ตอนที่33 ใช้พลังจนหมดสติ

พอจัดการทุกอย่างเสร็จ ว่านชิงอีก็กลับมาขึ้นรถม้าเตรียมตัวไปที่สำนักงานสืบสวน ระหว่างทางที่ไปค่อนข้างเปลี่ยว เพราะจวนหลังนี้อยู่ห่างจากในเมืองราวครึ่งก้านธูป ปิงปิงสังเกตเห็นว่ามีคนสะกดรอยตามอยู่ห่าง ๆ ก็รีบบอกว่านชิงอีทันที

 “คุณหนูมีคนสะกดรอยตามเจ้าค่ะ เอาอย่างไรดีเจ้าคะ?” ว่านชิงอีรับรู้ก็หันไปบอกฮุ่ยเจียง

 “ฮุ่ยเจียงมีคนสะกดรอยตาม บอกให้องครักษ์ระวังตัว” ฮุ่ยเจียงร้องบอกองครักษ์ที่อยู่ด้านหน้า พวกเขาพอรู้เช่นนั้นก็รีบควบม้าให้เร็วขึ้น เพราะระยะทางห่างจากเมืองหลวงพอสมควร และค่อนข้างเปลี่ยวหากคนร้ายมากันหลายคน คาดว่าคงสู้ไม่ไหว แล้วก็เป็นจริงตามคาดด้านหน้ามีกองกำลังจำนวนหนึ่งยืนรออยู่ พอหันไปด้านหลังก็มีกองกำลังชุดดำอีกหนึ่งชุด ประกบหน้าประกบหลังเช่นนี้เห็นทีว่าคงรอดยาก องครักษ์ที่ขับรถม้าจึงรีบส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือขึ้นทันที

 “ท่านหญิงมีคนร้ายทั้งหน้าและหลังเลยพ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์ด้านหน้ารีบตะโกนบอกด้วยความกังวล ว่านชิงอีเองก็ตกใจอยู่ไม่น้อย พวกคนชั่วคงคิดกำจัดนางแล้วสินะ 

 “ปิงปิงพาวิญญาณไปจัดการ”

 “เจ้าค่ะ”

 ปิงปิงทะยานออกไปทันที แต่ไม่นานก็กลับมาด้วยสีหน้าเป็นกังวล 

 “คุณหนูพวกข้าไม่สามารถเข้าใกล้พวกเขาได้เจ้าค่ะ เหมือนพวกเขาจะมีเกราะคาถาป้องกัน วิญญาณอย่างพวกข้าถึงเข้าใกล้ไม่ได้ เอาอย่างไรดีเจ้าคะ?”

 “จะเอาอย่างไรได้ก็ต้องประจันหน้ากันสักตั้ง” ฮุ่ยเจียงหันมามองว่านชิงอี เมื่อได้ยินประโยคนั้น 

 “ท่านหญิงหากประจันหน้า เรามีแต่เสียเปรียบเพราะเรามีคนน้อยกว่านะเพคะ”

 “องครักษ์ส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือไปแล้ว สิ่งที่เราทำได้คือดึงเวลา ข้าส่งวิญญาณไปจัดการแล้ว แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะเหมือนคนพวกนั้นจะมีของไว้ป้องกัน ข้าคงต้องทำลายอาคมของพวกเขาเสียก่อน แล้วรอคนมาช่วยอีกทีโจมตีทีหลัง”

 “ท่านหญิงพวกเขาใกล้เขามาแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” องครักษ์ด้านหน้าตะโกนบอก ว่านชิงอีรีบประมวลความคิดว่าจะเอาอย่างไรดี สถานการณ์ขับขันเช่นนี้นางคิดอะไรไม่ออกจริง ๆ

