ตอนที่8 อาบน้ำที่ไหน

คนใจเย็นแต่เต็มไปด้วยแผนการรอให้เธอเดินไปหาเขา แทนที่จะหนีหรือถอยห่างก็เดินเข้าไปในบ้าน “เสื้อผ้าของใช้ของแม่ฉันยังมีอยู่      เธอใช้ของพวกนี้แทนแล้วกันนะ”

เจด้าพยักหน้ามองผ้าถุงหลายผืน “ถ้านุ่งไม่เป็นก็ให้ป้าเรียมสอน” เธอพยักหน้า ไม่ได้บอกว่าตัวเองนุ่งเป็น จากนั้นมองสำรวจห้องในบ้านที่มีแค่สามห้องนอน มองไปด้านหลังมีเรือนคนงานประมาณสิบกว่าหลังตั้งอยู่แบบกระจัดกระจาย

“ที่นี่เขาอาบน้ำกันที่ไหน?”

“มีน้ำตกอยู่ด้านหลังเกาะ แต่ก็ต้องเดินเท้าไกลพอสมควร ต้องใช้มอเตอร์ปั่นน้ำส่งเข้ามาทุกสามวัน”

“รวมทั้งไฟด้วยไหม?” เจด้าถามเหมือนคนขี้สงสัย เขายังใจเย็นตอบ “ใช่”

“แสดงว่าที่นี่จำกัดการใช้ไฟด้วย” พอเธอพูดจบไฟก็ดับทันที

“หนึ่งทุ่มแล้ว” ชายหนุ่มเปิดไฟในมือถือก่อนมองหาไฟฉายทำให้ห้องสว่างขึ้นอีกนิด

เจด้ามองอีกฝ่ายจุดเทียนแล้วจึงดับไฟฉาย “บนเกาะน้ำและไฟเป็นของมีค่า ต้องใช้อย่างประหยัด”

“เจ้านายไม่คิดจะใช้โซลาเซลล์หรือคะ ตอนที่เจนเดินมาเห็นมันติดอยู่ด้านบน” พูดจบเธอเดินไปเปิดไฟ แสงหลอดไฟสีส้มก็ติดขึ้นมา

พีรพัฒน์มองหญิงสาวอีกรอบ แทนที่เธอจะกลัว กลับทำเหมือนทุกอย่างเป็นเรื่องปกติ แถมยังดูฉลาดกว่าที่คิด ยิ่งทำให้เขาหงุดหงิด

“อันนั้นก็ต้องใช้อย่างประหยัด”

อ้าว แล้วจะติดไว้ทำไม เจด้าบ่นในใจ ไม่รู้ว่าเพราะทำอะไรเธอไม่ได้สักอย่างหรือเปล่า ทำให้พีรพัฒน์พานโมโหมากกว่าเดิมจึงออกคำสั่งเสียงห้วน “ไปกินข้าว”

อืม หิวเหมือนกันแฮะ ครั้งนี้เธอไม่ปฏิเสธเพราะหิ้วท้องมาทั้งวัน เมื่อได้เห็นหอยปูปลาอาหารทะเลที่ชอบก็หยิบกินอย่างเอร็ดอร่อย หอยกับปลาน่ะเรื่องง่าย เธอที่ไม่อยากให้มือเลอะจึงกินสองอย่างนี้ก่อน

“ไม่ชอบกินปู?”

“ชอบค่ะ”

“แกะไม่เป็น?”

เจด้าหันมองเจ้านาย วันนี้เขาเป็นอะไรเนี่ย ทำไมพูดเสียงห้วนกับเธอตลอด ไม่พอใจอะไรหรือเปล่า วันนั้นเธอทำจานแตกไปแค่สี่ใบเองนะ จะโกรธข้ามชาติเลยหรือไง

“ไม่เชิงค่ะ”

ในเมื่อเขากวนเธอก่อนเธอก็เลยกวนกลับ แต่ยังมิวายได้ยินเสียงพูดเยาะเย้ย “แบบนี้สินะ คนไม่เคยอยู่ติดทะเล”

เจด้าหันมองคนพูด นึกอยากเอาปูฟาดหน้า แต่ก็พยายามสงบอารมณ์ ป้าเรียมเดินมาถามเธอ

“หนูอยากกินไหม ป้าจะแกะให้”

พีรพัฒน์ชิงตอบ “ไม่ต้อง ถ้าแกะเองไม่เป็นก็ไม่ต้องกิน”

เจด้าหันมองคนพูด จึงหยิบปูขึ้นมาแกะกระดองออก วางแล้วจับหักท่อน เขี่ยสิ่งที่กินไม่ได้ออก จากนั้นหักก้ามปูตามด้วยขา แล้วแกะเนื้อมันออกมาเป็นกรรเชียงชิ้นงามวางเรียงใส่จาน

“เชิญค่ะเจ้านาย” เธอส่งจานที่แกะปูสวยงามให้เจ้านายก่อน   ล้างมือแล้วหันมาสนใจปลากับหอยต่อ

คนที่อึ้งก็คงเป็นเจ้านายกับลูกน้อง เพราะที่เธอแกะแม้แต่เจ้านายก็ยังแกะได้ไม่สวยเท่า อายไหมล่ะ อยากหักหน้าเธอ กลับเป็นตัวเองที่  หน้าแตก

ป้าเรียมมองสองคนบนโต๊ะที่ทำหน้าเหมือนโกรธกันมาสิบชาติ  จึงขอตัวไปเก็บกวาดที่หลังครัว

“นายหัวเสร็จแล้วตั้งเอาไว้นะคะ ป้าจะมาเก็บเอง” ป้าเรียมพูดเป็นภาษาใต้ ก่อนขอตัวกลับไปด้านใน

