42

มิคาดคิดว่าจะมีการเเสดงร่ายรำในศาลารับรองขนาดใหญ่ แน่นอนเซียวหยางเป็นคนสั่งให้เหล่าขันทีและนางกำนัลจัดเตรียมการให้เขา เพราะเขาต้องการให้หนิงเยียนผ่อนคลาย

หนิงเยียนนั่งข้างเวยอ๋อง ส่วนเซียวหยางนั่งโต๊ะถัดมา เสิ่นฮัวนั่งข้างเซียวหยาง

เหล่าสาวงามแคว้นหนานร่ายรำอย่างอ่อนช้อยงดงามยิ่งนัก หนิงเยียนมองอย่างเพลินเลยละ

บรรยากาศที่เต็มไปด้วยความสุข แต่ก็มีนางมารมาขัดจังหวะเสียก่อน เมื่อเหริงซิงกับเหรินเหมี่ยวน้องสาวของนางย่างกรายเข้ามาในศาลารับรอง 

"นี่เจ้า เหตุใดเจ้าถึงมาได้" เซียวหยางตกใจไม่น้อย เรื่องนี้มีเพียงเหนียงฮองเฮาที่รู้ 

เหรินซิงยิ้มขึ้นมา "ฝ่าบาทบอกข้าเองว่ารัชทายาทจะพาสหายต่างแคว้นมาชมดอกท้อบาน ข้าเลยพาน้องสาวเหรินเหมี่ยวมาด้วย"

"เจ้านี่มัน"

เหรินซิงยักคิ้วให้เซียวหยาง ทำให้เขาพลันโกรธจัด นางยังตามราวีมาถึงนี่

หนิงเยียนจึงลุกออกไปชมสวนดอกท้อด้านนอก เวยอ๋องตามนางไปไม่ห่าง

"ท่านจะตามพวกเขาไปรึรัชทายาท ฝ่าบาทสั่งว่าให้ท่านดูแลข้าให้ดี" 

"เจ้านี่มัน" เซียวหยางรังเกียจเหรินซิงยิ่งนัก เหรินซิงนั่งโต๊ะที่ว่าง พร้อมส่งสายตาไปทางเหรินเหมี่ยว 

หนิงเยียนเดินมาเรื่อย ๆ จนถึงต้นดอกท้อสีชมพูที่บานสะพรั่งอย่างงดงาม ในใจยอมรับว่าเสียใจ 

"เจ้าเสียใจรึ" เวยอ๋องถามนาง แต่เขาเสียใจกว่า ที่ทำร้ายนางที่ผ่านมา จนนางไม่สามารถอภัยให้เขาได้

ใบหน้างามเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา เวยอ๋องเช็ดน้ำตาให้นางอย่างอ่อนโยน แล้วโอบกอดนาง

"ข้า..." นางไม่รู้ว่าเหตุใดน้ำตาต้องไหลออกมาด้วยเล่า

ดอกท้อบานหล่นลงมา จากต้นใส่ทั้งสองคน 

"ระวัง !!!" จู่ ๆ มีงูเลื้อยลงมาจากต้นดอกท้อจะฉกนาง แต่ทว่า เวยอ๋องกอดนางไว้ แล้วหมุนตัวไปทางนาง เขาจึงโดนงูฉก

เจ้างูตัวใหญ่สีดำมันจึงรีบเลื้อยหนี หนิงเยียนกรีดร้องอย่างตกใจ

"ช่วยด้วย !!!" 

นางต้องรีบดูดพิษงูออกจากตัวเขา เพราะงูฉกไปที่หัวไหล่ของเขา เวยอ๋องมองนางมารร้ายช่วยเขา

"อดทนอีกนิดนะ" นางดูดพิษออกจนหมด เวยอ๋องสลบไปแล้ว กล่องยาพร้อมเข็มพลันปรากฏขึ้น นางฉีดยาแก้พิษให้เขาอย่างเร่งด่วน เสียงฝีเท้าคนมาอย่างมาก กล่องยาพลันหายไปในพริบตา

"เกิดอันใดขึ้นพี่หญิง" เสิ่นฮัวเห็นหนิงเยียนกอดเวยอ๋อง

"เขาโดนงูฉก ข้าช่วยเขาเเล้ว"

เซียวหยางเห็นนางปลอดภัยก็ดีใจเเล้ว เหตุใดจึงมีงูได้ เหรินซิงมองไปทางเหรินเหมี่ยว เหตุใดงูเลี้ยงของพวกนางถึงไม่กัดนังสารเลวนี่ 

