CHAPTER 9 เรื่องมันเศร้า

ย้อนกลับไปก่อนวันที่ทั้งสองจะแต่งงานกันมิณไอริณเห็นแพนธารินเลือกซื้อของขวัญให้ผู้หญิงคนอื่น นึกอิจฉาที่เขาให้ความสำคัญกับทุกคนยกเว้นตัวเอง หญิงสาวพยายามทำตัวน่ารักเวลาที่อยู่ต่อหน้าเขา

        แต่เขาไม่แม้แต่จะชายตามองหญิงสาวเป็นแค่ลูกสาวของเพื่อนแม่ของเขา ถึงได้อยู่ใกล้ชิดกันเขาบอกว่ามิณไอริณยังเด็กยังไม่รู้จักความรักดีพอ

        เขาควงผู้หญิงคนอื่นจนมีข่าวโด่งดัง จนวันที่มิณไอริณเดินเข้าไปสารภาพรักเขาในวันคล้ายวันเกิดของแพนธารินแต่ถูกเขาปฏิเสธ และต่อว่าให้เธอกลับไปตั้งใจเรียน

        มิณไอริณที่กลัวเสียเขาไปจึงตามกำจัดผู้หญิงทุกคนที่เขาควง และเรื่องมันบานปลายเมื่อผู้หญิงที่เขารักจากไป ทำให้เขาเกลียดมิณไอริณและต่อว่าหญิงสาวสารพัด

        หญิงสาวที่ไม่อาจเสียเขาไปได้จึงอ้อนวอนขอให้พ่อกับแม่ช่วยพูดกับแพนธาริน แต่เขากลับยิ่งรังเกียจเธอไปกันใหญ่

        วันเปิดตัวธุรกิจใหม่ของแพนธารินหญิงสาวจึงแอบลอบวางยานอนหลับ และจ้างให้คนพาเขาขึ้นไปส่งที่ห้องนอน จัดฉากว่าทั้งสองได้เสียกัน หญิงสาวเป็นคนส่งข้อความไปหาพ่อกับแม่ให้พวกท่านมาเจอสภาพของทั้งสองคน

        จนแพนธารินยอมแต่งงานกับมิณไอริณตอนที่หญิงสาวอายุยี่สิบปีพอดี

        สาเหตุที่เขายอมแต่งงานอย่างง่ายดายเพราะพ่อแม่ยื่นคำขาดหากไม่แต่ง สมบัติทุกชิ้นจะยกให้มูลนิธิและเขาจะไม่ได้อะไรเลย คนที่กลัวความลำบากอย่างแพนธารินจึงยอมจดทะเบียนสมรส และไม่ยอมแตะต้องหญิงสาวเขายังควงผู้หญิงคนอื่นไปเรื่อยๆ

        “คุณนี่จริงๆ เลยนะ” หญิงสาวลงจากเตียงความฝันเหมือนว่าเธอเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์ เจ้าของร่างเดิมก็หลงรักผู้ชายแบบไม่ลืมหูลืมตา

        จะเกลียดมิณไอริณเพราะคนรักจากไป? แล้วใครคือคนรักของเขาที่ผ่านมาไม่เคยมีข่าวว่าแพนธารินคบหากับใครอย่างจริงจัง

        “กรี๊ดดดดดดด ไอ้คนบ้าคุณมาทำอะไรในห้องฉัน!”

        เธอกรีดร้องออกมาเมื่อเขานอนแช่น้ำในอ่างกุชชี่ราคาแพงในห้องน้ำส่วนตัวของเธออย่างสบายใจ

        “ฉันพอใจทำไมล่ะ?”

        “ออกไปจากห้องของฉัน!”

        “ฉันพอใจ” แพนธารินนอนแช่ในอ่างน้ำอย่างสบายใจ ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมชอบเวลาที่หญิงสาวโกรธจนหน้าดำหน้าแดง น่าแกล้งแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร

        “หึ อยากอยู่นักใช่ไหม?”

        มิณไอริณเดินมาเรียกป้าแจ่มและบอกความต้องการตัวเอง พอได้ของที่ต้องการแล้วจึงกลับเข้ามาในห้องน้ำอีกครั้งพร้อมกับส่งยิ้มให้เขา

        “อยากอยู่นักใช่ไหม”

        “ฉันไม่อยากออกไปมีปัญหา?”