 “ทุกคนลงจากรถม้า! ไปยืนรวมตัวด้วยกันกับข้า” ว่านชิงอีออกคำสั่งเสียงดัง ฮุ่ยเจียงมองท่านหญิงอย่างไม่เข้าใจ ออกไปจากรถม้า ไม่ใช่ว่าจะอันตรายมากกว่าเดิมหรอกหรือ ว่านชิงอีไม่สนใจสายตาของนาง รีบลุกแล้วก้าวออกไปก่อนเป็นคนแรก 

 “พวกเจ้าจับตัวข้าไว้ จับต่อ ๆ กันไป ปิงปิงช่วยข้าร่ายคาถาสร้างเกราะป้องกันภัย” ว่านชิงอีและปิงปิงตั้งสมาธิรวบรวมพลังจิต ร่ายมนต์เกราะป้องกันภัย ไม่นานก็กลายเป็นลูกแก้วโปร่งใสสีทอง เข้ามาครอบคลุมร่างของว่านชิงอีและกลุ่มคนของนาง

 “เกราะนี้ป้องกันได้เพียงไม่นาน คงได้แต่ภาวนาให้พวกเขามาโดยเร็ว” ว่านชิงอีหันมาบอกกับทุกคน จ้าวลัทธิซิ่วเป่ายืนแอบมองอยู่มุมหนึ่งอย่างประหลาดใจ กับสิ่งที่นางทำขึ้น ซึ่งเขาก็ไม่เคยเห็นมาก่อน ความสามารถของนางดูเบาไม่ได้เลยจริง ๆ 

 กลุ่มคนร้ายชายชุดดำ รีบพุ่งเข้ามาเพื่อจะทำร้ายท่านหญิงและองครักษ์ของนาง แต่พอเข้าไปใกล้ก็ต้องชนกับสิ่งที่มองไม่เห็นจนหงายหลัง พวกเขาพยายามกันอยู่หลายครั้ง ก็ไม่สามารถฝ่ากำแพงที่มองไม่เห็นเข้าไปได้ ต่างพากันยืนมองหน้ากัน ว่าจะเอาอย่างไรต่อดี ก่อนจ้าวลัทธิจิ่วเป่าจะร้องตะโกนบอกขึ้นมาว่า

 “เกราะป้องกันของนางอยู่ได้ไม่นานหรอก พวกเจ้ารออีกหน่อยพลังของนางก็จะหมดลงแล้ว” กลุ่มชายชุดดำราว ๆ ยี่สิบคน พอได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจ จึงรอฟังคำสั่งจากจ้าวลัทธิจิ่วเป่า ว่าเมื่อใดควรพร้อมลงมือ

 ว่านชิงอียามนี้เหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้า นางไม่เคยใช้พลังมากมายและยาวนานขนาดนี้มาก่อน ร่างกายของนางเริ่มอ่อนล้าลงไปทุกที ฮุ่ยเจียงเห็นท่าทางของนางก็เริ่มเป็นห่วง ท่านหญิงคงเริ่มจะไม่ไหวแล้วเป็นแน่ จะทำอย่างไรดี กองกำลังก็ยังไม่มา หากไม่มีเกราะนี้ทุกคนต้องตายกันหมดแน่ และแล้วร่างของว่านชิงอี ก็ทรุดและหมดสติลง พร้อมกับเกราะป้องกันที่เริ่มสลายลงไป ทุกคนตกใจหน้าซีดเผือด เมื่อท่านหญิงทรุดลงไปอยู่ในอ้อมแขนของฮุ่ยเจียง กลุ่มชายชุดดำที่เห็นเช่นนั้นก็แสยะยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะเริ่มย่างเท้าเข้ามาอย่างใจเย็น 

 “ฟิ้ววว…ฉึก!”

 “อ๊ากก!!”

 เสียงลูกธนูพุ่งเข้าปักกับร่างของกลุ่มคนร้าย ดอกแล้วดอกเล่าสาดใส่คนร้ายราวกับสายฝน จ้าวลัทธิที่เห็นเช่นนั้นก็รีบหลบหนีออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานร่างของคนร้ายทั้งหมดเกือบยี่สิบชีวิต ก็นอนตายกลาดเกลื่อนเต็มพื้น เหว่ยอ๋องรีบพุ่งเข้ามาหาว่านชิงอี ที่นอนแน่นิ่งไม่ได้สติ เขารีบก้มลงอุ้มร่างของนางขึ้นมาแบบอก ก่อนจะรีบบอกให้องครักษ์รีบประจำตำแหน่งควบรถม้า เขารีบก้าวขึ้นขึ้นรถม้าอย่างรวดเร็ว รถม้ารีบเคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว รัชทายาทและองค์ชายซีห่าว ตกใจอยู่ไม่น้อยที่เห็นเหว่ยอ๋องอุ้มว่านชิงอีขึ้นมาแบบนั้น นางจะเป็นอะไรมากหรือไม่

 “ฮุ่ยเจียงเกิดอะไรขึ้น!” รัชทายาทเฟยหยางเอ่ยถามองครักษ์ฮุ่ยเจียงด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

 “ทูลรัชทายาท วันนี้ท่านหญิงได้มาช่วยฮูหยินเซียวที่เจ็บท้องคลอดเพคะ หลังจากเสร็จธุระท่านหญิงก็เตรียมตัวจะไปที่สำนักงานสืบสวน ในระหว่างทางก็มีคนร้ายมาดักรออยู่แล้วเพคะ แต่ว่าเมื่อคืนก็เหมือนจะมีคนส่งวิญญาณมาก่อกวน ที่เรือนท่านหญิงด้วยเพคะ” รัชทายาทเฟยหยางและองค์ชายซีห่าว พอรับรู้เช่นนั้นก็กำหมัดแน่นด้วยความโกรธ เป็นดั่งเหว่ยอ๋องพูดไม่มีผิด พวกเขามีเจตนาจะทำร้ายว่านชิงอี ต่อไปคงต้องคุ้มกันนางอย่างเข้มงวด

 เหว่ยอ๋องให้องครักษ์ที่ขับรถม้าพามาที่จวนสกุลว่าน เพราะไม่อยากให้นางถูกคำครหา พอรถม้าจอดสนิทเขาก็บอกให้อู่ถงองครักษ์ข้างกายรีบไปตามหมอหลวง เขาอุ้มร่างของนางไปที่เรือนของนางทันที โดยมีเสี่ยวหมานที่มองเห็นท่านอ๋องอุ้มคุณหนูเข้ามา ก็ตกใจหน้าซีดเผือดแม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็รีบเดินนำไปที่เรือนของว่านชิงอีทันที เหว่ยอ๋องวางร่างของนางลงบนเตียงอย่างอ่อนโยน ก่อนเขาจะบอกให้เสี่ยวหมานไปนำอ่างน้ำและผ้า เพื่อที่เขาจะทำการเช็ดหน้าเช็ดตาให้นาง 

 เสี่ยวหมานรีบวิ่งออกไปทำตามคำสั่ง แต่ก็ได้แวะไปแจ้งฮูหยินว่านคร่าว ๆ เพราะยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนรีบนำอ่างน้ำและผ้าไปให้ท่านอ๋อง เหว่ยอ๋องรับผ้ามาแล้วชุบน้ำบิดหมาด ๆ แล้วเริ่มเช็ดไปตามใบหน้าของนาง ไม่ช้าว่านชิงอีก็เริ่มรู้สึกตัว และลืมตาขึ้นมาอย่างช้า ๆ 

 “ท่านอ๋อง หม่อมฉันกลับมาที่นี่ได้อย่างไรเพคะ?”

