ตอนที่3 หลบหน้า
เช้าวันต่อมา
มุกดาตื่นมาตอนเช้าอีกวันในสภาพหัวหนักอึ้งผลจากแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปเมื่อคืน บวกกับที่เธอสำลักน้ำตอนจมน้ำด้วย เหตุการณ์เมื่อคืนไหลวนเข้ามาในหัว เรื่องน่าอายที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเธอจำได้ตั้งแต่ต้นจนจบเพราะเธอเป็นคนเริ่มเองทั้งหมด สุดท้ายเขาก็ไม่ได้สนใจเธอแม้แต่น้อย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“คุณมุกดาคะ? คุณพลอยใสให้มาตามไปทานข้าวเช้าค่ะ” เสียงแม่บ้านเรียกหญิงสาวเมื่อตอนนี้ได้เวลาอาหารเช้าแล้ว
“รอสักครู่นะคะฉันขออาบน้ำสักครู่ ฝากบอกพลอยใสว่าเดี๋ยวฉันตามไปค่ะ” มุกดาเปิดประตูออกมาบอกกับแม่บ้านด้วยน้ำเสียงสุภาพ
“ได้ค่ะ”
มุกดาเดินไปยังห้องอาหารหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ที่พลอยใสเตรียมไว้ให้ ระหว่างทางเดินก็กวาดสายตามองบริเวณรอบ ๆ บ้านเผื่อจะเจอคนที่เธออยากเจอ แต่ไร้วี่แวว
บนโต๊ะอาหารมีเพียงชาร์วีและพลอยใสกำลังนั่งรับประทานอาหารไร้เงาบอดี้การ์ดหนุ่มคนที่ปฏิเสธเธออย่างไม่ไยดีเมื่อคืน ดวงตากลมโตกวาดสายตามองบริเวณรอบ ๆ ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของบอดี้การ์ดหนุ่ม
“เธอมองหาใครเหรอมุกดา ถ้ามองหาพี่ธาราพี่เขาออกไปพบลูกค้าตั้งแต่เช้าแล้ว เธอมีธุระอะไรกับพี่เขาหรือเปล่า”
“อ้อ..เปล่าหรอก ฉันแค่อยากขอบคุณเขาที่ช่วยฉันไว้เมื่อคืนน่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกไว้ฉันจะบอกพี่ธาราให้ ทานข้าวเสร็จเดี๋ยวพี่ลุคค์จะเป็นไปส่งเธอที่บ้านนะ”
“อืม”
ตอนเย็น
“เมื่อเช้ามึงหนีผู้หญิงคนนั้นไปทำไม”
“เมื่อเช้าผมออกไปพบลูกค้านายก็รู้นี่ครับ” ธาราตอบกลับไม่ยี่หระ
“นัดลูกค้าไว้สิบโมง มึงใช้เวลาขับรถแค่ครึ่งชั่วโมงก็ถึง เสือกออกไปตั้งแต่ตี5”
“เสือกรู้ไปทุกเรื่องว่ากูออกบ้านตอนไหน แล้วอีกอย่างกูก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องหนีผู้หญิงคนนั้น”
“แต่รอยที่คอเธอ มันไม่ใช่รอยจากเล็บหรือโดนอะไรข่วน แต่เป็นรอยดูด”
“แล้ว?” คิ้วหนากระดกขึ้นเชิงเป็นคำถาม
“มึงทำอะไรเธอเมื่อคืน”
“เปล่า” ธาราตอบกลับคนเป็นนายขณะที่สายตายังคงจ้องเอกสารตรงหน้า
“โดนยั่วจนสติแตกเลยหรือไง ถึงขย้ำแขกคาบ้านแบบนั้น”
“กูยังไม่ได้ทำอะไรเธอ” ธารายังปฏิเสธเสียงแข็ง
“เมื่อเช้าเหมือนเธอจะเสียใจนะที่ตื่นเช้ามาแล้วไม่เจอมึง”
“เลิกยุ่งกับเรื่องของกูแล้วไปสนใจเรื่องตัวเองจะดีกว่านะ”
หลายวันต่อมา
บริษัท
“คุณธารามีแขกมาขอพบค่ะ เธอมาขอพบคุณหลายวันแล้วฉันเลยให้เธอนั่งรอคุณที่ห้องรับแขก” เลขาสาวบอกกับชายหนุ่มเมื่อเช้านี้ธาราเข้าบริษัทเพื่อมาเคลียร์เอกสารด่วนแทนชาร์วี
“ใครครับ”
“เธอบอกว่าเป็นเพื่อนคุณพลอยใสค่ะ”
“มุกดา” ชื่อแรกที่ผุดเข้ามาในหัวชายหนุ่ม เท้ายาวเดินตรงดิ่งไปยังลิฟต์ที่เปิดรออยู่และกดขึ้นไปยังชั้นบนสุดทันที
ติ๊ง! เสียงลิฟต์ดังขึ้นเมื่อขึ้นมายังชั้นจุดหมายซึ่งเป็นห้องทำงานของชายหนุ่มและเจ้าของบริษัท
ฉับ ฉับ ฉับ เสียงรองเท้าหนังกระทบกับพื้นทางเดินตามจังหวะการเดิน บ่งบอกว่าคนนั้นกำลังเร่งรีบ
แอ๊ด….
