บงการรัก_EP.9

บงการรัก_EP.9

ลูกจันทร์

ฉันมองเพื่อนเดินตามตำรวจออกไป หัวใจฉันหยุดเต้นไปแล้ว ฉันไม่เชื่อว่านิชาจะเป็นขโมยเพราะด้วยนิสัยแม้แต่มดเธอยังไม่กล้าฆ่าเลย เธอจะกล้าไปทำอะไรแบบนั้นได้ไง!

ฉันหันไปหาผู้จัดการ ก่อนจะขอดูกล้องวงจรปิด เค้าบอกว่ากล้องเสีย!? ฉันเลยหันไปถามก้อยเธอไม่สบตาและทำท่าจะเดินหนีฉันอย่างเดียว

ฉันนั่งอยู่หน้าห้องที่ตำรวจทำการสอบสวนเพื่อน ไม่มีใครอยู่ตรงนี้กับฉันเลย ก่อนที่ผู้จัดการจะมาบอกว่าทุกอย่างชี้เป้าไปที่นิชาทั้งหมด เดี๋ยวตำรวจจะเอาเธอไปฝากขังโรงพัก

ฉันที่ยืนอยู่ล้มพับจนเพื่อนที่ทำงานด้วยกันต้องมาจับไว้ ฉันมองนิชาที่นั่งร้องไห้อยู่ในห้องนั้นประตูที่แง้มไว้มันทำให้เสียงร้องไห้ของเธอดังลอดออกมา

ฉันร้องไห้ออกมาอย่างอดสู และย้อนนึก...ถ้านี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญล่ะ ถ้านี่เป็นเพราะเค้าไม่พอใจฉันล่ะ ถ้านิชาโดนจับติดคุกไปครอบครัวเธอจะเป็นยังไง!

แค่นึกน้ำตาก็หยุดไหลไม่ได้เลย ไวกว่าความคิดขาฉันวิ่งไปที่ลิฟต์ที่ผู้บริหารใช้กัน แต่ฉันไม่มีบัตรเข้าไปเลยยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้น ก่อนคุณเอกจะเดินมาเหมือนทุกอย่างมันบังเอิญไปซะหมด!

"ช่วยสแกนให้ฉันขึ้นไปด้านบนหน่อยได้ไหมคะ" ฉันเอ่ยออกไปอย่างไม่อายแล้ว ฉันร้องไห้อยู่แบบนั้นจนกว่าคุณเอกจะเปิดลิฟต์ให้เพราะมันไม่มีอะไรจะเสียแล้ว!

ลิฟท์ตัวนี้เป็นลิฟต์ผู้บริหารที่จะขึ้นไปที่ห้องของตะวันพอดี คุณเอกไม่พูดอะไรแต่สแกนบัตรให้ฉันขึ้นไป ฉันร้องไห้ตลอดทาง ฉันต้องทำให้เค้ายอมช่วยเพื่อนฉันและปล่อยเราเป็นอิสระสักที!

เมื่อลิฟท์เปิด ฉันไม่รอช้าผลักประตูบานใหญ่เข้าไป เค้าที่นั่งอยู่บนโต๊ะทำงานเงยหน้ามามองฉัน คุณเอกค้อมหัวและเดินออกไป

"มาทำไม?" เค้าเอ่ยถามฉันเสียงเยือกเย็น ฉันสะอื้นและเดินขึ้นบันไดนั้นไปหยุดอยู่ตรงโต๊ะทำงานเค้า

"ขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหมคะ ฮึกก" ฉันเอ่ยออกไปเสียงสั่นทั้งน้ำตายังนองหน้า

"ผู้บริหารระดับสูงฉัน! ไม่จำเป็นต้องพูดคุยกับพนักงานระดับล่างอย่างเธอ!" ฉันกลั้นเสียงสะอื้นเม้มปากที่สั่นระริกของตัวเอง

"ออกไป!!" ฉันก้มหน้านิ่งไม่ขยับไปไหน

"ทั้งหมดมันเป็นฝีมือคุณใช่ไหมคะ" ฉันเอ่ยถามออกไปเสียงเบาหวิวและเงยหน้ามองเค้า

"ฉันทำได้มากกว่านี้อีก...หึ!" เค้าหัวเราะและมองหน้าฉันสายตาที่เค้ามองฉันมันทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อยด้อยค่าเหลือเกิน ฉันหลับตาลงพร้อมกับร้องไห้อยู่แบบนั้น

