๑ ฟื้นในร่างนางร้าย

หากเอ่ยถึงคุณหนูสกุลเฟิ่งคงไม่มีผู้ใดไม่รู้จักจนถอนหายใจอย่างเอือมระอา ด้วยชื่อเสียงอันอื้อฉาวเลื่องลือไปทั่ว ทั้งความเอาแต่ใจและนิสัยร้ายกาจที่พูดทั้งวันก็มิอาจบรรยายได้หมดสิ้น

สกุลเฟิ่งเป็นตระกูลขุนนางเก่าแก่ สืบทอดต่อกันมาหลายชั่วรุ่น ทว่าหลังจากที่นายท่านเฟิ่งรับช่วงต่อจากบิดาผู้เฒ่า แม้จะมีภรรยาตั้งแต่วัยเยาว์ แต่เวลากลับล่วงเลยผ่านไปหลายสิบปีโดยยังไร้บุตรสืบสกุล

ฮูหยินผู้เฒ่ากับท่านผู้เฒ่าเฝ้ารอคอยที่จะได้เห็นสกุลเฟิ่งมีทายาทสืบต่ออีกหนึ่งรุ่น ได้อุ้มหลานสักครั้งก่อนสิ้นลมหายใจ ทว่าเวลากลับล่วงเลยปีแล้วปีเล่า ก็ยังคงไร้วี่แววข่าวดี

และแม้ฮูหยินผู้เฒ่าจะอายุมากแล้ว นางก็ยังคงเข้าวัดวาไม่เว้นวัน กราบไหว้บูชาขอพรให้สกุลเฟิ่งไม่สิ้น ท่ามกลางเสียงทักท้วงของผู้คนมากมายที่เอ่ยเย้ยหยันว่าวันหนึ่งตระกูลเฟิ่งย่อมสิ้นทายาทสืบทอดอย่างแน่นอน

จนเมื่อเวลาล่วงเลยไปปีแล้วปีเล่า เส้นผมของทั้งสองพลางขาวโพลนทั่วหัว

ฮูหยินผู้เฒ่ากับท่านผู้เฒ่าก็ไม่อาจรอคอยได้อีก

สุดท้ายก็สิ้นลมจากไปด้วยโรคชรา แต่แม้ร่างกายจะดับสูญ วิญญาณกลับยังคงเป็นห่วงกังวล ไม่อาจปล่อยวางและหลับใหลได้อย่างสงบอยู่ดี

กระทั่งวันหนึ่ง ท่ามกลางบรรยากาศที่ยังโศกเศร้า เพราะสกุลเฟิ่งยังคงไว้ทุกข์ต่อการจากไปของต้นไม้ใหญ่ของตระกูล

เฟิ่งฮูหยินที่แต่งเข้าสกุลเฟิ่งมานานนับสิบปีไม่เคยมีวี่แววตั้งครรภ์ กลับกลายเป็นว่าตั้งครรภ์ขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ!

พอข่าวนี้แพร่สะพัดไปทั่วเมืองราวกับไฟลามทุ่งหญ้าแห้ง ผู้คนต่างแตกตื่น บ้างก็เอ่ยแสดงความยินดีต่อสกุลเฟิ่ง บ้างกลับหัวเราะเยาะและตั้งข้อครหา ว่าหรือแท้จริงแล้วสวรรค์กำลังกลั่นแกล้ง เพราะทายาทที่เฝ้ารอคอยมานานแสนนาน กว่าจะได้มากลับไม่ใช่บุตรชาย หากแต่เป็น…บุตรสาวแทน!

ท้ายที่สุดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นบุตรสาวหรือบุตรชาย ท่านเฟิ่งกลับมิได้ถือสา เขาคอยดูแลภรรยาไม่ห่างตลอดช่วงตั้งครรภ์ เอาใจใส่และตามใจทุกสิ่งอย่างที่นางปรารถนา

จนกระทั่งวันเวลาล่วงเลยผ่านไปบุตรในครรภ์ที่ทะนุถนอมมาอย่างดีกำเนิดออกมา…เป็นบุตรสาว

แม้จะถูกผู้คนเย้ยหยันว่า สกุลเฟิ่งสิ้นไร้ผู้สืบทอดแต่ทว่านายท่านเฟิ่งหาได้ใส่ใจไม่ เขากลับเลี้ยงดูบุตรสาวราวกับบุตรชาย ให้เรียนรู้ทั้งศาสตร์และศิลป์เติบโตไม่แพ้บุรุษ ทว่าในคราเดียวกันก็ยังคงตามใจอย่างถึงที่สุด

