41

ยามบ่ายวันนั้นหลังจากที่หนิงเยียนกับเสิ่นฮัวถวายการรักษาเหนียงฮองเฮาแห่งแคว้นหนานเเล้ว พระนางได้บอกว่า วันพรุ่งนี้มีการเทศกาลชมดอกท้อนอกเมือง ให้พวกนางทั้งสองไม่ต้องมาถวายการรักษา ให้พวกนางทั้งสองหยุดหนึ่งวัน เพื่อที่จะไปงานชมดอกท้อ

ทั้งสองคนคิดว่าการอยู่ในวังหลวงหนิงเยียนเบื่อหน่ายยิ่งนัก ในระหว่างที่กำลังก้าวออกจากตำหนักรับรอง

เซียวหยางเดินเข้ามาพร้อมถือดอกเหมยกุ้ยมาหนึ่งดอก มอบให้หนิงเยียน

"ข้ากำลังจะถอนหมั้นกับนางในไม่ช้า" เซียวหยางเอ่ยขึ้นด้วยเเววตาใสซื่อ 

หนิงเยียนมองดอกเหมยกุ้ยในมือของเขา ตอนนี้นางยังไม่หย่าสามี อีกทั้งเซียวหยางยังมีคู่หมาย เมื่อคืนนางร่ำสุรากับเวยอ๋อง ทำให้นางคิดได้หลายอย่าง

"รัชทายาท ข้าเป็นหญิงยังไม่หย่าสามี ส่วนท่านมีคู่หมายอยู่เเล้ว ข้าว่าเรื่องนี้ให้ข้าไม่มีพันธะ และท่านไม่มีพันธะ พวกเราทั้งสองค่อยมากลับมาคบกันดีรึไม่" 

หนิงเยียนจูงมือเสิ่นฮัวออกจากตำหนักรับรองโดยไม่หันมามองเซียวหยาง ดอกเหมยกุ้ยในมือเซียวหยางร่วงลงกับพื้นทันที

นางโกรธเขารึ

เวยอ๋องที่หลบอยู่ด้านนอกย่างกรายเข้ามาพอดี 

"ให้เวลานางหน่อย ถ้าเจ้ารักนางจริง" เวยอ๋องยอมถอยออกมาแล้ว เขาขอให้หนิงเยียนมีความสุขก็พอ เเต่ดูเหมือนเส้นทางความรักของหนิงเยียนกับเซียวยางจะไม่ราบรื่นเอาเสียเลย เพราะเซียวหยางมีคู่หมายเเล้ว

หนิงเยียนลากเสิ่นฮัวออกมากลางตลาด เสิ่นฮัวนึกสงสารพี่หญิงของนางเสียจริง

"พี่หญิงเยียน ท่านชอบรัชทายาทจริง ๆ รึ" เสิ่นฮัวอยากรู้จริง ๆ

"ตอนแรกเขามารักษาโรคเรื้อนกวางกับข้า ข้าไม่รู้ว่าเขาเป็นรัชทายาทแคว้นหนาน ก่อนจากกันในครั้งนั้น เขามอบปิ่นหยกให้ข้า ข้าอยากหย่ากับเวยอ๋องมานานในตอนนั้น แต่พอตอนนี้เวยอ๋องไม่ข่มเหงข้า อีกทั้งยังรับปากเมื่อถึงแคว้นต้าโจวจะหย่าให้ข้า"

เสิ่นฮัวพอจะเข้าใจเเล้ว เพราะหนิงเยียนรักษาโรคของรัชทายาทได้ เซียวหยางจึงมีความรู้สึกดี ๆ ให้หนิงเยียน

"พี่หญิงจะแต่งกับรัชทายาทรึ" เสิ่นฮัวยังคงถามต่อ

"เขามีคู่หมายเเล้ว ข้าไม่แต่งกับเขาหรอก แต่ข้ายังอยากหย่ากับเวยอ๋องอยู่ดี"

เสิ่นฮัวเคยได้ยินเรื่องไม่ดีของหนิงเยียนมาว่า หนิงเยียนชอบเวยอ๋องจะตาย เหตุใดนางถึงจะหย่าง่าย ๆ เล่า

"พี่หญิงไม่รักเวยอ๋องรึ" 

รักอย่างนั้นรึ รักไม่ลงจริง ๆ ข่มเหงรังแก แต่ช่วงหลังเขาดีกับนางมาก แต่นางก็ไม่ลืมเรื่องชั่วอยู่ดี

หนิงเยียนเลือกที่จะไม่ตอบเสิ่นฮัว นางเดินไปแผงร้านเครื่องประดับ ที่มีปิ่นหยก เงิน เรียงรายกันอย่างงดงาม