 “เจ้าหมดสติไปโชคดีที่ข้ามาทันเวลา จึงรีบพาเจ้ากลับมาที่นี่” เขาเอ่ยตอบแต่ยังคงจับมือนางมาเช็ดให้อย่างอ่อนโยน ว่านชิงอีมองการกระทำของเขาอย่างอบอุ่นหัวใจ 

 “แล้วคนอื่นๆ ปลอดภัยดีหรือไม่เพคะ?” พอนึกขึ้นได้ว่าก่อนที่นางจะหมดสติไป เกราะป้องกันก็เริ่มหายไป พวกเขาคงไม่ถูกกลุ่มคนชุดดำทำร้ายแล้วหรอกนะ

 “พวกเขาปลอดภัยดี ข้าเห็นสัญญาณขอความช่วยเหลือ ก็รีบบอกองค์ชายและรัชทายาท เพราะพวกเขาอยู่กับข้าพอดี จึงได้รีบพาคนไปช่วย แล้วเจ้าเหตุใดถึงไปอยู่ตรงนั้นได้?”

 “วันนี้มีวิญญาณเด็กมาขอความช่วยเหลือจากหม่อมฉัน เขาบอกว่ามารดากำลังใกล้คลอดแต่คลอดไม่ได้ เพราะมีวิญญาณร้ายขัดขวางอยู่ หม่อมฉันก็เลยไปช่วยเพคะ แต่ว่าช่วงเดินทางจะไปที่สำนักงานสืบสวน กลับมีกลุ่มชายชุดดำมาดักรออยู่ หม่อมฉันส่งปิงปิงและผู้ช่วยของนางออกไปจัดการ แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเตรียมตัวมาอย่างดีเพคะ เหล่าชายชุดดำมีเครื่องรางป้องกันวิญญาณกันทุกคน ปิงปิงกับเหล่าสมุนจึงทำอะไรไม่ได้ หม่อมฉันเทียบประเมินสถานการณ์ ว่าจะทำอย่างไรดีคือว่าเวลานั้น หม่อมฉันคิดอะไรไม่ออกจริง ๆ เป็นห่วงว่าทุกคนจะมาจบชีวิตกันตรงนั้น ก็เลยรีบร่ายมนต์สร้างเกราะป้องกัน เพื่อรอให้คนมาช่วย แต่ว่าการสร้างเกราะป้องกันจะใช้พลังมาก หม่อมฉันจึงหมดสติไปเพคะ” เหว่ยอ๋องรินชาแล้วส่งให้นาง เพราะนางเล่าเรื่องราวมาอย่างยืดยาว เขากลัวว่านางจะคอแห้ง

 “ขอบพระทัยเพคะ” นางขยับไปนั่งพิงหัวเตียง ก่อนจะรับชา มายกขึ้นจิบช้า ๆ

 “คืนก่อนก็มีคนส่งวิญญาณมาที่นี่เพคะ หม่อมฉันคิดว่าพวกเขาคงคิดจะกำจัดหม่อมฉันแน่ ๆ” เหว่ยอ๋องใบหน้าเครียดขึงขึ้นมาทันที ด้วยความโกรธที่เริ่มปะทุอยู่ด้านใน เขาเดาอะไรไม่มีผิดเลย 

 “ข้าเพิ่งคุยกับเสด็จพ่อไปถึงเรื่องนี้ ข้ากลัวว่าจะมีคนคิดจะทำร้ายเจ้า แล้วก็เกิดเรื่องขึ้นจริง ๆ ข้าจะส่งองครักษ์มาเพิ่มอีก ต่อไปเจ้าก็ระมัดระวังตัวห้ามไปไหนคนเดียวหรือไม่? หากไปก็มีคนคุ้มกันมากหน่อย” ว่านชิงอีพยักหน้า

 “แต่ว่าเรื่องนี้หม่อมฉันคิดว่า เราควรปรึกษาหารือและตรวจสอบกันอย่างจริงจัง เท่าที่หม่อมฉันสังเกตดู แค่เพียงหม่อมฉันโผล่มา พวกเขาก็ดิ้นกันขนาดนี้แล้ว พวกเขาต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลัง ที่ต้องปิดบังเอาไว้อยู่แน่นอน เพคะ เพราะหม่อมฉันสามารถสื่อสารกับวิญญาณได้ นั้นคือสิ่งที่พวกเขาหวาดกลัว ว่าความลับจะถูกเปิดเผย