ตอนที่14 ไม่ได้มีดีแค่หน้าตา

“ฉันกลับก่อนนะคะ อย่าลืมรีบกลับบ้านไปพักผ่อนนะคะเดี๋ยวจะตายก่อน พรุ่งนี้จะไม่มีคนมาคอยว่าฉัน แล้วเจอกันพรุ่งนี้ค่ะ” มุกดาเก็บของบนโต๊ะเรียบร้อยก็คว้ากระเป๋าสะพายลุกขึ้นตั้งท่าจะเดินออกจากห้องไป แต่เท้าเล็กก็หยุดชะงักและหันกลับมาพูดกับชายหนุ่มก่อนจะเปิดประตูห้องเดินออกไป

“ปากดี” ธาราเค้นเสียงก่อนจะรีบปิดหน้าจอLaptopลงแล้วเก็บเอกสารให้เป็นระเบียบ คว้าเสื้อสูทเดินตามหลังมุกดาออกไปติด ๆ

“คุณธาราจะกลับแล้วเหรอคะ มีงานด่วนต่อเหรอคะ” อุษาผู้ช่วยเลขาสาวถามขึ้นเมื่อเห็นชายหนุ่มกลับบ้านเร็วกว่าทุกวัน

“เปล่าครับ วันนี้มีนัดทานข้าวกับพลอยใสเลยต้องกลับไวหน่อย” ธาราเอาพลอยใสมาอ้าง ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วเขาไม่มีสมาธิทำงานต่อมากกว่า

“อ้อค่ะ กลับบ้านดี ๆ นะคะ”

“ครับ”

รถยนต์คันหรูที่จอดในช่องผู้บริหารถูกสตาร์ตเครื่องและขับออกจากช่องจอดด้วยความเร็ว โดยมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคอยอำนวยความสะดวกให้

เอี๊ยด ๆ ๆ ๆ

เสียงเบรกดังสนั่นลานจอดรถเมื่อจู่ ๆ มีรถเก๋งคันเล็กยี่ห้อดังขับมาตัดหน้าในระยะกระชั้นชิด และขับออกไปโดยไม่จอดลงมาดูว่าอีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บหรือเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า

“ยัยเด็กบ้า” เสียงเรียบสบถด่าตามหลังเมื่อเห็นว่าคนที่นั่งตำแหน่งคนขับนั้นคือใคร ทั้งที่ปกติธาราเองจะมีสมาธิมากกว่านี้ และจะเบรกได้เร็วกว่านี้ อาจจะเป็นเพราะว่าเขาพักผ่อนน้อยหรือกำลังคิดอะไรเพลินไปหน่อย

“คุณธาราเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรีบวิ่งมาเคาะกระจกรถด้านข้างคนขับด้วยสีหน้าตื่นเต้นปนกังวล

“ไม่เป็นอะไรครับ”

“ทางเราจะรีบตรวจสอบกล้องวงจรปิดและจะลงโทษพนักงานคนนั้นอย่างหนักครับ ต้องขออภัยด้วยครับที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”

“ไม่เป็นไรครับ ช่างเขาเถอะครับ เธอคงไม่ได้ตั้งใจ อีกอย่างมันก็เป็นมุมมืดเธอคงมองไม่เห็นจริง ๆ” ธารารีบพูดแก้ต่างให้หญิงสาว ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นั้นเธอตั้งใจขับรถตัดหน้าเขา ไม่ใช่อุบัติเหตุ

“เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ เดินทางกลับบ้านปลอดภัยนะครับ”

รถยนต์คันหรูขับออกจากลานจอดรถด้านหลังมุ่งหน้าสู่ถนนหลักใจกลางเมือง โดยมีเป้าหมายเดียวคือคฤหาสน์ฮาร์เปอร์

ทันทีที่ก้าวลงจากรถคิ้วดกดำขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นรถสีขาวคุ้นตาจอดอยู่บริเวณโรงจอดรถภายในบริเวณบ้าน เท้ายาวรีบสาวเท้าเดินดุ่ม ๆ เข้าบ้านทันที

“พี่ธารากลับมาพอดีเลย มาทานข้าวกันค่ะ วันนี้พลอยเชิญมุกดามาทานข้าวกับเราด้วย” พลอยใสที่กำลังยกกับข้าวขึ้นตั้งโต๊ะพูดขึ้นเมื่อเห็นชายหนุ่มที่เขาไม่ได้เจอหน้ามาหลายวัน

“พี่ขอขึ้นไปอาบน้ำก่อนครับ แล้วไอ้ชาร์ล่ะมันยังไม่ดีขึ้นอีกเหรอ” ธาราตอบกลับพลอยใส แต่สายตากลับมองไปที่ใบหน้าเรียวเล็กของแขกคนสำคัญของบ้านวันนี้

“กำลังอาบน้ำให้ลอนดอนอยู่ค่ะ คุณวีไม่ได้เป็นอะไรนี่คะ ก็ปกติดี”

“ฮึ! งั้นพี่ขอตัวขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะครับ”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“แข พาลอนดอนลงไปข้างล่างก่อน ฉันขอคุยธุระกับนายสักครู่”

“มีอะไร ทำหน้าเหมือนอยากฆ่ากู” ชาร์วีถามขึ้นก่อน

“ถ้าไม่คิดจะทำงาน ก็ให้ขายบริษัทที่มีอยู่ทิ้งแล้วนอนใช้เงินไปวัน ๆ อยู่บ้าน”

“กูก็ทำอยู่นี่ไง กูอยู่บ้านกูก็ทำงาน”

“งานที่มึงอ้างนี่คือการเซ็นเอกสารแค่ไม่กี่หน้าเนี่ยนะ ถ้าพรุ่งนี้มึงไม่ไปทำงานของตัวเอง เตรียมฟังข่าวดีได้เลย” ธาราพูดจบก็หันหลังเดินออกไปทันที

“มึงอย่ามาขู่กูธารา บริษัทนั้นก็บริษัทของมึงเหมือนกัน” ชาร์วีตะโกนตามหลังมือขวาคนสนิทออกไปเสียงดัง

“กูตัวคนเดียวไม่มีครอบครัว ไม่เดือดร้อนเรื่องเงิน แล้วบริษัทบ้า ๆ ที่กูต้องทำงานวันละเกือบยี่สิบชั่วโมง ไม่มีจะทำให้ชีวิตกูดีขึ้นและมีความสุขเหมือนคนอื่นมากขึ้น ถ้ามันเจ๊งหรือถูกขายไปคงดีไม่น้อย”

“ไอ้ธารา”