บทที่ 11

"ขึ้นรถสิ"

"ใครบอกว่าฉันจะไปรถคันเดียวกับคุณ" จะพาข้าวปุ้นมาด้วยก็ไม่ได้เพราะคนนั้นงานเยอะมาก ถ้าจะชวนอลิสมามันก็เป็นงานของรินรดา แต่คงไม่เป็นไรหรอกเพราะโรงแรมคนก็เยอะมันคงไม่กล้าทำอะไรเธอ

หญิงสาวเดินสะบัดสะโพกผ่านรถหรูของมาเฟียหนุ่มไปที่รถอีกคัน รถของเธอก็หรูไม่ต่างกัน

ช่วงนี้ยังหัวค่ำอยู่และรถบนท้องถนนก็กำลังติดกว่าจะมาถึงโรงแรมใช้เวลาอยู่พอสมควร ทรงอัปสรมาถึงก็เห็นว่าเขานั่งรออยู่โต๊ะที่จองไว้แล้ว

พนักงานเสิร์ฟเห็นลูกค้าเดินตรงมาที่โต๊ะก็รีบขยับเก้าอี้ให้นั่ง

"ขอบคุณค่ะ" ทรงอัปสรหยิบเอกสารที่ได้มาจากรินรดาออกมาดู เพราะเธอทำหน้าที่ขับรถเองเลยไม่มีเวลาอ่านเหมือนอีกคน

ขณะที่เธออ่านเอกสารอยู่ก็สังเกตได้ว่าคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเอาแต่จับจ้องมาที่เธอ หญิงสาวเลยเหลือบตามองไปดู

"หน้าฉันมีอะไรน่ามองขนาดนั้น"

"คุณว่าอะไรนะ" ดวงตาคมคู่นั้นขยับมองมาที่เธอ

"ฉันเห็นคุณมองฉันนานแล้วนะ"

"คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ผมมองสาวสวยที่อยู่ด้านหลังคุณต่างหาก"

ทรงอัปสรหันขวับกลับไปมองด้านหลังด้วยใบหน้าที่ชาเล็กน้อย

พอเธอหันกลับมาก็เห็นว่าเขายกแก้วไวน์ขึ้นเหมือนเชื้อเชิญผู้หญิงคนที่อยู่ด้านหลังชนแก้ว

"พ่อรูปหล่อ พ่อเสน่ห์แรง"

"คุณว่าอะไรนะ"

"ฉันไม่ได้พูดกับคุณ"

"สวัสดีค่ะ ฉันเห็นคุณยกแก้วเมื่อครู่" ผู้หญิงคนนั้นถือแก้วไวน์ของตัวเองเดินเข้ามาทักทาย

"สวัสดีครับ" นเรศวรยกแก้วขึ้นแล้วก็ยื่นไปสัมผัสกับแก้วอีกฝ่ายเบาๆ พอไม่ให้ฝ่ายหญิงเสียหน้า

"คุณมากับน้องสาวหรือคะ"

"แฟนครับ"

"ใครแฟนคุณ!"

"อ้อ..ถ้างั้นฉันขอตัวนะคะ" เห็นว่าอีกฝ่ายกล้าทักทายเลยคิดว่ามากับน้องสาว ที่ไหนได้มากับแฟนนี่เอง

"คุณอย่ามาตู่ว่าฉันเป็นแฟนอีกนะ!" หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นล่าถอยไปแล้วทรงอัปสรถึงได้กระซิบพูดกับเขาด้วยถ้อยคำที่ตำหนิ

"จะให้ผมแนะนำว่าเป็นเมียว่างั้น"

"ใครจะให้คุณแนะนำแบบนั้น!"

"เบาหน่อยสิคุณนี่โรงแรมระดับไหนคุณก็รู้"

"ไม่รู้ล่ะ ฉันจะกลับแล้ว" ว่าแล้วหญิงสาวก็เอื้อมมือไปคว้ากระเป๋า แต่ถูกอีกฝ่ายขวางไว้ก่อนโดยการจับกระเป๋าเธอไว้ "ปล่อยนะ"

"งานยังไม่เสร็จเลย ไม่สิงานยังไม่เริ่มเลยด้วยซ้ำ"

"เชิญคุณดูงานไปคนเดียวเถอะ"

"คุณนี่ไม่​ Professional เลยนะ"

"คุณว่าใคร"

"ว่าคุณนั่นแหละ"

เวลาเดียวกันนั้นที่คลับ..

