ตอนที่ 3  บรรณาการของท่านอ๋อง (NC)

 

ปิงเยว่ทั้งอับอายและอดสู ที่ต้องมาทำเช่นนี้กับคนที่พึ่งจะเคยเห็นหน้าเพียงวันเดียว ไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม ไม่สิ… ต้องเรียกว่าเป็นคนแปลกหน้าอย่างแท้จริง 

“ไม่นะ อย่า อ๊าาาา!!!”

ความรู้สึกพลุ่งพล่านกำลังแผดเผานาง เพียงแค่ลิ้นอุ่นของเขาสัมผัสไปยังร่องรักด้านล่าง นางก็ดิ้นเร่า แขนสองข้างบิดผ้าห่มเอาไว้แน่นเพื่อกลั้นเสียงร้อง นางเสียวจนแทบทนไม่ไหวและรู้สึกว่าร่างกายร้อนขึ้นมา จนไม่สามารถควบคุมได้

“อ๊าาา พอที หยุด! อ๊าาา!!!”

ท่านอ๋องมิอาจบอกได้เลยว่ารู้สึกเช่นไร แต่คืนนี้เขาไม่สามารถปล่อยนางไปได้ เขาต้องการปลดปล่อยบางอย่างและตอนนี้มันเริ่มตึงและเรียกร้องมากขึ้น กางเกงของเขาเริ่มเปียกเพราะมังกรยักษ์เริ่มอยากจะผงาดออกมา เมื่อปิงเยว่เห็นก็แทบจะเป็นลม นางไม่เคยเห็นสิ่งนี้ของบุรุษมาก่อนเลย

“กรี๊ด!!!”

เขารีบใช้ฝ่ามือปิดปากนางทันที

“หากเจ้าร้องอีก คนข้างนอกก็คงสงสัยว่าพวกเราทำอะไรกันในนี้ และคงอยากพากันเข้ามาดู เจ้าแน่ใจนะว่าอยากให้พวกเขาเห็นเราสองคนในสภาพนี้”

“คนชั่ว!”

“หึ คนที่ชั่วน่ะคือพี่ชายเจ้าต่างหาก”

“อ๊าา ปล่อยข้านะ”

ปึก ปึก ปึก

นางใช้มือทุบเขาอยู่หลายครั้ง ท่านอ๋องดึงแขนนางรวบไว้ด้านบน ล้นหนากวาดไปที่ร่องรักแร้ของนางอย่างจงใจ ปิงเยว่นิ่งลงไปอีกครั้งเพราะสัมผัสปลายลิ้นที่เร่าร้อนดุจมีชีวิตนี้ 

“อื้อ…อยะ อย่า…”

เสียงนางเบาลงแล้ว บัดนี้เขาเริ่มใช้นิ้วสอดเข้าไปเพื่อเปิดทางช่องรักที่แคบมาก หากเขาสอดมังกรยักษ์ของเขาเข้าไป นางคงรับไม่ไหวเป็นแน่

“อ๊ะ อ๊าา อื้อ…ไม่นะ อย่า อย่าทำเช่นนั้น ไม่!!!”

เขารู้ดีว่าสตรีมีจุดอ่อนเช่นไร ชายฉกรรจ์เช่นเขาใช่ว่าจะขาดแคลนเรื่องนี้ นางเองก็เป็นเพียงสตรีอีกคนที่เขานอนด้วย แต่แค่รู้สึกดีกว่าคนอื่น ๆ น่ามอง น่าหลงใหลมากกว่า และยังน่ากินไปทั้งตัวจนเขาสามารถทำแบบนี้ได้ทั้งคืน ไม่เหมือนกับที่ผ่านมา ที่เพียงแค่ต้องการระบายความใคร่ออกมาเท่านั้น

“อื้อ…ไม่ได้นะ ข้ารู้สึกว่า อ๊าาา!!!”

เขาเร่งจังหวะนิ้วและใช้ลิ้นเกลี่ยรัวที่หน้าอกของนาง ปิงเยว่เผลอกอดเขาเอาไว้แน่นเมื่อนางใกล้จะถึงฝั่ง ไม่นานร่างบางก็เกร็งอยู่ภายในอ้อมกอด น้ำหวานหลั่งไหลออกมาจนมือของเขาเปียก นางเองก็ต้องการเขาเช่นกัน และตอนนี้ก็นอนหอบอยู่ในอ้อมกอดของเขา

“อื้อ…อื้อ ฮึก!”

