ตอนที่3 เพื่อนสมัยมัธยม

"มึงไม่น่าลากกูมาเลย เห็นแล้วหมั่นไส้ ตอนมึงไม่อยู่มันก็เอาแต่ออเซาะคนอื่นไปทั่ว"

"เหอะน่า ยังไงมึงก็ยังมีเวลาจัดการมันอีกเยอะ"

“ลืมบอกไป กูดีใจนะที่มึงกลับมา”อัญชันพูดพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างจริงใจ ซึ่งนินิวเองก็ยิ้มกลับไปให้เหมือนกัน เธอกับอัญชันสนิทกันเพราะได้เล่นละครเรื่องแรกด้วยกัน อีกทั้งเราสองคนยังอายุเท่ากันอีกด้วย ทำให้พูดคุยกันถูกคอและเธอก็รู้ว่าอัญชันเป็นเพื่อนที่จริงใจกับเธอจริง ๆ

“กูก็ดีใจนะ ที่ได้เล่นเรื่องเดียวกับมึงอีก”

“ว้าวว มึงดูอาหารดินิว น่ากินทุกอย่างเลย วันนี้กูจะฟาดให้เรียบเลย”

ตอนแรกเธอเองก็ไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ แต่ทว่าพอเห็นหน้าตาอาหารจากร้านอาหารดังแล้ว ก็ทำเอาน้ำย่อยในกระเพาะอาหารส่งเสียงออกมาทันที“มึงกินเยอะได้ดิ กินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน ไม่เหมือนกู”

“มึงกินแล้วก็ไปออกกำลังกายสิ เดี๋ยวกูไปเป็นเพื่อน”

“นิวนั่งไหนเหรอครับ”

ขุนเขาเดินตามเข้ามา ทำให้อัญชันเบะปากใส่ทันที เธอรู้ว่ารุ่นพี่คนนี้ชอบพอเพื่อนของเธอ ทั้งที่นินิวปฏิเสธไปแล้ว แต่ก็ยังทำตัวน่ารำคาญไม่หยุด

“ปากเป็นอะไรเหรอครับอัญชัน”

“จะเป็นอะไรก็เรื่องของฉันค่ะ พี่ไม่ต้องยุ่ง”

"เอ่อ เราสองคนขอตัวก่อนนะคะ"

นินิวที่เห็นท่าไม่ดี กลัวว่าทั้งสองคนจะเถียงกันอีก เลยรีบจับมืออัญชันเดินแยกออกไปตักอาหารทันที

"มึงไม่รำคาญบ้างเหรอว่ะ"

"ช่างเขาเถอะ พี่เขาก็อยู่ในขอบเขตนะ ถ้าเกินขอบเขตอีกเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน"

ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังตักอาหารกันอยู่นั้น หางตานินิวก็เหลือบไปเห็นทีมผู้กำกับและผูัจัดกำลังเดินเข้ามาในห้องอาหารพร้อมกับผู้ใหญ่แต่งตัวด้วยชุดสูทเต็มยศ ดูท่าทางแล้วน่าจะเป็นสปอนเซอร์ใหญ่ของละครเรื่องนี้

"นินิวกับขุนเขามานี่ก่อนครับ มารู้จักคุณธีรดลเจ้าของบริษัทxxx"

พี่แมนผู้กำกับเรียกชื่อเธอกับขุนเขาให้เข้าไปทำความรู้จักกับสปอนเซอร์รายใหญ่ของละครเรื่องนี้ ซึ่งเธอและขุนเขาก็ยกมือขึ้นสวัสดีผู้อาวุโสกว่าทันที ส่วนโมนานั้นเดินเข้ามาพร้อมกับผู้ชายคนหนึ่งที่เธอเห็นแล้วชะงักไปทันที

"ออสตินเหรอ"เสียงหวานพึมพำออกมาเสียงเบา แต่ทว่าธีรดลทันได้ยินพอดี

"รู้จักกันด้วยเหรอ"

ธีรดลเอ่ยถามเธอออกมา ทำให้เธอรีบพยักหน้าตอบทันที

"อะ เอ่อค่ะ"

"คนนี้คือลูกชายของผมเอง เพิ่งกลับมาจากเมืองนอก ผมจะให้เขามาดูโปรเจ็กต์นี้แทนผม"

นินิวจ้องหน้าเพื่อนสมัยมัธยมอีกคนของเธอไม่วางตา ไม่น่าเชื่อว่าโลกจะกลมขนาดนี้ ล่าสุดที่เจอกันคือเมื่อหลายปีก่อนที่เขาจะไปเรียนต่อเมืองนอกกระทันหันโดยไม่ได้ร่ำลาเธอสักคำ ทั้งที่เป็นเพื่อนสนิทอยู่กลุ่มเดียวกันแท้ ๆ

"แกหิวไม่ใช่เหรอ ให้หนูโมนาพาไปหาอะไรกินสิ วันนี้เป็นอาหารจากภัตตาคารชื่อดังเชียวนะ ส่วนผมขอตัวก่อนนะครับ แค่แวะพาลูกชายมาแนะนำให้ทุกคนรู้จัก"

"ได้ค่ะคุณลุง ไปเถอะติน เดี๋ยวโมนาจะทานเป็นเพื่อน"

"เมื่อกี้มันยังบอกลดความอ้วนอยู่เลย"

อัญชันที่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างเพราะยืนอยู่ด้านหลังนินิวก็กระซิบเสียงเบาใกล้หูเพื่อนสนิททันทีด้วยความหมั่นไส้

"แล้วเธอทานข้าวหรือยังนิว"

เสียงทุ้มของออสตินถามนินิวขึ้นมา แต่ทว่าเธอเลือกที่จะไม่ตอบและหันหน้าไปหาอัญชันกับขุนเขา เอ่ยชวนทั้งสองคนไปทานข้าวทันที

"เราก็ไปกินข้าวกันเถอะ"

หมับ!!!

"ฉันถามเธอไม่ได้ยินเหรอ"

ใบหน้าสวยก้มมองแขนเล็กที่ถูกฝ่ามือหนาจับเอาไว้ พร้อมกับทำสายตาเป็นเชิงบอกให้ปล่อย

"อย่าไปสนใจเลยค่ะ เดี๋ยวนี้นินิวเธอไม่ใช่เพื่อนสมัยมัธยมที่เรารู้จักอีกแล้วค่ะ"

"นี่โมนา คำนี้เธอหมายถึงตัวเองมากกว่ามั้ง"

อัญชัญพูดแทรกไปทันทีเมื่อได้ยินอะไรไม่เข้าหู

"พอเหอะอัญ แล้วก็ปล่อยแขนฉันด้วยค่ะ ฉันจะไปกินข้าว"

ออสตินเหยียดยิ้มออกมากับคำพูดที่ดูห่างเหินของเธอ แต่ทว่าก็ยอมปล่อยมือเธอทันที ถึงแม้อยากจะแกล้งเธอต่อให้นานกว่านี้

"ไปเถอะนิว"

อัญชันเดินควงแขนเพื่อนออกไปทันที พร้อมกับขุนเขาที่เดินตามไปด้วย

"ผู้ชายคนนั้นเป็นพระเอกของเรื่องนี้เหรอ"

"ใช่ค่ะ ชื่อขุนเขา"

"เขาชอบนินิว?"

โมนายกยิ้มขึ้นมา ขนาดคนที่เพิ่งเจอกันยังดูออก"ใช่ค่ะ ชอบกันมาตั้งนานแล้วนะคะ ไม่รู้ความสัมพันธ์คืบหน้าไปถึงไหนแล้ว"

ออสตินหันหน้ามามองผู้หญิงที่ยืนเกาะแขนเขาอยู่ ถึงจะอยู่เมืองนอกนาน แต่เขายังคงติดตามข่าวจากเมืองไทยตลอด เรื่องนินิวกับโมนาเขาเองก็พอจะอ่านตามสื่อโซเชียลมีเดียมาพอสมควร

ถามว่าเขาเชื่อข่าวที่เกิดขึ้นมากแค่ไหน ก็ตอบได้ทันทีว่าไม่ เพราะเขาคบกับนินิวมาตั้งแต่มัธยมต้น เธอไม่ได้มีนิสัยแบบในข่าวสักนิด แต่ทว่าไม่รูัข่าวที่เกิดขึ้นมีความจริงแค่ไหนและอะไรคือเหตุผลที่ทำให้เธอทำแบบนั้น ตอนนี้เขาพร้อมกลับมาพิสูจน์ความจริงนั้นและช่วยนินิวให้พ้นจากคำกล่าวหาทั้งหมด

"แล้วเธอล่ะ ฉันเคยเห็นข่าวว่ามีแฟนแล้วนิ"

"เลิกไปตั้งนานแล้วค่ะ ตอนนี้โมโสดสนิท"