"สวัสดีจ๊ะอลิส"

"หวัดดีค่ะ" อลิสทักทายกลับด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก

"เป็นอะไรหรือเปล่า"

"ไม่สบายนิดหน่อยค่ะ" ที่เธอบอกไม่สบายคือไม่สบายใจ เธอเอาความมั่นใจมาจากไหนที่จะไปสู้กับคนเก่งแบบรินรดา แค่วันแรกก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายไม่ธรรมดาเลย

"แล้วนี่เธอกำลังทำอะไรอยู่"

"รับแขกค่ะ"

"รับแขกมันหน้าที่พนักงานไม่ใช่เหรอ"

"ฉันก็เป็นพนักงานนี่คะ"

"เธอช่วยมาดูไอ้นี่กับฉันหน่อยได้ไหม"

"ฉันไม่ว่างค่ะ"

"เธอขี้ขลาดแบบนี้เหรอ ยังไม่รู้แพ้รู้ชนะเลยก็จะยอมแพ้สะแล้ว"

"หึ.." แทนที่จะโกรธแต่อลิสกลับขำ เพราะที่รินรดาพูดมามันก็ใช่จะไปโกรธทำไมล่ะ

"ความฝันของเธอคืออะไร"

"ก้าวหน้าในหน้าที่การงาน หาเงินเยอะๆ เพื่อวันข้างหน้าจะได้ไม่ลำบากเหมือนตอนนี้"

"แล้วเธอได้เริ่มทำความฝันของเธอหรือยัง"

"แค่คิดจะทำก็ท้อแล้วค่ะ"

"แสดงว่านั่นมันไม่ใช่ความฝันที่แท้จริงของเธอ เพราะถ้ามันเป็นความฝันเธอต้องมุ่งมั่นทำมันให้ได้สิ"

"คุณหมายความว่ายังไง" อลิสแปลกใจในคำพูดของรินรดา เหมือนว่าอีกฝ่ายกำลังกระตุ้นสติเธอให้กลับมา แต่จะทำแบบนั้นเพื่ออะไรมันไม่ได้เป็นผลดีต่อตัวอีกฝ่ายเลย

"ฉันอยากสู้กับคนที่สมน้ำสมเนื้อ ไม่ใช่สู้กับคนที่ยอมแพ้ตั้งแต่เริ่มต้น"

"แต่ฉันคิดอะไรไม่ออกเลยค่ะ ฉันทำงานที่นี่มาเป็นปีๆ แล้ว ทุกอย่างมันก็อยู่ในสายตาของฉัน และฉันก็ทำแบบนี้ไปทุกวันจะให้ฉันเห็นความแตกต่างอะไรล่ะคะ"

"สิ่งที่เธอคิดว่าตัวเองด้อยกว่านั่นมันเป็นความได้เปรียบของเธอเลยรู้ไหม"

"ยังไงคะ"

"ฉันเพิ่งเข้ามาไม่รู้อะไรเลย ต้องมาทำความรู้จักใหม่ทุกอย่าง แต่เธออยู่ที่นี่มาเป็นปีๆ ใครได้เปรียบกว่ากันล่ะ" หลังจากที่พูดประโยคเมื่อสักครู่จบรินรดาก็มองไปเห็นอะไรบางอย่าง "ฉันขอตัวแป๊บหนึ่งนะ"

อลิสมองตามหลังรินรดาไป ตกลงผู้หญิงคนนี้เป็นคนยังไงกันแน่จะมาแย่งชิงตำแหน่งกับเธอหรือจะมาช่วย เพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นทำลงไปเหมือนเตือนสติให้เธอลุกขึ้นมาสู้เลย

"ทำไมกลับมาเร็วจังล่ะคะ"