หนิงเยียนหยิบปิ่นเงิน แต่ทว่ามีสตรีนางหนึ่งแย่งจากมือหนิงเยียนอย่างหน้าตาเฉย

นางจำได้สตรีนางนั้นคือคู่หมายของเซียวหยาง เสิ่นฮัวหลบอยู่ด้านหลังหนิงเยียน

"ข้าชอบนัก ขออภัยด้วย" เหรินซิงเอ่ยขึ้นอย่างหน้าตาเฉย พร้อมมองปิ่นเงินในมือ

หนิงเยียนจับปิ่นหยกชิ้นไหน เหรินซิงแย่งไปจนหมด หนิงเยียนแค่นยิ้ม

นางขอถาดจากเถ้าแก่เนี้ยร้านเครื่องประดับ หยิบปิ่นใส่ถาดทั้งหมด แต่เหรินซิงยังคงแย่งหนิงเยียนไปทั้งถาด

"ข้าชอบหมดถาด" เหรินซิงเอ่ยอย่างยิ้ม ๆ

"งั้นเจ้าก็เอาไปเลย" หนิงเยียนเดินจูงมือเสิ่นฮัวออกมาจากร้านเครื่องประดับ

"แม่นางทั้งหมดสองร้อยตำลึง" คราให้บ่าวจ่ายเบี้ย เหรินซิงแทบเข่าอ่อนลงพื้น

นังสารเลวต่างแคว้นบังอาจแกล้งนางอย่างนั้นรึ

หนิงเยียนกับเสิ่นฮัวพลันเดินกลับเข้ามาในตำหนักรับรอง หัวเราะคิกคักกันอย่างมีความสุข

เวยอ๋องมองหนิงเยียนกลับมาเเล้ว เสิ่นฮัวขอตัวกลับไปที่ตำหนักอีกด้านหนึ่งของนาง

"กลับมาเเล้วไปอาบน้ำเถอะ ข้าให้เสี่ยวอ้ายเตรียมน้ำ แช่ด้วยบุปผาให้เจ้า"

"ขอบคุณท่านมาก" หนิงเยียนเดินไปที่ฉากกั้นห้องน้ำ เพียงไม่นานนางก็อาบน้ำเสร็จ ผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เรียบร้อย

สำรับอาหารเย็นถูกจัดเตรียมอย่างเรียบร้อย กุ้งผัดบัว น้ำแกงปลา ปูผัดไข่ หมูน้ำแดง หนิงเยียนมองเวยอ๋องแกะกุ้งให้นาง อีกทั้งยังแกะปูให้นางด้วย

"มากินข้าวเถอะ ข้าแกะให้เจ้า" เวยอ๋องยิ้มอย่างอ่อนโยนให้นาง

หนิงเยียนกินกุ้งกับปูได้หลายคำทีเดียว หญิงสาวกินอย่างมูมมาม

"ประเดี๋ยวก่อน" หนิงเยียนมองมือหนาใหญ่ของเขา

"เม็ดข้าวติดคาง" ชายหนุ่มหยิบออกจากคางให้นาง

หนิงเยียนพุ้ยข้าวเข้าปากไปหลายคำ พอตกเย็นอากาศค่อนข้างเย็นยิ่งนัก เวยอ๋องจุดเต่าอุ่นให้นาง อีกทั้งจุดกำยานหอมให้นางด้วย ถอดรองเท้าห่มผ้าให้นางอย่างหนา ส่วนตัวเขาไปนอนที่ตั่งยาว

วันถัดมาอากาศที่แสนจะเย็น เสิ่นฮัวมารอหนิงเยียนหน้าตำหนักเพื่อที่จะชมดอกท้อ หนิงเยียนแต่งกายด้วยอาภรณ์สีชมพูอ่อน บนศีรษะปักด้วยปิ่นไม้ที่เรียบง่าย เวยอ๋องเดินตามหลังหนิงเยียนไม่ห่าง เซียวหยางในอาภรณ์สีฟ้าเดินย่างกรายมาหาพวกนาง

"รถม้าพร้อมแล้ว" เซียวหยางยิ้มให้พวกนางทั้งสองคน หนิงเยียนยิ้มให้เขาตามมารยาท ทั้งสี่คนจึงเดินออกไปด้านหน้าวังหลวงเพื่อขึ้นรถม้า

ภายในรถม้าหนิงเยียนนั่งข้างเวยอ๋อง ส่วนเสิ่นฮัวนั่งข้างเซียวหยาง นางแอบดีใจเล็กน้อย

รถม้าออกจากเมืองหลวงหนานไปภูเขานอกเมือง ที่มีดอกท้อบานสะพรั่งอย่างงดงาม ช่วงเดือนที่สี่ดอกท้อจะเบ่งบานอย่างงดงามตระการตา

ใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วยามพวกเขาก็พลันมาถึงภูเขาที่ดอกท้อบานสะพรั่ง

เซียวหยางลงเป็นคนแรก ตามด้วยเสิ่นฮัวที่จับมือเขาเเล้วลงรถม้า

มือหนายื่นไปหาหนิงเยียน แต่นางกระโดดลงรถม้าเอง ปิดท้ายด้วยเวยอ๋อง การกระทำของนางทำให้เซียวหยางหน้าชาอย่างบอกไม่ถูก