๒ ความทรงจำร่างเดิม

ณ สกุลเซียว

ไป๋หว่านชิงเป็นเพียงบุตรสาวของตระกูลพ่อค้าที่ทำการค้าเปิดกิจการขายเครื่องปั้นเคลือบอยู่ในตลาด แม้เป็นเพียงสกุลพาณิชเล็กๆ หาได้มีเกียรติสูงส่งดังตระกูลขุนนางใหญ่ แต่ทว่าสวรรค์กลับประทานรูปโฉมอันงดงามให้ ที่ไม่ว่าผู้ใดที่เดินผ่านไปแล้วล้วนต้องเหลียวหลังหวนมอง

อีกทั้งยังมีวาทศิลป์การพูดจาละเมียดละไมอ่อนหวานจับใจ สามารถโน้มน้าวใจผู้คนให้ซื้อหาสินค้าได้โดยง่าย

ดังนั้น กิจการเครื่องปั้นเคลือบของสกุลไป๋จึงขายดิบขายดี มิใช่เพราะคุณภาพเพียงอย่างเดียว หากแต่ด้วยเสน่ห์การเจรจาของไป๋หว่านชิงเป็นสำคัญ

กระทั่งวันหนึ่ง…ในขณะที่ไป๋หว่านชิงเฝ้าร้านอยู่กับเหล่าคนงาน กลับถูกกลุ่มอันธพาลบุกเข้ามาก่อกวน หาได้หมายจะปล้นเครื่องปั้นราคาแพงไม่แต่กลับหมายจะฉุดนางไปเป็นภรรยาแทน!

ทว่าสวรรค์เหมือนกำหนดไว้ เมื่อบุตรชายคนรองของสกุลเซียว…คุณชายเซียวจิ้งอวิ๋นผ่านมาพอดีและได้ช่วยเหลือนางเอาไว้ได้อย่างหวุดหวิด

วันนั้นจึงเป็นวันที่ทั้งสองพบพานกันครั้งแรกและกลายเป็นรักแรกพบของทั้งสองฝ่าย

และไม่นานหลังจากนั้น คุณชายเซียวก็สร้างเรื่องอื้อฉาวไปทั่วเมือง หักหน้าสกุลเฟิ่งด้วยการประกาศยกเลิกการหมั้นหมายกับ เฟิ่งจิงหรงที่มีพันธะสัญญาไว้ แล้วหันไปยกแม่สื่อไปสู่ขอคุณหนูไป๋แทน!

เรื่องนี้ผิดศีลธรรมอย่างร้ายแรงแต่ผู้คนกลับแบ่งออกเป็นสองฝ่าย

ฝ่ายหนึ่งเอ่ยชมไป๋หว่านชิงว่ามีรูปโฉมงดงาม กิริยาวาจาอ่อนหวาน อ่อนช้อย มีมารยาทใครเล่าจะไม่ปรารถนาเป็นภรรยาแต่อีกฝ่ายกลับเห็นใจเฟิ่งจิงหรง แม้จะเป็นสตรีเอาแต่ใจและแข็งกร้าวเพียงใด ก็หาใช่เหตุผลที่จะถูกคู่หมั้นหักหน้ากลางเช่นนี้!

ทว่าเซียวจิ้งอวิ๋นกลับหาได้สนใจเสียงครหาไม่ ยิ่งเร่งรัดงานแต่งงานให้เร็วขึ้น ส่งสินสอดไปยังสกุลไป๋โดยไม่คิดเหลียวแลสตรีอีกคนเลยแม้แต่น้อย

เดิมทีเฟิ่งจิ่หรงก็มีนิสัยเอาแต่ใจ เติบโตมาท่ามกลางความรักและการตามใจของบิดา เมื่อถูกหยามเกียรติถึงเพียงนี้ นางย่อมไม่ยอมทน ทำทุกวิถีทาง แม้แต่การกระโดดแม่น้ำประชดชีวิต หวังเพียงจะให้คุณชายเซียวหันกลับมามอง แต่สิ่งที่ได้รับกลับคือความเฉยชาเย็นชา ยิ่งทำให้งานแต่งระหว่างอีกฝ่ายกับไป๋หว่านชิงถูกเร่งเร้าให้เร็วขึ้นกว่าเดิมเสียอีก!

นายท่านเฟิ่ง…บิดาที่รักใคร่บุตรสาวดุจไข่ในหิน เมื่อเห็นสภาพของบุตรสาวที่คลุ้มคลั่งเสียใจก็มิอาจทนได้อีกต่อไป จึงบุกไปถึงจวนสกุลเซียวโดยไม่สนมารยาท

ทว่าเพียงแค่ยกเท้าก้าวยังไม่พ้นธรณีประตู กลับได้ยินเสียงหัวเราะเจื้อยแจ๋วของสตรีดังลอดออกมาจากในเรือน เสียงนั้นใสราวกระดิ่งน้ำค้าง ทว่ากลับทำให้หนังตากระตุกถี่ มือใหญ่กำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน ฟันขบกรอดด้วยโทสะที่เดือดพล่าน

เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังสนั่นจนสะท้อนก้องไปตามทางเดิน นายท่านเฟิ่งเดินนำฝ่าประตูจวนเข้ามาอย่างไร้มารยาท ท่ามกลางเสียงร้องห้ามปรามของบ่าวไพร่ที่เฝ้าประตู ใบหน้าแดงก่ำด้วยโทสะ ดวงตาคมกริบดุจเพลิงไฟที่พร้อมเผาทุกสิ่งให้วอด

เหล่าสาวใช้ในจวนต่างหันมองด้วยความตื่นตระหนก บ้างก็รีบหลีกทางราวกับเกรงว่าจะถูกแรงโทสะเผาไหม้ไปด้วย

“เรียกคุณชายรองออกมา! วันนี้ข้าจะถามว่าเหตุใดจึงกล้าทำให้บุตรสาวข้าต้องอับอายเพราะความเห็นแก่ตัว!” เสียงตวาดดังสะท้อนกึกก้องไปทั้งเรือน

“นายท่าน…นายท่านใจเย็นก่อนเถอะเจ้าค่ะ”

แม่บ้านวัยกลางคนผู้หนึ่งก้าวออกมาอย่างกล้าๆ กลัวๆ ไม่กล้าเงยหน้ามอง นางยอบกลายคารวะอย่างนอบน้อม

ท่านเฟิ่งแค่นเสียงฮึดฮัดในลำคอ ตวัดสายตามองก่อนจะเอ่ยเสียงหนักแน่น “ไปตามคุณชายรองมาพบข้า บัดเดี๋ยวนี้!”

“เจ้าค่ะ! เจ้าค่ะ!” แม่บ้านสะดุ้งเฮือกใหญ่ รีบถอยห่างและออกไปเรียกคุณชายรองทันที

ไม่นานนักเซียวจิ้งอวิ๋นผู้เป็นต้นเหตุของเรื่องก็ปรากฏตัวในอาภรณ์หรูหรา ใบหน้าหล่อเหล่าเรียบเฉยสงบ ดวงตาเพียงเหลือบมองนายท่านเฟิ่งอย่างเฉยชา ริมฝีปากยกยิ้มบางราวกับเย้ยหยัน ก่อนจะประสานคารวะตามมารยาทอย่างไม่เต็มใจ

“นายท่านเฟิ่ง บุตรสาวของท่านหาได้ถูกบังคับไม่ นางเป็นผู้เลือกเองว่าจะกระโดดลงน้ำ” น้ำเสียงทุ้มราบเรียบ แฝงความเย็นชาจนทำให้เส้นเลือดบนขมับของนายท่านเฟิ่งปูดโปนยิ่งกว่าเดิม

วันนั้นเมื่อตอนเช้า เขาพาไป๋หว่านชิงไปตัดชุดแต่งงานแต่ระหว่างทางกลับพบเฟิ่งจิงหรงที่แอบตามมาดักหาเรื่อง ครานี้นางหาได้พูดพร่ำมากความ เพียงข่มขู่ว่า หากเขาไม่ยกเลิกงานแต่งก็จะกระโดดน้ำตาย

เขาจำเป็นต้องสนใจด้วยหรือ!?

อย่างไรก็มีเพียงวาสนาที่ได้พบพานหาได้ครองคู่ หากวันนี้เขาฝืนใจเลือกแต่งกับนาง วันข้างหน้าก็ย่อมเลิกราต่อกันอยู่ดี

เดิมทีเซียวจิ้งอวิ๋นก็ไม่ได้ต้องการหมั้นกับนาง หากมิใช่ถูกบังคับ มิหนำซ้ำด้วยนิสัยเอาแต่ใจที่มากขึ้นทุกวัน ชีวิตของเขาก็คงกลืนฝืนราวกับถูกกลบฝังดินทั้งเป็นแน่!

เซียวจิ้งอวิ๋นยิ่งหาได้สนใจสิ่งใด เขาจึงพาไป๋หว่านชิงไปร้านตัดผ้าตามนัดหมายดังเดิม

ทว่าในระหว่างนั้น กลับสาวใช้วิ่งเข้ามาแจ้งว่า เฟิ่งจิงหรง กระโดดน้ำจริง แต่แล้วอย่างไร…หาใช่ความผิดของเขาที่บอกให้นางกระโจนลงน้ำ

“สารเลว! หากมิใช่เพราะเจ้าหักหน้านาง ทำให้บุตรสาวข้าต้องเสียหน้าและถูกหัวเราะเยาะ ยังจะมีหน้ากล้ามากล่าวว่าไม่ใช่ความผิดของเจ้าอีกหรือ!” เสียงตวาดนั้นดังสะท้อนไปทั่ว จนทั้งจวนสั่นสะเทือนด้วยความโกรธของนายท่านเฟิ่ง

ใบหน้าของนายท่านเฟิ่งบิดเบี้ยว เขียวคล้ำด้วยความโกรธ ความแค้นคับแน่นพลุ่งพุ่งอยู่เต็มอก ทั่วทั้งร่างเต็มไปด้วยกลิ่นอายกดดันรุนแรง