“คุณมีธุระอะไรกับผม” เสียงเรียบเอ่ยถามขึ้นทันทีที่เปิดประตูเข้ามาเจอกับหญิงสาวคนเดียวกับที่เขาคาดการณ์ไว้
“เจอคุณสักทีสินะ งานยุ่งมากเลยเหรอคะ” เสียงหวานถามกลับด้วยรอยยิ้มที่ดูฝืนยิ้มนิด ๆ
“ครับ ผมงานยุ่ง คุณมีธุระอะไรกับผมก็รีบพูดมาเถอะครับ ผมมีงานด่วนที่ต้องรีบไปทำ”
“คุณหลบหน้าฉันทำไมคะ” มุกดาถามขึ้นทันที
“คุณคงเข้าใจอะไรผิด ผมไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องหลบหน้าคุณ” ธาราตอบกลับสีหน้าเรียบนิ่งไม่แสดงอาการใด ๆ ออกมาให้อีกฝ่ายเห็นแม้แต่น้อย
“ดูคุณเย็นชากับฉันมากนะคะ”
“ถ้าคุณไม่มีธุระอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“เรื่องคืนนั้นคุณไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอคะ”
“ผมจำได้ว่าคุณเป็นคนเริ่มและเรียกร้องเองทั้งหมด ผมหวังว่าคุณจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“คุณไม่รู้สึก ไม่สิ..คุณไม่เคยรู้สึกอะไรกับฉันเลยอย่างนั้นสินะคะ” มุกดาถามออกไปน้ำเสียงสั่นเครือเมื่อคนที่เธออยากเจอมากที่สุด เย็นชาราวกับเธอเป็นแค่คนที่บังเอิญเดินผ่าน
“ไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมต้องรู้สึก คุณกลับไปเถอะครับ แล้วอย่ามาหาผมที่นี่อีก” พูดจบธาราก็เปิดประตูออกไปทันทีปล่อยให้มุกดานั่งจมอยู่กับคำพูดร้ายกาจในห้องเงียบ ๆ นี้คนเดียว
“ฉันไม่ควรเข้าหาคุณตั้งแต่แรกสินะ หึ..เสนอตัวเองก็ต้องเจ็บเอง ผู้หญิงอย่างฉันไม่คู่ควรกับความรักจริง ๆ” ใบหน้าเรียวแหงนมองเพดานสีขาวเพื่อไล่น้ำตาที่ตั้งท่าจะเอ่อไหลออกมาให้ไหลย้อนกลับทางเดิม และนั่งตั้งสติสักพักก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายเดินออกจากห้องไป
“ท้องได้สามสัปดาห์แล้ว พรุ่งนี้ก่อนแปดโมงเช้าตัวอย่างเลือดต้องถึงโรงพยาบาลที่สิงคโปร์แล้วมึงก็ต้องเป็นคนไปจัดการด้วยตัวเอง” ธาราพูดจบก็ลุกจากโซฟาเดินขึ้นห้องทันที“อะไรของเขาวะ แค่อยากรู้เพศลูกถึงขั้นต้องเอาเครื่องบินส่วนตัวบินไปส่งเองเลยหรือไง ทาโรงพยาบาลก็จัดการเรื่องนี้ได้ไม่ใช่หรือไง”“แจ้งสถาปนิกมาพบฉันด้วยพรุ่งนี้เช้า” ใบหน้าคมเข้มหันกลับมาสั่งอีกครั้งก่อนจะเดินขึ้นบันไดไป“มึงจะเรียกสถาปนิกมาทำไม” ไม่เพียงลุคค์ที่กำลังงงชาร์วีเองก็งงไม่แพ้กัน“ทำห้องไว้สำหรับลูก”เช้าวันต่อมา“พี่ลุคค์ไปไหนแต่เช้าคะ” พลอยใสถามขึ้นเมื่อมื้อเช้าขาดสมาชิกร่วมโต๊ะไปหนึ่งคน“ไปสิงคโปร์ตั้งแต่เช้ามืดแล้ว” ชาร์วีเป็นคนตอบคำถาม“ไปทำไมคะ มีงานด่วนที่นั่นเหรอคะ” พลอยใสถามกลับอีกครั้งเพราะฮาร์เปอร์ไม่ได้มีธุรกิจที่นั่น“งานด่วนไอ้ธารา”“งานด่วนพี่ธารา?”“มุกดาท้องได้สามสัปดาห์แล้ว ลุคค์กำลังนำตัวอย่างเลือดไปตรวจที่สิงคโปร์ว่าได้ผู้ชายหรือผู้หญิง”“จริงเหรอคะ ดีใจด้วยนะคะ ดีใจด้วยนะมุกดาในที่สุดลอนดอนก็มีน้องแล้ว” มือเล็กยื่นไปกุมมือว่าที่คุณแม่มือใหม่ บนโต๊ะอาหารมีแต่รอยยิ้มแห่งความสุข บ้านฮาร์เปอร์เริ่ม
“เอ่อ..ใจเย็น ๆ ก่อนนะคะ หมอว่าเราไปนั่งคุยกันตรงโต๊ะทำงานหมอดีกว่าค่ะ”“จากผลอัลตร้าซาวด์เด็กจะคลอดประมาณเดือนมกราคมปีหน้าค่ะ ส่วนเรื่องเพศนั้นหมอยังตอบไม่ได้ต้องส่งตัวอย่างเลือดไปตรวจที่สิงคโปร์ถึงจะสามารถรู้เพศเด็กได้ หรือไม่ก็ต้องรออายุครรภ์ประมาณห้าเดือนถึงจะอัลตร้าซาวด์ดูเพศได้ค่ะ”“เร็วกว่านั้นได้ไหมครับ” ธาราถามขึ้นท่าทางร้อนใจ“ไม่ได้ค่ะ เราต้องส่งตัวอย่างเลือดไปทางเครื่องบินต้องรอส่งตามรอบค่ะ แต่หมอจะติดตามผลให้เร็วที่สุดแล้วจะแจ้งผลให้ทราบค่ะ”“ทางเราสามารถส่งตัวอย่างเลือดไปเองได้ไหมครับ” อยู่ ๆ ความคิดบางอย่างก็ผุดขึ้นมาในหัว“ส่งเอง แต่ตัวอย่างเลือดต้องเก็บในอุณหภูมิที่เหมาะสมนะคะ คุณจะถือขึ้นเครื่องไปแบบธรรมดาไม่ได้ค่ะ”“ผมจะให้แพทย์เป็นคนนำตัวอย่างเลือดไปส่งที่โรงพยาบาลโดยไม่ให้ตัวอย่างเลือดเสียหายโดยเครื่องบินส่วนตัวของเรา ตัวอย่างเลือดจะถึงสิงคโปร์ไม่เกินแปดโมงเช้าวันพรุ่งนี้ รบกวนคุณหมอติดต่อโรงพยาบาลปลายทางแล้วแจ้งรายละเอียดให้ทางเราทราบโดยด่วนด้วยนะครับ” เสียงเรียบบอกรายละเอียดทั้งหมดออกไป มุกดาได้แต่นั่งอึ้งไม่คิดว่าคนเป็นสามีจะตื่นเต้นแล้วทำให้เป็นเรื่องใหญ่ขนาดน
หลังจากเสร็จกิจกรรมตอนเช้าและกว่าจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยง มุกดาสีหน้าอ่อนแรงผลพวงจากกิจกรรมรักเมื่อคืนที่ผ่านมาและต่ออีกครั้งในตอนเช้า“ค่อยไปวันหลังไม่ได้เหรอคะ ฉันเหนื่อยมากเลยขอนอนพักก่อนได้ไหม” มุกดาพยายามต่อรองธาราอยู่หลายครั้งแต่ชายหนุ่มก็ยังยืนยันคำเดิมว่าเขานั้นได้นัดหมอสูตินรีแพทย์ที่เก่งที่สุดไว้แล้ว“ไม่ได้ผมนัดหมอไว้แล้ว แล้วอีกอย่างคุณจำเป็นต้องรีบตรวจร่างกายโดยเร็ว มีอะไรจะได้รีบแก้ไขทัน”“ร่างกายคนนะคะ ไม่ใช่เครื่องจักรที่พอเจอปัญหาแล้วสามารถเปลี่ยนอะไหล่แล้วแก้ไขได้”“แต่งตัวเสร็จแล้วใช่ไหม ผมนัดหมอไว้ตอนบ่ายโมงพอดี” ไม่เพียงจะไม่ตอบคำถามแต่เขาทำเมินเฉยต่อคำขอร้องของเธอ“ฉันไม่ไปค่ะ ฉันเหนื่อยจนไม่มีแรงจะเดินแล้ว เมื่อเช้าฉันบอกว่าไม่ให้ทำคุณก็ยังจะทำอยู่นั่นแหละ” หย่อนสะโพกนั่งลงกับเตียงใบหน้าง้ำงอ“ไม่ได้มุกดา ผมนัดหมอไว้”“อ้ะ!” วงแขนแกร่งช้อนร่างอรชรขึ้นจากเตียงในท่าเจ้าสาวเปิดประตูห้องพาเธอเดินลงไปด้านล่าง โดยไม่ลืมหยิบกระเป๋าสะพายใบเล็กของหญิงสาวไปด้วย“นี่คุณปล่อยฉันลงนะ ฉันเดินเองได้” สายตาดุมองหน้าชายหนุ่มบอกออกไปน้ำเสียงไม่พอใจ“เมื่อกี้บอกเห
“เซ็กซีฉิบ ต่อไปอย่าหวังจะเอานมไปโชว์ใครอีก”“อึก..อย่าบีบ” ฝ่ามือหนาบีบเคล้นอกอวบที่กระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะโยกของช่วงล่างปั่ก! ปั่ก! ปั่ก!“อือ..อ่าส์ คุณฉัน..ฉันไม่ไหว อื้อ..อ่าส์” เสียงร้องระงมดังไปทั่วห้องเมื่อสะโพกสอบเด้งกระแทกสวนขึ้นมาจนปลายชนเข้ากับท้องน้อย ความเสียวปนจุกจนมุกดาร้องครวญครางออกมาเพื่อระบาย“แรง ๆ มุกดาผมใกล้แล้ว” สะโพกสอบกระแทกสวนขณะที่มือหนาสองข้างจับอยู่ที่เอวคอดช่วยประคองจังหวะขึ้นลงตามที่ตัวเองต้องการ“อึก! คุณมันเสียว ฉันไม่ไหว”“อดทนอีกหน่อย”“อือ..อ่าส์” ปากสวยอ้าค้างสั่นระริกเมื่อปลายแก่นกายไซซ์เกินมาตรฐานกระแทกชนปากมดลูกด้านในจนจุก บวกกับความเสียวแปร๊บตรงท้องน้อย“อ่าส์..” ใบหน้าหล่อเหลาแสดงความร้ายกาจออกมาผ่านสายตา ธาราช้อนขาพับจับหญิงสาวพลิกลงด้านล่างเปลี่ยนตัวเองขึ้นมาเป็นคนคุมเกมรักร้อนแรงนี้ต่อปั่ก! ปั่ก! ปั่ก!“อ้ะ! อ้า..ไม่ไหวแล้ว” หัวใจคนร้องเต้นโครมครามอย่างบ้าคลั่งแข่งกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อ เสียงครางของธาราบ่งบอกถึงอารมณ์เร่าร้อนเป็นอย่างดีเพียะ!“อร๊าย..กรี๊ด..” เสียงร้องตามมาด้วยเสียงกรี๊ดทันทีที่ธาราฟาดมือหนักลงแก้มก้นระคนมันเขี้ยว เม็
“ถ้าคุณเผลอครางออกมาแสดงว่าฉันทำให้คุณพอใจ ตกลงตามนี้นะคะ” ใบหน้าเรียวเล็กผละออกจากอกแกร่ง เงยหน้าขึ้นจ้องดวงตาคมเข้ม“ตกลง”“คุณเตรียมบอกฝันดีฉันได้เลยค่ะ” มือเรียวเล็กคว้าแท่งเนื้อที่ตั้งโด่ขึ้นมารูดขึ้นรูดลง ปลายดอกเห็ดสีแดงก่ำตอนนี้มีน้ำสีใสไหลซึมออกมา เส้นเลือดปูดด้านข้างลำแท่งชัดขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อโดนสัมผัสจากมือนุ่ม“อ่าส์..มุกดา” ธาราเผลอร้องครางออกมาเมื่อปากอุ่นนุ่มกลืนกินแท่งเนื้อของเขาเข้าไปจนสุดความยาวในคราเดียว จากนั้นใช้ปลายลิ้นตวัดเลียส่วนปลายที่บานเป็นดอกเห็ดสลับกับเส้นเอ็นตรงปลายด้านข้าง“ไม่ชอบเหรอคะ จ๊วบ!” เสียงหวานเอ่ยถามสลับกับดูดเลียและกลืนกิน รสชาติแปลกใหม่ที่เธอได้สัมผัสสร้างความตื่นเต้นให้เธอไม่น้อยจ๊วบ ~ จ๊วบ ~ จ๊วบ ~“อ่าส์..อย่ากัด” เสียงแหบพร่าบอกออกไปเมื่อฟันคมโดนเนื้อขณะที่รูดเข้ารูดออกเพราะขนาดที่ใหญ่เกินมาตรฐานที่ปากเล็กจะกลืนกินเข้าไปได้มาก รู้สึกเจ็บแปลบ ทว่าก็ชวนรู้สึกตื่นเต้นตลอดเวลา ดวงตาคมเข้มก้มมองหน้าหญิงสาวที่กำลังปรนเปรอ ฝ่ามือหนากดศีรษะเล็กแช่ไว้บางครั้งขณะที่ปากเล็กกลืนแท่งเนื้อเข้าไปจนสุดจนเขารู้สึกเสียวซ่านจนแทบทนไม่ไหว“อ่าส์..ปากนุ่มเป็
ร่างบางอ่อนปวกเปียกราวคนหมดแรงถูกอุ้มในท่าเจ้าสาวพาไปยังห้องนอน ก่อนจะค่อย ๆ วางลงบนฟูกหนาอย่างเบามือ ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่มาเช็ดเหงื่อพอลวก ๆ แล้วล้มตัวลงนอนข้าง ๆ หญิงสาว“ดูคุณมั่นใจจังนะว่าเขาจะมาเกิดคืนนี้” นานนับนาทีหลังจากพักหายใจเมื่อภารกิจสำคัญเสร็จสิ้นลง มุกดาหันไปถามคนเป็นสามี“ทำเองกับมือ” คำตอบสั้น ๆ บวกกับสีหน้าท่าทางที่มั่นใจ มุกดาเห็นจึงอดหมั่นไส้ไม่ได้“น้ำเชื้อคุณ มันจะใช้ได้จริง ๆ หรือคะ ไม่ใช่เสื่อมสภาพไปหมดแล้ว” ปากอวบอิ่มเบ้เล็กน้อย“คุณเตรียมตั้งชื่อลูกของเราว่ามังกรได้เลย เพราะเขาจะต้องเกิดราศีมังกรเท่านั้น” ไม่พูดเปล่าฝ่ามือยื่นมาลูบไล้หน้าท้องแบนราบอย่างเบามือราวกับว่าข้างในนั้นมีสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าลูกอาศัยอยู่“แต่งานวิจัยเขาบอกว่าคนที่ทำงานหนักและพักผ่อนน้อย น้ำเชื้อจะไม่ค่อยแข็งแรง เพราะฉะนั้นฉันคิดว่าอีกนานกว่าลูกของคุณจะมาเกิด” มุกดาว่ากลับอีกครั้งด้วยความหมั่นไส้ท่าทีของชายหนุ่มแต่อิงความเป็นจริงอยู่ไม่น้อย“ผมตรวจแล้วน้ำเชื้อผมแข็งแรงดี ปล่อยเข้าร่องของคุณแล้วลูกของเราวิ่งเข้าไปในมดลูกคุณ รับรองลูกของเรามาเกิดวันนี้แน่”“คุณไปตรวจตอนไหนคะ” ร่า