All Chapters of บอดี้การ์ดฝีปากกล้าหลงมารยาคุณหนูขี้อ่อย: Chapter 1 - Chapter 8

“มุกดาผมบอกให้ไปแต่งตัวให้เรียบร้อย” เค้นเสียงดุในลำคอเพื่อให้อีกฝ่ายเกรงกลัว แต่ไม่ได้ผลเพราะคนตัวเล็กเดินเข้ามาประชิดตัวบอดี้การ์ดหนุ่มแล้วพรึบ!ผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ถูกดึงออกจากร่างกายโยนทิ้งกองลงพื้นอย่างไม่ไยดี ธาราหันมองด้วยความตกใจ ร่างกายเปลือยเปล่าไร้เสื้อผ้าปกปิดโชว์ส่วนเว้าส่วนโค้งเด่นอยู่ตรงหน้า“คุณทำบ้าอะไร ใส่เสื้อผ้าเดี๋ยวนี้” ธารากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ตะเบ็งเสียงใส่หน้าหญิงสาวใบหน้าแดงก่ำ“ฉันยอมเป็นของคุณก็ได้ถ้าคุณจะสนใจฉันบ้าง ฉันไม่สวยตรงไหนคุณบอกฉันมาสิ” หญิงสาวพูดออกไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ธาราที่พยายามอดทนอดกลั้นจนเห็นเส้นเอ็นตรงลำคอเด่นชัด ถอนหายใจกับสถานการณ์ตรงหน้า“พูดอะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่า”“ฉันรู้ค่ะ สัมผัสฉันสิคะ” สายตาเว้าวอนอย่างเห็นได้ชัด“ถอยออกไป” เสียงกร้าวตะโกนดังลั่นเมื่อความอดทนของเขาใกล้หมดลง คืนนี้เขาเองก็ดื่มเยอะอยู่เหมือนกันแอลกอฮอล์ในร่างกายเลยสูบฉีดมากกว่าปกติ“ไม่ค่ะ จนกว่าคุณจะสัมผัสฉัน ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณจะใจแข็งได้สักเท่าไหร่” ร่างบางโผเข้ากอดชายหนุ่มไว้แน่น หน้าอกอวบสองข้างสัมผัสแผ่นหลังกว้างแม้จะมีเสื้อเชิ้ตกั้นอยู่แต่ก็รู้สึกได้ถ

คฤหาสน์ฮาร์เปอร์“ฉันตัดสินใจแล้วนะว่าจะไปเรียนต่อที่อังกฤษสักสองปี”“เพราะพี่ธาราใช่ไหมที่เธอตัดสินใจไปครั้งนี้ ตอนแรกเธอบอกว่าจะเรียนรู้งานแล้วเข้าไปช่วยงานที่บริษัทพ่อเธอไม่ใช่เหรอมุกดา” พลอยใสที่เป็นทั้งเพื่อนและที่ปรึกษาในเวลาเดียวกันเอ่ยถามเหตุผลถึงการเปลี่ยนใจกะทันหันในครั้งนี้“จะปฏิเสธว่าไม่ใช่ก็คงไม่ได้ แต่ที่ฉันตัดสินใจครั้งนี้ก็เพื่ออนาคตตัวฉันเองด้วย ความรู้ที่มีอยู่ตอนนี้ก็ช่วยพ่อและบริษัทได้ไม่มาก ฉันอยากไปเรียนรู้และหาประสบการณ์สักปีสองปีก่อน” มุกดาตอบกลับไปตามความจริง“ฉันสนับสนุนการตัดสินใจของเธอนะมุกดา ฉันจะรอวันที่เธอเป็นผู้หญิงที่เก่งและมีความสุขในแบบที่เธอต้องการ ฉันหวังว่าการเดินทางไปเจอโลกใบใหม่ครั้งนี้เธอจะพบเจอผู้คนดี ๆ ที่ทำให้เธอยิ้มได้อย่างมีความสุขทุกวัน” พลอยใสแสดงความปรารถนาดีต่อเพื่อนก่อนที่ทั้งสองจะโอบกอดลากันก่อนที่มุกดาจะเดินทางในวันพรุ่งนี้ตอนเย็น“พี่ธาราหนูขอคุยด้วยหน่อยค่ะ” พลอยใสที่มานั่งรอธาราตั้งแต่ช่วงเย็นเพื่อจะแจ้งข่าวสำคัญกับบอดี้การ์ดหนุ่ม“ครับ”“มุกดาจะเดินทางไปเรียนต่อที่อังกฤษพรุ่งนี้นะคะ บินไฟล์ทแปดโมงเช้าพรุ่งนี้” พลอยใสไม่อ้อมค้อ

