คฤหาสน์อัชวิน เจ็ดโมงเช้า
เสียงรถยนต์แล่นเข้ามาจอดที่หน้าคฤหาสน์ เจ้าบ้านสาวใหญ่ในวัยสี่สิบห้าปี ลุกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ราวกับต้องของร้อน เธอเดินไปหาคนที่เฝ้ารอ เขากำลังก้าวเข้ามาในบ้าน สีหน้าดูดีกว่าตอนที่ออกไปทำงานเมื่อวานนี้ “กลับมาได้แล้วสินะ เมื่อไหร่จะเลิกนิสัยนี้ซะที อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้ว” อุษณี อัชวิน พี่สาวที่ยังดูสาวเกินอายุ ว่ากระทบน้องชาย คฤหาสน์หลังใหญ่ในเวลานี้เหลือเพียงสองพี่น้องอยู่อาศัย ด้วยว่าบิดามารดาล้มหายตายจากไปสิ้นแล้ว “พี่เลิกถามผมเมื่อไหร่ ผมก็จะเลิกเมื่อนั้น” “ตาเอื้อ! อย่ามายอกย้อนฉัน ฉันเป็นพี่แก ฉันแค่อยากให้แกแต่งงานมีครอบครัวซะที ปีหน้าแกจะสามสิบแล้วนะ” อุษณีเอ่ยเตือน ด้วยอยากให้อังเดรลงหลักปักฐานไปกับใครสักคนที่ไม่ใช่แม่ทรายทอง เมียเช่าจากบาร์เหล้าที่พัทยา “ใช่ครับ ปีหน้าผมจะสามสิบ แล้วพี่ล่ะ ปีหน้าจะสี่สิบหกแล้วนะ แต่งๆ ไปกับใครสักคนเถอะครับ จะได้เลิกมาบงการชีวิตผมซะที” “ตาเอื้อ!?” “ครับพี่...” ตอบพี่สาวอย่างเพลียใจพลางจ้องมองใบหน้างามที่ถูกแต่งแต้มไว้ด้วยเครื่องสำอาง หากไม่บอกคงไม่มีใครรู้ว่าอุษณีอายุสี่สิบห้าแล้ว หล่อนยังสวย หุ่นบางร่างเล็กและยังทระนงว่าตัวเองไม่มีวันแก่กระมังจึงไม่ยอมมีครอบครัวเสียที คนเป็นพี่หมดคำจะเจรจาเมื่อถูกตอกหน้ากลับมา ก็คนมันเรื่องเยอะ เลือกเยอะ ยังหาใครถูกใจไม่ได้ ก็คงไม่แปลกที่ยังหาสามีดีๆ แต่งด้วยไม่ได้ แต่อังเดรคงไม่มีวันรู้ การจะแต่งงานกับใครสักคนก็ควรต้องมีความรัก แล้วเธอจะมีให้ใครได้ ในเมื่อหัวใจไม่เคยลืมรักแรกเลย แม้ว่าจะผ่านมาสามสิบปีแล้วก็ตาม “อีกสามวันจะครบรอบวันตายของพ่อกับแม่ แกน่าจะไปทำบุญให้พวกท่านบ้าง” อุษณีเปลี่ยนเรื่องคุย ที่ตื่นมานั่งรอเขาแต่เช้าก็เพราะเรื่องนี้ บิดามารดาสิ้นบุญไปพร้อมๆ กันด้วยอุบัติเหตุนานถึงสิบปีแล้ว แต่ในวันครบรอบของทุกๆ ปี อังเดรไม่เคยไปทำบุญให้พวกท่านเลย “แต่อีกสามวันผมมีนัดลูกค้า พี่เป็นลูกรักพี่ก็ไปสิ” ตอบออกมาคล้ายประชด ตั้งแต่เขาเกิดมา กอดสักครั้งเขายังไม่เคยได้รับ แล้วจะหาความผูกพันใดให้คะนึงหา เขาเป็นเหมือนกาฝากของบ้านนี้ เป็นลูกที่ไม่เหมือนลูก เป็นลูกที่พ่อแม่ไม่เคยใส่ใจ ก็แค่...