ความเป็นมาของท่านแม่ทัพ

เมื่อแม่ทัพมาถึงชายแดนเมืองเมฆาบุรี ก็เริ่มตั้งค่ายทันทีโดยมีจอมผู้เชี่ยวเป็นคนออกแบบ และวางผังทุกอย่างตามท่านแม่ทัพวิศรุฒออกคำสั่งมาก่อนหน้านี้ โดยหาไม้ไผ่มาทำเป็นที่หลับนอน และกิ่งไม่ขนาดใหญ่เป็นรั้วรอบบริเวณ กว่าจะเสร็จจนเกือบมืดค่ำแต่เพราะเป็นความร่วมมือร่วมใจเขาของเหล่าบรรดาทหาร ทุกอย่างจึงผ่านไปด้วยดีไม่มีข้อตกบกพร่องแต่อย่างใด

แม่ทัพวิศรุฒยืนมองพระจันทร์คืนเต็มดวง สายตาของเขาได้มองพระจันทร์แต่ความคิดนั้นมีหลากหลายกว่านั้น การมาครั้งนี้มีแผนใจอีกอย่างหนึ่ง ด้วยความเป็นมาของแม่ทัพหนุ่มนั้นคลุมเครือ ขนาดพ่อแม่บุญธรรมอย่างอำมาตย์วิษณุกับนางแม้นยังไม่ทราบที่มาเลย

มืออันหยาบกร้านหยิบแหวนทองอันล่ำค่า ที่สลักชื่อเมษาไว้ในวงแหวน ทำให้แม่ทัพวิศรุฒสงสัยว่าตัวเองเป็นลูกใครกัน เท่าที่จำความได้ ก็โตมาในครอบครัวของท่านอำมาตย์วิษณุ เหตุการณ์ก่อนหน้านั้น แม่ทัพวิศรุฒไม่มีทางรู้ได้เลยว่าตัวเองเป็นใคร

ความเศร้าความเหงาเริ่มเข้ามาเกาะกินใจ เพราะแม่ทัพวิศรุฒอดคิดถึงโสภณชายหนุ่มที่เขาอยากได้เป็นเมีย แต่ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้มีเพียงความคิดเท่านั้น นี่เป็นอีกเรื่องที่ต้องแก้ไข แต่ยังไม่หนักเท่ากับยกทัพบุกเมืองเมฆา ในช่วงเวลานี้แม่ทัพวิศรุฒที่กำลังคิดถึงหลายๆ เหตุการณ์ แต่ต้องหยุดชะงักเพราะเสียงทันดังอยู่ข้างหลัง

“ท่านแม่ทัพข้านำข่าวจะมาบอกขอรับ” ทันทีตอนนี้ได้เป็นรองแม่ทัพเดินเข้ามาใกล้ๆ

“เอ็งมีอะไรรึ ถึงมาจนดึกป่านนี้”

“ข้าได้ข่าวมาว่า ในวันพรุ่งองค์ชายเมธีจะออกมาทำสงครามกับเรา”

“องค์ชายเมธี ทำไมถึงยังเป็นองค์ชายอยู่ ในเมื่อราชาเมฆาได้สิ้นพระชนม์ไปแล้ว”

“เป็นเพราะแม่ทัพวิหคและเหล่าขุนนางอยากให้องค์ชายเมธี พิสูจน์ความสามารถตัวเองว่าจะเหมาะเป็นราชาไหม”

“ผู้คนเมืองนี้ก็แปลก องค์ชายศิธาของเรายังไม่ต้องทำศึกสงครามเลย” แม่ทัพวิศรุฒไม่เข้าใจอย่างมากกับความคิดของเหล่าขุนนางเมืองเมฆาบุรี

“องค์ชายศิธาของเรายังเป็นแค่รัชทายาทอยู่นี่ขอรับ และอีกอย่างท่านแม่ทัพไม่ได้มักใหญ่ใฝ่สูงอย่างขุนเมืองนี้”

“ก็จริง แล้วฝีมือองค์ชายเป็นอย่างไงบ้าง เอ็งได้ข่าวมาว่ากะไร” แม่ทัพวิศรุฒจ้องหน้าทันอย่างใคร่รู้

ตามคำเล่าลือเป็นองค์ชายที่งามอย่างกับอิสตรี คงประมาณโสภณของท่านแม่ทัพกระมั้ง ส่วนฝีมือการต่อสู้ยังไม่เป็นที่ประจักษ์” ทันอมยิ้มนิดๆ

“ไอ้ทัน” แม่ทัพวิศรุฒมองตาขวางใส่ด้วยอารมณ์โกรธ

“ข้าพูดตามจริงขอรับ”

