๕ เริ่มเปลี่ยนแปลง

นายท่านเฟิ่งในยามนี้โกรธเกรี้ยวอย่างถึงที่สุด แววตาแข็งกร้าวจนแทบจะยกดาบไปฟาดฟันกับสกุลเซียวเสียให้รู้แล้วรู้รอด

บรรยากาศภายในห้องโถงอึมครึมราวกับมีเค้าเมฆฝนหนาทึบลอยทับอยู่เหนือหัว เพราะหนึ่งวันของสกุลเฟิ่งกลับยาวนานราวหนึ่งปี เต็มไปด้วยเรื่องวุ่นวายที่ถาโถมเข้ามาไม่หยุดราวกับคลื่นซัด

แม้ยามนี้จะล่วงถึงมื้อค่ำแต่ความสงัดเงียบกลับไม่ก่อความสงบ หากแต่ทำให้ทุกผู้คนในจวนรู้สึกกดดัน หนักหน่วงจนแทบจะหายใจไม่ออก

ท้องฟ้าแปรเปลี่ยนสี เริ่มมืดสลัว ประหนึ่งสะท้อนอารมณ์ของนายท่านเฟิ่งที่ยังพลุ่งพล่านไม่คลาย ความเงียบงัดแผ่ปกคลุมไปทั่วจวน ไม่มีแม้แต่เสียงพูดคุยหรือเสียงหัวเราะของบ่าวไพร่ บ้างก็ต่างก้มหน้าทำงานด้วยความหวาดกลัว

เฟิ่งฮูหยินนั่งนิ่งอยู่ข้างสามี สายตาหันไปมองบุตรชายคนเล็กที่ซุกซนไปตามวัย ยามนี้เฟิ่งจื้อหานกำลังวิ่งเล่นอย่างไม่รู้เรื่องรู้ซุกซนตามวัย ไม่เข้าใจว่าบรรยากาศหนักอึ้งเพียงใด ตั้งแต่บุตรชายเริ่มเดินได้ นางเองก็ค่อยได้พักผ่อนนัก แล้วไหนจะเรื่องของบุตรสาวคนโตอีก ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวราวกับมีเข็มนับร้อยทิ่มแทงอยู่ในขมับ

“เรื่องนี้…จะปล่อยผ่านไปได้อย่างไร!” น้ำเสียงทุ้มต่ำของนายท่านเฟิ่งดังขึ้นในที่สุด สั่นสะเทือนทั่วห้องโถง

ทว่าเมื่อสายตากวาดไปยังภรรยาและบุตรชายก็พลันเงียบลงอีกครั้ง กดโทสะที่กำลังเกรี้ยวกราดกลับเข้าไปสุมไฟไว้ในอก

เฟิ่งฮูหยินมองหน้าสามีด้วยความอ่อนล้าและมองบุตรชายที่ยังไม่รู้ความสะดุ้งเฮือกเบะปากคล้ายจะร้องไห้ออกมาเพราะตกใจกลับเสียงตะคอกของบิดาเมื่อครู่

นางเอ่ยกับสาวใช้และแม่นมที่ดูแลเฟิ่งจื้อหานกล่าวว่า

“พาคุณชายนอนเข้าไปรอข้าที่เรือนนอนก่อนเถอะ”

“เจ้าค่ะ”

“ท่านพ่อ…ท่านแม่” เสียงหวานของเฟิ่งจิ่นหรงดังขึ้นจากด้านนอกห้องโถง พลันทำให้บรรยากาศที่อึมครึมก่อนหน้าคล้ายถูกแหวกออกชั่วขณะ

ระหว่างทางเดินเข้ามา สายตาพลันเหลือบเห็นเหล่าสาวใช้สามสี่คนกำลังหยอกล้อพาเด็กน้อยผู้หนึ่งสวนผ่านไปพอดี หากจำไม่ผิด เด็กผู้นี้คือเฟิ่งจื้อหานน้องชายแท้ๆ ของนางกระมัง

เฟิ่งจิ่นหรงหยุดนิ่ง สายตาทอดมองน้องชายที่ยังไร้เดียงสา ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มถือลูกข่างไม้ไว้ในมือ เสียงหัวเราะใสกังวานของเขาเสมือนแสงไฟเล็กๆ ที่พยายามจุดประกายไฟขึ้น

“เฟิ่งจื้อหาน…” น้ำเสียงหวานเอ่ยแผ่วเบา นัยน์ตาเมล็ดซิ่งยังคงจับจ้องมองน้องชายไม่วางตา

ในนิยายเล่มโปรดไม่ได้กล่าวถึงเด็กผู้นี้ไว้มากนัก เพียงบอกแค่ว่าเป็นน้องชายที่อายุห่างจากเฟิ่งจิ่นหรงมากจนผู้คนที่ไม่รู้จักกันมาก่อนต่างเข้าใจผิดว่าเป็นบุตรชายลับๆ ของนางเสียเอง

ใบหน้าเล็กน้อยนั้นประดับรอยยิ้มสดใส เสียงหัวเราะเอ้ออ้าดังก้องสะท้อนกังวานไปทั่วทั้งจวน