เอาเงินเลี้ยงไว้เพื่อใช้งาน และตอนนี้เขาก็กำลังตอบแทนบุญคุณพวกท่านอยู่ ด้วยการเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงในการทำงาน หาเงินเข้าบริษัทอัชวิน กรุ๊ป ให้สมกับบุญคุณข้าวแดงแกงร้อนอย่างไรล่ะ “ตาเอื้อ? อย่ามาประชดกันนะ แกเป็นลูกแกก็ควรไป” “ลูกที่กอดสักครั้งพ่อกับแม่ยังไม่เคยน่ะเหรอ พี่ยอมรับความจริงหน่อยเถอะ พ่อกับแม่ไม่เคยรักผมสักนิด บางทีผมก็ไม่เข้าใจ แค่ผมเกิดมาหัวทองเหมือนพวกฝรั่ง ผมผิดตรงไหน ผมเลือกได้หรือก็เปล่า ทำไมต้องชิงชังรังเกียจผมนัก ถ้าเจอพ่อกับแม่ในฝันละก็ ช่วยถามแทนผมทีแล้วกัน ผมไปละ” บอกจบก็ก้าวพรวดๆ ขึ้นห้องส่วนตัวที่อยู่ชั้นสองของคฤหาสน์ ทิ้งพี่สาวไว้เพียงลำพังที่โถงใหญ่ อุษณีหน้าสลดลงทันใด สงสารน้องชายจับจิต ทุกสิ่งที่เขาพูดมามันถูกต้องทุกอย่าง ถูกต้องจนแม้แต่คนที่เป็นพี่สาวอย่างเธอยังอดเจ็บปวดไม่ได้ เห็นได้ชัดว่าแม้ในวันนี้บิดามารดาจะไม่อยู่แล้ว แต่ความเจ็บปวดในวัยเยาว์ยังตามมาหลอกหลอนเขา และคงไม่มีวันจางหาย จนกว่าเขาจะสิ้นลมหายใจ “สักวันเอื้อจะรู้...ไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่รักลูกหรอกเอื้อ ไม่มีจริงๆ” ____________________ สายมากแล้วเมื่อปรายรุ้งหอบชุดนักศึกษาและกระเป๋าสัมภาระขึ้นรถของทรายทอง ก่อนจะเร่งเครื่องออกมาจากบ้านด้วยความรีบร้อน ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะเผลอหลับตอนนั่งอ่านหนังสือเพื่อทบทวนความจำ แต่คงไม่แปลกหรอกเพราะว่าเธอยังไม่ได้นอนเลยตั้งแต่บ่ายสามโมงของเมื่อวานนี้ “โธ่เอ๊ย! มาติดอะไรกันตอนนี้วะ!” บ่นให้กับไฟแดงพลางส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ เธอยังอยู่ในชุดนอนลายการ์ตูน ไม่มีเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยซ้ำ ตอนนี้เจ็ดโมงกว่าๆ แล้ว แต่เธอยังไปไม่ถึงมหาวิทยาลัยเลย เพิ่งมาได้ครึ่งทางเท่านั้น สัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว เธอเหยียบคันเร่งพารถเคลื่อนออกไป ทว่าไม่กี่นาทีที่พารถฝ่าการจราจรอันติดขัดออกมาได้ ก็จำต้องเบี่ยงพวงมาลัยเข้าข้างทาง มีบางอย่างเกิดขึ้นกับรถคันเก่งของพี่สาว รถเสียการทรงตัวในระดับหนึ่ง รู้สึกได้ถึงของแข็งบางอย่างที่กำลังบดกับถนนแทนที่ล้อยาง เธอรีบจอดมันแล้วลงมาดู “ฉิบหายแล้ว ยางแตก!” ปรายรุ้งสบถอยู่ข้างล้อรถที่สภาพคงแล่นต่อไม่ได้ หัวใจเต้นโครมๆ เพราะยังไม่รู้จะแก้ปัญหาคราวนี้อย่างไร เธอเปลี่ยนล้อรถไม่เป็น และไม่รู้เบอร์อู่ที่ไหนสักที่ อยากขอความช่วยเหลือจากผู้คนที่พารถวิ่งสวนไปมา แต่ในชั่วโมงเร่งรีบอย่างนี้ไม่มีใครชายตามาแลรถของเธอด้วยซ้ำ ยกเว้น... “ยู้ฮู! ให้ช่วยไหมครับน้องสาว”บทส่งท้าย___________ทรายทองนั่งป้อนข้าวสองแฝด ในตอนที่อังเดรเดินลงบันไดมา นิคยืนอยู่ไม่ไกล รอรับคำสั่งเจ้านายอย่างเอลฟ์ตัวยักษ์ผู้ภักดีอยู่เช่นเดิม ผิดก็แต่ช่วงนี้ เอลฟ์ตัวยักษ์มักเปลี่ยนฝ่ายย้ายข้างมาภักดีต่อคุณหนูตัวแสบแสนซนอยู่บ่อยๆ แน่ละ สองแฝดน่ารักและน่าเอ็นดูเหลือเกิน“โอย...สายๆๆ สายแล้วที่รัก” เขาบ่นขณะเดินรีบๆ มาหาภรรยากับลูก ก้มลงหอมแก้มสองแฝดแรงๆ ลูกน้อยที่หน้าเหมือนเขาอย่างกับแกะ ก่อนจะหันมาจุมพิตภรรยาที่ข้างขมับ“รีบก็ไปสิคะ เดี๋ยวรถติดนะคุณเอื้อ”อังเดรพยักหน้า ก็อยากจะไปละนะแต่ว่า...“อะไรคะ” ถามสามีเพราะเขาก้มลงมาใกล้เธอแล้วแบมือขออะไรสักอย่าง“ก็ตังค์ไปทำงานไง”ทรายทองทำหน้ายุ่ง “ให้แล้ว วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงเหมือนทุกวันไงคะ” บอกเหมือนรำคาญ ก็แหม...สามีที่รักทำเหมือนจำวันสำคัญวันนี้ไม่ได้นี่นา“แต่มันไม่พอนี่ที่รัก” ก้มลงมากระซิบอีก อายเจ้านิคเกินจะกล่าวยามต้องแบมือขอเงินภรรยา“โอ๊ยคุณเอื้อ จะเอาอะไรนักหนาคะ อาหารการกินทรายก็สั่งเลขาจัดให้แล้ว แทบไม่ต้องซื้ออะไรเลยนะ แถมที่ให้ไปก็ตั้งเยอะ” บ่นอย่างงอนๆ“สองร้อยเนี่ยนะที่รัก!” อังเดรร้องออกมาอย่างสุดจะทน ได้ยินเสีย
คนถูกทักสะดุ้งโหยงรีบซ่อนถุงยางอนามัยกับเข็มไว้ข้างหลัง สองตามองไปที่หน้าประตูห้องน้ำ ปรายรุ้งโผล่แค่ส่วนหน้ากับไหล่ขาวๆ ออกมานิดหน่อยแต่ช่างยั่วคนมองสิ้นดี“อ่า...ก็...หะ...หา หากรรไกรตัดเล็บไง”“หรือคะ...ฉันถูหลังไม่ถึง มาถูให้หน่อยสิ” คนสวยมียั่ว คนถูกยั่วหูผึ่ง “อ๊ะๆ หยิบถุงยางมาด้วยสิคะที่รัก”“จ้า...ไม่ลืมจ้าไม่ลืม หึๆๆ” บอกว่าไม่ลืมแต่น้ำเสียงเจ้าเล่ห์เหลือร้าย ทว่าปรายรุ้งไม่ทันได้สังเกต เพราะเพียงแค่ชลกรถอดเสื้อผ้าแล้วเดินเข้ามาในห้องน้ำในสภาพเปลือยเปล่า หญิงสาวก็ลืมไปแล้วว่าการถูหลังมันคืออะไร_____________สองเดือนต่อมางานเลี้ยงครบรอบการแต่งงานของทรายทอง ถูกจัดขึ้นที่คฤหาสน์อัชวินอย่างเป็นกันเองที่สุด ทว่าแขกที่มาร่วมงานก็ยังต้องแต่งตัวสวยแบบว่าผูกเนกไทใส่สูท ทั้งสหายและญาติๆ ของครอบครัวอัชวินและครอบครัววัฒนากูร ต่างถูกเชิญมางานเลี้ยงอย่างอบอุ่น งานเลี้ยงแบบที่มีการเปิดฟลอร์เต้นรำจึงดูหรูหราอย่างเลี่ยงไม่ได้ ทุกคนในงานต่างมีรอยยิ้มพร่างพราย ซุ้มอาหารและเครื่องดื่มถูกจัดไว้อย่างสวยงามและพรั่งพร้อมอย่างที่สุด สองแฝดของทรายทองถูกพาเข้านอนตั้งแต่ยังไม่สองทุ่ม ทั้งสองหลับสนิทรา