ครืด ครืด ครืดเสียงโทรศัพท์ดังแทรกขึ้นอีกรอบและคนที่โทรเข้ามานั้นเป็นใครไปไม่ได้นอกจากชาร์วี{ครับนาย}{พาพลอยใสกลับบ้านเดี๋ยวนี้} เสียงทรงอำนาจสั่งออกไป{ผมบอกนายแล้วนี่ครับว่าจะพาพลอยใสไปซื้อของที่ซูเปอร์มาเกตแล้วจะแวะทานข้าวข้างนอกด้วย}{กูบอกให้พาพลอยใสกลับบ้านเดี๋ยวนี้}{มึงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอชาร์ กูบอกว่าจะพาพลอยใสไปซื้อของแล้วจะแวะทานข้าวก่อน มึงจะขังเธอไว้ในบ้านทุกวันไม่ได้} สรรพนามเริ่มเปลี่ยนไปเมื่ออีกฝ่ายเริ่มคุยกันไม่รู้เรื่อง{แต่มึงทำเมียกูร้องไห้ เมียกูกำลังร้องไห้}{มึงว่าอะไรนะ? } ธาราชะงักทันทีสายตาคมมองหาเครื่องดักฟังภายในรถแต่ไม่เจอ ฝ่ามือหนาคลำหาบริเวณที่คิดว่าจะสามารถติดได้และได้ยินเสียงชัดเจน{ไอ้ชาร์มันเกินไปแล้วนะ ขนาดในรถกูมึงยังให้คนมาติดเครื่องดักฟังนี่อีก} ธาราว่ากลับอย่างหัวเสีย{ก็เมียกูไปกับมึง}{ปกติพลอยใสก็ไปไหนมาไหนกับกูตลอด มึงจะหวงแบบไม่มีเหตุผลไม่ได้ เมื่อไหร่มึงจะเลิกทำตัวเป็นเด็กสักที}{ไอ้ธารา}{มึงหุบปากไปเลยชาร์ พรึบ! ซา..บรื๊น!!} ธารากดตัดสายทันทีด้วยความโมโหพร้อมกับโยนเครื่องดักฟังที่ติดอยู่ใต้คอนโซลรถฝั่งคนขับออกนอกรถ โดยไม่สนใจว่าเ

“คุณจะดุพี่ธาราทำไมคะ ก็คุณทำนิสัยไม่ดีกับพี่ธาราก่อน คุณโดนแบบนี้ก็ถูกต้องแล้วนี่คะ” พลอยใสที่เห็นด้วยและเข้าข้างธาราตั้งแต่แรกหันไปว่าให้คนเป็นสามีที่ชอบทำอะไรโดยไม่นึกถึงจิตใจคนอื่น“พลอยใส ใครเป็นผัวเธอกันแน่ ทำไมถึงเข้าข้างไอ้ธาราตลอด” ชาร์วีที่โมโหและน้อยใจที่เมียตัวน้อยไม่เคยเข้าข้างตัวเองเลย แทบทุกครั้งที่มีเรื่องทะเลาะกับธารา“อย่ามาถามคำถามโง่ ๆ กับหนูแบบนี้นะคะ ถ้าไม่รู้ว่าตัวเองเป็นสามีใครก็กลับบ้านไปค่ะ อย่ามาโวยวายแถวนี้” คำพูดประชดประชันที่พลอยใสไม่ชอบเอาซะเลยถึงว่าสวนกลับไป มือบางเสยผมเปียกที่เริ่มแห้งหลังจากโดนลมมาสักพักพัดปลิวปกคลุมใบหน้าออกพอลวก ๆ ถอนลมหายใจพรืดยาวกระทืบเท้าเดินผ่านหน้ามาเฟียหนุ่มไป“พลอยใส จะเดินหนีฉันแบบนี้ไม่ได้นะ กลับมาคุยกันก่อน” ชาร์วีตะโกนตามหลังหญิงสาวที่เดินดุ่ม ๆ เข้าบ้านไปไม่ฟังเสียงเรียกของคนเป็นสามี“สงบสติอารมณ์แล้วค่อยมาคุยกันค่ะ หนูเหนียวตัวหนูจะไปอาบน้ำ” เสียงเล็กตะโกนตอบกลับแต่ไม่หันหน้ากลับมาเพียงนิด ไม่นานร่างอรชรก็เดินเข้าไปภายในบ้านหลังเล็กที่อยู่ไม่ไกล“ใครอนุญาตมึงให้เข้าบ้านกู” ทันทีที่ชาร์วีและลุคค์เดินเข้ามาภายในบ้าน ธาราเ