งานชมดอกท้อเป็นอันต้องจบลง ในรถม้าหนิงเยียนกอดเวยอ๋องตลอด ช่างเป็นภาพบาดตาของเซียวหยางนัก

พลบค่ำเวยอ๋องพลันตัวร้อนมาก หนิงเยียนจึงเช็ดตัวให้เขา วันนี้ถ้าเกิดไม่ได้เขา นางอาจจะตายไปแล้วจริง ๆ ความที่เคยเกลียดชังเขา พลันหายไปในพริบตา กระนั้นกล่องยาปรากฏขึ้นมา นางจึงฉีดยาแก้ไข้ให้เขาอีกรอบ

"หนาว" หนิงเยียนหยิบผ้าห่มผืนใหญ่มาคลุมให้เขา 

ยามเช้าวันถัดมา เวยอ๋องพลันรู้สึกตัว นี่เขายังไม่ตาย ชายหนุ่มมองมืองามกุมมือเขาไม่ยอมปล่อย

เมื่อวานเขาเห็นงูตัวนั้นจะฉกนาง ทำให้เขาตัดสินใจช่วยนางอย่างไม่ลังเลใจแม้แต่น้อย 

นางรู้สึกว่ามือใหญ่กระตุกเเล้ว นางลืมตาขึ้นมาพบว่า มือของนางกุมมือเขาไว้ นางรีบดึงมือกลับมาอย่างไว 

"ท่านฟื้นเเล้ว ขอบคุณมากที่ช่วยข้า"

"ข้าไม่อยากเห็นเจ้าตายต่อหน้าข้า"

"ข้าสั่งเสี่ยวอ้ายไปขอข้าวต้มที่ห้องเครื่องเเล้ว ท่านรอประเดี๋ยวเเล้วกัน"

เพียงไม่นานเสี่ยวอ้ายเดินมาพร้อมชามข้าวต้ม หนิงเยียนป้อนเวยอ๋องด้วยตัวเอง หนิงเยียนรู้สึกดีกับเวยอ๋องมาก แต่ไม่ถึงขั้นที่จะเรียกว่ารัก 

จังหวะนั้นเซียวหยางเดินเข้ามาเงียบ ๆ เขาเห็นภาพนั้นเข้าพอดี จึงค่อย ๆ เดินกลับไปอย่างช้า ๆ เมื่อคืนให้องครักษ์เงาไปสืบความแล้วพบว่า เหรินเหมี่ยวเป็นคนปล่อยงูออกมา เรื่องนี้เขาต้องจัดการนางแน่นอน

ยามบ่ายคล้อยหนิงเยียนกับเสิ่นฮัวไปถวายการรักษาเหนียงฮองเฮา หลังจากที่ให้พระนางเสวยยา เหนียงฮองเฮาได้ข่าวมาว่า เวยอ๋องโดนงูฉกเพราะช่วยนางหนิงเยียน 

เรื่องนี้เหนียงฮองเฮาแอบเสียใจเหมือนกัน คนที่เลี้ยงงูคือสกุลเหริน อีกทั้งยังทราบด้วยว่าเหรินเหมี่ยวปล่อยงูให้ทำร้ายผู้อื่น รอดูว่าเซียวหยางจะจัดการคนสกุลเหรินอย่างไร ถ้าหนิงเยียนตาย บาดแผลที่เป็นผื่นของพระนางก็จะไม่หาย เพราะสามวันมานี้ผดผื่นพระนางจางหายไปมาก หนิงเยียนช่างเป็นหมอเทวดาเหลือเกิน

ค่ำคืนนั้นจวนสกุลเหริน เหรินเหมี่ยวที่พลันนอนอยู่ที่เตียงอย่างสบาย นางพลันรู้สึกว่ามีตัวอันใดมิรู้อยู่ภายใต้ผ้าห่มของนาง

เหรินเหมี่ยวพลันเปิดผ้าห่มออกมา พบว่ากองทัพหนอนสีเขียวขจีไต่ยั้วเยี้ยที่เตียงจำนวนมาก เสียงกรีดร้องพลันดังขึ้น 

หนอนสีเขียวพลันไต่ตามตัวนาง ทำให้นางเต้นราวกับเจ้าเข้าสิงร่าง ข้ารับใช้จับหนอนเขียวกันเป็นว่าเล่นทั้งคืน

เสียงหัวเราะบนหลังคาพลันดังขึ้น ภารกิจของเขาเสร็จเเล้ว จึงกลับไปรายงานเจ้านายเสียหน่อย

เหรินเหมี่ยวไม่ได้นอนทั้งคืนผื่นขึ้นเต็มตัวเพราะเจ้าหนอนเขียว ทำให้เซียวหยางสาแก่ใจนัก