สงครามสองผู้

เวลาที่แม่ทัพวิศรุฒรอคอยได้มาถึง เมื่อถึงเวลาเขาบุกเข้าไปในเมืองเมฆาบุรีทันที แต่ยังไปไม่ถึงป้อมปราการ ทัพเสือเข้มวิ่งกรู่เข้ามาอย่างรวดเร็ว สองกองทัพต่างวิ่งถือดาบธนูเข้าหากัน เหมือนกับเคืองแค้นกันมาหลายภพหลายชาติ

เหล่าทหารกองทัพเมืองศิลานครนำทัพโดย แม่ทัพวิศรุฒนั้นร่างกายค่อนข้างแกร่งฝีมือดี เพราะผ่านศึกสงครามและฝึกฝนอย่างหนัก ในทางกลับกันฝีมือของกองทัพเสือเข้มร่างกายได้หาแข็งแกร่งไม่ ฝีมือใช่ว่าจะดีมากมาย แต่ที่ชนะกองทัพของราชาวิหคเพราะรบแบบกองโจร และแผนการอันแยบยล ในครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน ถึงแม้จะมีทหารโดยแท้ปะปนมาด้วย แต่หาเทียบเหล่าทหารแม่ทัพวิศรุฒได้ โดยการครั้งนี้มีเสือเข้มนำกองทัพออกรบ แต่บรรดาทหารไม่ได้ออกมาทั้งหมด

แม่ทัพวิศรุฒก็รู้ดีเช่นกัน เพราะทราบข่าวจากการสู้รบของเสือเข้มจากเหตุการณ์ที่ผ่านมา เขาจึงเตรียมการไว้อย่างดี เมื่อเขาได้นำทัพมาถึงกลางสนามรบ แต่ไม่สามารถฝ่าเข้าไปได้ในทันที เพราะเสือเข้มออกมาสู้ประจันหน้า และพร้อมกับสองข้างฝั่งมีกองโจรดักอยู่ คอยยิ่งธนูไม่ขาดสาย

ถึงเป็นเช่นนั้นแม่ทัพวิศรุฒหากลัวไม่ เพราะสองฝั่งเขาให้จอมและทันเดินทัพออกห่างออกไปไกล เมื่อถึงเวลารบจริงได้ส่งสัญญาณให้ทั้งสองรีบเข้ามาช่วย และปราบกองโจรที่ดักซุ่มอยู่ จึงเป็นเหตุให้กองโจรไม่สามารถดักช่วยเสือเข้มได้อีกต่อไป เพราะต้องต่อสู้กับทัพรองของทันและจอมทั้งสองฟากฝั่ง

เสือเข้มรู้ตัวได้ทันที เพราะหามีธนูได้พุ่งออกมาจากสองข้างทาง เขาจึงคิดหาทางจะกลับเข้าไปในป้อมปราการ รบพร้อมถอยทีละนิดแต่ไม่ทันการณ์ เพราะทัพรองของจอมและทันได้รับชัยชนะจากสองฟากฝั่งแล้ว ต่างพุ่งมุ่งตรงไปด้านข้างหาได้ช่วยแม่ทัพวิศรุฒไม่ แต่ทั้งสองทัพกับไปดักอยู่หน้าป้อมปราการ

ทัพจอมคอยดักทัพเสือเข้มถอยร่น ส่วนทัพทันบุกพังประตูเมืองเมฆาบุรี ซึ่งก็ใช้เวลาไม่นานประตูเมืองของเมฆาบุรีได้พังทลาย เหล่าบรรดาทหารกองทัพของทันได้เข้าไปภายในเมืองทันที

ในช่วงเวลาเดียวกันแม่ทัพวิศรุฒปราดสายตามองเสือเข้มอยู่บริเวณไหน ด้วยสายตาดั่งเหยี่ยวไม่นานเขาจึงพบเสือเข้ม กำลังใช้ดาบฟาดฟันกับทหารและได้ฆ่าตายไปหลายนาย แม่ทัพวิศรุฒจึงเดินใช้ดาบฟันและแทงเหล่าทหารเสือเข้ม ล้มลงตายทีละคนเพื่อไปยังเสือเข้มยืนอยู่ และท้ายสุดก็ไปถึงยังเสือเข้ม

“เจอกันอีกครั้งแล้วนะเสือเข้ม แต่คราวนี้เอ็งไม่รอดแน่ เพราะข้าได้ล้อมไว้หมดทุกทาง” ในขณะเดียวกันมีทหารเสือเข้มเข้ามา แต่ก็ไร้ผลเพราะมีเหล่าทหารคนสนิทคอยปกป้องไว้รอบกาย