“อือ ยิ่งกว่าองค์ชายศิธาของเมืองเราสิท่า”

“คงจะเป็นเช่นนั้นขอรับ”

“ดี ข้าจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมากไปกว่านี้”

“ขอรับ ข้าขอตัวกลับกันนะขอรับ”

“อือ”

แม่ทัพวิศรุฒพยักหน้าให้ทัน ต่อจากนั้นมองพระจันทร์อยู่ชั่วครู่ก่อนเดินเข้าไปน้องซุ้มของตัวเอง เมื่อได้เข้าไปก็พบเห็นจอมกำลังจัดแจงพื้นที่ เพื่อให้เขาได้หลับนอนยามค่ำคืนในเพลานี้

“มาพอดีเลยท่านแม่ทัพ ข้ากำลังจะออกไปตามท่านอยู่เหมือนกันขอรับ” จอมนั่งลงกับพื้นเมื่อจัดที่นอนให้แม่ทัพวิศรุฒเรียบร้อย

แม่ทัพวิศรุฒมองจอมอย่างใคร่สงสัยเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างโสภณและตัวจอมเอง ก่อนที่จะถามแม่ทัพหนุ่มต้องคิดอย่างหนัก เพราะการถามครั้งนี้เจาะลึกถึงแก่นใจอย่างแน่นอน

“ข้ามีอะไรจะถามเอ็งบอกข้ามาตามตรง ข้าจะไม่ว่าอะไรเอ็งสักคำ แต่ถ้าเอ็งโกหกแม้แต่คำเดียว เอ็งจะไม่ได้มีวันกลับบ้านอย่างแน่นอน”

“ถามมาได้เลยขอรับ”

“เอ็งบอกว่าเป็นญาติกับโสภี แต่ทำไมหน้าตาไม่เหมือนกันเลยแม้แต่น้อย” แม่ทัพวิศรุฒที่กำลังยืนอยู่ ก้มมองลงไปยังใบหน้าของจอม ที่ดูคมเข้มดุดันถ้าบอกว่าเป็นน้องของเขายังมีความน่าเชื่อมากกว่าอีก

“ความจริงข้ากับโสภณไม่ได้เป็นอะไรกันหรอก แค่เจอกันในขบวนหนีภัย ข้าได้ยินโสภณพูดถึงท่านแม่ทัพ ข้าก็เลยอยากที่จะมาเป็นทหารอยู่กับท่าน”

“เอ็งก็รู้สิว่าโสภณไม่ใช่ผู้ชาย” แม่ทัพวิศรุฒพยายามเก็บสีหน้าอาการไว้อย่างมิดชิด

“ขอรับ”

“เอ็งกล้าบอกข้า ไม่กลัวหัวขาดหรือกะไร”

“ข้ามีความจริงใจกับท่าน เห็นท่านเป็นนายข้าจึงไม่อยากจะปดท่านแม่ทัพ”

“ดีมาก และเอ็งไม่สงสัยเหรอว่าข้ากับโสภณเป็นอะไรกัน”

“ไม่หรอก ข้าคิดโสภณแค่เอาตัวรอดมากกว่า เพราะถ้าเข้ามาในเมืองแบบชายทั่วไป คงจะลำบากอย่างแน่นอน โสภณเลยปลอมเป็นหญิงมาหาท่าน ข้าไม่ได้คิดอะไรมากกว่านี้”

แม่ทัพวิศรุฒไม่ค่อยเชื่อคำพูดของจอมเท่าไรนัก แต่ก็ไม่ถึงกับเคลือบแคลงสงสัยมากเกินไป เพราะถึงอย่างไรจอมก็ยอมรับความจริงและพูดอย่างตรงมาตรงไป ไม่ปิดบังความลับที่ซ่อนอยู่ ด้วยไม่กลัวจะได้รับอันตราย ส่วนนี้แม่ทัพวิศรุฒจึงค่อนข้างพอใจอยู่มาก

“เอาล่ะ เอ็งออกไปข้างนอกได้แล้ว ข้าจะนอนพรุ่งนี้เราจะได้มาว่างแผนบุกเมืองเมฆาบุรีกัน”

“ขอรับ”

สายตาของแม่ทัพวิศรุฒมองจอมเดินออกจากซุ้มไปอย่างเงียบๆ ส่วนในจิตใจก็ยังวนเวียนคิดถึงแต่โสภณ ในห้วงเวลานี้แม่ทัพวิศรุฒค่อนข้างสับสนตัวเองพอสมควร เพราะมีหลายเหตุการณ์ที่ต้องคบคิด โดยเฉพาะความเป็นมาของตัวเขาเอง เท่าที่จำได้อำมาตย์วิษณุผู้เป็นพ่อบุญธรรมได้เล่าไว้อยู่ครั้งหนึ่ง