"คุณเกลียดฉันก็ลงที่ฉันคนเดียวสิคะ...ทำไมต้องทำร้ายคนอื่นด้วย" เค้าหัวเราะอย่างเย้ยหยัน

"ฉันทำแน่ล่ะ! แต่ขอทำให้คนรอบข้างเธอเจ็บปวดก่อนสิ! คนต่อไปใครดีล่ะ พ่อเธอดีไหม?" ฉันกรีดร้องออกมาและเดินร้องไห้สะอึกสะอื้นเข้าไปใกล้เค้าแต่เค้ากลับหัวเราะอย่างมีความสุข

"ยะ...อย่านะคะ ขอร้องล่ะค่ะ คุณจะทำอะไรกับฉันก็ได้ ฉันยอมทุกอย่าง" เค้าหมุนเก้าอี้ลุกเดินมาทางฉัน

"ฉันจะทำ!! เธอจะทำไม!! อาทิตย์หน้าพ่อเธอต้องฟอกไตนิ...ดูสิ ว่าถ้าไม่มีเงินน่ะ! พ่อเธอจะเป็นยังไง" เค้าหัวเราะและจะเดินออกไปข้างนอก ฉันรีบวิ่งตามไปขวาง

"คุณตะวัน ฮื่อ ขอร้องล่ะค่ะ ฉันขอโทษ" ฉันจับแขนเค้าไว้ทั้งสองข้างแต่เงยหน้ามองเขาด้วยน้ำตา

"คุณตะวันได้โปรดเถอะค่ะ ฮึกก อย่าทำแบบนี้เลย ฉันขอโทษที่ตะ...ตบหน้าคุณ" ฉันก้มหน้าร้องไห้มือยังจับแขนทั้งสองข้างของเค้าอยู่ เค้าสะบัดออกทำให้ฉันเซล้มลงที่พื้น

"ฉันจะทำมากกว่านี้อีก เพื่อนเธอน่ะ! ฉันจะทำให้มันติดคุกหัวโตเลย!!" ฉันกรีดร้องเอามือปิดปากตัวเอง ไม่คิดว่าเค้าจะใจร้ายกับฉันได้ถึงขนาดนี้!

"อื้อ คุณตะ...ตะวัน ขอร้องล่ะค่ะ ได้โปรด ฮื่อ ลูกจันทร์ยอมแล้วค่ะ ยอมแล้ว! ฮึกก" เค้าหันมาแสยะยิ้มให้ ก่อนจะกระดิกนิ้ว ฉันคลานเข่าเข้าไปหาและกอดขาเค้าไว้

"ลูกจันทร์ยอมแล้ว...คุณจะเอาลูกจันทร์ไปฆ่าไปแกงที่ไหนก็ได้ ได้โปรดเถอะค่ะ! ยะ...อย่าทำอะไรนิชากับพ่อเลย ฮื่อ" ฉันกอดขาเค้าไว้แน่น เค้าเงียบไป ฉันเงยหน้ามองเค้า ๆ มองลงมาสายตาเราสบกัน ฉันร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด

"คุณอยากได้อะไรจะ...จากหนูเอาไปเถอะค่ะ หนูจะไม่ปฏิเสธคุณอีกแล้ว ฮึกก หนูจะยอมเป็นทาสรับใช้คุณไปทั้งชีวิต ฮึกก" ฉันร้องไห้ออกมาอย่างอดสู น้ำตาฉันไหลลงเปรอะเปื้อนกางเกงสีดำที่เค้าสวมใส่ เค้าสะบัดขาที่ฉันกอดอยู่จนฉันกระเด็นหงายหลัง และเค้าก็นั่งยอง ๆ ลงตรงหน้าฉัน

"เธอแน่ใจนะ...ว่าจะยอมอยู่เป็นทาสฉันไปทั้งชีวิต" เค้าเอานิ้วมือลากไปตามหว่างคิ้ว จมูก และริมฝีปากฉัน ฉันสะอื้นและพยักหน้า เค้ายกยิ้มร้ายก่อนจะลุกยืนขึ้นเต็มความสูง

"ไปรอที่ห้องข้างหลังนั่น!" ฉันมองตามมือเค้าไป...และหันไปมองเค้าอีกครั้ง

"จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย" เค้ากรอกเสียงลงโทรศัพท์ตั้งโต๊ะ ฉันน้ำตาไหลพรากและเดินเข้าห้องที่เค้าบอก พรางนึกถึงคำพูดแม่น้ำ...

