ตอนที่13 กลับมา

“ฉันแค่ไปทานข้าวแล้วบังเอิญเจอคุณก็เท่านั้นค่ะ” มุกดาปฏิเสธเสียงแข็ง ขณะที่เดินไปหย่อนสะโพกกลมมนนั่งลงพะนักด้านข้างเก้าอี้ที่ชายหนุ่มนั่งอยู่

“อย่ามาทำตัวรุ่มร่ามมุกดา เตรียมตัวเข้าประชุมด้วยอีกห้านาที” ธาราดุกลับไปพร้อมกับหยิบแฟ้มเอกสารที่อุษาวางไว้ให้ขึ้นมาเปิดอ่าน

ก๊อก ~ก๊อก ~ก๊อก ~

“เอ่อ..ขออนุญาตครับ เอกสารพี่ลุคค์ให้เอามาให้ครับ” แทนไทบอดี้การ์ดรุ่นน้องเปิดประตูเข้ามาก็ต้องหยุดชะงักฝีเท้าทันทีเมื่อเห็นภาพมือขวาคนสนิทของเจ้านายอยู่ใกล้ผู้หญิงในระยะล่อแหลม

“วางไว้” แทนไทเดินถือแฟ้มเอกสารสีดำมาวางลงตรงโต๊ะของธาราและยืนอยู่ตรงนั้นไม่กลับออกไป

“พี่แทนมีธุระที่ไหนต่อหรือเปล่าคะ” มุกดาหันไปถามบอดี้การ์ดหนุ่มที่ค่อนข้างสนิทคุ้นชินกันเป็นอย่างดี

“ไม่มีครับ เสร็จจากนี่ก็มีแวะซื้อของให้นายหญิงนิดหน่อยครับ คุณมุกดามีอะไรหรือเปล่าคะ”

“จะวานพี่แทนไปเอารถที่โรงแรมWKให้หน่อยได้ไหมคะ นี่ค่ะกุญแจ” มุกดาส่งกุญแจรถคันโปรดที่หยิบออกจากกระเป๋าให้บอดี้การ์ดหนุ่ม ต่อหน้าต่อตาธารา

“ได้ครับ”

“ยัยเด็กเลี้ยงแกะ” เสียงเรียบบ่นพึมพำกับตัวเองเมื่อรู้ว่าโดนหญิงสาวหลอกเข้าให้แล้ว มิหนำซ้ำยังไม่เกรงกลัวหรือเกรงใจที่จะโดนเขาดุเมื่อเขาจับได้ว่าเธอโกหก

“ลูกพี่ว่าอะไรนะครับ อยากได้เนื้อแกะเหรอครับ เดี๋ยวผมซื้อไปให้นะครับ จะให้ป้าณีทำสเต๊กให้เลยไหมครับเย็นนี้” แทนไทที่กำลังหันหลังเดินกลับออกไปก็รีบหันกลับมาถามชายหนุ่มทันที

“ไม่ต้องเสือกเรื่องท้องกูว่าอยากกินอะไร กลับไปได้แล้ว”

“ส่วนคุณ ผมขอเตือนไว้ก่อนว่าอย่าทำเรื่องแบบนี้อีก อย่าหาว่าผมไม่เตือน”

ห้องประชุม

การประชุมเริ่มขึ้นด้วยสถานการณ์ตึงเครียดแต่ละแผนกต่างนำเสนอข้อมูลกันอย่างดุเดือด ทั้งแผนโครงการที่ถูกสั่งให้ปรับแก้ไขอย่างเร่งด่วน ฝ่ายสถาปนิกและวิศวกรต้องทำงานอย่างหนักเพราะโครงสร้างบ้านถูกสั่งปรับใหม่เกือบ 20%

ธารานั่งฟังการนำเสนอของทุกฝ่ายด้วยใบหน้าเรียบนิ่งค่อนไปทางเคร่งเครียดซะด้วยซ้ำ มุกดาที่นั่งบันทึกสาระสำคัญในการประชุมครั้งนี้ในฐานะผู้ช่วยธาราอีกหนึ่งคน การประชุมดำเนินไปนานกว่าสองชั่วโมงกว่าจะได้ข้อสรุปเพื่อให้ทุกฝ่ายรีบไปดำเนินการ

