CHAPTER 8 หมดรักคุณแล้ว

ผ่านมาสองวันดูเหมือนชีวิตของหญิงสาวจะสงบขึ้น เพราะแพนธารินไปดูงานที่ต่างประเทศตั้งแต่วันที่เขาย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านของเธอ

        มิณไอริณคนก่อนเป็นคนชอบเก็บตัวและหึงหวงแพนธารินจนขาดสติ หญิงสาวจึงคิดเปลี่ยนแปลงตัวเองกลายเป็นคนมีสติในการใช้ชีวิตมากขึ้น อะไรที่ทำให้ชีวิตแย่ลงต้องตัดมันทิ้งไป

        มิณไอริณเดินเข้ามาในร้านอาหารหรูวันนี้เธอมีนัดทานข้าวกับพี่หมอ เขาหล่อดูดีและตรงสเปคเธอทุกอย่าง แต่กลับไม่ตรงใจกับเจ้าของร่าง

        “รอนานไหมคะ รถติดไปหน่อยค่ะ”

        “มะ…ไม่ครับ” คัมภีร์มองหญิงสาวไม่วางตาวันนี้มิณไอริณแต่งตัวน่ารักมาก แตกต่างจากเมื่อก่อนที่ชอบแต่งตัวเปรี้ยวจี้ด พอมาวันนี้ทำให้เขาละสายตาจากหญิงสาวไม่ได้เลย

        “พี่หมอคะ…พี่หมอ!”

        “คะ ครับอะไรนะ”

        “เหม่ออะไรคะ ไอริณคิดว่าตกหลุมรักไอริณเสียอีก” เธอแซวเขาเล่นคิดว่าสุดท้ายแล้วพี่หมอคงเปลี่ยนใจไปรักคนอื่นแล้ว

        “วันนี้ไอริณสวยมากดูเปลี่ยนไปเยอะจนเหมือนไม่ใช่คนเดิม” เขารู้สึกได้ว่าหญิงสาวเปลี่ยนไป อาจจะเพราะถูกทำร้ายจิตใจจนชิน ครั้งนี้จึงกลับมารักตัวเองได้แล้ว

        “ยังไงคะ”

        “แววตาดูเข้มแข็งมาก ในแววตาไม่มีผู้ชายคนนั้นอยู่เลย” มิณไอริณนัยน์ตาดูเศร้ามาก หญิงสาวไม่ค่อยยิ้มพอเขาได้เห็นรอยยิ้มของคนตรงหน้าอีกครั้ง มันทำให้เขาตกหลุมรักเธออีกครั้ง

        “พี่หมอคะรักคนอื่นมากไปมันเหนื่อยค่ะ ต้องหันกลับมารักตัวเองสิถึงจะถูก เราเปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่าค่ะไม่อยากพูดถึงคนอื่น”

        “พี่สั่งของโปรดมาให้ไอริณด้วยมัสมั่นเนื้อ” เขาเลื่อนแกงมัสมั่นให้หญิงสาว

        มิณไอริณมองอาหารที่อยู่ตรงหน้าเมื่อรู้ว่ามันคือเนื้อ เธอไม่ทานเนื้อของสัตว์ใหญ่ยกเว้นหมูกับไก่ ไม่ใช่สายมูนับถือเจ้าแม่กวนอิมแต่เธอไม่ชอบกลิ่น และไม่เคยอยากลิ้มลองมันอีกเลย

        “เอ่อ…เปลี่ยนเมนูได้ไหมคะไอริณเลิกทานสัตว์ใหญ่แล้ว”

        “ได้สิครับ” ชายหนุ่มเรียกบริกรสั่งอาหารใหม่ เขาแปลกใจอีกหนอะไรที่มิณไอริณเคยชอบตอนนี้กลับไม่ชอบ ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด

        ทั้งสองทานอาหารกันไปจนอิ่มหนำสำราญคัมภีร์จึงชวนหญิงสาวออกไปเดินเล่น คิดถึงสมัยที่เขาตามจีบหญิงสาวใหม่ๆ

        “อย่าลืมทานยาให้ตรงเวลานะครับ”