ไม่ว่านางต้องการสิ่งใด ล้วนหามาให้หมดสิ้น

เฟิ่งฮูหยินกับนายท่านเฟิ่งอยู่กินร่วมกันมาหลายสิบปี แม้จะรักใคร่กลมเกลียวแต่กลับประสบเคราะห์ยากที่จะมีบุตรอีกครั้ง จนกระทั่งเมื่อคุณหนูเฟิ่งเติบโตพ้นวัยปักปิ่น ราวกับสวรรค์เมตตา เฟิ่งฮูหยินกลับตั้งครรภ์อีกครั้งทั้งที่อายุมากแล้ว

ดังนั้น เพื่อไม่ให้บุตรสาวคนโตเกิดความน้อยเนื้อต่ำใจ ทั้งคู่จึงเอาอกเอาใจอย่างถึงที่สุด และยังคาดหวังว่าทารกในครรภ์ครั้งนี้จะเป็นบุตรชาย ข่าวดีก็ไม่นานเกินรอ เฟิ่งฮูหยินให้กำเนิดบุตรชาย สมใจอย่างที่รอคอย

นายท่านเฟิ่งถึงขั้นจัดงานเลี้ยงฉลองอย่างยิ่งใหญ่เอิกเกริกอยู่หลายวันหลายคืน ถึงแม้จะได้บุตรชายไว้สืบทอดสกุลสมใจอยากแล้ว แต่ด้วยความรักของบิดาที่ไม่แบ่งแยก เขายังคงตามใจบุตรสาวเช่นเคย ไม่ว่านางต้องการสิ่งใดก็หามาให้ได้ทั้งสิ้น

กระทั่งบุรุษที่นางหมายตาก็ต้องได้มาเป็นสามีของคุณหนูสกุลเฟิ่ง!

นายท่านเฟิ่งถึงขั้นไม่ลังเลที่จะใช้อำนาจบีบคั้นอีกฝ่ายให้จำใจรับบุตรสาวตนเป็นภรรยา…

จนกระทั่งเรื่องใหญ่ปะทุขึ้น เมื่อจู่ๆ คุณชายเซียวจิ้งอวิ๋น คู่หมั้นของคุณหนูเฟิ่งกลับป่าวประกาศไปทั่วทั้งเมืองว่าจะยกแม่สื่อไปสู่ขอคุณหนูสกุลไป๋เป็นภรรยา และยกเลิกการหมั้นหมายกับสกุลเฟิ่งแต่เพียงฝ่ายเดียวโดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้า

การกระทำเช่นนี้ย่อมเปรียบประหนึ่งว่าตบหน้าสกุลเฟิ่งต่อหน้าผู้คนทั้งเมือง เฟิ่งจิงหรย่อมรู้สึกถูกหยามเกียรติ เสียทั้งศักดิ์ศรีและขายหน้าอย่างถึงที่สุด

ทว่าเหนือกว่านั้นคือไฟโทสะที่ลุกโชนในใจของนาง

ด้วยนิสัยเอาแต่ใจ ดื้อรั้นและไม่เคยยอมใคร อีกทั้งยังชิงชัง ไป๋หว่านชิงอยู่เดิมที

เมื่อเซียวจิ้งอวิ๋นสละนางเลือกอีกฝ่ายเป็นภรรยา ทั้งที่สตรีทั่วหล้ามากมายแต่กลับเลือกผู้ที่นางเกลียดขี้หน้า ความแค้นและความอับอายจึงปะปนกันจนลุกลามเป็นเพลิงไฟที่ไม่อาจดับ

หากกล่าวว่านางคือ นางร้ายในบทละคร เช่นนั้นอีกฝ่ายก็คงเป็นปีศาจในคราบดอกบัวขาวกระมัง!

เฟิ่งจิงหรงเดือดดาลล้วนกับถูกฉกชิงสมบัติล้ำค่าจากอกไปต่อหน้าต่อตา

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา นางจึงทำทุกวิถีทางอย่างน่าสมเพช เพียงเพื่อดึงเซียวจิ้งอวิ๋นกลับคืนมาโดยไม่สนว่าวิธีการจะเลวร้ายหรือทำลายศักดิ์ศรีเพียงใด ราวกับสุนัขหวงกระดูก ขอเพียงได้ยืนอยู่ข้างกายเขาอีกครั้ง นั่นก็เพียงพอสำหรับนางแล้ว

