All Chapters of นางเอกหลบไป นางร้ายมาแล้ว: Chapter 1 - Chapter 10

เช้าวันถัดมาบรรยากาศในจวนอ๋องพลันเย็นจัดเพราะเมื่อคืนได้มีหิมะตกหนัก ยามเช้านี้หนิงเยียนในชุดคลุมจิ้งจอกสีดำเดินตามเสี่ยวอ้ายมาที่ด้านหลังจวนเป็นที่พำนักของเสี่ยวเฮ้ยกับเเม่นมหยง เรือนไม่เล็กไม่ใหญ่มาก"แม่นมหยง" เสี่ยวอ้ายเรียก สักพักมีคนมาเปิดประตูเรือน สตรีวัยกลางคนถึงกับตาโตเมื่อผู้มาเยือนเรือนในยามเช้า นางอยากปิดประตูกระเเทกหน้าพระชายาด้วยซ้ำ"อย่าได้กลัวข้าเลย" แม่นมหยงยิ่งงงเข้าไปใหญ่ พระชายาที่แม่นมหยงรู้จักหยิ่งผยอง หาใช่สตรีปั้นหน้าเยี่ยงนี้"เชิญพระชายากลับไปเถอะเจ้าค่ะ" แม่นมหยงตัดสินใจไล่นาง เพราะพระชายาโหดร้ายกับหลานสาวตัวน้อยของนางนัก"ท่านย่า ท่านย่า ข้าคันเจ้าค่ะ" เสียงร้องจากด้านในเรือน ทำให้เเม่นมหยงรีบวิ่งเข้าไปดูหลานสาวตัวน้อย"เสี่ยวเฮ้ย" แม่นมหยงกุมมือหลานสาวไว้ ทั้งน้ำตา หนิงเยียนถือโอกาสเดินเข้ามา พบว่าหนูน้อยใบหน้าเต็มไปด้วยผดผื่น"ให้ข้าดูนางเถอะ" แม่นมหยงหันหลังไปมอง คิดว่าพระชายาออกกลับไปแล้วเหตุใดนางยังหน้าด้านตามเข้ามาในเรือน ทั้งที่เจ้าของเรือนไม่ได้ต้อนรับ"ออกไปนะ ออกไป" แม่นมหยงรักหลานสาวมาก เพราะหลายวันก่อนพระชายาให้สาวใช้สาดผงคันใส่หลานสาว เพราะ

หนิงเยียนปรายตามองสองพี่น้องเล่นละครงิ้วกันสองคน หยวนเหมยล้มลงกับพื้นพอดี"นี่พวกเจ้าทำอะไรกัน" เวยอ๋องเดินมาพร้อมหนานอ๋องกับชูอ๋อง ซึ่งเป็นพระเชษฐาของเขา หนานอ๋องรีบประคองชายาของเขาทันที เวยอ๋องมองไปที่อนุคนโปรดสลับกับมองชายาตัวร้าย"เกิดอะไรขึ้น" เวยอ๋องถามหยวนเซียง หยวนเซียงแสร้งบีบน้ำตายิ่งหยวนเหมยอยู่ในอ้อมอกหนานอ๋อง เวยอ๋องยิ่งต้องการคำตอบ"พระชายา ทำร้ายพระชายาหนานอ๋องเจ้าค่ะ" หยวนเซียงสาดโคลนใส่หนิงเยียน ความร้ายกาจของหนิงเยียนทุกคนต่างได้ยินมามาก แต่มิคิดว่า ในอุทยานหลวง หนิงเยียนจะกล้าก่อเรื่องเสียงตบหน้าดังขึ้นฉากใหญ่ หนานอ๋อง ชูอ๋องไม่คิดว่าเวยอ๋องจะกล้าตบชายาของเขาหนิงเยียนเกิดมาจะสามสิบปีไม่เคยมีคนมาตบนางได้ การข้ามมาอยู่ในโลกแห่งนี้ เจ้าอ๋องชั่วทั้งถีบ ทั้งตบนาง เพื่อสตรีหน้าด้านกุเรื่องขึ้นมานางนั้น"ท่านจะไม่ถามข้าหน่อยรึ ก่อนที่จะตบข้า ข้าไม่ได้ทำร้ายนาง" หนิงเยียนปฎิเสธเสียงเเข็ง เรื่องที่นางไม่ได้ทำ นางจะไม่ยอมรับเป็นอันขาด"ถามให้ได้ความอันใด หลักฐานทุกอย่างมันฟ้องว่าเจ้าทำร้ายนาง" เวยอ๋องเชื่อหยวนเหมยที่แสนจะอ่อนโยนที่เติบโตมาพร้อมกับเขา นางเป็นบุตรสาวท่านรา