สองคนที่เหลือยังทำหน้าเหมือนโกรธกัน พีรพัฒน์วางช้อนแล้วถามเรื่องที่คาใจ

“ตอบคำถามฉันมา”

“ค่ะ” ทำไมเธอต้องตอบด้วย ไม่เข้าใจ แต่ก็ขานรับไปก่อน

“ทำไมถึงไม่กลัวเลยว่าฉันจะพาเธอมาทำมิดีมิร้าย”

เจด้ามองเขาพร้อมกะพริบตาปริบ ๆ “ทำไมต้องกลัว ในเมื่อ    พวกเราก็นอนกันแล้ว”

เออ นั่นสินะ เขาคิดจะลากเธอมาทรมานกักขังบนเกาะ แต่ทำไมเธอกลับรับมือได้ทุกอย่าง

“เธอเคยมีบ้านอยู่แถวทะเลเหรอ?”

เรียกว่าบ้านหรือเปล่านะ แต่ตากับยายทำรีสอร์ตอยู่ริมทะเลก็คงไม่เรียกว่าบ้านมั้ง เจด้าจึงส่ายหน้า แม้เข้าใจคำถาม แต่เธอไม่จำเป็นต้องบอกหมดทุกเรื่อง

“แล้วเรื่องปู?”

“ก็แค่ชอบกิน แต่เพราะกินมากเกินไป วันนี้เลยไม่อยากกินก็เท่านั้น” พีรพัฒน์รู้สึกว่าเธอกำลังโกหก แต่ไม่รู้ว่าเรื่องไหน

“มีคำถามอะไรอีกไหมคะนายหัว”

เธอจงใจพูดคำว่า นายหัว เป็นภาษาใต้ ทำให้พีรพัฒน์แปลกใจอีกรอบ

“เธอพูดใต้ได้?”

จะเรียกว่างั้นก็ได้ ฟังรู้เรื่อง แต่พูดไม่ถนัด เพราะตอนเด็กเธอใช้ภาษากลางและภาษาอิตาลีเป็นส่วนใหญ่ จึงฟังแล้วแปร่ง ๆ ทำให้เธอ    ไม่ชอบพูดภาษาใต้ให้ใครฟัง

“ก็แค่ฟังมาจากป้าเรียมพูด เป็นไง เจ้านายคิดว่าสำเนียงเจนใช้ได้ไหม”

เขามองเธอ วันนี้หญิงสาวทำให้เขาประหลาดใจหลายอย่าง จะทำให้กลัวเธอก็กลับไม่กลัว จะทำให้ลำบาก เธอก็ดันฉลาดรู้ทัน พอถูกแกล้ง เธอก็เอาชนะเขาได้ สรุปแล้วมีเรื่องไหนที่เขาทำสำเร็จบ้างเนี่ย

“เข้าบ้าน!!” เมื่อทำอะไรไม่ได้จึงออกคำสั่ง เจด้าที่เริ่มคุ้นเคยรับมือได้อย่างรวดเร็ว เธอวางมือแล้วเดินตามเขาเข้าไปในบ้าน ทว่าทันทีที่ประตูปิด เขาก็ผลักเธอชิดประตูแล้วก้มลงจูบ

“อื้อ” เสียงเจด้าต่อต้าน แต่อีกฝ่ายไม่ฟัง “คุณจะทำอะไร”

“เธอถามฉันว่าพาเธอมาทำไม นี่แหละคืองานของเธอ!!”

เจด้าโกรธจนลมออกหู ถ้าเขาจะกินเธอก็บอกดี ๆ สิ ทำไมต้องลากมาไกลถึงกลางทะเล แถมยังทำหน้าอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อเสียมากกว่า และเพราะครั้งนี้เธอไม่เต็มใจ เจด้าจึงยกเข่าเตะเข้าหว่างขาเขาพอดี

“โอ๊ย..!!” เอาสิ ตอนนี้เธอเป็นอิสระแล้ว รีบเปิดประตูหนีออกไป คนที่งอตัวอยู่กับพื้นเมื่อตั้งหลักได้ก็รีบวิ่งตาม

ทว่าจู่ ๆ เจด้าก็ยืนนิ่งไม่ขยับ พีรพัฒน์ที่วิ่งตามมายืนหอบ     หญิงสาวหันกลับมาแล้วเดินเข้าบ้านหน้าตาเฉย

เพราะเมื่อประเมินว่าด้านนอกดูอันตรายกว่า เธอจึงเลือกไม่หนีและกลับเข้าบ้านแทน

พีรพัฒน์ที่ตามมาดึงแขนเธอไว้

“คิดจะหนีไม่ใช่เหรอ แล้วกลับมาทำไม”

เจด้าขมวดคิ้ว “เจ้านายยังสติดีอยู่หรือเปล่า ดูสิ นี่มันกี่โมงแล้ว    มีเรือสักลำจอดอยู่ไหมล่ะ แบบนี้จะให้หนีไปไหนไม่ทราบ เจนไม่ใช่ฉลามนะที่จะว่ายน้ำหนีได้”

พูดจบเธอสะบัดมือเขาออกแล้วเดินกลับเข้าไปด้านใน ปล่อยให้ชายหนุ่มยืนอึ้ง อะไรวะ ไม่โวยวาย ไม่ร้องไห้ แถมยังมีสติรับได้กับ         ทุกสถานการณ์ เขาที่คิดจะจับเธอมาทรมานจึงต้องเปลี่ยนวิธี เขาไม่เชื่อหรอกว่าจะจัดการผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนเดียวไม่ได้