“เป็นเด็กดีเข้าใจหรือไม่” เฟิ่งจิ่นหรงก้มลงพูดกับน้องชายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

นายท่านเฟิ่งชะงัก เงยหน้าขึ้นปรายตามองบุตรสาวคนโตที่ยืนอยู่หน้าห้องโถง ใบหน้าประดับรอยยิ้มจางๆ แววตาสดใสกว่าเมื่อก่อนที่มักเต็มไปด้วยความหม่นหมอง

“จิ่นหรง…เจ้ามาแต่เมื่อใด” เฟิ่งฮูหยินเอ่ยถามอย่างรีบร้อน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความห่วงใย

วันนี้ทั้งวัน นางยังคงรู้สึกหวาดหวั่นสะท้านไม่หาย ภาพที่บุตรสาวถูกพากลับมาด้วยสภาพเปียกปอน หมดสติและไร้เรี่ยวแรงยังติดตรึงอยู่ในใจ คนเป็นมารดาเห็นแล้วหัวใจแทบหยุดเต้น

พอสอบถามจากสาวใช้จึงได้รู้ว่าบุตรสาวกระโดดน้ำลงเพื่อประชดประชันเรียกร้องความสนใจจากคุณชายเซียว

เฟิ่งฮูหยินแทบสิ้นเรี่ยวแรงเป็นลมไปทั้งยืน พอตามหมอมารักษาก็ทำได้เพียงบอกให้รอ นางทนไม่ได้ถึงกับต้องไปกราบไหว้ขอพรพระแม่กวนอิมครึ่งวันเต็ม หวังให้บุตรสาวฟื้นขึ้นมาเร็วๆ เพราะหัวอกของคนเป็นมารดาปวดหนึบราวกับถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ

กระทั่ง เมื่อสาวใช้เข้ามาแจ้งว่าเฟิ่งจิ่นหรงรู้สึกตัวแล้วและออกจากจวนไป นางยิ่งเป็นกังวลใจนัก เกรงว่าบุตรสาวจะเกิดเรื่องร้ายแรงไปเสียก่อน

ทว่าพอกลับถึงจวนกลับว่างเปล่า ไร้แม้แต่เงาของบุตรสาวให้พบเห็น เฟิ่งฮูหยินที่ยังไม่ทันได้คลายความเป็นกังวลลง พลันถูกความว่างเวิ้งกดทับจนใจคอไม่สู้ดีนัก ใบหน้าซีดเซียวอิดโรยราวคนเพิ่งฝันร้ายตื่นขึ้นมา จนรู้ว่าเฟิ่งจิงหรงไปจวนสกุลจ้าว นางจึงค่อยโล่งใจลง เกรงว่าคงไปกล่าวขอบคุณคุณชายจ้าวที่ช่วยเหลือ

ทว่าก็กังวลไม่หาย เพราะเมื่อยามพลบค่ำ สามีกลับจวนหลังจากบุกไปเอาเรื่องสกุลเซียว แต่บุตรสาวยังไม่กลับมา กระทั่งสาวใช้ไปตามจึงได้พบหน้าในที่สุด

เฟิ่งจิ่นหรงละสายตาและความสนในจากน้องชาย ก่อนจะก้าวเข้ามาในห้องโถง นางยอบกายคารวะเล็กน้อยแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“เรื่องนี้…ข้ามีคำตอบแล้วเจ้าค่ะ”

เฟิ่งฮูหยินรีบลุกพรวดจากที่นั่ง เดินตรงเข้าหาบุตรสาวด้วยความร้อนรน ขอบตาเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำใส พอเห็นใบหน้าซีดเซียวที่แม้ดีขึ้นกว่าตอนเช้า แต่ก็ยังเต็มไปด้วยความอ่อนล้า นางยิ่งปวดใจนัก

“จิ่นหรง…” น้ำเสียงของเฟิ่งฮูหยินสั่นเครือ กวาดตามองบุตรสาวตั้งแต่บนลงล่าง ก่อนโผเข้ากอดทั้งน้ำตาที่รินไหลอาบแก้ม

“ดีจริงๆ ที่เจ้ารอดพ้นและกลับมาหาแม่ได้”

นายท่านเฟิ่งมองภาพเบื้องหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทว่าหัวคิ้วขมวดแน่นเต็มไปด้วยความสงสัย

“คำตอบอันใด”

นับว่าประหลาดใจไม่น้อย เพราะแทนที่บุตรสาวจะมาหาตนเองถึงจวนสกุลเซียวหลังจากตื่นขึ้นมา กลับส่งสาวใช้มาตามแทน

เฟิ่งจิ่นหรงอยู่ในอ้อมกอดมารดา นางปล่อยให้อีกฝ่ายกอดได้เต็มที่ ก่อนค่อยๆ ผละออก เงยหน้าสบตาบิดาด้วยแววตาแน่วแน่

“ข้า…ไม่ต้องการแต่งกับสกุลเซียวเจ้าค่ะ และชาตินี้ภพนี้ ข้าไม่ขอข้องเกี่ยวกับเซียวจิ้นอวิ้นอีกต่อไป”

