3

บทที่ 3

“เรื่องนั้นไม่มีปัญหา เราตกลงกับฝ่ายชายแล้วว่าจะจัดงานแต่งงานเล็ก ๆ ภายในครอบครัว และจดทะเบียนสมรสกันก่อน รอให้น้องเรียนจบแล้วค่อยจัดงานเลี้ยงฉลองอย่างยิ่งใหญ่อีกที”

“แล้วน้องนิ่มว่ายังไงบ้างคะ เธอยอมเหรอคะ” พี่สาวถามถึงน้องสาวเพียงคนเดียวที่อายุห่างกันถึงแปดปี

“เรื่องนั้น...” บิดาอ้ำอึ้ง รู้สึกหนักใจกับปัญหานี้มากกว่าทุกเรื่อง “พ่อยังไม่ได้คุยกับน้องเลยลูก”

“น้องยังไม่ครบยี่สิบเลยนะคะคุณพ่อ”

“กว่าจะถึงวันแต่งงานก็ครบยี่สิบพอดีแหละลูก” ความจริงเขาก็รู้ว่าลูกสาวคนเล็กยังเด็กเกินไป แต่เพื่ออนาคตและรากฐานที่มั่นคงของเธอ เขาจึงเห็นดีด้วยกับการแต่งงานนี้

“นุ่มไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ค่ะ น้องยังเด็กเกินไปที่จะแต่งงาน ถ้าต้องแต่งจริง ๆ นุ่ม..นุ่ม..จะแต่งแทนน้องเองค่ะ”

โชติมองหน้าลูกสาวคนโตด้วยอาการตื่นตกใจ ก่อนจะเอ่ยปากถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย เพราะมองเห็นความรู้สึกวังเวงสิ้นหวังซ่อนอยู่ในแววตาของเธอ

“เกิดอะไรขึ้นหนูนุ่ม บอกกับพ่อมาตรง ๆ สิลูก หรือว่าตระกูลเขามีคนอื่น” ท่านถามในสิ่งที่ไม่คิดว่าจะเป็นไปได้ เพราะรู้จักคนรักของลูกสาวมานานหลายปี และเขาก็เป็นคนเสมอต้นเสมอปลายมาตลอด

“ทำไมคุณพ่อถึงคิดว่าพี่กูลเขาเปลี่ยนใจล่ะคะ คุณพ่อไม่คิดว่านุ่มจะเปลี่ยนใจบ้างเหรอคะ” การกลั้นน้ำตาเป็นสิ่งที่ยากยิ่ง แต่เธอก็สามารถทำได้ ถึงแม้น้ำเสียงจะสั่นเครือไปบ้าง

“พ่อไม่คิดอย่างนั้น ที่พ่อเชื่อมั่นที่สุดก็คือความรักของลูกกับตระกูล พ่อไม่คิดว่ามันจะเปลี่ยนกันได้ง่าย ๆ”

“ถึงนุ่มจะรักพี่กูลมาก แต่ก็ยังรักน้อยกว่าน้อง น้อยกว่าครอบครัวของเราค่ะ คุณพ่อทำตามที่นุ่มขอร้องนะคะ ไม่ต้องบอกเรื่องนี้กับน้อง ส่วนพี่กูลนุ่มจะหาโอกาสบอกกับเขาเอง”

“มันจะดีเหรอลูก” ผู้เป็นบิดารู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย เพราะรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนที่ทำลายความรักของลูก

“คุณพ่ออย่าคิดมากสิคะ คนเราถ้าไม่ใช่เนื้อคู่กัน ต่อให้คบกันเป็นสิบ ๆ ปีก็คือไม่ใช่ แต่ถ้าใช่ เราจะต้องได้กลับมาเป็นคู่กันอีกแน่ค่ะ” แต่สำหรับเธอมันคงไม่มีวันนั้นอีกแล้วในชาตินี้

ร้านตัดเสื้อ

“อะไรนะคะคุณแม่!” หญิงสาวที่เพิ่งผ่านวัยบรรลุนิติภาวะมาหมาด ๆ หน้าตาของเธอน่ารักน่าเอ็นดู จนทุกคนต้องเหลียวมองยามได้พบเจอ ถามมารดาด้วยน้ำเสียงตื่นตกใจดังลั่น

“เบา ๆ หน่อยสิลูก ทุกคนหันมามองกันหมดแล้วเห็นไหม” สุริสาเอ็ดลูกสาวคนเล็กเบา ๆ ขณะที่กำลังยืนให้ช่างตรวจชุดที่ตัดเย็บ เพื่อใส่ในวันแต่งงานของลูกสาวคนโต

“ก็หนูนิ่มตกใจนี่คะคุณแม่ ทำไมไม่เห็นมีใครบอกเรื่องนี้กับหนูนิ่มเลยล่ะคะ” โชติรสในวัยยี่สิบที่อยู่ในชุดนักศึกษามหาวิทยาลัยชื่อดัง ไม่สนใจว่าคนอื่นจะมองตัวเองด้วยสายตาเช่นไร เพราะเรื่องที่ได้ยินจากปากของมารดา มันทำให้เธอร้อนอกร้อนใจไปหมดแล้วตอนนี้

“แม่ก็บอกหนูแล้วนี่ไง ตอนนี้หนูควรจะเลือกชุดสวย ๆ สักชุดสองชุด เพื่อใส่ในงานแต่งงานของพี่นุ่มเขานะ” สตรีวัยห้าสิบนิดๆ นึกโกรธไปถึงสามีที่โยนภาระนี้มาให้

“พี่คะ รบกวนพี่ออกไปก่อนนะคะ นิ่มขอคุยเรื่องส่วนตัวกับคุณแม่สักครู่” เจ้าของหน้าตาน่ารักจับจิตอย่างเป็นธรรมชาติ บอกกับช่างตัดเสื้ออย่างอ่อนน้อม