แท่งร้อนเริ่มวนอยู่หน้าร่องรักที่เปียกจัด เมื่อเขาค่อย ๆ ดันมันเข้าไป ปิงเยว่รู้สึกถึงความร้อนและคับแน่นที่ถูกสอดเข้ามา บัดนี้นางมิใช่องค์หญิงของต้านชิงแล้วสินะ เป็นเพียงสตรีเปื้อนราคีมีมลทิน ไม่สามารถแต่งงานกับใครได้อีกแล้ว เช่นนั้นก็ให้มันผ่านพ้นคืนนี้ไปให้ได้ แล้วนางจะตัดสินใจเอง

“อ๊าาา!!”

“ฮึก! แน่นยิ่งนัก ให้ตายเถอะ อาา…”

ท่านอ๋องหายใจหอบถี่ เมื่อร่องรักแคบและปิดสนิทบีบรัดแท่งร้อนของเขาและกลืนไปจนสิ้น เขาไม่กล้าขยับเพราะเกรงว่าคนใต้ร่างจะหมดสติไปเสียก่อน นางบิดเกร็งและเบือนหน้าหนี ซึ่งเขาไม่ได้ใส่ใจอยู่แล้ว

“อาา เสียว….อาาา”

“ฮึก อ๊าา อ๊าา”

ปิงเยว่รู้สึกทั้งเจ็บ จุกและเสียวไปพร้อม ๆ กัน นางหลงลืมไปแล้วว่าเขากำลังทำร้ายนาง แต่การทำร้ายนี้เหตุใดจึงหฤหรรษ์ยิ่งนัก ดีกว่าการสวดมนต์อยู่บนหอคอยสูง และแสร้งทำตัวเป็นแม่พระใจดีอย่างที่ฮองเฮาได้เคยบอกเอาไว้เสียอีก

บัดนี้นางไม่ต่างกับคณิกาสาวในหอเร่าหลีในเมืองหลวง แต่นางไม่สนใจแล้ว เพราะยิ่งเขาตอกเข้ามาจนสุดเท่าใด นางก็ยิ่งต้องการมากขึ้นเท่านั้น

“อ๊าา อ๊าา…”

"เสียวมาก ไม่ไหวแล้ว คุกเข่าเร็วเข้า"

“อ๊ะ!”

เขาจับนางนั่งหันหลังและคุกเข่าสี่ขา ไม่นานก็สอดแท่งร้อนที่แข็งเต็มลำเข้าไปอีกครั้ง ปิงเยว่ต้องอ้าปากค้างเกร็งเพราะความเสียวนั้น กำลังครอบงำทุกความรู้สึกผิดชอบชั่วดีในใจ

“อ๊าา…อ๊าาา”

เมื่อท่านอ๋องเริ่มเร่งจังหวะก็จับนางเปลี่ยนท่าอีกครั้ง นางไม่คิดเลยว่าเขาจะทำมันได้อย่างชำนาญเช่นนี้ ไม่ว่าจะเป็นท่วงท่าใดก็พานางไปแตะสวรรค์ได้ทุกครั้ง จนน้ำกามของทั้งคู่เปียกไปทั่วทั้งเตียง นางไม่ได้สติและไม่รู้เลยว่า เขาพานางไปล้างตัวและเปลี่ยนชุดเมื่อใด หลังจากค่ำคืนแรกนี้ผ่านไปราวกับฝัน

วันถัดมา

ปิงเยว่ตื่นขึ้นมา พร้อมกับร่างกายที่ปวดร้าวในค่ำคืนแรกที่หนักหน่วง เมื่อคิดขึ้นมาได้ก็เริ่มร้องไห้ออกมา นางเสียพรหมจรรย์ให้กับศัตรูของแคว้น และตอนนี้ก็ตกเป็นบรรณาการของท่านอ๋อง ซึ่งไม่รู้แม้แต่นามของเขา ตอนนี้นางถึงกับขยะแขยงตัวเองยิ่งนัก

“ข้าอยากตาย”

ด้านนอกมีเสียงพูดคุยกันอยู่ เมื่อเงี่ยหูฟังจึงรู้ว่าเขาคือองค์ชายเจ็ดแห่งฉินโจว แคว้นฉินที่พึ่งทำศึกกับต้านชิงของนาง และเขาได้รับชัยชนะ ชนวนศึกครั้งนี้คงไม่พ้นเรื่องของพระชายาที่อภิเษกเข้ามาเมื่อครึ่งปีก่อน ที่ตายเพราะถูกองค์ชายรอง ซึ่งเป็นพระเชษฐาต่างมารดาของนางฆ่า เพราะเรื่องทะเลาะกันในวังหลังของเขาเอง