เวยอ๋องมองหยวนเซียง เเล้วสั่งให้เสี่ยวฮัวพาหยวนเซียงไปทำแผล ทำให้หยวนเซียงไม่พอใจมาก เวยอ๋องรีบตาสองนายบ่าวนั้นทันทีหนิงเยียนมองร้านค้าสองข้างทาง ทำให้นางหวนคิดถึงโลกปัจจุบันยิ่งนัก คิดถึงโทรศัพท์ คิดถึงห้องแอร์ คิดถึงรถยนต์ ตั้งใจทำความดีเผื่อจะได้กลับบ้านในเร็ววันนางได้ร้านค้าข้างร้านหนังสือ หญิงสาวเดินเข้าไปด้านในกับเสี่ยวอ้าย เวยอ๋องยืนกอดอกมองมารร้ายเข้าไปเป็นเวลานานกว่านางจะออกมา"เถ้าเเก่แม่นางสองคนนั้นเข้ามาทำไม" เถ้าแก่เนี้ยเจ้าของตึกแถวมองดูคุณชายท่านนี้ "แม่นางอยากจะเช่าร้านเปิดโรงหมอ" เวยอ๋องโยนเงินก้อนให้เถ้าแก่เเล้วเดินออกไป ในสมองหวนคิดถึงนางมารร้ายจะเปิดโรงหมอ นางเรียนวิชาแพทย์มารึเท่าที่เขาทราบหนิงเยียนเป็นคนไม่เอาไหนเสียเลยในสกุลหนิง นอกจากแต่งกายยั่วบุรุษไปวัน ๆ หนิงเยียนกลับมาที่เรือนนอนของนาง จิบน้ำชาอย่างสบายใจ วันนี้นางได้ร้านสำหรับเปิดโรงหมอเเล้ว มิคาดคิดว่า สิ่งของพวกนั้นจะติดตามนางมาได้ เพียงแค่นางนึกถึงกล่องยา มันก็พลันปรากฏขึ้นตรงหน้านางแล้ว หญิงสาวเปิดหีบสีดำออกมา พบเข็มฉีดยา ตัวยาสำคัญในการฉีดเข้าร่างกาย โชคดีจริง ๆ นางได้ยินฝีเท้าของคนมุ่งหน้ามาหานา

ในระหว่างที่นางกำลังขบคิดเรื่องชั่ว ๆ ของเจ้าของร่างเดิมที่ทำไว้ สาวใช้เรือนใหญ่บอกให้รีบเข้าวังหลวงกับเวยอ๋องเพื่อไปรักษาอาการของไท่ชางหวงเวยอ๋องมีสีหน้ากังวลมาก เหตุใดท่านปู่ถึงได้ป่วยอีก มิใช่หนิงเยียนรักษาหายเเล้วรึหนิงเยียนเองมิคิดว่าไท่ชางหวงจะป่วย หรือว่ามีคนจงใจวางยาเขา เรื่องนี้มีความเป็นไปได้ คราเเรกนางคิดว่าไท่ชางหวงแค่เป็นลมพิษ จึงฉีดยาให้หาย เมื่อรถม้ามาถึงวังหลวง เวยอ๋องและหนิงเยียนมุ่งหน้าไปที่ตำหนักหรงทันทีหนิงเยียนเดินเข้าไปยังไม่ทันที่จะถึงม่านมุ้ง นางโดนอวี้ฮองเฮาตบหน้าเข้าเสียก่อน ทุกคนต่างอึ้งงันมิคาดคิดว่าอวี้ฮองเฮาจะตบหนิงเยียนยามนี้"ไหนเจ้าบอกว่ารักษาไท่ชางหวงหายดีเเล้วมิใช่รึ"หนิงเยียนมองอวี้ฮองเฮา ยัยแก่คนนี้ครั้งแรกต่อว่านางที่ถีบหยวนเหมยตกน้ำ ครั้งที่สองตบหน้านางต่อหน้าคนหมู่มาก"พระนางโปรดหลีกทางให้หม่อมฉันตรวจดูอาการไท่ชางหวงเถอะเพคะ"แผลนี้นางจะจดจำไว้ในใจ"เจ้าถอยเถอะ" ฮ่องเต้จ้าวซุนส่งสายตามาทางอวี้ฮองเฮาทำให้พระนางรีบถอยออกมาทันทีหนิงเยียนมองผื่นขึ้นที่เเขนของไท่ชางหวง ต้องมีคนวางยาพิษเขาแน่ ๆ นางนั่งลงแล้วปิดม่านมุ้ง จากนั้นรีบฉีดยาให้ไท่ชางหว

เวยอ๋องมองนางมารร้ายนั่งฝั่งตรงข้ามกับเขา ใบหน้าของนางนั้นซีดเผือดยิ่ง วันนี้เขาได้เห็นเลือดพรหมจรรย์ มันทำให้เขาสะเทือนใจอยู่เหมือนกัน"เจ็บรึไม่""ไม่ต้องยุ่งกับข้า"เขาอุตส่าห์หวังดี นางยังคงเเข็งกระด้างเหมือนเดิมสมองของหนิงเยียนยามนี้ หวนคิดเรื่องเมื่อหนึ่งเดือนก่อน แต่ทว่าวังหลวงต้องรู้ตัวคนร้ายแน่ ๆ ไท่ชางหวงเรียกนางกับเวยอ๋องเข้าวังอย่างเร่งด่วนรถม้าจอดหน้าวังหลวงหนิงเยียนลงเป็นคนเเรก เวยอ๋องเดินตามหลังนาง เห็นนางมารร้ายเดินถ่างขา"หนิงเยียน เจ้าเดินให้มันดี ๆ ไม่ได้รึไง เจ้าอยากให้คนอื่นรู้รึ"นางลืมไป "ให้ข้าประคองเจ้าเถอะ" "ไม่ต้อง" หนิงเยียนไม่ต้องการคนมาตบหัวเเล้วลูบหลัง นางเดินอย่างเชื่องช้าในที่สุดก็มาถึงตำหนักหรงไท่ชางหวงนั่งที่ตั่งยาว ใบหน้ามีความกังวลอยู่มากครั้นเห็นหนิงเยียนความกังวลถึงได้หายไป"ถวายพระพรท่านปู่""ถวายพระพรไท่ชางหวง""พวกเจ้านั่งเถอะ" หลังจากนั้นนางกำนัลรีบมารินน้ำชาให้ทั้งสองคนแล้วล่าถอยออกไป"เรื่องที่เจ้าบอกข้าวันนั้น ให้คอยสังเกตเป็นเขาจริง ๆ ข้าหาความจริงกับเขา แต่เขายอมตาย" ในวันที่หนิงเยียนรักษาไท่ชางหวงรอบที่สอง นางสงสัยคนใกล้ตัววางยาพิษ