บทที่ 4 เล็งมาสักพักใหญ่

นายใหญ่แห่ง Pandorica หรือว่า ไมลส์ เวลลีย์ เจ้าของเรือสำราญแห่งนี้ นั่งอยู่ตรงโซฟาใหญ่ใจกลางบาร์สุดหรู เป็นที่นั่งโซน VIP ที่สามารถมองเห็นไปโดยรอบได้ชัดเจน และตั้งแต่ที่เขาเข้ามานั่งอยู่ข้างในนี้ สายตาก็ยังจ้องมองเด็กเสิร์ฟคนหนึ่งไม่มีหยุด อาจจะด้วยสีชุดที่ดูโดดเด่น ไหนจะผิวขาวผ่องใบหน้าจิ้มลิ้มดูสดใส บอกเลยว่าเขาถูกใจมากแต่ที่แปลกใจคือไม่เคยเห็นมาก่อน

"โรเจอร์เด็กคนนั้นเป็นใคร พนักงานใหม่เหรอทำไมฉันไม่เคยเห็นมาก่อน"

"ดูเหมือนว่าจะมาทำพาร์ทไทม์แค่ครั้งนี้ น่าจะเป็นเด็กของปีโป้"

"อย่างนั้นเหรอ นายไปพามาดูแลฉันสิ ฉันชอบคนนี้"

เขาจะได้ยินแบบนั้นก็โค้งตัวเล็กน้อย จากนั้นก็เดินเข้าไปยังโต๊ะที่มีปีโป้ ผู้หญิงอีกคนกำลังยืนอยู่คุยกับลูกค้าอยู่ และเมื่อเขาเข้าไปถึงก็ได้ยินผู้จัดการกำลังต่อรองกับลูกค้าเกี่ยวกับการซื้อดริงก์จากเด็กคนนั้นอยู่ และด้วยไหวพริบอันชาญฉลาดของลูกน้องคนสนิท จึงทำให้เขารีบเอ่ยออกมาทันที

"ต้องขอโทษคุณลูกค้าด้วยนะครับ สำหรับน้องใบพัดในคืนนี้มีคนเหมาดริงก์ไปแล้ว 500ดริงก์ ถ้าคุณลูกค้าอยากจะซื้อดริงก์กับน้อง รอเป็นวันอื่นแล้วกันนะครับ"

และดูเหมือนว่าคนที่ตกใจคนแรกน่าจะเป็นผู้จัดการ เพราะโดยปกติไม่มีเด็กเสิร์ฟคนไหนจะปฏิเสธในการไปดูแลเจ้าของเรือสำราญแห่งนี้ ใครก็อยากได้รับความสุขสบาย และถ้าเขาถูกใจจะให้เงินมากพอที่จะตั้งตัวได้เลยด้วยซ้ำ แต่ทำไมปีโป้ถึงมีสีหน้าดูไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่

"คุณโรเจอร์ปีโป้ขอร้องค่ะ ขอเปลี่ยนเป็นคนอื่นได้ไหม"

"นายใหญ่จะเอาคนนี้"

"มีอะไรกันเหรอคะ..."

คนตัวเล็กหันไปมองใบหน้าของทั้งคู่ด้วยความสงสัย ซึ่งไม่รู้ว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับเธอหรือเปล่า เพราะดูเหมือนว่าตัวเองจะอยู่ในบทสนทนานั้น

"เธอชื่ออะไรเหรอ"

"หนูชื่อใบพัดค่ะ"

"ชื่อใบพัดอย่างนั้นเหรอ เจ้านายของผมเขาจะซื้อดริงก์จากใบพัด 500 ดริงก์ ซึ่งคุณจะได้เงินส่วนแบ่งเป็นจำนวนหลักแสน เพียงแค่ไปนั่งดูแลเอาอกเอาใจเจ้านายของผม คุณทำได้หรือเปล่า"

เมื่อเธอได้ยินเงินจำนวนหลักแสนก็รู้สึกตาโตด้วยความสนใจ ในชีวิตของผู้หญิงที่ชื่อใบพัดเงินทองคงจะสำคัญที่สุดแล้ว เธอจึงไม่ได้สนใจเลยว่าตัวเองจะเสี่ยงอันตรายมากขนาดไหน ขอแค่เงินจำนวนนั้นมันคุ้มค่าเธอก็พร้อมที่จะเสี่ยง

"ทำได้ค่ะ"

"ใบพัด...! มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ"

"ไม่เป็นไรค่ะใบพัดโอเค เงินเป็นแสนเลยนะคะมันไม่ใช่จะหาได้ง่าย ๆ พี่ปีโป้ก็รู้"

เมื่อปีโป้ได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมาทันที แล้วเธอจะไปช่วยอะไรได้ล่ะ เรื่องราวมาถึงขนาดนี้แล้ว เพราะฉะนั้นก็คงต้องปล่อยให้ไปเผชิญชะตากรรมด้วยตัวเอง

"ตามใจแล้วกัน ถือว่าพี่เตือนแล้วนะ"

"ถ้าอย่างนั้นตามผมมา"

ใบพัดรีบเดินตามโรเจอร์ไปทันที หญิงสาวเองอยากจะไปบริการผู้ชายคนที่ว่าจะแย่อยู่แล้ว ให้เงินตั้งเยอะเธอจึงต้องดูแลดีสักหน่อย อย่าลืมสิว่าที่บาร์แห่งนี้มีกฎว่าแขกจะทำได้มากสุดแค่จับมือแล้วก็โอบเอว และไม่ว่าเขาจะจ่ายเงินมากเท่าไหร่ ก็ทำได้เพียงแค่นั้น