“คุณทำงานหนักแบบนี้ทุกวันเลยเหรอคะ”

“ผมชินแล้ว” คำตอบที่ไม่ค่อยตรงคำถามแต่คนฟังเข้าใจดีว่าหมายถึงอะไร จนอดสงสารไม่ได้ว่าหนึ่งวันชายหนุ่มตรงหน้าต้องทำงานหนักมากกว่าคนปกติหลายเท่า ยังนึกไม่ออกว่าสมองของเขาสามารถคิดวิเคราะห์สิ่ง ๆ ได้รวดเร็วและแม่นยำอย่างที่เห็นในห้องประชุมได้อย่างไรในเมื่อเขาทำงานหลายอย่างพร้อมกันในเวลาเดียวกัน

“กาแฟไหมคะ ฉันไปชงให้”

“ผมขอเป็นชาร้อนจะดีกว่า”

“รอสักครู่นะคะ”

มุกดากลับมาพร้อมกับแก้วชาร้อนในมือและแก้วโกโก้เย็นสำหรับเธอ

มุกดานั่งสรุปรายงานการประชุมลงในLaptopและส่งให้ชายหนุ่ม

“ฉันส่งรายงานการประชุมให้คุณแล้วนะคะ ส่วนแผนการตลาดฉันว่าเราอาจจะต้องปรับนิดหน่อย เราอาจจะลดค่าจ้างพรีเซนเตอร์ลงมาหน่อยโดยไม่ต้องใช้ดาราดังขนาดนั้น โครงการของเราเป็นที่รู้จักและมีกลุ่มคนที่มีรายได้สูงต้องการซื้ออยู่แล้ว อาจจะแค่โปรโมตกลุ่มลูกค้าหน้าใหม่ที่พึ่งก้าวเข้ามามีกำลังซื้อแค่นั้นก็น่าจะพอ ราคาบ้านจะได้ลดลงด้วยหรือเราสามารถนำเงินส่วนนั้นไปจัดโปรโมชั่นให้ลูกค้าจะดีมากกว่านะคะ” มุกดาเสนอแผนการตลาดที่เธอถนัด ในการเสนอการตลาดแบบใหม่กับธารา

“ผมขอดูรายละเอียดก่อน ที่คุณพูดมาผมเห็นด้วย”

“ขอบคุณค่ะ”

แครก ~

เสียงฉีกซองลูกอมดังขึ้นทำลายความเงียบ มุกดาเงยหน้าจากงานตรงหน้าหันมองทางต้นเสียง เห็นว่าชายหนุ่มนั้นกำลังแกะลูกอมที่เธอให้เขาเมื่อตอนบ่ายเข้าปากขณะที่สายตายังจ้องหน้าจอLaptopสีหน้าเคร่งเครียด

สันกรามเด่นชัดที่มองจากด้านข้าง ปลายจมูกโด่ง ริมฝีปากได้รูปและคิ้วดกดำ ทำให้มุกดาเผลอมองอยู่นานจนอีกฝ่ายรู้สึกตัว ธาราเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอหันมาสบตาเข้ากับดวงตากลมโตที่มองอยู่ก่อนแล้ว มุกดาก้มหลบสายตาและเบือนหน้าหนีมองไปทางอื่นเมื่อสู้สายตาของธาราไม่ไหว

“รีบอ่านเอกสารพวกนั้นให้เสร็จ อย่ามัวแต่มองหน้าผม มันไม่ได้ช่วยให้ความรู้วิ่งเข้าไปในสมองคุณได้หรอกนะ” ประโยคไม่รักษาน้ำใจพานให้คนอารมณ์ดีเริ่มหงุดหงิดใบหน้าง้ำงอเมื่อโดนตำหนิด้วยถ้อยคำร้ายกาจ

“หึย..ตาเลขาปากร้าย” มุกดาสบถด่าออกมาเบา ๆ ไล่ภาพในหัวก่อนหน้าออกไปจนหมด จึงรีบกลับมาตั้งใจอ่านเอกสารตรงหน้าและไม่หันไปมองหน้าชายหนุ่มอีกเลยจนถึงเวลาเลิกงาน