“ค่ะ” ช่างตัดเสื้อโค้งศีรษะรับอย่างมีมารยาทและเดินออกไป

โชติรสมองมารดาอย่างตัดพ้อเมื่อหนทางปลอดโปร่ง “คุณแม่ใจร้าย คุณแม่ไม่รักพี่นุ่มแล้วใช่ไหมคะ ถึงได้ทำร้ายจิตใจพี่นุ่มด้วยวิธีนี้ คุณแม่ก็ทราบนี่คะว่าพี่นุ่มรักอยู่กับพี่กูลมาตั้งหลายปี ครอบครัวของพี่เขาก็ทราบเรื่องนี้ ถึงฤดูผลไม้เขาก็ส่งมาให้บ้านเราไม่เคยขาด คัดแต่ลูกใหญ่ ๆ สวย ๆ เกรดส่งนอกมาให้เรากินก่อนตลอด คุณแม่กับคุณพ่อไม่รู้สึกละอายแก่ใจบ้างเหรอคะ”

“ยายนิ่ม!” สุริสาตวาดลูกสาวคนเล็กด้วยน้ำเสียงเบาแต่ดุดัน “ไม่รู้อะไรก็อย่ามาพูดดีกว่า นึกว่าพ่อกับแม่สบายใจเหรอที่ต้องทำแบบนี้”

“ไม่สบายใจแล้วทำทำไมล่ะคะ หรือว่าความรวยของไอ้ว่าที่เจ้าบ่าวของพี่นุ่ม มันมีมากจนลบล้างความดีของพี่กูลไปจนหมดสิ้น”

“แม่ว่าเรากลับไปคุยกันที่บ้านพร้อมคุณพ่อดีกว่านะ” มารดาจนใจจะรับมือกับอารมณ์โมโห และความเอาแต่ใจของลูกสาวคนเล็ก

“ดีค่ะ นิ่มไปรอที่รถนะคะ” หญิงสาวคว้ากระเป๋าสะพายแล้วเดินออกไปทันที ความโมโหทำให้เธอไม่ยอมรอมารดา

คฤหาสน์อัครวัตร

“คุณพ่อตอบนิ่มมาสิคะ ว่าทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้ด้วย”

“ทำไมลูกต้องโวยวายใหญ่โตด้วยล่ะลูกนิ่ม” โชติถูกภรรยาโยนภาระชิ้นใหญ่มาให้ทันทีที่กลับมาถึงบ้าน

สุริสาได้แต่นั่งฟังสามีไขข้อข้องใจของลูกสาวคนเล็กอย่างสงบ เพราะไม่เห็นด้วยกับความคิดของเขา และลูกสาวคนโตตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

“คุณพ่อเห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้จนลืมนึกถึงจิตใจของพี่นุ่มแบบนี้ คุณพ่อจะให้นิ่มยิ้มรับเหรอคะ”

“มันเป็นความต้องการของพี่นุ่มเขาเองนะลูก พ่อไม่ได้บังคับพี่เขาเลยนะ”

“นิ่มไม่เชื่อ พี่นุ่มกับพี่กูลรักกันมากแค่ไหนเราก็เห็น ๆ กันอยู่นี่คะ แล้วอยู่ดี ๆ พี่นุ่มจะไปแต่งงานกับคนอื่นเพื่ออะไร”

บุรุษวัยหกสิบปีที่ยังดูดีและแข็งแรง อยากจะบอกลูกสาวคนเล็กเหลือเกินว่าทั้งหมดก็เพราะเธอนั่นแหละ แต่ก็ติดตรงที่รับปากกับลูกสาวคนโตเอาไว้แล้ว ว่าจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ เพราะถ้าพูดออกไป รับรองได้เลยว่าเธอคนนี้ทวงเอาตำแหน่งว่าที่เจ้าสาวคืนแน่ ๆ ไม่ใช่เพราะอยากแต่งงาน แต่เพราะอยากให้พี่สาวได้แต่งงานกับคนรักของเธอต่างหาก

“จะเพื่ออะไรมันก็เรื่องของพี่ หนูนิ่มไม่ควรไปโวยวายใส่คุณพ่อแบบนั้นนะ” โชติกากลับมาถึงบ้าน เพราะมารดาส่งข้อความไปบอก และเธอก็มาได้เวลาประจวบเหมาะพอดี

หญิงสาวที่ทุกคนในบ้านต่างก็รักและตามใจมาตลอด หันไปทางต้นเสียง “พี่นุ่ม”

“เรื่องนี้พี่เป็นคนตัดสินใจเอง คุณพ่อกับคุณแม่แค่ทำตามความต้องการของพี่เท่านั้น ถ้านิ่มอยากรู้อะไรนิ่มควรมาถามพี่ดีกว่านะ”

“ถ้าอย่างนั้นนิ่มขอถามเลยก็แล้วกันค่ะ พี่นุ่มรักกับพี่กูลแล้วพี่นุ่มไปแต่งงานกับคนอื่นทำไม”

“พี่คุยเรื่องนี้กับพี่กูลเขาแล้ว เขากับพี่ไม่ใช่คนรักกันอีกแล้ว ตอนนี้เราอยู่ในฐานะของคนรู้จักเท่านั้น ดังนั้นพี่จะแต่งงานกับใครก็ได้” หัวใจของเธอเจ็บปวดเหลือเกินที่ต้องทำแบบนี้ แต่มันก็เป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว ไม่ว่ากับน้องสาวที่เธอรักมากที่สุด กับบิดามารดาที่เธออยากตอบแทนพระคุณ หรือกับชายคนรักที่ดีเสมอต้นเสมอปลายมาตลอดหลายปี