ความสำคัญที่มองข้าม

เสียงเคาะประตูดังสนั่งเพราะหลายครั้งที่ไม่มีการตอบรับ เมื่อดังมากขึ้นยิวจึงรู้สึกตัวและพยุงร่างลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู

“พี่ก็เป็นห่วงเคาะเรียกตั้งนานไม่เปิดสักที กำลังจะโทรหาอยู่พอดีเลยกัสก็เปิดประตู”

“พี่พีคมีอะไรเหรอ เข้ามาก่อนก็ได้” หัวยุ่งๆ หน้าบูดๆ เดินมายังเตียงนอนด้วยความมึนๆ

“พี่เจนนี่ให้พี่มาหาต่อบทกับกัส เพราะวันนั้นกัสยังไม่เข้าถึงบท ทำไมเมื่อก่อนกัสเล่นดีกว่านี้มาก” พีคนั่งลงข้างๆ ที่เก้าอี้

“อือ เดี่ยวยิว โอ้ ไม่ใช่ เดี๋ยวกัสไปอาบน้ำก่อนนะ” เมื่อยิวพูดจบก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปยังห้องน้ำ

ยิวพยายามครุ่นคิดเรื่องราวเมื่อคืนในระหว่างอยู่ในห้องน้ำ เขาเปิดฝักบัวราดน้ำลงทั่วเรือนร่าง ยิวจำได้รางๆ ว่าเป็กมาส่งหลังจากนั้นจำอะไรไม่ได้อีกเลย มารู้สึกตัวอีกทีตอนพีคมาเรียก

ในเมื่อจำอะไรไม่ได้มากยิวจึงไม่อยากจะคิดอะไรอีกต่อไป เขาจึงรีบอาบน้ำอย่างรวดเร็วและออกไปข้างนอก เร่งใส่เสื้อผ้าแล้วมานั่งใกล้ๆ พีคที่กำลังนั่งอ่านบทอยู่

“จะต่อฉากไหนล่ะ” ยิวพูดขึ้นห้วนๆ

“เรามีกันแค่สองคน ก็ต้องซ้อมฉากอยู่กันสองคนนั่นแหละ แล้วซ่อมต่อฉากจากเมื่อวานก่อนนะ”

“ได้” ยิวเดินไปหยิบบทของตัวเองขึ้นมาอ่าน และพร้อมที่จะต่อบทในทันที

“เล่นตามบทละครนะ เล่นแบบเดิมที่เคยเล่น เป็นคนเก็บกดและค่อยๆ แอบร้ายขึ้นเรื่อยๆ รู้ไหม”

“ครับพี่”

นิวนอนนิ่งๆ ด้วยความเสียใจอย่างมาก ที่ความรักของเขามีอุปสรรคขึ้นมากอีก ถึงแม้จะยอมอยู่กันสามคนผัวเมียแต่วินกับไม่ยอม นิวจึงตัดสินใจไม่ได้ว่าจะจัดการปัญหานี้อย่างไรดี ในระหว่างที่เขากำลังคิดเรื่องราวต่างๆ อยู่นั้น มีนได้เดินเข้ามายังห้องนอนของเขา พร้อมกับกอดและซุกซอนไซซอกคอ

“ปล่อยนะมีน” นิวดิ้นจนหลุดจากอ้อมกอดของมีน

“ทำไมมีอะไรเหรอ รังเกียจเราขนาดนั้น”

“เราไม่ได้รังเกียจหรอกครับ แต่ตอนนี้เรากลุ้มใจ เรื่องของเราจะทำอย่างไรดีล่ะ เพราะวินไม่อยมจะปล่อยให้คาราคาชังอยู่ได้นี้ไมได้ นายต้องเลือกสักคนสิ”

สิ่งที่นิวต้องการคือให้มีนนั้นเลือกเขา ในเมื่ออยู่สามคนนิวไม่ต้องการ ถ้าเป็นอย่างนั้นไม่ได้ เขาต้องเป็นคนได้มีนและจะไม่มีวันยอมวินอย่างแน่นอน

“อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีกเลย”

“ถ้าไม่ให้พูดแล้วจะให้เราทำอย่างไรล่ะ เราก็ไม่อยากจะเลาะกับวิน เพราะถึงอย่างไรเราก็เป็นเพื่อนกัน ถ้านิวไม่สามารถทำในสิ่งที่เราสองคนต้องการได้ และพี่ไม่สามารถจัดการเรื่องนี้ให้ลุล่วง เราจะเป็นฝ่ายไปเองขอให้มีนกับวินอยู่ได้กันไปเถอะ”