ในค่ำคืนหนึ่งเมื่อร่วมยี่สิบปี อำมาตย์วิษณุได้เดินทางกลับมายังเรือนของตัวเอง ระหว่างทางได้ยินเสียงเรียกขานอย่างอ่อนแรง

“ท่าน ท่าน ท่าน” สาลินีนางกำนัลแห่งเมืองเมฆาบุรีนอนจมกองเลืออยู่ข้างทาง

อำมาตย์วิษณุหันซ้ายหันขวาตามเสียงที่ได้ยิน พลันได้เห็นหญิงสาวนอนซมอยู่ข้างๆ เด็กน้อย ที่กำลังเริ่มร้องเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ เขาจึงสั่งการให้ทหารที่ร่วมเดินทางไปดู ซึ่งทหารรายหนึ่งอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาดู ส่วนท่านอำมาตย์วิษณุจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ ร่างของหญิงสาว

“เอ็งเป็นใครมาจากไหน ทำไมถึงโดนทำร้ายร่างกายขนาดนี้”

“ข้าโดนโจรป่าทำร้าย” ความจริงแล้วสาลินีโดนทหารของอนุชาเมฆาทำร้ายจนบาดเจ็บ แต่ด้วยไหวพริบของเธอจึงรอดมาได้

“ทำใจดีๆ ไว้ ข้าจะพาเอ็งไปเรือนของข้าและให้หมอหลวงมาทำการักษาเอ็ง”

“ไม่ต้องหรอก ข้าขอแค่ดูแลเด็กนั่นก็พอ ท่านรับปากข้าได้ไหม” ถึงสาลินีจะรู้ดีว่าเด็กคนนี้เป็นโอรสของอนุชาเมฆา แต่ด้วยความเป็นเด็กเธอไม่สามารถที่จะทำร้ายได้ หรือปล่อยให้ตายอย่างไม่ใยดี เมื่อสบโอกาสเธอจึงอยากฝากฝั่งชายหนุ่มผู้นี้เลี้ยงดู

“ข้ารับปาก ข้าต้องดูแลเอ็งทั้งสองคนนั่นแหละ เดี่ยวข้าจะให้ทหารพาเอ็งไปด้วยกับข้า”

“ขอบใจท่านมาก แต่ข้าไม่ไหวแล้ว ข้า ข้า เอ่อ” สิ้นเสียงของสาลินีพร้อมกับลมหายใจดับสูญไปในคราเดียวกัน

อำมาตย์วิษณุในเวลานั้นรู้สึกเสียใจ จึงออกคำสั่งให้ทหารจัดการศพของสาลินีที่กลางป่า ส่วนตัวเขาก็อุ้มเด็กน้อยด้วยความเอ็นดู เพราะตั้งแต่สมรสกับนางแม้นมาเป็นเวลาหลายปี ยังไม่มีทีท่าจะได้บุตร ความคิดของอำมาตย์วิษณุจึงจะรับเด็กคนนี้ไว้เป็นบุตร และอีกสิ่งหนึ่งอำมาตย์วิษณุคิดว่าเด็กคนนี้นี่แหละ ที่สวรรค์ประทานแก่เขาและนางแม้นผู้เป็นภรรยา

แม่ทัพวิศรุฒนอนก่ายหน้าผากคิดถึงคำพูดอำมาตย์วิษณุ แม่ทัพวิศรุฒอยากรู้ใจจะขาดว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหน ทำไมหญิงสาวผู้นั้นต้องหนีระหกระเหินมาพร้อมกับเขา ยิ่งมีแหวนอันเป็นปริศนา ความแคลงใจจึงไม่มีวันดับสูญได้เลย วนเวียนอยู่ในความคิดของเขาตลอดเวลาที่ผ่านมา

มีสิ่งหนึ่งที่แม่ทัพวิศรุฒมั่นใจ ว่าตัวเขาต้องมาจากเมืองเมฆาบุรีอย่างแน่นอน ส่วนจะเป็นใครในจิตใจของแม่ทัพหนุ่ม ยังต้องหาคำตอบให้ได้ ในช่วงเวลาที่ทำสงครามกับเมืองเมฆาบุรี เพราะเขาคิดว่าแหวนวงนี้น่าจะมีคนรับรู้ได้ว่า เป็นแหวนของใครกันแน่ ถึงแม้ความจริงจะเป็นเช่นไรแม่ทัพวิศรุฒพร้อมทำใจไว้นานแล้ว