โมนายักคิ้วลิ่วตาให้ออสตินเพื่อบอกเป็นนัยน์ว่าเธอกำลังสนใจเขาอยู่"แล้วตินล่ะ มีแฟนหรือยัง"

"หึ ยังเลย ฉันไม่ชอบผูกมัดกับใคร"

ออสตินตอบออกไปอย่างไม่คิดปิดบัง เขาเป็นคนเจ้าชู้ เรื่องผู้หญิงไม่เคยขาดมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ที่ถูกคนเป็นพ่อส่งไปเรียนต่างประเทศ ก็เพราะความกินไม่เลือกของเขานี่แหละ ท่านเลยต้องการดัดนิสัยเขา แต่ดูเหมือนท่านจะคิดผิด เพราะอยู่ต่างประเทศเขายิ่งใช้ชีวิตสนุกสุดเหวี่ยงมากกว่าเดิม ถ้าไม่ติดว่าถึงเวลาที่เขาต้องมาจัดการเรื่องบางอย่างที่ตั้งใจไว้ตั้งนานแล้ว เขาคงดูแลกิจการที่นู่นต่อและไม่กลับมาเมืองไทยอีก

"บางทีตินอาจยังไม่เจอผู้หญิงที่พร้อมจะหยุดก็ได้ค่ะ"

"ก็คงงั้น"

"มึงรู้จักผู้ชายคนนั้นเหรอนิว"

อัญชันเอ่ยถามเพื่อนทันทีด้วยความสงสัย ขณะกำลังนั่งกินข้าวกันอยู่

"เคยอยู่กลุ่มเดียวกันตอนมัธยม"

"จริงเหรอ หล่อมากเลยนะ นักเรียนนอกด้วย"

"แต่ดูเจ้าชู้มากเลยและเหมือนโมนาจะสนใจเขานะ"

ขุนเขาเอ่ยออกมาบ้าง เขาเองก็พอจะรู้นิสัยของนางเอกของเขาคนนี้เหมือนกัน เล่นละครคู่กันมาหลายเรื่อง ถูกแฟนคลับจับให้เป็นคู่จิ้นกัน แต่ทว่าเขาไม่เคยอยากเป็นคู่จริงกับโมนาเลย

ผู้หญิงตรงหน้าเขาต่างหากคือคนที่เขาแอบชอบมาหลายปี ถึงจะสารภาพความรู้สึกออกไปและโดนเธอปฏิเสธกลับมา แต่เขาก็ยังไม่ละความพยายามของตัวเอง ตราบใดที่เธอยังโสด เขาก็มีสิทธิ์ที่จะทำให้เธอเปลี่ยนใจมาชอบเขาให้ได้

"ยัยนั่นก็สนใจไปทั่วนั่นแหละ ขอแค่แก้คันให้มันได้"อัญชันเอ่ยออกมาอย่างเหลืออด ยิ่งเห็นอาการออเซาะกับผู้ชายคนนั้นแล้ว เธอยิ่งอยากจะอาเจียนออกมา

"พูดแรงไปหรือเปล่า"

"เหอะ ทำไมคะ หรือว่าพี่ก็เคยชอบผู้หญิงคนนั้นเหมือนกัน แต่ก็ไม่แน่นะ"

"....."

"เป็นคู่จิ้นกันมาหลายปี ออกงานคู่ด้วยกันบ่อย ๆ มันก็ต้องมีหวั่นไหวกันบ้างแหละ"

"ฉันไม่เคยหวั่นไหว ฉันเป็นคนรักเดียวใจเดียว"

อัญชันเบะปากมองบนทันที น้ำเสียงที่เขาใช้กับเธอแตกต่างจากน้ำเสียงที่เขาใช้กับนินิวยิ่งนัก เธอล่ะเกลียดผู้ชายประเภทนี้ที่สุด ทำเป็นพูดจาดูดีเข้าตัว

"จะรอดูวันที่พี่สมหวังนะคะ ว่าแต่จะมีหรือเปล่าเถอะ"

"อัญชัน"นินิวส่ายหน้าให้เพื่อนหยุดโต้เถียงกับขุนเขาเสียที สองคนนี้อยู่ใกล้กันไม่ได้เลย เข้าตำราขิงก็ราข่าก็แรงจริง ๆ

"ฉันก็จะรอวันที่เธอมีแฟนนะ แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เหมือนกัน"

"นี่พี่ด่าฉันเหรอ"

"พอเถอะทั้งคู่นั่นแหละ เห้อออ"