ตอนที่ 5.

ตอนที่ 5.

วราลีหน้าซีดลงอีก คิดในใจอย่างมึนงง ‘จะมีโผล่มาอีกหรือเปล่าเหรอ’ นี่รติวรรธน์เจ้าชู้ขนาดนี้เลยหรือ แม้จะไม่อยากเชื่อ แต่สิ่งที่ได้ยินมันกลับฝังแน่นอยู่ในอก

“ถ้าคุณพ่อกลัว ก็รีบหาฤกษ์แต่งงานให้ผมสิครับ ทุกอย่างมันจะได้จบ...”

รติวรรธน์เอ่ยขึ้นเสียงกระด้าง ขณะก้าวยาว ๆ เดินหนีออกไปจากห้องอาหาร ท่านนายพลดรุณมองตามหลังบุตรชายคนเล็กไปด้วยความเดือดดาล ก่อนจะคำรามออกมา

“แน่นอน... แกได้แต่งแน่ไอ้วรรธน์!”

“คุณพี่คะ อายคุณภพกับหนูลีบ้างสิคะ” นางชนิสาเอ่ยปราม ขณะหันไปมาก้มหน้าขอโทษคนทั้งสอง

“ก็คุณดูไอ้ลูกรักของคุณสิ ดูมันเถียงผม...” ท่านนายพลกล่าวกระฟัดกระเฟียด ก่อนจะหันไปคุยกับสมภพ

“ที่ผมเชิญพี่ภพมาวันนี้ก็เพราะเรื่องนี้แหละครับ ผมอยากจะขอเปลี่ยนเจ้าบ่าวให้หนูลี เป็นเจ้าวรรธน์ ไม่รู้ว่าพี่ภพจะว่ายังไง...”

นายสมภพยิ้มน้อย ๆ ขณะหันไปจ้องหน้าบุตรสาวพักใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจตอบออกมา “เมื่อวานคุณสาก็โทรไปแจ้งเรื่องนี้ทีแล้วละครับ ซึ่งผมก็ได้คุยกับวราลีไปบ้างแล้ว และแกก็ไม่ขัดข้องอะไรที่ทางท่านนายพลจะเปลี่ยนตัวเจ้าบ่าว...”

“จริงหรือหนูลี” นางชนิสาถามอย่างดีใจ ขณะที่วราลีได้แต่ระบายยิ้มอย่างเอียงอาย

“ค่ะ หนูไม่ขัดข้อง...”

“แต่ผมขัดข้องครับ ผมไม่ยอมยกคู่หมั้นให้กับใคร ผมรักวราลี” วิธวินท์ขัดขึ้น ท่ามกลางความตกใจของทุกคน

“เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรือวิธ เอาน่า... แล้วพ่อจะหาคู่หมั้นให้ใหม่ เชื่อพ่อ...”

ท่านนายพลดรุณหันไปหว่านล้อมบุตรชายคนโปรด วิธวินท์ที่ยังไม่ได้ถอดหน้ากากของลูกที่แสนดีออกจึงแย้งไม่ได้ถนัดนัก จำต้องก้มหน้านิ่งเงียบ เก็บความแค้นไว้ในอก

“ครับคุณพ่อ...”

“เห็นไหมคุณสา เจ้าวิธมันว่านอนสอนง่ายแค่ไหน พูดอะไรก็เชื่อ ไม่เคยเถียงพ่อแม่สักคำ ผิดกับไอ้เจ้าวรรธน์ที่เถียงคำไม่ตกฟาก ค้านหัวชนฝา”

วิธวินท์ฝืนยิ้มออกมา เมื่อบิดาเอ่ยชมกลางโต๊ะอาหาร แม้ว่าในใจจะร้อนดั่งไฟเผาก็ตาม คิดว่าเขาจะยอมปล่อยให้วราลี ผู้หญิงที่เขาหมายตามาตั้งหลายปีตกไปอยู่ในมือของเจ้าน้องระยำอย่างงั้นเหรอ...

ฝันไปเถอะ... หากเขาไม่ได้หล่อนมาเป็นเจ้าสาว เขาก็ต้องได้ตัวหล่อนก่อนไอ้รติวรรธน์ เหมือนกับที่เขาเคยได้คนรักของมันเมื่อหลายปีก่อน

ชนิสาเลือกที่จะไม่ตอบ หล่อนหันไปคุยกับสมภพแทน “ถ้าพี่ภพกับหนูลีไม่มีปัญหาอะไร งั้นสาก็จะได้ไปหาฤกษ์เลย”

สมภพระบายยิ้ม เขาพอจะมองออกว่าบุตรสาวพอใจในตัวของรติวรรธน์มากแค่ไหน ก็เมื่อกี้ก็เห็นจ้องกันราวกับไม่เคยเห็นกันมาก่อน

“ตามสบายเถอะครับ ผมกับลูกไม่ขัดข้อง...”

ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายต่างนั่งคุยปรึกษาหารือเรื่องงานแต่งงานกันอย่างสนุกสนาน ผิดกับวิธวินท์ที่ต้องปลีกตัวออกมาด้านนอกเพราะรู้สึกริษยาน้องชายของตัวเองอย่างรุนแรง

“กูไม่ยอมให้มึงอยู่สงบสุขหรอกไอ้วรรธน์...”

เมื่อวิธวินท์หนีออกไปอีกคน วราลีจึงขอตัวออกมาเดินเล่นข้างนอกบ้าง หญิงสาวก้าวตามทางเดินแคบ ๆ ที่อยู่ระหว่างแนวต้นไม้ประดับที่ถูกตัดแต่งไว้อย่างดีไปเรื่อย ๆ จนมาหยุดอยู่หน้าน้ำตกจำลองขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านในสุดของสวนสวย

ไอน้ำเย็น ๆ สาดกระเซ็นมาแต้มผิวกายจนร่างสะท้าน หญิงสาวระบายยิ้มหวานออกมาให้สมกับความรื่นรมย์ของธรรมชาติงามตาตรงหน้า หล่อนมีความสุขมาก สุขมากตั้งแต่เมื่อวานที่ได้รู้ว่าเจ้าบ่าวของตัวเองถูกเปลี่ยนมาเป็นรติวรรธน์ แม้จะยังกังขากับสิ่งวิธวินท์พูดถึงผู้หญิงท้อง แต่นั่นก็ไม่อาจลบล้างความยินดีที่จะได้เป็นเจ้าสาวของเขาออกไปได้

“มีความสุขมากจริง ๆ เลยนะ”

เสียงกระด้างที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้ร่างบางสะดุ้งโหยง หญิงสาวรีบหันหลังกลับไปมอง และก็ต้องหน้าแดงก่ำ เพราะเจอรติวรรธน์กำลังกวาดสายตาสำรวจร่างกายของหล่อนอยู่อย่างอาจหาญ

“เอ่อ... พี่วรรธน์...”

“ไม่เคยมีน้องสาว...”

เขาตอบยียวนออกมา จนสาวน้อยต้องเบ้ปาก พยายามซ่อนความชื่นชมที่มีต่อผู้ชายตรงหน้าไว้ใต้ความหน้ากากของศักดิ์ศรี

“ลีขอโทษค่ะ คุณวรรธน์...”

ชายหนุ่มไม่ตอบ และไม่ยิ้มให้ แต่กลับเดินเข้ามาใกล้ ๆ จนได้กลิ่นความอำมหิตรุนแรงของเขาเข้ามาในจมูก ดวงตาคมกล้าจ้องมองอย่างไม่เป็นมิตรจนสาวน้อยหน้าร้อนผ่าว กำลังจะหมุนตัวเดินหนี เพราะไม่อยากอยู่ใกล้ ๆ กับคนหาเรื่อง แต่ก็ถูกมือใหญ่กระชากร่างอรชรเข้าไปปะทะแผ่นอกกว้างที่แข็งไม่แพ้ศิลาเสียก่อน

“จะรีบไปไหนล่ะ...”

“ปล่อยนะ! ปล่อยสิคะ” พยายามดิ้นรนแต่ก็ถูกเขากระชับแน่นขึ้นจนแทบหายใจไม่ออก

รติวรรธน์แค่นยิ้ม ขณะกวาดสายตามองดวงหน้างามด้วยประกายตากระด้าง “ทำไมต้องทำหวงเนื้อหวงตัวด้วยล่ะ รู้แล้วไม่ใช่เหรอว่าเธอต้องเป็นเจ้าสาวของฉันแทนพี่วิธ...”

“รู้ค่ะ แต่เรายังไม่ได้แต่งงานกัน คุณควรจะให้เกียรติฉันบ้าง ปล่อยค่ะ...”

ต้องเบือนหน้าหนีเมื่อใบหน้าหล่อเหลาก้มต่ำลงมาหา ลมหายใจของเขาร้อนระอุแผดเผาผิวแก้มนวลจนแทบเกรียมไหม้ เลือดในกายระอุขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ ร่างกายขานรับแรงสิเน่หาอย่างเต็มอกเต็มใจจนน่าหวั่นวิตก