ทว่าเซียวจิ้งอวิ๋นกลับหาได้หวาดหวั่นหรือรู้สึกกลัว ใบหน้าของหล่อเหลายังคงปรากฏรอยยิ้มจางๆ

“แล้วนางเป็นอย่างไรบ้างขอรับ...ตายหรือไม่” เขาเอ่ยถาม

“นี่เป็นความผิดของข้าเอง” น้ำเสียงหวานสั่นเครือเจือด้วยความรู้สึกผิดของไป๋หว่านชิงดังขึ้น

ไป๋หว่านชิงเดินออกมาจากด้านในจวนพร้อมนายท่านเซียวที่มีสีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธไม่แพ้กัน

“นายท่านเฟิ่งอย่าลืมว่านี่คือจวนสกุลเซียว มิใช่ที่ที่ให้ท่านมาโวยวายอาละวาดได้ หากบุตรชายของข้าไม่รัก และไม่ปรารถนาจะเกี่ยวดองกับบุตรสาวท่าน จะบังคับฝืนใจไปทำไมกัน” น้ำเสียงของนายท่านเซียวเข้มขรึม แฝงความเด็ดขาดราวกับท้าทาย

นายท่านเฟิ่งกำมือแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยโทสะ พลางแค่นเสียงรอดไรฟันพูดออกมา “เป็นบุตรชายของท่านกล้ากระทำเช่นนี้กับบุตรสาวข้า! กล้าหยามเกียรตินางต่อหน้าผู้คน!”

เสียงทุ้มคำรามดังสะท้อนก้อง เส้นเลือดบนขมับเต้นตุบๆ ด้วยความโกรธเกรี้ยวและเดือดดางอย่างถึงที่สุด

เซียวจิ้งอวิ๋นยังคงยืนสงบนิ่ง รอยยิ้มบางยังคงประดับบนใบหน้า “นายท่านเฟิ่ง…ข้าหาได้กระทำผิดประการใด เป็นบุตรสาวของท่านเลือกเองจะกระโดดน้ำเอง ข้าจะไปขัดใจทำไมกัน”

เขาสวนกลับราบเรียบ แฝงความเย็นชา ทำให้ความโกรธของนายท่านเฟิ่งพลุ่งพล่านขึ้นเป็นเท่าทวี

ไป๋หว่านชิงก้าวมาขวางไว้ระหว่างกลาง น้ำเสียงหวานสั่นเครือ “นายท่าน…นี่มิใช่ความผิดของเขา แต่เป็นความผิดของข้า”

แต่คำพูดนั้นกลับยิ่งจุดไฟโทสะของนายท่านเฟิ่งให้พวยพุ่ง

“นี่ไม่ใช่ความผิดของเจ้า! ไป๋หว่านชิง!” เซียวจิ้งอวิ๋นสวนกลับทันที พร้อมดึงร่างบางของนางไว้ใกล้ตัว

“เดิมทีระหว่างข้าและเฟิ่งจิงหรงก็ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนอยู่แล้ว แต่ผู้ใดจะคิดเล่าว่าเพียงแค่การเดินผ่านของข้าจะไปต้องตาถูกใจจนทำให้นางพาบิดามาบังคับสกุลเซียวต้องหมั้นหมายกับนางโดยไร้ทางเลือก”

เซียวจิ้งอวิ๋นกล่าวขึ้นน้ำเสียงหนักแน่น “หากต้องให้ข้าเป็นสามีของนาง…มิสู่กระโดดลงหน้าผาไม่ง่ายกว่าหรือ!”

ณ จวนสกุลเฟิ่ง

เฟิ่งจิงหรงยังคงนั่งหอบอยู่บนเตียง มือเรียวกุมขึ้นกอบอก ใบหน้าคนซีดเผือด นัยน์ตาคู่งามเต็มไปด้วยความสับสน ความทรงจำจากโลกปัจจุบันไหลทะลักเข้ามาปะปนพร้อมกับความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมที่ราวกับกระแสน้ำป่าที่ไม่อาจห้าม

ภาพเลือด แสงไฟวาบวับ ความเจ็บปวดแสนสั้น และหัวใจที่หยุดเต้นชั่วขณะก่อนจะดับวูบไป…

นางลืมตาขึ้นอีกครั้งแต่ครั้งนี้…นางไม่ได้อยู่ในร่างเดิม

หัวใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำอย่างรุนแรงด้วยความปั่นป่วนและความสับสน ความกลั และความโกรธที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้น

“นี่…ฉัน…ทะลุมิติมาอยู่ในร่างของคนนี้จริงหรือ” น้ำเสียงหวานพึมพึพูดถามตัวเองเบาๆ สั่นเครือ

ทุกความทรงจำของร่างเดิมและเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นในโลกนิยายประสานรวมกัน

นัยน์ตาเมล็ดซิ่งฉายประกายวาววับ ตวัดไปมองสาวใช้ทันที ถ้อยคำพูดเมื่อครู่ยังดังสะท้อนก้องอยู่ในโสตประสาทของนางพร้อมกับความขึ้นหนึ่งที่ผุดขึ้นในหัว “น่าสมเพช!...บุรุษสารเลวผู้นั้นไม่สมควรได้รับความรักจากนางสักนิด!”