'คุณตะวันมาชอบแกนิ...แกทำให้เค้ารักเค้าหลง อ้อนเค้าไป ผู้ชาย! ร้อยทั้งร้อยมันชอบผู้หญิงอ้อน! พ่อแม่แกจะได้สบายนะ แกต้องใช้เงินไม่ใช่หรอ!'

'เด็กคนก่อนที่เค้าเลี้ยง หู้ย! เค้าส่งเสียจนจบปริญญาไม่กลับมาทำงานอีกเลย แต่อีนั่นมันไม่รักดีเอง สุดท้ายโดนทิ้ง!'

ฉันเดินเข้ามานั่งในห้องที่เป็นห้องนอนและนั่งลงที่เตียง ก่อนจะปิดปากร้องไห้ออกมา...

นี่ชีวิตฉันกำลังจะเจอกับอะไร! การที่ฉันมาทำงานห่างไกลบ้าน ฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยหรอ! เค้าที่ภายนอกดูใจดี แต่เมื่อกี้มันไม่ใช่เลย!

ฉันปิดหน้าร้องไห้ออกมาอย่างอดสู...เสียงเปิดประตูดังขึ้น ฉันไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมอง

"ไปอาบน้ำให้ฉัน..." ฉันเม้มปากแน่นนั่งเฉย ๆ ไม่ขยับตัวไปไหน

"ลูกจันทร์!" ฉันลุกขึ้นยืนถอดรองเท้าส้นสูงออกและเดินนำเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะเปิดน้ำอุ่นใส่อ่างจากุซซี่

เค้าเดินเข้ามาซ้อนหลังฉัน ๆ ตกใจถอยหนี เค้ามองฉันตาขว้าง ฉันจึงเดินเข้ามาประจันหน้าเค้า ฉันไม่ควรทำให้เค้าไม่พอใจฉัน...

"ถอดเสื้อผ้าออก..." ฉันเงยหน้ามองเค้าและเบะปากจะร้องไห้!

"อย่ามาร้องไห้นะ!! ฉันเกลียดเสียงร้องไห้ที่สุด!" ฉันกลั้นสะอื้นปากสั่นระริก

"เพื่อนเธอได้กลับมาที่โรงแรมแล้ว...และได้พักที่โรงแรมเหมือนเดิม เหลือก็แต่พ่อเธอ!" ฉันเบะปากน้ำตาไหลและรีบถอดชุดสูทตัวเองออก ปลดกระดุมเสื้อให้เขาทั้งที่น้ำตาไหลอยู่แบบนั้น...

"ถอดให้ฉันด้วย..." ฉันหลับหูหลับตาถอดเสื้อผ้าให้เค้าจนหมดตัว...ฉันเห็นแกนกลางเค้าที่ชูชัน มันใหญ่โตจนฉันตกใจถอยหนี เค้าจับมือฉันไว้

"ถอดเสื้อผ้าเธอให้หมด...อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำซาก!!"

ตะวัน

ผมมองเด็กผู้หญิงตรงหน้าที่ร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือดกำลังถอดเสื้อผ้าให้ผมอยู่ ผมรู้สึกสนุกและตลกกับท่าทีของเธอ คนอย่างเธอจะบีบก็ตายจะคลายก็รอด!! อยากจะมาอวดดีก็ต้องโดนแบบนี้แหละ!!