"นายใหญ่ครับ"

ไมลล์ที่กำลังดื่มไวน์ราคาหลักแสน เหลือบสายตาหันไปมองลูกน้องคนสนิท ก่อนจะยิ้มมุมปากออกมายังเจ้าเล่ห์เมื่อเห็นผู้หญิงที่เขาหมายปองไว้ตั้งแต่ที่เข้ามาในนี้

"เธอชื่ออะไร"

"หนูชื่อใบพัดค่ะ"

"ชื่อน่ารักจังเลย มานั่งกับฉันตรงนี้สิ ลูกน้องของฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าเธอต้องทำอะไรบ้าง"

หญิงสาวหันไปมองโรเจอร์ก่อนจากพยักหน้าเล็กน้อย เขาบอกแค่ว่าให้ไปนั่งดูแลเอาอกเอาใจ แต่เธอก็ค่อนข้างแปลกใจอยู่ว่าจ่ายมาเป็นแสน ทำไมให้ทำแค่นี้เอง สงสัยพวกคนรวยคงจะเหงาอยากมีคนเอาอกเอาใจละมั้ง

"บอกแล้วค่ะ"

"โรเจอร์ออกไปได้ ฉันจะอยู่กับใบพัดแค่สองต่อสอง"

"ได้ครับนายใหญ่"

ใบพัดมองตามโรเจอร์ไปก่อนจะหันซ้ายแลขวาเพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรก่อน ถ้าเป็นตอนที่เธอกำลังทำงานเป็นลับ ก็คงจะเข้าไปหาเขาแล้วก็อ่อยโดยใช้เรือนร่างอันเซ็กซี่ให้เป็นประโยชน์ แต่ทว่าคราวนี้เป็นการทำงานปกติ เธอจึงไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรดี

"มานั่งตรงนี้สิ"

"ค่ะ"

หญิงสาวเดินเข้าไปนั่งเคียงข้างชายหนุ่ม เธอเองก็ไม่รู้หรอกว่าเขาเป็นใคร แต่ดูจากอายุอานามน่าจะห่างเธอไม่มากสักเท่าไหร่ หญิงสาวในตอนนี้อายุประมาณ 25 ปี เธอสอบบรรจุเป็นตำรวจหลังจากเรียนจบปริญญาตรีเพียงแค่อายุ 21 ปี แต่ทำงานไปได้เพียงไม่นานก็รู้ว่าไม่เหมาะกับตัวเอง จึงลาออกและผันตัวมาเป็นสายลับ ด้วยความที่มีประสบการณ์ตั้งแต่เรียนมัธยมปลาย เธอเรียนรดมา 5 ปี ไหนจะฝึกยิงปืนจนได้ฉายาว่าเป็นนักแม่นปืนประจำรุ่น ปีนเขา โดดร่ม เทควันโด ทุกอย่างเธอฝึกมาหมดจนทำให้เก่งกว่าผู้ชายบางคนซะอีก

"เดี๋ยวหนูรินไวน์ให้นะคะ"

หญิงสาวหยิบแก้วไวน์ชายหนุ่มขึ้นมาถือไว้ จากนั้นก็หยิบขวดไวน์มาเทใส่แก้วให้เขาอย่างชำนาญ ทุกอย่างอยู่ในสายตาของนายใหญ่แห่ง Pandorica ทุกท่วงท่าของเธอดูสวยงามน่าสัมผัสไปเสียหมด ทำไมเธอถึงมีเสน่ห์ที่น่าดึงดูดขนาดนี้ ตั้งแต่ที่เขามีชีวิตอยู่ยังไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่ถูกใจ และน่าค้นหาเท่านี้มาก่อน

"ฉันเหมาเธอตั้ง 500 ดริงก์ เพราะฉะนั้นคืนนี้เธอต้องอยู่กับฉันทั้งคืน"

"ต้องอยู่ทั้งคืนเลยเหรอคะ แต่ว่าหนูทำงานถึงแค่ตี 2 เองนะคะ ถ้าเกินเวลาแล้วจะมีพนักงานคนอื่นมาเปลี่ยน ถึงตอนนั้นคุณก็ให้คนอื่นมาทำหน้าที่แทนแล้วกันนะคะ"

เธอเอ่ยออกมาด้วยความใสซื่อ เวลาทำงานของเธอถึงแค่ตี 2 ก็จะได้กลับไปพักผ่อน ถ้าหากจะให้มาอยู่ด้วยทั้งคืนก็คงต้องจ่ายพิเศษ แล้วก็ไม่คิดว่าเขาจะนั่งดื่มจนถึงรุ่งเช้าหรอกนะ

"เธอไม่เข้าใจคำว่าอยู่ด้วยกันทั้งคืนเหรอ"

"หมายความว่ายังไงคะ"

เธอเริ่มรู้สึกแปลกในคำพูดของเขา ไอ้คำว่าอยู่ด้วยทั้งคืนกับการมองด้วยสายตาแบบนั้น มันเหมือนกับไอ้พวกหื่นกามที่เธอเคยพบเจอผ่านมา ในเวลาทุกครั้งที่ต้องไปอ่อยพวกมันเพื่อจะล้วงข้อมูลบางอย่าง ก็จะมีคำพูดแล้วก็แววตาที่คล้าย ๆ กับผู้ชายตรงหน้ากระทำอยู่ตอนนี้

"หมายความว่าทั้งคืนก็คือเธอต้องไปนอนกับฉันไง"