        “พี่หมอคะ ไอริณไม่ได้ทานยาตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาแล้วค่ะ” จะบอกอย่างไรดีว่าเธอไม่ใช่มิณไอริณ พูดไปคงไม่มีใครเชื่ออาการป่วยเธอจึงหายไป

        “แล้วนอนหลับไหม” เขาตกใจที่หญิงสาวเลิกยาโดยไม่ปรึกษาแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ

        “หลับปกติค่ะไอริณเข้มแข็งขึ้นมาแล้ว”

        เธอส่งยิ้มให้เขานอกจากพ่อแม่ของมิณไอริณแล้ว น่าจะมีพี่หมออีกคนที่เป็นห่วงหญิงสาวด้วยความจริงใจ หากไม่มีแพนธารินเจ้าของร่างคงรักหมอคัมภีร์ไปแล้ว

        อยู่กับพี่หมอแล้วเธอสบายใจเพราะเขาเข้าใจ และคุยเรื่องการทั่วไปทำให้หญิงสาวสบายใจมากขึ้น และหมอมาส่งเธอที่บ้าน

        “ขอบคุณนะคะที่มาส่งไอริณเข้ามาดื่มกาแฟก่อนไหมคะ” เธอชวนเขาเข้าบ้านอยากพูดคุยกับเขามากขึ้น เพราะทั้งชีวิตไม่มีใครเข้าใจเธอเลย

        “หรือพี่หมอมีงานหรือเปล่าคะไอริณลืมถามเลย”

        “วันนี้วันหยุดพี่ครับ” สองหนุ่มสาวพูดคุยกันจนเสียงหัวเราะดังออกมานอกบ้าน ป้าแจ่มเห็นแบบนั้นรู้สึกโล่งใจที่คุณหนูไม่เสียใจ

        แพนธารินกลับเข้าบ้านและแปลกใจว่ารถใครมาจอด เพราะเขาไม่คุ้นซึ่งไม่ใช่รถของมิณไอริณ

        “รถใคร”

        “รถคุณหมอคัมภีร์ค่ะมาส่งคุณหนูเห็นว่าไปทานข้าวด้วยกันมา”

        ดวงตาของเขาแข็งกร้าวขึ้นมาทันทีเมื่อรู้ว่าหญิงสาวไปทานข้าวกับผู้ชายคนอื่น ทั้งที่ยังไม่หย่ากับเขาแพนธารินเดินตรงไปยังที่มาของเสียง เขาไม่ชอบใจที่ไอ้หมอมันมาส่งเมียของเขาถึงที่บ้าน

        “ยังไม่หย่าพาชู้เข้าบ้านแล้วเหรอ”

        “ชู้? คุณพูดตัวเองหรือเปล่าฉันจำได้ว่าที่ผ่านมาคุณชอบพาผู้หญิงเข้ามาบ้านในบ้าน ดีเลยหลักฐานสำคัญสามารถฟ้องหย่าได้”

        “มิณไอริณ!” แพนธารินคิดไม่ถึงว่าหญิงสาวจะกล้าถึงขนาดนี้ และยังพูดเรื่องหย่าโดยไม่เสียใจเขาอยากรู้จริงๆ ว่าเธอคิดอะไรอยู่

        “ที่อยากหย่าเพราะมันใช่ไหม”

        “พี่หมอกลับไปก่อนนะคะแถวนี้มีหมาบ้าค่ะ ไอริณจัดการก่อน” เธอไม่อยากให้เขารับรู้เรื่องของแพนธาริน ซึ่งหมอคัมภีร์เองเข้าใจจึงยอมกลับแต่โดยดี ตอนที่เดินสวนกันกับแพนธารินเขามองชายหนุ่มอย่างเยาะเย้ย

        “เธอมันร่านดีนะจับฉันได้แล้วคิดจะไปจับคนอื่นต่อเหรอ ไม่ละอายใจบ้างหรือไง!” เขาสาดคำพูดร้ายกาจใส่หญิงสาวเหมือนอย่างที่ผ่านมา คิดว่ามิณไอริณคงจะกรีดร้องทำร้ายข้าวของอย่างที่ผ่านมา

