4

บทที่ 4

“พี่นุ่มใจดำ พี่นุ่มใจร้าย พี่นุ่มเห็นแก่เงินจนลืมความรักความจริงใจของพี่กูล นิ่มอยากรู้นักว่าไอ้ผู้ชายคนนั้นมันเป็นใคร”

“อาทิตย์หน้านิ่มได้รู้จักว่าที่พี่เขยของนิ่มแน่” อย่าว่าแต่น้องสาวเลยที่อยากเห็นชายหนุ่มคนนั้น แม้แต่เธอก็ยังไม่เคยเห็นหน้าเขาแม้แต่ในรูปถ่าย เพราะไม่อยากพบอยากเห็นนั่นเอง แต่อาทิตย์หน้าก่อนที่จะถึงวันแต่งงาน ครอบครัวของทั้งสองฝ่ายจะมีการนัดเจอกัน วันนั้นก็คงได้รู้จักกันเป็นครั้งแรก และอีกครั้งก็คือวันแต่งงานที่จะมีขึ้นหลังจากนั้นอีกสามวัน “เตรียมตัวทำความรู้จักเขาให้ดีก็แล้วกัน”

“นิ่มไม่อยากรู้จักเขา และขอบอกไว้เลยว่านิ่มจะไม่ญาติดีกับเขาด้วย”

“ถ้านิ่มอยากทำให้พ่อแม่และพี่เสียใจก็เชิญทำไปเลย เพราะนิ่มชอบทำอะไรตามใจตัวเองอยู่แล้วนี่” โชติกากล่าวเสียงเครือและมีน้ำตาคลอเบ้า เจ็บปวดที่ต้องพูดจารุนแรงกับน้องสาวสุดที่รักเพียงคนเดียว เธอรีบหันหน้าหนีแล้วเดินจากไปก่อนที่น้ำตาจะไหลอาบแก้ม

“พี่นุ่ม” โชติรสเห็นแววเจ็บปวดในดวงตาคู่สวยของพี่สาวชัดเจน ขณะนั้นใจของเธอคิดทันทีว่าพี่สาวต้องมีความลับที่ปิดบังเอาไว้ แต่มันเรื่องอะไรกันล่ะ ที่ทำให้พี่สาวเธอถึงกับยอมแต่งงานกับคนที่ไม่เคยรู้จักกันง่าย ๆ แบบนี้ หรือว่ามันเกี่ยวกับตระกูล คิดได้ดังนั้นเธอจึงรีบออกไปจากบ้าน เพื่อไปเค้นเอาความจริงจากคนรักของพี่สาว

ที่คอนโดของชายหนุ่มอนาคตไกลที่ชื่อตระกูล โชติรสได้แต่นั่งเป็นผู้ฟังที่ดี เมื่อเจ้าของห้องเอาแต่พูดเจื้อยแจ้วถึงพี่สาวของเธอไม่ยอมหยุด ทำให้เธอรู้ว่าเขายังไม่รู้เรื่องที่คนรักกำลังจะแต่งงานกับชายอื่น

“ทำไมพี่กูลไม่แวะไปที่บ้านบ้างเลยคะ” เธอเริ่มตั้งคำถามหยั่งเชิง และสงสัยว่าทำไมพี่สาวต้องโกหกเธอด้วย เธอกำลังปิดบังอะไรอยู่แน่

“ก็อยากจะไปเหมือนกันนะ แต่ช่วงนี้พี่ติดทำวิจัยสำคัญอยู่ แล้วพี่นุ่มก็ยุ่ง ๆ เรื่องงานที่จะร่วมทุนกับต่างชาติด้วย เราก็เลยได้แต่คุยกันทางโทรศัพท์ เพราะยังไม่มีเวลาว่างตรงกัน” เขามองสาวน้อยหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูด้วยความรักแบบบริสุทธิ์ใจ

คิ้วเรียวที่เรียงตัวสวยอย่างเป็นธรรมชาติโดยไม่ได้เสริมแต่ง ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนจะคลายออกเพราะกลัวเขาจะสงสัย ฟังแค่นี้เธอก็รู้แล้วว่าพี่สาวยังรักชายหนุ่มผู้นี้อยู่ จึงได้ปกปิดเรื่องแต่งงานเอาไว้ และพวกเขาก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรกัน แล้วทำไม.. ทำไม...

“หนูนิ่มไม่เห็นพี่กูลแวะไปที่บ้าน ก็เลยคิดว่าพี่นุ่มกับพี่กูลมีปัญหากัน หนูนิ่มเลยแวะมาถามดูให้แน่ใจ เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง” เธออยากช่วยเขาจริง ๆ นะ แต่จะช่วยอย่างไร ในเมื่อเขายังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังจะถูกทิ้ง

“พี่เนี่ยนะจะทะเลาะกับพี่นุ่มของเรา” เขาชี้ที่อกตัวเองแล้วกลั้วหัวเราะด้วยความขบขัน “พี่กับพี่นุ่มยังรักกันดีจ้ะหนูนิ่ม ขอบใจมากนะที่เป็นห่วง”

“เป็นห่วงสิคะ เพราะหนูนิ่มไม่อยากได้คนอื่นเป็นพี่เขย นอกจากพี่กูลคนเดียว”

