ตอนที่7 อีกฝ่ายทำหน้าเป็นเหมือนไม่รู้เรื่อง

คนที่นอนหลับไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะได้เผชิญกับอะไร พอลืมตา อีกทีก็พบว่าสองข้างทางมีแต่บ้านเรือนหลังเล็ก ถนนก็แคบลงเรื่อย ๆ

“เจ้านาย เราจะไปไหนกันคะเนี่ย” เธอหันไปมองเขาที่หันมาตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ไปภูเก็ต”

“แต่เจนมีเรียนหนังสือวันนี้”

“หยุดสักสี่ห้าวันคงไม่เป็นไรหรอก อีกอย่างพวกเราก็มาไกลเกินกว่าจะกลับแล้ว หรือถ้าเธออยากกลับก็ต้องกลับเอง”

บ้าสิ!! เธอกลับเองเป็นที่ไหน คนถูกลักพาตัวพยายามตั้งสติ     ก้มมองหากระเป๋า แต่ไม่เจอ!! เธอจำได้ว่าหิ้วออกมาด้วยนี่

“เจ้านาย เห็นกระเป๋าเจนไหม”

อีกฝ่ายทำหน้าเป็นเหมือนไม่รู้เรื่อง “ตอนที่เธอขึ้นรถ ฉันไม่เห็นเธอถืออะไรมานะ”

จริงเหรอ เธอใจลอยขนาดนั้นเชียว เจด้าก้ม ๆ เงย ๆ มองหากระเป๋าทั่วรถ เพราะคิดจะโทร.บอกให้ลุงลูคัสมาช่วย โดยไม่รู้ว่าหาไปก็เปล่าประโยชน์

เหมือนจะหมดหวัง เจด้าได้แต่ถอนหายใจ ไม่คิดว่าตัวเองจะมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ “เจ้านายกลับไปส่งเจด้าไม่ได้ใช่ไหม”

ครั้นจะถามสาเหตุที่อีกฝ่ายพาเธอมาด้วยก็รู้ว่าเหนื่อยเปล่า     เธอจึงมองออกไปนอกหน้าต่าง และไม่พูดอะไรต่อ

“หิวไหม”

เงียบ ไม่มีเสียงตอบ พีรพัฒน์จึงจอดเทียบร้านอาหารข้างทาง แล้วลากเธอลงไปกินด้วยกัน เจด้ายังไม่กินเหมือนเดิม

“ถ้าไม่กิน ถนนข้างหน้าไม่มีร้านอาหารแล้วนะ ต้องทนหิวจนถึงภูเก็ต ถึงตอนนั้นอย่ามาร้อง”

เจด้าเงยหน้ามองอีกฝ่ายอย่างนึกแค้นใจ เมื่อเห็นข้าวแกง       ตรงหน้าที่มีทั้งไก่ที่เธอไม่ชอบและกุ้งที่เธอแพ้ หญิงสาวก็ขยับจานออก “เจด้าไปรอในรถนะคะ”

น้ำเสียงเธออ่อนก็จริง แต่มีความแข็งกร้าวในตัว ก็ดี ถ้าไม่กินเขาก็จะไม่ให้เธอกินทั้งวัน คนที่ดูเหมือนจะไม่หิวแท้ที่จริงท้องกำลังร้อง แต่จะให้กินของที่ไม่ชอบและกินไม่ได้ สู้ไม่กินเสียดีกว่า พีรพัฒน์กินข้าวเสร็จ    ก็ตามมาขึ้นรถ มุ่งหน้าสู่เกาะภูเก็ต

นั่งอยู่นานหลายชั่วโมง เข้าห้องน้ำสามรอบ หลับอีกสองชั่วโมง การเดินทางที่ต้องใช้เวลาร่วม 9 ชั่วโมงในที่สุดเธอก็มาถึงเกาะภูเก็ต       ถ้าเทียบกันแล้วเธอนั่งเฮลิคอปเตอร์ของพ่อมาภูเก็ตไม่ถึงครึ่งชั่วโมง    ด้วยซ้ำ

การนั่งรถยนต์แบบนี้ทำให้เธอปวดเมื่อยทั้งตัว มาถึงก็ค่ำ และแทนที่จะได้นั่งพักสบาย ๆ บนเกาะ รถของเขากลับเลี้ยวเข้าที่ท่าเทียบเรือ หลังจากนั้นมีเรือสีขาวมารับอีกทอดหนึ่ง

“เจ้านาย พวกเราจะไปไหนกันแน่”

“เกาะส่วนตัว”

คนถูกลักพาตัวที่ยังไม่รู้ตัวเริ่มสงสัย ถ้าอยู่บนเกาะยังหาทางให้พ่อมารับได้ แต่ถ้าลงเกาะนั้นหมายความว่าจะถูกตัดการติดต่อ โอกาสได้กลับไปเรียนก็ยากขึ้น

“แถวนี้มีรถโดยสารไหมคะ ให้เจนกลับกรุงเทพฯ ก็ได้” มาถึงภูเก็ตแล้วเธอเพิ่งจะดิ้นรนกลับกรุงเทพฯ เขาขมวดคิ้ว

“แค่สี่ห้าวันเอง รอฉันทำธุระเสร็จค่อยกลับกรุงเทพฯ ด้วยกัน”

สีหน้าเขาดูเชื่อถือได้ แม้จะไม่อยากไป แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธ เธอกำลังคิดถึงปู่กับย่าที่อยู่เกาะจำ จ.กระบี่ เป็นญาติที่อยู่ใกล้ที่สุดแล้วในตอนนี้

ไม่ทันได้คิดมากกว่านั้น เขาก็พาเธอลงเรือยอช์ตสีขาว เจด้าเลือกนั่งตรงกลางก่อนหยิบเสื้อชูชีพมาใส่ การหยิบเสื้อชูชีพและท่านั่งของเธอทำให้เขาแปลกใจ

“เคยนั่ง?”