        “ไม่มี! อยากอยู่นักก็อย่าออกมา” หญิงสาวฉีดไบกอนเข้าไปในห้องน้ำ เมื่อใจแล้วจึงวิ่งออกมาจากห้องตายอยู่ในห้องเธอไปเลย

        “ไอริณเล่นแรงไปแล้วนะ แค่กๆๆ” เขารีบขึ้นจากอ่างใช้มือปิดจมูกตัวเองไว้

        “ไอ้ภีมไอ้ภามช่วยฉันด้วย!” เขาหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันเอวสอบรีบๆ แล้ววิ่งออกมาพร้อมกับสำลักจนเขาเริ่มเวียนหัวแล้วล้มลงที่พื้น

        “คุณแพท!” ลูกน้องมาเห็นสภาพของเจ้านายตัวเองถึงกับตกใจเพราะเขาโป๊อยู่ จึงรีบพาเจ้านายกลับห้องตัวเองและเรียกหมอให้มาดูอาการ

        เขานอนดมยาดมเพราะอาการเวียนหัวจนอยากจะอาเจียนออกมา ตัวต้นเหตุไม่คิดจะกลับมาดูเขาเลยว่าเป็นอะไรหรือไม่

        “คุณหมอบอกไม่เป็นอะไรครับนอนพักเดี๋ยวก็หาย”

        “คุณแพทเข้าไปทำอะไรในห้องคุณไอริณครับ และทำไมถึงได้เมายากันยุง?” ภีมถามร้อยวันพันปีไม่เคยอยากเข้าห้องอีกฝ่าย

        “กูเป็นพ่อมึงหรือไงถามดีจังไปตามไอริณมา”

        “ไม่อยู่ครับออกไปแล้ว”

        “ไปตามไอริณ…อย่าให้รู้นะว่าแอบไปกับชู้”

        แพนธารินเวียนศีรษะวันนี้เขาจึงนอนซมในห้องแทนที่จะออกไปทำงาน กลับมาเขาจะลงโทษให้หนักที่กล้าทำกับเขาถึงขนาดนี้

        .

        มิณไอริณทำบุญกรวดน้ำให้เจ้าของร่างเดิม ขอให้หญิงสาวไปสู่สุคติไม่เจ็บไม่ทรมานอีกต่อไป ส่วนคนที่อยู่ต่อต้องได้รับบทเรียนเวรกรรมไม่ต้องรอถึงชาติหน้า

        “ไอริณให้อาหารปลากัน”

        “ขอบคุณค่ะพี่เทวัญ”

        “พี่ไม่เคยเห็นเราอยากจะเข้าวัด” เปลี่ยนไปมากอารมณ์เย็นยะเยือกบางครั้งเขาเองก็รู้สึกเสียวสันหลัง มิณไอริณเมื่อก่อนคิดอะไรก็พูดออกมา จนหลายคนมองว่าหญิงสาวเอาแต่ใจ

        “เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน”

        วันนี้เธอตั้งใจจะออกไปชอปปิ้งหาอะไรทำตั้งแต่เรียนจบมาก็ไม่ได้ทำงาน หญิงสาวตั้งใจว่าจะกลับไปหาพ่อแม่ของมิณไอริณ อยากรู้ว่าหญิงสาวใช้ชีวิตแบบไหนพวกท่านจะรักเธอเหมือนที่รักเจ้าของร่างไหม หากบอกไปคงหาว่าเธอป่วยจิตเวช

        “ไอริณอยากไปหาคุณพ่อคุณแม่ค่ะ”

        เทวัญพาหญิงสาวไปบริษัทของตัวเอง ตั้งใจว่าหากหย่ากับแพนธารินเธอจะกลับมาช่วยพวกท่านทำงาน ไม่เอาไหนเรียนจบมาแทนที่จะช่วยท่านทำงาน แต่กลับมัวไปวิ่งตามผู้ตามที่ไม่เห็นคุณค่าของเรา

        สายตาคนที่เดินผ่านไปมาจ้องมองไปยังหนุ่มสาวที่เพิ่งเดินเข้ามาในบริษัท พนักงานต่างพากันรีบเดินหนีเพราะไม่อยากพูดคุยหรือทักทายลูกสาวเจ้าของบริษัทที่นิสัยไม่ดีเท่าไร

        “เขารีบไปไหนกันคะ”

        “กลัวว่าจะถูกไล่ออกมั้ง”

        “เจอหน้าไอริณทำไมถึงกลัว” เจ้าของร่างเดิมคงไม่ไปแผลงฤทธิ์ใส่ใครเข้า นางร้ายตัวจริงเสียงจริงกลัวจะถูกเปลือกทุเรียนของใครปาใส่หน้า

        “วันนั้นมีพนักงานเดินมาชน เรานึกโมโหอะไรถึงไล่เขาออก”

        “จริงเหรอคะ!” แล้วไม่มีใครคิดจะห้ามมิณไอริณบ้างเลยหรือ

        “เราเอาแต่ใจมากเลยคุณลุงคุณป้าขัดใจไม่ได้จึงยอมไล่พนักงานคนนั้นออก” เทวัญสังเกตหญิงสาวที่ดูนิ่งเงียบไม่เหมือนมิณไอริณที่เขารู้จัก