เธอคว้ามือสะเปะสะปะถอดเสื้อผ้าให้ผมจนหมด ผมยกยิ้มแต่เธอร้องไห้ตลอดเวลา ตอนนี้เธอเหลือแค่เสื้อทำงานกับกระโปรงตัวยาว ผมเผ้าหลุดลุ่ยหมดแล้ว หน้าตาก็เลอะไปด้วยน้ำตา

'ถอดเสื้อผ้าเธอให้หมด...อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำซาก!!' เธอเบะปากร้องไห้ไม่มีเสียง แต่ก็ยอมถอดเสื้อผ้าตัวเองออก ผมที่นอนอยู่ในอ่างน้ำที่มีน้ำอุ่นปริ่มเต็ม...เธอเตรียมน้ำได้ดีเลย

เธอถอดเสื้อแขนยาวออก วางไว้บนอ่างล้างมือ ค่อยๆ ปลดตะขอกระโปรงด้านหลัง เธอสะอื้นไห้เสียงดัง

"เงียบ!" ผมเอ็ดเธอ ๆ กัดปากที่สั่นระริกของตัวเองไว้และถอดกระโปรงก่อนจะยืนก้มหน้าอยู่อย่างนั้น

"ลูกจันทร์!!" เธอสะอื้นไห้ร้องโฮออกมา ก่อนจะถอดตะขอบราเซียสีเทาที่เป็นเหมือนสปอร์ตบราและกางเกงชั้นในผ้าสีเดียวกันออกและยืนตัวสั่นอยู่ข้างอ่างที่ผมฝังตัวอยู่

ผมมองภาพตรงหน้าด้วยใจเต้นแรง...เธอดูเด็กกว่าอายุ รูปร่างสูงโปร่งเป็นผู้หญิงที่มีเอว...ไหล่กว้าง หน้าอกที่ดูใหญ่เกินอายุ เอวคอดที่ไม่ได้ผอมแห้งจนเกินไป สะโพกผาย และน้องสาวเธอที่มีไรขนปกคลุมนิดหน่อย...ผมลอบกลืนน้ำลายลงคอ

ไวเท่าความคิดผมกระชากมือเธอให้ลงมาในอ่างด้วยกัน เธอหลับตาและก้มหน้าอยู่แบบนั้น ผมเธอสีดำขลับและยาวจนถึงสะโพก...ผิวขาวละเอียด ขาวมากจนเห็นเส้นเลือด อย่างว่าคนเหนือผิวขาว และไม่ว่าจะจับตรงไหนก็เป็นรอยแดงตามมือไปหมด

เธอนั่งคร่อมผมอยู่และสะอื้นไห้ตลอดเวลา...ผมใช้มือจับท้ายทอยเธอและประกบปากจูบ เธอไม่ดิ้น แต่ก็ไม่ยอมเปิดปากให้ผมได้รุกล้ำ...ผมบีบท้ายทอยเธอแรงจนเธอยอมเปิดปากออก

"อืมมม" ผมครางในลำคอทันที ก่อนจะควานลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปาก...หวานเจี๊ยบ!

"ฮึกกก" ผมกัดริมฝีปากล่างเธอ ทันทีที่เธอปล่อยเสียงสะอื้นออกมา ผมบีบเคล้นไปที่หน้าอกที่โผล่พ้นน้ำมานิดหนึ่ง ผมบีบเคล้นไปตามสะโพกและเอาแกนกลางถูไถร่องรักของเธอ

"อื้อ ฮึกก" เธอกอดคอผมแน่นและร้องไห้อยู่ที่บ่าผม ๆ ไม่สนใจความรู้สึกอุ่นร้อนไหลลงมาตามบ่าไหล่...เธอกำลังร้องไห้และผละตัวออกจากตัวผม

"ถ้าเธอไม่ให้ฉันเอาเธอ...ฉันสาบานเลย พ่อเธอจะไม่ได้รักษาตัวแน่!" เธอปล่อยโฮออกมาและโผกอดผมก่อนจะก้มหน้าร้องไห้ที่ไหล่กว้างนี้

"ลูกจันทร์จะไม่ดื้อค่ะ คุณตะวันอยากทำอะไรลูกจันทร์ ๆ จะยอมทุกอย่าง ฮึกกก"

××××××××××××××××××××××

โว้ยยย!! ฆ่าได้ฆ่าไปเลยยย

จะทรมานกันเพื่อออ!!

ต้องดราม่าแบบนี้ใช่ไหม

ที่พวกเธอต้องการ!!!

❤️พูดคุย ด่าทอกันได้นะคะ อ่ะๆ ไม่ใช่ๆ❤️