“เจอกันแล้วไง เดี๋ยวทหารของข้าก็มาล้อมไว้ในอีกช้า” เสือเข้มใช้ดาบแทงไปยังทหารของแม่ทัพวิศรุฒ

“ฝันไปเถอะ เมืองข้ามีพันธมิตรเยอะ ทหารอบๆ เมืองเมฆาบุรี กำลังโดนทหารเมืองอื่นตีทัพเมฆาบุรีอยู่ชายแดน”

“ข้าไม่เชื่อเอ็งหรอก” เสือเข้มเสียงแข็งกร้าว

“ตามใจ”

แม่ทัพวิศรุฒไม่อยากจะพูดอะไรอีกต่อไป เขารีบไปประชิดตัวของเสือเข้มมากขึ้น จนกระทั่งมาประจันหน้ากันอย่างจัง เสือเข้มไม่รอช้าใช้ดาบฟาดลงไปที่ร่างของแม่ทัพวิศรุฒทันใด แต่แม่ทัพวิศรุฒถอยอย่างไวและใช้ดาบตั้งรับ พร้อมกับยกเท้าใช้ถีบเสือเข้มจนล้มลงนอนกองกับพื้น ในขณะเดียวกันใช้ดาบพุ่งกะให้แทงโดนหัวใจ แต่ดันพลาดเพราะเสือเข้มพลิกร่างหลบทัน

ช่วงเวลานี้แม่ทัพวิศรุฒมีเพียงมือเปล่า เสือเข้มเห็นโอกาสรีบลุกขึ้นทันควัน และเดินเข้าไปหาแม่ทัพวิศรุฒอย่างไว พร้อมกับฟาดคาบให้โดนคอแต่แม่ทัพวิศรุฒหลบก้มต่ำลง และพลิกร่างล้มกลิ้งไปกับพื้นหยิบดาบขึ้นและลุกยืนอย่างทันท่วงที

เสือเข้มไม่รอช้าวิ่งเข้าไปหาแม่ทัพวิศรุฒอีกครา ถือดาบพุ่งตรงกะแทงร่างของแม่ทัพวิศรุฒ แต่แล้วแม่ทัพวิศรุฒเบี่ยงตัวได้ทัน พร้อมยกดาบฟาดฟันกลางหลังเสือเข้ม ทันใดนั้นถีบเสือเข้มกระเด็นนอนกองกับพื้น พร้อมยกดาบจี้ไปที่คอของเสือเข้ม

“หยุด ถ้าไม่หยุดข้าจะฟันคอเสือเข้มทันที” สิ้นเสียงแม่ทัพวิศรุฒเหล่าทหารทั้งสองกองทัพหยุดรบอย่างทันที

“ทำไมไม่ฆ่าข้า” เสือเข้มมองใบหน้าของแม่ทัพวิศรุฒอย่างเขม็ง

“แน่นอนอยู่แล้วที่ข้าต้องจัดการเอ็ง แต่มันยังไม่ถึงเวลา”

“จะถึงเวลาหรือไม่ถึงข้าไม่สน แต่มีสิ่งหนึ่งที่ข้าสน และอยากให้เอ็งทำตามในสิ่งที่ข้าขอร้อง”

“จะตายอยู่แล้วยังจะมาขอร้องอะไรข้าอีก”

“ชีวิตข้าไม่เสียดายหรอก ถ้าข้าตายไปแล้วคนที่ข้ารักยังอยู่แบบทรมาน ข้าก็ตายตาไม่หลับหรอก” เสือเข้มมีสีหน้าที่เศร้าลง

“เอ็ง” แม่ทัพวิศรุฒรู้ได้ทันที ว่านั่นคือใครจึงสร้างความโกรธแค้นแกแม่ทัพวิศรุฒยิ่งนัก “ก่อนที่ข้าจะตาย ข้าอยากบอกว่าวันนั้นที่ข้าเข้าไปในห้ององค์ชายเมธา มันไม่ได้เป็นอย่างที่เอ็งคิดแม้แต่น้อย เพราะองค์ชายเมธีไม่ได้ต้องการไปกับข้า และข้าก็รู้ว่าองค์ชายเมธีรักเอ็งมาก แต่ที่ยอมมีอะไรกับข้าเพราะความจำยอม”

แม่ทัพวิศรุฒทนฟังไม่ได้ ถึงแม้จะรู้ความจริงแล้วก็ตามที ด้วยอารมณ์โกรธเขาจึงเลื่อนดาบออกและฟันไปที่ร่างของเสือเข้มทันที เสือเข้มไม่ทันได้พูดอะไรอีกร่างนั้นล้มลงนอนกองกับพื้น หลังจากนั้นเสียงโห่ร้องดีใจกึกก้องดังทั่วสนามรบ แต่ใจของแม่ทัพวิศรุฒนั้นได้เสียลงไปในเวลาก่อนหน้านั้นแล้ว