ถ้อนคำครหาด่าทอของผู้คนยิ่งโหมซ้ำเติม ภาพลักษณ์ของคุณหนูเฟิ่งที่ผู้คนเอือมระอา และกลายเป็นที่นินทาพูดถึงหัวเราะเยาะซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ถึงกระนั้น เฟิ่งจินหรงกลับหาได้สนใจ ไม่ยอมหยุด

ความแค้นและความสิ้นหวังค่อยๆ ประทุในใจจนคับแน่น

นางทำทุกอย่างแล้ว ทั้งเรียกร้องความสนใจด้วยถ้อยคำพูดและการกระทำทุกอย่าง แต่เซียวจิ้งอวิ๋นกลับไม่สนใจ…นางโกรธจนเลือดลมพุ่งพล่านราวกับกระอักกระเลือดขาดอากาศหายใจ

สุดท้ายความดื้อรั้นและเอาแต่ใจที่ซุกซ่อนมานานจึงทำได้แม้กระทั่ง…กระโดดลงแม่น้ำประชดประชันเพื่อหวังว่าเซียวจิ้งอวิ๋นจะเหลียวหลังกลับมามองอีกสักครั้ง…

ณ จวนสกุลเฟิ่ง

เสียงน้ำกระแทกดังก้องในความมืด...ร่างกายเหมือนถูกกดทับจนหายใจไม่ออก หัวใจที่เพิ่งหยุดเต้นเพราะความเจ็บปวดแสนสั้นในโลกปัจจุบันกลับเหมือนถูกบีบให้เต้นอีกครั้ง

เปลือกตาหนักอึ้งราวถูกถ่วงด้วยหินผา ลมหายใจแผ่วเบาเจือกลิ่นยาขมแสบปลายจมูก เสียงคร่ำครวญสะอึกสะอื้นดังแว่วขึ้นข้างกาย ทำให้สติเลือนรางค่อยๆ ถูกดึงกลับมา

“อึก!”

“คุณหนู…อย่าทิ้งบ่าวไปนะเจ้าคะ” น้ำเสียงร้องไห้สั่นเครือของสาวใช้ปานจะขาดใจ

ทันใดนั้น ดวงตาคู่หนึ่งลืมขึ้น ร่างทั้งร่างสะท้านไหวราวกับถูกดึงขึ้นมาจากห้วงน้ำเย็นยะเยือก เสียงไอสำลักน้ำดังต่อเนื่อง จนลำคอเจ็บแสบและจมูกขื่นขมไปด้วยกลิ่นคาวคลุ้ง

“คุณหนู! คุณหนูฟื้นแล้ว!” เสียงแหลมสั่นเครือดังขึ้นข้างหู พร้อมกับโผเข้ามาประคองด้วยน้ำตานองหน้า

หญิงสาวหอบหายใจอย่างเอาเป็นเอาตาย ดวงตาเบิกกว้างมองรอบกายอย่างพร่ามัว เพดานไม้เก่าที่ไม่คุ้นตา กลิ่นสมุนไพรฉุนร้อนลอยอบอวล และสตรีแปลกหน้าที่เรียกตนว่าคุณหนู

นี่…ที่ไหนกัน?

เกิดอะไรขึ้นยังไม่ได้อีกเหรอ ไม่ใช่ว่าหัวใจของเราหยุดเต้นไปแล้วนี่?

มือเรียวของนางยกขึ้นลูบใบหน้าตนเองอย่างสับสน แต่สิ่งที่สัมผัสกลับไม่ใช่โครงหน้าที่คุ้นเคย หากเป็นผิวเนียนละเอียดและเส้นผมดำยาวสลวยราวแพรไหม

ความทรงจำสุดท้ายในหัวกลับเป็นภาพเลือดท่วม แสงไฟวาบวับก่อนที่ทุกสิ่งดับวูบไป พร้อมกับมีความทรงจำแปลกปลอมไหลทะลักเข้ามาในห้วงสำนึก ภาพของคุณหนูตระกูลเฟิ่งผู้เลื่องชื่อเฟิ่งจิงหรงบุตรีคนเดียวของตระกูลกระโดดน้ำประชดประชันชีวิต...เหตุการณ์คุ้นเคยเหมือนในนิยายเล่มโปรด

ยังไม่ทันได้หาคำตอบ เสียงโหวกเหวกนอกห้องก็ดังขึ้น

“แย่แล้ว! แย่แล้ว! นายท่านเฟิ่งบุกไปจวนสกุลเซียวแล้ว!”