“ไม่นะ” มีนเข้าไปกอดนิวอีกครั้ง

“ในเมื่อมีนเลือกไมได้ก็ต้องมีฝ่ายหนึ่งต้องไป คนเหมาะสุดน่าจะเป็นนิว เพราะมีนเหมาะกับวินมากกว่า นิวเป็นคนแบบนี้ง่ายๆ รักสันโดษ ไม่ชอบเที่ยวไม่ชอบอะไรหลายๆ อย่างแบบที่มีนต้องการ”

“คนชอบเหมือนกันไม่ใช่ว่าจะอยู่ด้วยกันได้ เราคิดว่าต่างกันนั้นก็สามารถรักกันได้”

“ถ้ามีนคิดแบบนั้น ทำไมไม่เลือกสักคนล่ะ จะมัวมาเก็บไว้สองคนมีประโยชน์อะไร คนที่เจ็บไม่ใช่วินหรอกนะ แต่เป็นนิวฝ่ายเดียว”

“นิว อย่าทำให้เราลำบากใจสิ”

มีนยังไม่ยอมแพ้กอดร่างของวินไว้ พรหมจูบทั่วใบหน้าและซอกคออันขาวใส ส่วนวินแกล้งดื้นเล็กน้อย เพราะลึกๆ เขายังต้องการมีอะไรกับมีนอยู่ แต่ต้องแอ๊บไว้ถ้าไม่ทำอย่างนั้นจะดูเหมือนชอบเรื่องแบบนี้

ในช่วงเวลานั้นเป็กเรียกและเคาะประตูอยู่พักหนึ่ง แต่ไม่มีการตอบรับจากคนภายในห้อง เป็กจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามา ภาพตรงหน้าที่เห็นคือพีคและกัส กำลังนั่งกอดกันอยู่อย่างน่าอิจฉา

“กัส” ถุงข้าวต้มในมือร่วงหล่นลงกับพื้น สีหน้าอันดุดันพร้อมฟาด

เป็กจะไม่ทนอีกต่อไปเขารีบวิ่งเข้าไปหาพีคและดึงตัวออกมา พร้อมฟาดหมัดไปที่ปากของพีคสองสามทีติด เนื่องด้วยพีคยังไม่ได้ทันตั้งตัวจึงเซเกือบหกล้ม ยิวเห็นไม่ได้การจึงรีบไปประคองร่างของพีคไว้

“เป็กนายเป็นบ้าอะไรอยู่ๆ มาต่อยพี่พีค” น้ำเสียงของยิวเริ่มดุดันขึ้นมา

“ไร้ยางอายทั้งคู่ นั่งกอดกันอยู่อย่างนั้นหน้าด้าน เราอุตส่าห์เป็นห่วงนายกลัวจะแฮงค์หนัก เลยไปซื้อข้าวต้มมาให้นายกิน”

“นายเข้าใจผิดเรากับพี่พีคกำลังซ้อมบทละครกันอยู่”

“เราไม่เชื่อกอดกันไซคออย่างนั้น มันละครบ้าบออะไรกัน”

“มันเป็นการหลบมุม” พีคลุกขึ้นยืนตรงได้ หลังจากตั้งหลักสักพัก

“หลบมุมบ้านมึงสิ เห็นอยู่กับตา กะจะเอาทั้งสองคนเลยเหรอ”

“พูดแบบนี้มาดูถูกกันเกินไปแล้วมั้งไอ้น้อง” พีคเริ่มมีอารมณ์ครุ่นเคืองเพื่มขึ้นมา

“หรือมึงจะเอา” เป็กวิ่งเข้าหาพีคอีกครั้ง

ทั้งสองวิ่งเข้ามาต่างฟาดหมัดเข้าหากันอย่างชุลมุน ยิวไม่รู้จะทำอย่างไรไม่สามารถที่จะเข้าไปได้

“หยุด พอได้แล้ว หยุดกันสักที”

ยิวหันมองซ้ายขวาพอเห็นพีคเสียท่าเกือบล้มลง และถูกฟาดปากอยู่หลายหมัด ยิวจึงตัดสินใจไปกอดเป็กไว้ พีคเห็นโอกาสเหมาะรัวหมัดใส่ที่ปากและท้องสลับกันไปนับไม่ถ้วน

“พี่พีคหยุดนะ” ยิวปล่อยร่างของเป็กและเดินเข้าไปกางแขนระหว่างทั้งสอง

“นายมากอดเราไว้ทำไม เห็นไหมไอ้พีคมันมาต่อยเราไม่หยุดเลย หรือว่านายรักไอ้พีคเป็นแผนนายใช่ไหมที่อยากช่วยไอ้พีค” ถึงแม้เป็กจะเจ็บปากแต่ยังพยายามพูดออกมา