“เป็นอะไรไปคะ แค่จะมีน้องต้องงอนพ่อแม่ด้วยเหรอ ไม่ใช่เด็กสามขวบนะคะ” ทรายทองติงสามี ไม่ได้เอ่ยอย่างตำหนิมากมาย แค่อยากให้เขาเข้าใจว่าทุกสิ่งมันเกิดขึ้นได้เสมอ คนเราไม่สามารถบงการทุกอย่างได้หรอกคนถูกติงถอนหายใจอีกครั้ง สองตาทอดมองออกไปยังชายหาด สองแขนโอบเอวภรรยาไว้แน่น“ก็ห่วงนี่นา แม่ไม่ใช่สาวรุ่นแล้วนะ อีกไม่กี่ปีก็ห้าสิบแล้ว มันอันตราย ฉันเคืองพ่อด้วย อะไรจะฟิตขนาดนั้น”“โธ่คุณเอื้อ พวกเขาก็เหมือนคู่แต่งงานใหม่ดีๆ นี่เอง อย่าไปงอนพวกเขามากเลย ชีวิตคนเรามันสั้นนะคะ ให้พวกเขาได้อยู่ดูแลกันไปอย่างมีความสุขเถอะ อีกอย่างน่ะ มีเด็กเยอะๆ ครอบครัวจะได้อบอุ่นไม่ใช่หรือคะ”“มีปัญหาตั้งมากกับการมีลูกในตอนอายุเยอะแล้ว” เขายังท้วงติงไม่เลิก“งั้นคุณก็ช่วยพ่อคุณดูแลแม่สิคะ เราอาจต้องมีหมอประจำบ้านที่เป็นหมอสูติก็คราวนี้แหละ ยิ่งอายุเยอะยิ่งอันตราย แต่ถ้าเรารู้วิธีดูแลแก้ไข มันก็ไม่น่าห่วงไม่ใช่หรือคะ แม่คุณไม่ได้ตั้งใจหรอกค่ะ มันเป็นความผิดพลาดเหมือนกัน แต่มันเป็นความผิดที่งดงามเหลือเกินคุณเอื้อ มันเป็นเรื่องดี แทนที่จะงอนพวกเขา ทรายว่ามาเอาใจช่วยพวกเขาดีกว่านะคะ”อังเดรกอดภรรยาแน่นขึ้นไปอีก ทรา
[20]กรงขังผีเสื้อ_________“พี่ทราย...พี่คะ!”ทรายทองสะดุ้งโหยง กะพริบตาปริบๆ รู้สึกถึงมืออุ่นของน้องสาวที่จับมือตนอยู่“เอ่อ...ขอโทษที มันแค่คิดอะไรเพลินๆ น่ะ” ตอบออกไปแล้วเหลือบมองสามีแวบหนึ่ง อังเดรเดินเข้ามาหาเธอ วางมือบนไหล่บางอย่างต้องการให้กำลังใจปรายรุ้งยิ้มให้พี่สาว “บอกหนูหน่อย ทำไมพี่ไปอยู่กับคนอื่น ทำไมไม่อยู่กับหนูคะ แล้วทำไมแม่ต้องบอกว่าพี่ตายแล้ว”“เรื่องมันยาวน่ะปราย แต่ว่า มันไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่สองผัวเมียที่มีลูกไม่ได้ มาเจอพี่ เห็นพี่แล้วคงนึกเอ็นดูเลยขอไปเลี้ยง พ่อแม่เอง ก็คงอยากให้ลูกมีความเป็นอยู่ที่ดีละมั้ง ก็แค่นั่นแหละ”“หรือคะ ดีจัง...แม่เคยเล่าว่าตอนหนูเด็กๆ บ้านเราจนมากๆ เพิ่งพอมีใช้บ้างตอนที่พ่อมีเรือเป็นของตัวเอง แล้วพี่ละคะ พี่เป็นยังไงบ้าง”“ก็สบายดี คนฐานะดีย่อมเลี้ยงดูเด็กคนหนึ่งได้ดีอย่างใจพวกเขา เสียก็แต่พวกท่านอายุสั้นไปหน่อย”ปรายรุ้งพยักหน้าเข้าใจ แต่ก็ยังมีอีกหลายข้อที่ยังไม่ได้บทสรุป“แล้วทำไมพี่ไม่มาหาเราบ้าง”“เพราะว่า เอ่อ...เรื่องมันยาวไงปราย คร้านจะเล่า เอาไว้ว่างๆ จะเล่าให้ฟังก็แล้วกัน” ทรายทองปฏิเสธ เงยหน้ามองสามีก็เห็นเขามองลงมาอย่