เจด้าพยักหน้าแต่ไม่พูดอะไร เพราะยังโกรธที่ถูกลากมา เรือยอช์ตใช้เวลาสองชั่วโมงกว่าจะไปถึงเกาะส่วนตัว ซึ่งคำว่าเกาะส่วนตัวก็หมายถึงเกาะที่มีเขาเป็นเจ้าของ

เธอนึกไม่ถึงว่าเจ้าของร้านอาหารจะกลายเป็นเศรษฐีเมืองใต้     “ที่บนเกาะทำอะไรคะ” เธอหันไปถาม

“มีรังนกกับไข่มุกบนเกาะกลางทะเล” พีรพัฒน์ชี้ไปยังกระชังที่ลอยอยู่กลางทะเล เลยไปที่ถ้ำอีกด้านซึ่งมีเรือลอยลำและโครงไม้ไผ่อยู่เต็ม ปกติแล้วไม่ว่าใครที่เขาพามาทุกคนล้วนมีสีหน้าตื่นเต้น แต่เธอคนนี้กลับทำหน้านิ่งเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา

“เคยเห็นแล้ว?”

เจด้าพยักหน้า จำได้ว่าตอนเด็ก ๆ พ่อเคยขับเรือมาเที่ยวแถวนี้ แต่เธอจำไม่ได้หรอกว่าได้ขึ้นเกาะของเขาไหม “เกาะนี้ชื่ออะไร”

พีรพัฒน์มองเกาะตรงหน้าที่เป็นของพ่อกับแม่ “เกาะไข่มุก” เพราะว่าแม่ของเขาชอบไข่มุกและทะเลมาก จึงซื้อเกาะนี้ไว้ แต่เพราะเกาะนี้เช่นกันที่ทำให้เขาต้องเสียพวกท่านไป

เรือจอดเทียบท่า พีรพัฒน์ลงเรือแล้วส่งมือให้เธอ เจด้ามองมือนั้นแล้วขยับออกมา โยนรองเท้าลงน้ำก่อนกระโดดลงจากเรือ ปล่อยให้      ชายหนุ่มยืนเก้อ

“เราเคยอยู่ทะเล?”

อย่างน้อยก็ห้าปีแหละ ถ้าเรื่องแค่นี้เธอทำไม่ได้แล้วจะเอาไปบอกตากับยายได้อย่างไร เจด้าเก็บรองเท้าที่กำลังจะลอยไปก่อนก้าวเหยียบลงบนผืนทราย เด็กหนุ่มไม่ใส่เสื้อนุ่งผ้าโสร่งวิ่งมาแต่ไกล ร้องเรียกเป็นภาษาใต้

“นายหัวหลบมาแล้ว”

คนฟังรู้เรื่องไม่สนใจพวกเขา เจด้ามองบ้านหลังใหญ่สีขาวตรงหน้าก็เดินดุ่ม ๆ เพื่อเข้าไปพักให้หายเวียนหัวจากการไม่ได้นั่งเรือ     มานานโดยไม่ต้องรอให้เจ้าของบ้านเชิญ นั่งลงได้ไม่นาน ผู้หญิงที่ดูเหมือนจะเป็นคนดูแลบ้านก็ยกน้ำมาเสิร์ฟ

“น้ำค่ะคุณหนู”

เจด้าโบกมือ “หนูเป็นแค่ลูกจ้างค่ะ” ลูกจ้างที่สวยเสียด้วย

“ป้าชื่อเรียมค่ะ คุณอยากได้อะไรบอกป้าได้ แต่ของบางอย่าง   บนเกาะก็หายากอยู่”

“ฉันเข้าใจค่ะ” เมื่อก่อนเธอก็เคยอยู่เกาะ หนึ่งเดือนจึงขึ้นเรือไปซื้อข้าวของเครื่องใช้มาตุนไว้

ความเคยชินทำให้เธอไม่รู้สึกว่าที่นี่ลำบาก แถมยังทำตัวตามสบาย ในทางตรงข้าม คนที่คิดอยากให้หญิงสาวร้องไห้อ้อนวอนขอกลับบ้าน กลับต้องเป็นฝ่ายหงุดหงิด “นี่ ทำไมเธอถึงทำตัวเหมือนมาเที่ยวได้แบบนี้”

น้ำเสียงไม่พอใจถาม เจด้าหันไปชี้ทะเลเบื้องหน้า “อ้าว ก็ที่นี่สวยมาก ใครมาก็ต้องคิดว่าตัวเองมาเที่ยวทั้งนั้นแหละ ถามแปลก” สรุปแล้วเขาลากเธอมาที่นี่ทำไม ป่านนี้ยังไม่รู้เลย