“จดหมายและดินแดนที่ต้านชิงจะต้องส่งมอบหลังแพ้ศึกพ่ะย่ะค่ะ”

“ดีมาก เช่นนั้นก็สั่งให้ยกทัพกลับเมืองหลวงได้แล้ว”

“พ่ะย่ะค่ะ”

เสียงโห่ร้องดีใจของขุนศึกนอกกระโจมยิ่งทำให้นางรู้สึกเศร้า พวกเขาชนะศึก ต้านชิงของนางแพ้สงครามและเสียดินแดนให้กับแคว้นฉินอีกครั้ง ส่วนนางก็เป็นแค่ตัวประกันเอาไว้สำหรับมิให้ต้านชิงคิดจะทำศึกได้อีกเท่านั้น

แต่หากนางตายไป จะมีผู้ใดที่คิดจะทำศึกได้เหมือนอย่างที่ท่านอ๋องทำศึก เพื่อแก้แค้นให้กับพระชายาชุนหลันฮวาผู้นั้นบ้าง นางก็เป็นเพียงองค์หญิงที่เกิดจากพระสนมเพียงเท่านั้น ไม่มีค่ากับผู้ใดเลยสักคน

“ช่างไร้ค่ายิ่งนัก จนถึงตอนนี้ข้าก็ยัง… ไร้ค่า”

ท่านอ๋องเดินเข้ามาในกระโจมอีกครั้ง เขาหันมามองนางที่นอนอยู่

“ตื่นแล้วงั้นหรือ”

นางหันหน้าหนี แม้ว่าจะรูปงามมากเพียงใดแต่ก็ไม่ต่างกับทรราชที่ข่มเหงนางอย่างทารุณ แม้ว่าจะเข้าร่วมในท้ายที่สุด แต่นางก็ไม่อยากยอมรับเขาในตอนนี้

“อะไรกัน เมื่อคืนนี้ยังเรียกร้องให้ข้า…”

“หุบปากนะ!”

“หึ ดุอะไรแต่เช้าเสียอารมณ์หมด ในเมื่อเจ้าตื่นแล้วก็ดี”

“ออกไป ข้าไม่อยากเห็นหน้าท่าน"

แต่มีหรือที่คนหน้าหนาเช่นเขาจะทำตามคำสั่ง ที่นี่เขาเป็นใหญ่ จะยอมให้บรรณาการศึกอย่างนางสั่งได้งั้นหรือ ฝันไปสิ

“ดูสิเจ้านี่ช่างเนรคุณเสียจริง เมื่อคืนผู้ใดกันที่เป็นคนปลอบเจ้าทั้งคืน จูบเจ้าแล้วยัง….”

มือเขาค่อย ๆ ล้วงเข้าไปในผ้าห่ม นางเริ่มบิดตัวหนี แต่ยิ่งหนีก็ยิ่งถูกรัดเข้าหาคนตัวโตที่รออยู่แล้ว เสื้อชุดนอนเปิดออกจนเห็นหน้าอกอวบที่เต็มไปด้วยรอยจูบที่เขาทิ้งเอาไว้เมื่อคืนนี้

“เจ้านี่ก็ยั่วยวนเก่งเหลือเกินนะ นี่ยังเช้าอยู่เลย แต่ก็ช่วยไม่ได้นี่ ตอนนี้ยังมีเวลาได้ออกกำลังกายสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน”

“ท่านอย่านะ ปล่อยข้าไปเถอะ ได้โปรด”

นางปากสั่นเมื่อเขาเริ่มปลดชุดนอนออกอีกครั้ง ปิงเยว่ยังรู้สึกว่านอนไม่พออยู่เลย เมื่อคืนนี้กว่าเขาจะหยุดก็เกือบรุ่งสางเข้าไปแล้ว ที่รู้เพราะนางได้ยินเสียงไก่ป่าขัน

“หากเจ้าครางได้เหมือนกับเมื่อคืนนี้ได้อีก ข้าก็จะพิจารณาอีกที แต่ตอนนี้ข้าทนไม่ไหวแล้ว เจ้ายั่วข้าเองนะฟ่านปิงเยว่”