เสียงหวานหนักแน่นดังชัดราวกับสายฟ้าฟาดกลางห้องโถง ความเงียบแผ่เข้าปกคลุมจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงสายลม เฟิ่งฮูหยินเบิกตากว้าง ส่วนนายท่านเฟิ่งกำมือแน่นจนข้อขึ้นขาว

“หมายความว่าอย่างไรกัน จิงหรง” เฟิ่งฮูหยินเอ่ยถามด้วยความสงสัย

ก็ในก่อนหน้านี้บุตรสาวหลงใหลคุณชายเซียวถึงขั้นวิงวอนให้สามีของนางบุกข่มขู่ให้สกุลเซียวหมั้นหมายด้วย มิหนำซ้ำยังยอมสละชีวิตเพื่อตามตื๊อเรียกร้องความสนใจ แต่เหตุใดจู่ๆ ถึงพูดเช่นนี้ออกมาเล่า

นางไม่ใช่ไม่ดีใจที่เฟิ่งจิงหรงหลุดพ้น หากแต่ย่อมอดที่จะแปลกใจไม่ได้

นายท่านเฟิ่งก็เช่นกัน เขาขมวดคิ้วยิ่งกว่าเดิม ก่อนเอ่ยขึ้นด้วยเสียงแข็งกร้าว “มันผู้นั้นข่มขู่เจ้าหรือ! หากเป็นเช่นนั้น บิดาจะไปตัดหัวมันด้วยมือตนเองเสีย”

ถ้อยคำพูดนั้นเต็มไปด้วยความกดดันจนสาวใช้ในเรือนต่างกลั้นลมหายใจแทบไม่กล้าขยับเขยื้อน

ใบหน้าคนงามของเฟิ่งจิ่นหรงยกยิ้มเย้ยหยันจางๆ นางส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ข้าตัดสินใจแล้วเจ้าค่ะ…เซียวจิ้นอวิ๋นนั้นเหมาะสมกับโลงผุเท่านั้น ดังนั้น ข้าจะขอแต่งกับคุณชายจ้าวอวี้หมิงสกุลจ้าวแทนเจ้าค่ะ”

ทันใดนั้น ความเงียบกลืนกินสกุลเฟิ่งอีกครั้งกลายเป็นพายุอีกระลอก เฟิ่งฮูหยินถึงกับยกมือปิดปากด้วยความตกตะลึง ขณะที่นายท่านเฟิ่งลุกพรวดจากเก้าอี้ ดวงตาเบิกกว้างแทบถลนออกมา

“เจ้าว่าอย่างไรกัน…จ้าวอวี้หมิงงั้นรึ!”

เสียงตวาดของนายท่านเฟิ่งดังสะท้อนก้องไปทั่วห้องโถง ดวงตาเบิกกว้างเต็มไปด้วยความตกตะลึงและโทสะปะปนกัน หัวใจราวกับถูกแรงกดทับจนลมหายใจติดขัด

เฟิ่งฮูหยินยกมือขึ้นกุมอก นัยน์ตาสั่นระริกเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น นางหันมามองบุตรสาวอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง

“จิ่นหรง…เจ้า พูดจริงหรือไม่”

นางคิดว่าบุตรสาวกระโจนน้ำลงไปแล้วจะคิดได้ ทว่าไฉนเลยกลับยึดบุญคุณกลายเป็นสิ่งที่ต้องตอบแทนเสียอย่างนั้น

ทว่าเฟิ่งจิ่นหรงกลับยืดอก เชิดปลายคางขึ้นอย่างแน่วแน่ นางก้าวออกจากอ้อมกอดมารดาแล้วเอ่ยซ้ำอย่างหนักแน่น

“ใช่เจ้าค่ะ ข้าจะขอแต่งกับคุณชายจ้าวอวี้หมิง”

น้ำเสียงหวานกังวานชัดเจนยิ่งกว่าครั้งแรก ครานี้มิใช่เพียงนายท่านเฟิ่งหรือเฟิ่งฮูหยินที่ตกตะลึงงัน แม้แต่สาวใช้ที่ได้ยินก็แทบลืมหายใจ บรรยากาศในห้องโถงเงียบสงัดจนได้ยินเพียงเสียงหัวใจของผู้คนที่เต้นถี่ระรัว

เฟิ่งฮูหยินส่ายหน้าไปมาอย่างปฏิเสธ ไม่ยินยอมให้บุตรสาวเสี่ยงชีวิตไปกระโดดลงผาอีกครั้ง

“เฟิ่งจิ่นหรง…แม้จะคุณชายจ้าวช่วยชีวิตไว้ก็จริง ทว่าหาใช่เรื่องที่เจ้าจะต้องตอบแทนเขาด้วยชีวิตของตน”

เฟิ่งจิ่นหรงชะงักงัน ดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อย ความสับสนผสมกับความรู้สึกบางอย่างที่บอกไม่ถูกฉายชัดอยู่ในแววตา

“เขา…เป็นเขาที่ช่วยข้าจริงหรือ”