“ไม่ใช่อย่างที่นายคิดหรอกนะ นายอย่าเข้าใจเราผิดสิ “

“ไม่ใช่อย่างไง เมื่อกี้ก็กอดกัน ตอนนี้ยังมาจับเราไว้ให้ไอ้พีครัวหมัดใส่เรา ชอบกันมากใช่ไหมถ้าอย่างนั้นก็อยู่ด้วยไปเลย” เป็กอารมณ์เสียอย่างมาก เขาจึงหันหลังกลับเจอถุงข้าวต้มหล่นแตกอยู่ เขาจึงเตะอีกครั้งให้กระจายทั่วพื้นห้อง หลังจากนั้นเดินออกไปยังนอกห้อง พร้อมปิดประตูจนเสียงดังลั่น

ยิวยืนนิ่งไม่พูดอะไรต่อไปอีก เพราะไม่คาดคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ ถ้าคิดในมุมไม่ดีถือเป็นเรื่องเลวร้ายที่ทำให้คนสองคนมาทะเลาะกัน ถ้าในแง่ดีนั่นคือแย่งกันเพราะทั้งคู่รักเขา

“พี่ขอโทษนะ” พีคจับไหล่ของยิวไว้

“ไม่ใช่ความผิดของพี่พีคหรอก” ยิวหันมองพีคที่ใบหน้าตอนนี้ยับเยินไปหมด

“เดี๋ยวพี่เก็บกวาดห้องให้นะ”

“ไม่ต้องหรอกพี่นั่งพักเถอะ หน้าตาดูไม่ได้เลยปูดบวมไปหมดแล้ว”

พีคทำตามคำของยิว เพราะเขารู้สึกเจ็บแสบที่ใบหน้าไปหมด พีคจึงนั่งมองยิวที่เก็บกวาดห้องอย่างขยันดูไม่อิดออด ซึ่งแตกต่างจากเขื่อนอย่างมาก เพราะห้องของเขื่อนรกรุงรังพอสมควร ซึ่งเขาก็พอเข้าใจได้ เนื่องด้วยเขื่อนต้องไปทำงานพิเศษทุกคืน

“พี่พีค เดี่ยวประคบหน้าก่อนนะ” เมื่อทำความสะอาดเสร็จยิวจึงทำการประคบบนใบหน้าของพีค

“โอ๊ย เจ็บ” พีคเผลอร้องมา

“ทนหน่อย ถ้าไม่ประคบพรุ่งนี้จะหนักกว่านี้อีก”

“อือ กัสไม่กลัวเป็กโกรธเหรอที่มาช่วยพี่”

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็หาย เป็กโกรธใครไม่นานหรอก รายนั้นเขาอึดถึกทนไม่เหมือนพี่พีคหรอก ดูสิหน้าเยินกว่าเป็กอีก” ยิวยิ้มนิดๆ ยิ่งเห็นหน้าชัดๆ ของพีค เขาค่อนข้างพอใจในรูปหน้าที่หล่อใส

“พอแล้วก็ได้” พีคจับมือของยิวที่กำลังประคบหน้าของเขาออกจากใบหน้า

มือทั้งสองได้สัมผัสกัน ความรู้สึกของพีคนั้นได้เปลื่ยนไปพอสมควร ส่วนความรู้สึกของยิวนั้นแปลกๆ ชอบกล ซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

“พรุ่งนี้พี่จะไปเรียนได้หรือเปล่า” ยิวดึงมือออก

“พี่คงหยุดหลายวัน คงไม่กล้าไปเรียนหรอก ละครก็ต้องหยุดซ้อมอีกหลายวันแน่เลย” พีคถอนหายใจ

“ไม่เห็นเป็นไรนี่ บทละครเท่าที่อ่านพี่พีคจะเข้าฉากกับกัสและเขื่อนแค่สองคน วันนี้ซ้อมกับกัส พรุ่งนี้ซ้อมกับเขื่อนก็ได้”

“ความคิดดีเหมือนกัน ถ้ากัสและเขื่อนไม่ทะเลาะกันคงจะดีนะ มาที่เดียวซ่อมได้สองคน แต่มันเป็นความผิดพี่เอง” พีครู้สึกเศร้าพอสมควร

ยิวยังจำวันนั้นได้วันที่ได้เข้ามาในร่างของกัส ได้มีเรื่องราวทะเลาะวิวาทกันเพราะแย่งพีค ในตอนนั้นเขายังรู้สึกเฉยๆ กับพีค จึงไม่ได้ใคร่สนใจ แต่ตอนนี้ความรู้สึกแปลกเริ่มเข้ามา จนทำให้ยิวไม่อยากจะให้มีเหตุการณ์แบบนั้นอีก