เขาหัวเราะพอใจกับคำตอบ “ขอบใจจ้ะ ว่าแต่ทำไมหนูนิ่มถึงมาถามเรื่องนี้กับพี่ล่ะ ทำไมไม่ถามกับพี่นุ่มเขา” ตระกูลตั้งคำถามด้วยความสงสัย

“คือ.. คือ..” เธอคิดหาคำตอบที่เหมาะที่ควร “คือหนูนิ่มกำลังงอนพี่นุ่มอยู่ค่ะ ก็เลยไม่อยากคุยด้วย”

คนที่นั่งฟังคลี่ยิ้มกว้าง ไม่แปลกใจกับเรื่องที่ได้ยิน เพราะรู้นิสัยขี้งอนของเธอดี “รอบนี้งอนพี่เขาเรื่องอะไรล่ะ”

“พี่นุ่มเขาพูดไม่ดีกับหนูนิ่มค่ะพี่กูล” เธอพูดไม่ดีจริง ๆ เรื่องนี้ไม่ได้โกหก “แต่พี่กูลไม่ต้องถามพี่นุ่มนะคะ ไม่ต้องบอกเขาด้วยว่าหนูนิ่มมาที่นี่ นะคะพี่กูล”

“จ้ะ ไม่บอกก็ไม่บอก”

หญิงสาวในวัยยี่สิบคลี่ยิ้มพึงพอใจ เพราะเชื่อว่าเขาต้องรักษาสัญญา และเธอก็จะใช้เวลาที่เหลืออยู่น้อยนิด ทำให้พี่สาวเปลี่ยนใจให้ได้…

แต่ความตั้งใจของเธอก็ต้องพังลงอย่างไม่เป็นท่า เมื่อเธอกลับมาถึงบ้านและขอคุยกับพี่สาวเป็นการส่วนตัวถึงในห้องนอน แต่ถูกย้อนกลับมาว่ามันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ เด็กอย่างเธอไม่ควรเข้ามายุ่ง และถูกไล่ออกจากห้องอย่างไม่ถนอมน้ำใจกันสักนิด

ดังนั้นในวันที่สองครอบครัวนัดพบกันในวันนี้ เธอจึงต่อต้านด้วยการไม่ไปร่วมงาน จึงไม่รู้ว่าว่าที่เจ้าบ่าวก็เบี้ยวนัดสำคัญนี้เหมือนกัน

และแล้ววันที่โชติรสไม่ปรารถนาจะให้เกิดก็มาถึงจนได้ งานแต่งงานเล็ก ๆ แบบเรียบหรูถูกเนรมิตขึ้นภายในคฤหาสน์อัครวัตร แขกที่ถูกเชิญให้มาร่วมงาน มีเพียงญาติและคนสนิทไม่กี่คนตามที่เจ้าสาวต้องการ แต่ภายในงานกลับไร้เงาของน้องเจ้าสาว

“เป็นอะไรของแกวะนิ่ม ถ้าไม่อยากนอนก็ลงไปจากเตียงเราเลย เราจะได้นอน” นวพลถามเพื่อนสนิทที่อยู่ในชุดนักศึกษา ที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่สมัยอนุบาล

“แฟรงค์!” ปรียากรถลึงตาใส่แฟนหนุ่มที่เป็นนักร้องขวัญใจวัยรุ่น แล้วมองหญิงสาวที่พลิกตัวไปมาอยู่บนที่นอนด้วยท่าทางกระสับกระส่าย “ปิ่นว่านิ่มทำไม่ถูกนะที่หนีมาแบบนี้ ถึงอย่างไรพี่นุ่มเขาก็เป็นพี่สาวนิ่มนะ” เธอคิดว่าเพื่อนกำลังสับสนจึงเอ่ยเตือน เผื่อบางทีหล่อนจะเปลี่ยนใจกลับไปร่วมงานแต่งงานของพี่สาว

“พี่นุ่มก็ทำไม่ถูกเหมือนกัน ไม่ได้รักเขาแต่ไปแต่งงานกับเขา บ้าที่สุด”

“พี่นุ่มเขาก็คงมีเหตุผลของเขา”

“เหตุผลอะไร ทำไมไม่บอกให้ฉันรู้บ้างล่ะ ฉันจะได้เข้าใจเขาให้มากกว่านี้”

“เอางี้นะ” ชายหนุ่มที่นอนเท้าแขนอยู่ข้างเตียงลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิ แล้วเอาหมอนมากอด “สมมุติว่าคนที่ต้องแต่งงานวันนี้คือแก แกจะยอมแต่งไหม”

“เรื่องอะไรฉันจะยอม รักก็ไม่ได้รัก เห็นก็ไม่เคยเห็น เป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้ อ้อ ๆ ๆ มันเป็นฝรั่งเต็มตัว เพราะแม่ฉันเพิ่งบอกเมื่อวานนี้เอง ไอ้พวกฝรั่งหัวแดง ตาฟ้าตาเขียว ขนหน้าอกอย่างกับสนามหญ้า อี๋..” เธอเบ้ปากและเขย่าตัวด้วยความรู้สึกขยะแขยง “ฉันโคตรเกลียดเลยว่ะ”