สองสาวต่างกอดกันแล้วร่ำไห้ ทรายทองรู้สึกเหมือนว่าความลับที่แบกมานานได้ถูกทำลายให้สูญสลายไป ด้วยคำถามเพียงไม่กี่คำของน้องสาว ส่วนปรายรุ้งนั้นสุดแสนจะดีใจ ดีใจยิ่งกว่าถูกบอกรักจากชลกรเสียอีก“พี่ทราย พี่รู้ไหมว่าหนูดีใจแค่ไหน...ฮึกๆ ในที่สุดพี่ก็เป็นพี่สาวหนูจริงๆ ฮึกๆ”“อือ...แกอย่าร้องสิ ร้องทำไม เลยทำให้ฉันร้องด้วย” ว่าพลางปาดน้ำตาป้อยๆ รอยยิ้มแห่งความยินดีปรากฏบนใบหน้าของทั้งสอง สองบุรุษที่ยืนดูอยู่ อดยิ้มออกมาไม่ได้ทั้งอังเดรและชลกรต่างรู้ว่าสองสตรีรักกันมากแค่ไหน มันเป็นเรื่องดีที่ทั้งคู่กลายมาเป็นพี่น้องกันจริงๆ แต่ลึกๆ แล้วอังเดรยังข้องใจ เหตุใดทรายทองถึงไม่บอกเรื่องนี้ให้ปรายรุ้งรู้ตั้งแต่แรกปรายรุ้งผละจากการกอดพี่สาว“พี่ปิดบังหนูทำไม ทำไมไม่บอกล่ะ”“มัน...ไม่มีจังหวะน่ะ” ทรายทองแก้ต่างไปเรื่อย เธอกลัวต่างหาก กลัวความจริง ไม่อยากให้ปรายรุ้งต้องเจ็บปวดไปกับตัวเอง“ทำไมละคะ ทำไมพี่ถึงไม่อยู่กับหนู ไม่อยู่กับพ่อแม่ ทำไม”ปรายรุ้งถามรัวๆ นั่งถามพี่สาวจริงจัง ไม่หวั่นแม้ว่าใต้เข่าของตัวเองจะเป็นเม็ดทราย หยดน้ำตาบนใบหน้ายังมีอยู่ แต่หญิงสาวไม่สนใจจะเช็ดมันแล้วนัยน์ตาของตาทรายทองไ
“ฉันจะใส่”“ไม่เอา อายเขา เอารองเท้าคุณคืนไปนะตาบ้า ฮ่าๆๆ” เธอหัวเราะอย่างกลั้นไม่อยู่ มองเท้าเขาแล้วขำแรง เหมือนเอารองเท้าเด็กมาสวมให้ช้างอะไรอย่างนั้น“ใส่เถอะน่า ถ้าฉันใส่แล้วเธอหัวเราะ ฉันจะใส่มันให้เธอดูทุกวันเลย”“โอ๊ย...คุณโช...แค่นี้ก็รักจะตายอยู่แล้ว...” บอกเขาแล้วเกาะแขนประจบ เอาแก้มถูๆ ต้นแขนเขาเหมือนอย่างที่เคยเห็นทรายทองทำกับอังเดร“ก็อยากให้รักมากๆ นี่นา เอาละ เราจะไปซื้อรองเท้าหรือว่าจะขึ้นไปหาพี่สาวเธอก่อนดี”“ไปซื้อรองเท้าค่า อย่าไปห่วงพี่ทรายเลย สามีนางมาค่ะ เราเข้าไปก็เป็นส่วนเกิน”“ดีจริง...เราไปหาที่เงียบๆ คุยกันดีกว่า...หึๆ”“อย่านะคุณโช ไม่ต้องเลย” บอกเขาอย่างนั้นแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ สุดท้ายก็โดนชลกรลากแขนไปขึ้นรถ และไม่ได้กลับมาที่โรงพยาบาลอีก แม้ว่าจะถึงเวลาที่ทรายทองต้องกลับบ้านก็ตาม___________หลายเดือนต่อมากลิ่นน้ำทะเลเค็มๆ ลอยมาปะทะประสาทรับกลิ่นของทรายทองอย่างจัง ทว่านั่นไม่ทำให้คุณแม่มือใหม่สนใจมันได้เท่ามะม่วงเปรี้ยวในตะกร้าที่แม่ค้าหิ้วมาขาย ลูกชายฝาแฝดของเธอตอนนี้อายุได้สิบเดือนแล้ว และกำลังนั่งเล่นกองทรายอยู่กับบิดาของแกและนิค น้ำทะเลตอนบ่ายคล้อยเริ