เสียงร้องตื่นตกใจดังขึ้นพร้อมฝีเท้าที่เร่งรีบ สาวใช้ผู้หนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในเรือนด้วยลมหายใจหอบกระเส่า เสียงดังสะท้อนก้องไปทั่วห้อง

นางกวาดตามองรอบห้องอย่างร้อนรน แต่ทันใดนั้นกลับสะดุดเข้ากับร่างสตรีบนเตียงที่เพิ่งฟื้นขึ้นมา สายตาที่ควรจับจ้องเพียงแค่ชั่ววูบกลับแข็งค้างเหมือนถูกตรึงไว้ ความตกใจทำให้ริมฝีปากสั่นเครือจนคำพูดติดอยู่ในลำคอ

“คุ…คุณหนู!” เสียงขาดห้วงราวกับไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือความจริงหรือเพียงภาพลวงตา

สตรีบนเตียง เฟิ่งจิงหรงในร่างใหม่ค่อยๆ ลืมตาขึ้น ม่านตาสั่นไหวก่อนจะหันไปมองสาวใช้ด้วยความงุนงงและไม่เข้าใจ ในแววตาที่เคยเอาแต่ใจกลับเจือด้วยความแปลกแยกและเยือกเย็นที่ไม่เคยมีมาก่อน

ลมหายใจของนางสะท้านสั่นไหว ดวงตาเต็มไปด้วยความตกใจและสับสน

หัวใจของนางเต้นรัวจนแทบทะลุออกจากอก ยิ่งภาพความทรงจำแปลกปลอมไหลทะลักเข้ามามากเท่าใด ความเป็นจริงก็ยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

“เฟิ่ง…จิงหรง” นางพึมพำชื่อออกมาอย่างไม่แน่ใจ เสียงสั่นแผ่วเบาจนแทบไม่ใช่เสียงของตนเอง

ในห้วงความทรงจำปรากฏเรื่องราวมากมายตั้งแต่ต้นจนจบของคุณหนูสกุลเฟิ่งผู้เอาแต่ใจ ทั้งการหมั้นหมายกับคุณชายเซียวที่ถูกยกเลิกกระหันหันก่อให้เกิดความอับอายกลายเป็นความโกรธแค้นที่ผลักดันให้นางกระโจนลงแม่น้ำ…

ทุกอย่างไม่ต่างอะไรกับโครงเรื่องในนิยายเล่มโปรดที่เคยอ่านยามว่างในโลกเดิม

นิยายที่นางเพิ่งอ่านค้างไว้ก่อนหัวใจวายตาย!

“นี่…อย่าบอกนะว่า…!” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ลมหายใจติดขัดราวกับไม่กล้าสรุปความคิดนั้นออกมาเต็มปาก

“ฉัน…ทะลุมิติมาอยู่ในร่างของคุณหนูจอมร้ายกาจจริงๆ” นางกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าฝ่ามือ ความเย็นชืดของความจริงบีบคั้นจนต้องกัดริมฝีปากเพื่อไม่ให้หลุดเสียงกรีดร้องออกมา

ชะตากรรมของบทเฟิ่งจิงหรง…นางร้ายที่ถูกเหยียบย่ำ ถูกหัวเราะเยาะเย้ย และสุดท้ายถูกเขี่ยทิ้งจนตายอนาถ…

หัวใจดวงน้อยพลันสั่นไหว พร้อมกับความโกรธเกนี้ยวแล่นไปทั่วทั้งร่าง หากสวรรค์ส่งนางเขามาอยู่ในร่างนี้…ต่อให้จะมีชะตากรรมเลวร้ายเช่นใด มันจะไม่เกิดขึ้นซ้ำอีก!

“คุณหนู! คุณหนูเป็นอะไรหรือเจ้าคะ” สาวใช้ที่ยืนมองอยู่ข้างเตียงถามขึ้นด้วยเสียงสั่นเครือ ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล

เฟิ่งจิงหรงหรือควรกล่าวว่า นางในร่างใหม่หันไปสบตาอีกฝ่าย ก่อนจะแย้มรอยยิ้มบางที่ไม่เหมือนคุณหนูผู้เอาแต่ใจในความทรงจำแม้แต่น้อย รอยยิ้มนั้นสงบเยือกเย็น แต่ในแววตากลับเต็มไปด้วยความหมายลึกซึ้ง

“ข้ายังไม่ตาย” นางเอ่ยช้าๆ แต่กลับหนักแน่น คล้ายเป็นต้องการประกาศกับสาวใช้และตัวเอง