        “นิสัยแย่จังเลยนะคะพนักงานคนนั้นไปอยู่ไหนแล้วคะ”

        “พี่ไม่รู้หรอกสงสารนะมีลูกเล็กด้วย”

        “ไอริณฝากพี่เทวัญทำงานอย่างหนึ่งให้หน่อยนะคะ”

        งานที่ว่าคือให้ไปตามพนักงานคนนั้นกลับเข้ามาทำงานพร้อมกับเงินค่าปลอบใจ และบอกว่าให้พักร้อนกลับมาทำหน้าที่ของตัวเอง เผื่อว่าทุกคนจะมองมิณไอริณเปลี่ยนไป

        “คุณพ่อคะ” หญิงสาวยื่นนิ่งไม่กล้าเดินเข้าไป เธอรู้สึกแปลกไม่กล้าเรียกเขาว่าพ่อได้เต็มปาก กลัวและประหม่าว่าท่านจะจับได้ว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวของพวกเขา

        “มานั่งสิลูกเดี๋ยวตอนเที่ยงเราออกไปทานอาหารกัน คุณแม่เรากำลังมา”

        “คุณพ่อ”

        “เป็นอะไรหึ โตแล้วยังงอแงเป็นเด็ก” ติณภพลูบศีรษะลูกสาว ส่งยิ้มอบอุ่นให้ไม่เชื่อในปาฏิหาริย์แต่ก็ได้เกิดขึ้นแล้ว ขอบคุณที่ยังให้โอกาสลูกสาวเขากลับมา

        “ไอริณแค่อยากกอดคุณพ่อค่ะ”

        “พ่อให้กอดทั้งชีวิตเลย”

        หญิงสาวกอดพ่อของมิณไอริณรู้สึกอบอุ่นเป็นอย่างมาก เธอไม่เคยได้รับอ้อมกอดที่สนปลอดภัยแบบนี้ อ้อมกอดของใครก็ไม่อบอุ่นเท่าอ้อมกอดของพ่อแม่ หญิงสาวร้องไห้ออกมาอย่างไม่มีเหตุผล

        “ไม่ไหวกลับบ้านเรานะลูกพ่อแม่เลี้ยงลูกมาอย่างดี อย่าทนกับผู้ชายแบบนั้นอีกเลย” เขาคัดค้านกันแต่งงานครั้งนั้น แต่ขัดลูกสาวไม่ได้จึงปล่อยให้เรียนรู้ความผิดพลาดด้วยตัวเอง

        “อยากฟ้องหย่าก็เอาเลยพ่อไม่ห่วงหน้าตาอะไรแล้ว ห่วงแค่ลูกสาวคนเดียวของพ่อ”

        “ขอบคุณนะคะที่รักหนู” ถึงแม้จะไม่ใช่ลูกสาวของท่านก็ตาม ทั้งสองพูดคุยกันจนหญิงสาวสบายใจและพากันออกไปทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาสามคนพ่อแม่ลูก เป็นภาพที่หลายคนมองแล้วมีความสุขตามเพราะมิณไอริณพูดเก่งและยิ้มเก่ง

        หญิงสาวกลับบ้านในตอนเย็นเพราะเพิ่งแยกกับพ่อแม่ ในใจอยากย้ายกลับไปอยู่บ้านกับพวกท่าน แต่ต้องเคลียร์เรื่องหย่าให้เสร็จก่อน ไม่อยากนั้นแพนธารินคงไม่ยอมจบง่ายๆ

        “ไปกับชู้มามีความสุขจังเลยนะ”

        “หลีกไปด้วยฉันไม่อยากคุยกับคุณ”

        “เอากันท่าไหนล่ะถึงได้ดูเหนื่อยขนาดนั้น” กลับมาบ้านทำหน้ายิ้มแย้ม ไปขึ้นสวรรค์กับมันกี่รอบถึงกลับเอาป่านนี้

        “ก็หลายท่าอยู่ค่ะเหมือนที่คุณไปเอากับคนอื่นหลีกไปหรืออยากโดนแบบเมื่อเช้า”

        แพนธารินยอมหลีกทางให้โดยง่ายดายเพราะยังเข็ดหยาดกับเรื่องเมื่อเช้า เดี๋ยวนี้กลับบ้านดึกปล่อยให้เขาชะเง้อคอแทบเข็ดเพื่อดูว่ากลับมาหรือยัง เหมือนเวรกรรมจะตามสนองตัวเอง

        “มึงไม่ได้รู้สึกอะไร”

        เขาปลอบใจตัวเองเขาจะไม่ยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อใคร ก็เป็นแบบนี้อยากรับก็รับไป นับไม่ได้ก็หย่ากันไปไม่เห็นมีอะไรยุ่งยาก