อนจะวิ่งอย่างหัวซุกหัวซุนอย่างไม่คิดชีวิต พร้อมกับร้องตะโกนออกไปด้วยความหวาดกลัวสุดขีด

 “ช่วยด้วย!ผีหลอก!ช่วยด้วย!”