คนที่ถูกทักหยุดแล้วหันมามองแบบหน้านิ่วคิ้วขมวด

"ได้เรื่องยังไงบ้างคะ"

"จะได้เรื่องอะไรล่ะไม่ตีกันตายก็ดีเท่าไรแล้ว"

"อะไรนะคะ" รินรดารีบเดินตามหลังอีกฝ่ายเข้าไปในห้องทำงาน

"อย่าหาทำแบบนี้อีก"

"แบบไหน"

"ก็ให้ไปดูงานพร้อมกันนี่แหละ"

"แล้วคุณอัปสรล่ะคะ"

"ไม่รู้"

"หึหึหึ"

"ขำอะไร"

"มองหน้าตัวเองในกระจกจะรู้เองค่ะ" ว่าแล้วรินรดาก็ออกจากห้อง ส่วนคนที่หน้านิ่วอยู่เมื่อครู่รีบเดินไปดูตัวเองผ่านกระจกในห้องน้ำ

"ก็ไม่เห็นอะไรนี่นอกจากความหล่อ" ชมตัวเองพลางเปิดน้ำรองใส่มือเล็กน้อยก่อนจะมาลูบผมเพื่อจัดทรง "พ่อแม่คงตั้งใจทำนะเนี่ยเรา"

ทีแรกทรงอัปสรว่าจะไม่กลับมาที่นี่แล้ว แต่มันยังไม่ดึกเธอเลยต้องขับรถตามเขากลับมา

"คุณหนูเป็นยังไงบ้างคะ"

"ไม่ได้เป็นอะไร"

"มันไม่ได้ทำอะไรคุณหนูใช่ไหมคะ"

"ไม่ได้ทำอะไร"

"แล้วทำไมหน้าคุณหนูถึง" เพราะดูใบหน้าของคุณหนูไม่เหมือนสิ่งที่พูดเลย

"แค่อยากจะฆ่าคน"

ก๊อกๆ "อลิสเองค่ะ"

"เข้ามา"

"อลิสคิดอะไรออกแล้วค่ะ"

"คิดอะไร"

"เราทำสระน้ำแบบตู้กระจกดีไหมคะ"

"ยังไง"

อลิสคุยรายละเอียดกับทรงอัปสรครู่หนึ่งเธอก็รีบเรียกประชุม

"ใครเรียกประชุมนะ"

"คุณทรงอัปสรครับ" คนที่มาแจ้งข่าวก็คือภาณุ

"มาถึงแล้วเหรอ"

"มาแล้วครับ"

เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าเธอจะเรียกคุยเรื่องอะไร

พอเข้ามาถึงห้องประชุมทุกคนก็พร้อมหน้ากันแล้ว รวมถึงรินรดาด้วยเพราะรินรดาอยากรู้ว่าอลิสมีไอเดียอะไร

"อะไรนะ?" นเรศวรคิดว่าตัวเองฟังผิด

"อลิส" ทรงอัปสรหันไปบอกให้อลิสเป็นคนพูด เพราะมันเป็นโปรเจคงานของอลิส

"หน้าเวทีเรามีเนื้อที่พอที่จะทำสระว่ายน้ำแบบตู้กระจกได้ค่ะ"

"แล้วไง" นเรศวรคิดว่าใครเขาจะมาเล่นน้ำดึกๆ ดื่นๆ ดีไม่ดีลูกค้าอาจจะจมน้ำตายอีกเพราะเมา

"เราไม่ได้ทำสระว่ายน้ำให้ลูกค้าค่ะ ทำเพื่อโชว์ ให้สาวๆ ใส่ชุดว่ายน้ำลงไปเล่นเพื่อเรียกแขก"

"แล้วใครล่ะจะไปเล่นน้ำในนี้หนาวจะตาย"

"เอ่อ.." เจอคำถามนั้นของนเรศวรอลิสถึงกับมองหน้าทรงอัปสร

"ฉันเอง" ทรงอัปสรอยากสนับสนุนความคิดของอลิส เลยเสนอว่างานแรกเธอจะเป็นคนเล่นน้ำโชว์แขกเอง