        “…” เธอแบะปากกลอกตามองบน ทำให้เขายิ่งโมโหหนักไปกว่าเดิม

        “เธอ! ทำไมไม่เถียงฉัน”

        “ฉันไม่อยากพูดกับคุณให้เปลืองน้ำลาย คุณจะหย่ากับฉันวันไหน”

        “คำก็หย่าสองคำก็หย่าอะไรที่มันทำให้เธอเปลี่ยนใจเร็วขนาดนี้”

        แพนธารินแทนที่จะพูดกับเธอดีๆ กลับแสดงอาการหึงออกมาแบบไม่รู้ตัว เขาไม่เคบมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อนตั้งแต่แต่งงานกันมา

        “ฉันเบื่อคุณแล้ว”

        “อ๋อ โดนมันตอกมาแล้วนะสิถึงอยากหย่ากับฉัน ถ้าหย่าฉันจะไม่ให้อะไรเธอเลย” เขาโกรธจนหน้าแดงก่ำรู้สึกถูกท้าทาย

        “คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ที่จริงคุณมาอาศัยฉันอยู่นะคะ บ้านหลังนี้เป็นเงินของฉันทุกบาททุกสตางค์ แม้คุณจะบอกว่ามันเป็นสินสมรส แต่จะบอกว่าบ้านหลังนี้ฉันซื้อมาก่อนที่คุณจะจดทะเบียนกับฉันแล้วจำได้ไหมคะ ที่ก่อนจดทะเบียนเราได้ทำสัญญาเอาไว้ว่าทรัพย์สินที่ใครได้มาก่อนจะจดทะเบียนกัน คุณควรเซ็นใบหย่าให้ฉันแต่โดยดีนะคะ”

        “…”

        โมโหจนพูดไม่ออกก็วันนี้เพราะสิ่งที่เธอพูดมาคือความจริงทั้งหมด ข้อเสนอก่อนหย่าเขาเป็นคนเสนอให้มิณไอริณเอง

        “ฉันให้เวลาคุณไปนอนคิดว่าคุณยื้อเวลาออกไปทำไม คุณน่าจะดีใจจนเนื้อเต้นที่ฉันยอมหย่าให้คุณ”

        เธอยื่นมือถือหลักฐานคือข้อความที่ว่าให้มิณไอริณเซ็นใบหย่า แพนธารินโกรธเกรี้ยวแต่ก็ทำอะไรเธอไม่ได้ เพราะมันเป็นความจริง

        “เพราะอะไร”

        “…”

        “เธอถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ปั่นหัวฉันจนพอใจแล้วสิ” เขาหมดเรี่ยวแรงจะต่อกลอนกับหญิงสาว เขารู้สึกว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมิณไอริณเลย เธอปากจัดขึ้นกว่าเมื่อก่อนและรู้จักสู้กับเขา คำพูดคำจาเจ็บแสบไปถึงทรวง

        “เพราะฉันหมดรักคุณแล้ว”

        “…” รู้สึกแพ้ฉิบหายที่ถูกผู้หญิงบอกว่าหมดรัก มิณไอริณไม่มีทางหมดรักเขา เธออาจจะโกรธและน้อยใจจึงประชดประชันด้วยการยอมหย่า

        “ไม่แปลกใจเลยค่ะ ที่ฉันหันกลับมารักตัวเองแทนที่จะรักคุณต่อ การรักตัวเองไม่เจ็บเลยสักวัน”

        หญิงสาวมองใบหน้าของเขาแล้วเดินออกมาจากห้องโถง ทิ้งแพนธารินให้อยู่กับคำถามมากมาย หญิงสาวหลงรักเขาจนโงหัวไม่ขึ้น วันนี้บอกหมดรักเขาแล้วเหมือนถูกลากมาตบกลางสี่แยกไฟแดง เสียหน้ามากแทนที่เขาจะดีใจแต่เหมือนกันกำลังจะตายที่มิณไอริณไม่รักเขาแล้ว

“ฉันจะอยู่ทรมานเธอเล่นๆ เอาให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลย”