ตอนที่4 หลบหน้า

คฤหาสน์ฮาร์เปอร์

“ฉันตัดสินใจแล้วนะว่าจะไปเรียนต่อที่อังกฤษสักสองปี”

“เพราะพี่ธาราใช่ไหมที่เธอตัดสินใจไปครั้งนี้ ตอนแรกเธอบอกว่าจะเรียนรู้งานแล้วเข้าไปช่วยงานที่บริษัทพ่อเธอไม่ใช่เหรอมุกดา” พลอยใสที่เป็นทั้งเพื่อนและที่ปรึกษาในเวลาเดียวกันเอ่ยถามเหตุผลถึงการเปลี่ยนใจกะทันหันในครั้งนี้

“จะปฏิเสธว่าไม่ใช่ก็คงไม่ได้ แต่ที่ฉันตัดสินใจครั้งนี้ก็เพื่ออนาคตตัวฉันเองด้วย ความรู้ที่มีอยู่ตอนนี้ก็ช่วยพ่อและบริษัทได้ไม่มาก ฉันอยากไปเรียนรู้และหาประสบการณ์สักปีสองปีก่อน” มุกดาตอบกลับไปตามความจริง

“ฉันสนับสนุนการตัดสินใจของเธอนะมุกดา ฉันจะรอวันที่เธอเป็นผู้หญิงที่เก่งและมีความสุขในแบบที่เธอต้องการ ฉันหวังว่าการเดินทางไปเจอโลกใบใหม่ครั้งนี้เธอจะพบเจอผู้คนดี ๆ ที่ทำให้เธอยิ้มได้อย่างมีความสุขทุกวัน” พลอยใสแสดงความปรารถนาดีต่อเพื่อนก่อนที่ทั้งสองจะโอบกอดลากันก่อนที่มุกดาจะเดินทางในวันพรุ่งนี้

ตอนเย็น

“พี่ธาราหนูขอคุยด้วยหน่อยค่ะ” พลอยใสที่มานั่งรอธาราตั้งแต่ช่วงเย็นเพื่อจะแจ้งข่าวสำคัญกับบอดี้การ์ดหนุ่ม

“ครับ”

“มุกดาจะเดินทางไปเรียนต่อที่อังกฤษพรุ่งนี้นะคะ บินไฟล์ทแปดโมงเช้าพรุ่งนี้” พลอยใสไม่อ้อมค้อมบอกธาราออกไปตรง ๆ

“จะให้พี่ช่วยขับรถไปส่งเธอที่สนามบินเหรอครับ” คิ้วดกดำขมวดเข้าหากันเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนกลับมาเป็นปกติโดยเร็ว แต่ก็ทันที่พลอยใสจะสังเกตเห็น

“พี่ธาราก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้วว่ามุกดาคิดยังไงกับพี่ธารา และอีกอย่างเหตุผลที่เธอตัดสินใจไปครั้งนี้เพราะพี่มีส่วนด้วย พลอยไม่ได้โทษว่าเป็นความผิดของพี่ แต่ได้โปรดเห็นใจเพื่อนของพลอยสักเล็กน้อย ขอร้องให้พี่ไปส่งเธอได้ไหมคะ”

“พี่ขอดูตารางงานพรุ่งนี้ก่อนครับไม่รู้จะไปได้หรือเปล่า” ธาราปฏิเสธออกไปอ้อม ๆ

“พลอยเช็กแล้วค่ะ พรุ่งนี้พี่ธาราไม่มีงานด่วนช่วงเช้า พรุ่งนี้พลอยรอที่รถตอนเจ็ดโมงนะคะ”

สนามบิน

พลอยใสในชุดคลุมท้องสีขาวสวมรองเท้าผ้าใบสาวเท้าเดินเข้ามาในอาคารผู้โดยสารขาออกระหว่างประเทศและมีบอดี้การ์ดหนุ่มเดินมาด้วยข้าง ๆ

“ขอบคุณนะคะ” ใบหน้าเรียวเล็กหันไปพูดกับบอดี้การ์ดหนุ่มด้วยรอยยิ้ม

“เดินระวังหน่อยถ้าล้มลงไปพี่โดนไอ้ชาร์ยิงกระบาลแน่” ธาราเฉไฉไปเรื่องอื่น

“มาเฟียเป็นแบบนี้ทุกคนไหมคะ” พลอยใสถามต่อจนธาราหันขวับมองหน้าเจ้าของคำถาม

“เป็นแบบไหนครับ”

“ก็เป็นแบบพี่ธาราไงคะ เย็นชา และชอบทำหน้าดุตลอดเวลา”

“พี่เคยเย็นชากับพลอยด้วยเหรอหืม..” ธาราปรับสีหน้าและน้ำเสียงอบอุ่นลงเวลาพูดกับพลอยใส

“เปล่าค่ะ กับคนอื่นพี่ธาราชอบทำหน้าแบบนี้กับคนอื่น”

“คงงั้นมั้งครับ พี่เองก็ไม่รู้ตัวว่าเป็นแบบนั้น อาจจะเพราะด้วยหน้าที่การงานมั้งครับ”

“บอดี้การ์ดก็ยิ้มได้ค่ะ ดูอย่างพี่ลุคค์สิคะยิ้มทั้งวัน” พลอยใสยกตัวอย่างมือซ้ายคนสนิทของชาร์วีอย่างลุคค์ที่เป็นหนุ่มหล่อที่ชอบโปรยเสน่ห์ด้วยรอยยิ้มไปทั่ว

“ไอ้ลุคค์มันเจ้าชู้ ยิ้มให้ผู้หญิงไปทั่ว” ธาราแก้ตัวออกไป

“ถ้างั้นแสดงว่าเวลาพี่ธาราชอบใครถึงจะยิ้มให้เขาใช่ไหมคะ”

“พลอยใสทางนี้” เสียงตะโกนเรียกของใครบางคนหยุดบทสนทนาระหว่างทั้งสองลง

“เอ่อ..สวัสดีค่ะ” รอยยิ้มหุบลงทันทีเมื่อเจอหน้าชายหนุ่มที่พึ่งแสดงท่าทีเย็นชาใส่เธอเมื่อวันก่อน

“มุกดา อากาศที่โน่นหนาวมากทำไมเธอถึงใส่เสื้อตัวบางจัง” พลอยใสถามขึ้นเมื่อเดินเข้ามาแล้วเจอชุดที่เพื่อนใส่มาสำหรับเดินทางไกลและที่สำคัญปลายทางที่มุกดาจะไปคือประเทศเมืองหนาว

“ไม่หนาวหรอกบนเครื่องก็มีผ้าห่ม”

“พี่ธาราคะแจ็กเกตตัวนี้พลอยขอได้ไหมคะ” พลอยใสหันไปถามธาราขณะที่สายตาจ้องไปที่แจ็กเกตราคาแพงที่ธาราสวมอยู่

“พลอยหนาวเหรอครับ” ธารารีบถอดแจ็กเกตออกและส่งให้พลอยใสทันที

“สวมไว้อากาศบนเครื่องยิ่งหนาว ๆ ถึงแล้วโทรบอกฉันด้วยนะ แล้วอย่าลืมพาหนุ่มตาน้ำข้าวหล่อ ๆ กลับมาด้วยล่ะ” แจ็กเกตตัวโปรดของบอดี้การ์ดหนุ่มถูกส่งให้มุกดา

“โอเคจ้า” มุกดารับแจ็กเพื่อนจากพลอยใส พร้อมตอบกลับไปแต่คำตอบของมุกดาคนฟังเดาไม่ออกว่าเธอตอบกลับประโยคไหนกันแน่ระหว่างประโยคแรกและประโยคหลัง

“ถ้าแต่งงานกับฝรั่งต้องย้ายประเทศไปอยู่กับพวกเขาที่โน่น ฝรั่งส่วนมากไม่ค่อยมาตั้งหลักปักฐานที่เมืองไทยเพราะอากาศร้อน พี่เดินไปดูของรอนะครับเสร็จแล้วโทรหาพี่นะ” จู่ ๆ ธาราก็พูดขึ้น พูดจบก็หันหลังเดินจากไปทันทีปล่อยให้พลอยใสและมุกดายืนงงมองหน้ากันอยู่ที่เดิม

“เขาว่าฉันใช่ไหม” มุกดาหันหน้าถามพลอยใส

“เขากำลังหวงก้างต่างหาก”