หลังจากฆ่าเสือเข้มด้วยมือตัวเอง แม่ทัพวิศรุฒไม่มีเวลาคิดอะไรได้นาน เขาจึงรีบเข้าไปในเมืองเมฆาบุรีเพื่อจัดการทุกสิ่งทุกอย่างให้เสร็จสรรพ เมื่อไปถึงท้องพระโรงเมืองเมฆาบุรีเขาก็ประกาศชัยชนะทันที โดยมีเหล่าทหารของเมฆาบุรีอยู่หลายร้อยนาย ส่วนทหารกองโจรเสือเข้มได้แตกกระจายหนีไปจนหมดสิ้นไม่มีเหลือ

แม่ทัพวิศรุฒยืนอยู่หน้าบัลลังก์ มองบรรดาเหล่าขุนนางแห่งเมืองเมฆาบุรี แล้วเขาก็คิดถึงคำพูดของยิวได้ ว่าเขานั้นคือโอรสของราชาเมฆา ที่สลับปรับเปลื่ยนเป็นโอรสเมษา โดยมีธำมรงค์ของราชาเมษาอยู่ในนิ้วของตัวเอง

“ข้ามีอะไรให้พวกเอ็งได้ดู” แม่ทัพวิศรุฒดึงธำมรงค์ที่สวมออกยื่นยกให้เหล่าขุนนางได้ดู

“นั่นธำมรงค์อะไรเหรอ” อำมาตย์ท่านหนึ่งเอ่ยขึ้น

“มาดูสิ”

อำมาตย์ท่านนั้นเดินมาหยิบแหวนดู และจำได้ทันทีว่าเป็นแหวนของราชาเมษา หลังจากนั้นอำมาตย์ท่านนี้ก็มอบใบหน้าของแม่ทัพวิศรุฒ ซึ่งไม่ได้เหมือนราชาเมษาแม้แต่น้อย ในทางกลับกันหน้าตาเหมือนราชาเมฆา

“ใช่ ธำมรงค์ของราชาเมษาจริงๆ” ด้วยแหวนและหน้าตาเหมือนผู้เป็นอามากกว่าผู้เป็นพ่อ จึงทำให้เหล่าบรรดาขุนนางไม่ได้สงสัยอะไรแม้แต่น้อย เพราะมีความเป็นไปได้ที่หลานหน้าตาจะเหมือนอา

“มันติดตัวข้ามาแต่กำเนิด” แม่ทัพวิศรุฒพูดขึ้นลอยๆ

“ถ้างั้นท่านแม่ทัพน่าจะเป็นพระโอรสของราชาเมฆา อ่อ ไม่ใช่ ราชาเมษา ไม่ว่าท่านจะเป็นใครมาจากไหนไม่สำคัญ ในเมื่อท่านรบชนะเมืองเมฆาบุรี ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นของท่าน ดีเสียอีกที่ท่านเป็นโอรสราชาเมษา ถ้าอย่างนั้พระองค์ก็เป็นราชาวิศรุฒในตอนนี้เลยนะพระเจ้าค่ะ” อำมาตย์คนเดิมมองไปยังเหล่าขุนนาง

“ถวายบังคมพระเจ้าค่ะ”

แม่ทัพวิศรุฒไม่เต็มใจรับ แต่ไม่สามารถปฏิเสธได้เลย เขาจึงจำยอมรับไว้ชั่วคราว เพราะในช่วงเวลานี้เขาคิดถึงแต่ยิว เมื่อได้รู้ความจริงว่าเข้าใจผิดไป เขาจึงอยากจะกลับไปรับยิวกลับมา และมอบตำแหน่งราชาเมธีให้ ส่วนตัวเขาก็ยังอยากเป็นแม่ทัพทั้งสองเมืองต่อไป

ถึงแม้จะรู้ว่าเสือเข้มได้ยิวไปแล้ว แต่เขาไม่สนใจอีกต่อไปเพราะเสือเข้มได้ตายจากไปอย่างไม่มีวันกลับมา ส่วนตัวเขาจะรีบกลับไปยังเมืองศิลานคร แต่ไม่ใช่ในฐานะแม่ทัพวิศรุฒ ในครั้งนี้ไปนามราชาวิศรุฒเพื่อไปปฏิเสธการแต่งงาน และรับตัวองค์ชายเมธีมายังเมืองเมฆาบุรี