บทที่ 2

อรสาพารติชาไปยังโต๊ะทำงาน พอนั่งลงบนเก้าอี้ได้ก็เอนหลังพิงแล้วออกอาการนิ่วหน้าเล็กๆ เพราะลูกในท้องถีบชุดใหญ่

“เป็นอะไรหรือเปล่าคะพี่เอม”

“ลูกถีบน่ะ” 

“จริงเหรอคะ ปิ่นขอจับท้องหน่อยได้ไหม”

“ได้สิ” อรสาเอ่ยรับ แต่คนขอจับดูกล้าๆ กลัว ว่าที่คุณแม่จึงยื่นมือไปจับมือของรติชาไว้แล้วนำมาวางบนหน้าท้องกลมๆ ของตัวเอง ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ลูกดิ้นพอดี แม้จะยังไม่เคยท้องแต่รติชาก็รู้สึกมหัศจรรย์ใจกับการอุ้มท้องและการให้กำเนิดของผู้หญิงทุกคนบนโลกใบนี้มาก

“ถีบใหญ่เชียว” 

“อื้อ...ถีบจนบางทีพี่ไม่ได้นอนเลยก็มี”

“ปิ่นขอโทษนะคะที่วันนี้มาสาย ทั้งๆ ที่เป็นวันทำงานวันแรกแท้ๆ”

“ไม่เป็นไร อีกอย่างเช้านี้บอสไม่เข้าด้วย มาอีกทีบ่ายๆ นั่นล่ะ” อรสาส่งยิ้มให้รติชา จากนั้นก็เริ่มสอนงานแต่เอาจริงเธอก็แทบไม่ต้องสอนอะไรเพราะนี่คืองานที่รติชาพอจะคุ้นเคยอยู่แล้ว แต่เรียนรู้บางอย่างเพิ่มเติมเท่านั้นเอง 

กระทั่งพักเที่ยงทั้งคู่ก็ลงไปกินข้าวด้วยกัน จากนั้นก็พูดคุยเรื่องทั่วๆ ไปเรียกได้ว่าเวลาพักช่างผ่านไปไวเพราะแป๊บๆ ทั้งสองก็กลับขึ้นมาทำงานแล้ว แต่จู่ๆ ก็เกิดเหตุการณ์ระทึกเมื่ออรสาน้ำเดินและเกิดความโกลาหลขึ้นทันที จากนั้นรถพยาบาลก็มารับตัวว่าที่คุณแม่ไปโรงพยาบาล

รติชาอยากตามไปด้วยแต่คนกำลังจะคลอดกลับห้ามไว้บอกมีงานด่วนต้องส่งให้บอสและอยากให้รติชาทำแทน รติชาจึงจำต้องรับปากแต่ก็พอจะโล่งอกเพราะรู้ว่าสามีของอรสาไปรอที่โรงพยาบาลแล้ว เมื่อส่งอรสาเสร็จรติชาก็กลับมานั่งทำงาน ก่อนจะตัดสินใจส่งข้อความไปหาเจ้านายเพื่อแนะนำตัวและบอกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

‘สวัสดีค่ะ ฉันชื่อรติชาเป็นเลขาคนใหม่ ตอนนี้พี่เอมกำลังไปโรงพยาบาลเพราะน้ำเดินน่าจะคลอดเร็วๆ นี้ ฉันจึงรับหน้าที่ดูแลงานต่อ ซึ่งตอนนี้ฉันกำลังทำ...ขอความกรุณาบอสช่วยแนะนำว่านอกจากนี้ฉันควรทำอะไรบ้าง’

เมื่อพิมพ์ข้อความแจกแจงงานเสร็จรติชาก็กดส่งไปยังไลน์ของเจ้านายที่ตอนนี้เธอรู้ว่าเขาชื่อปิลันธน์ แม้จะสงสัยว่าทำไมเขาถึงชื่อเหมือนกับเจ้าของรถปอร์เช่ 911คันนั้นแต่คนชื่อซ้ำก็มีอยู่ทั่วทุกมุมโลก เมื่อคิดแบบนั้นรติชาจึงเลิกที่จะสงสัย ก่อนจะให้ความสนใจกับข้อความที่บอสส่งกลับมา

‘วันนี้ผมคงยังไม่มีอะไรแนะนำ แต่ถ้าไม่เป็นการรบกวนผมอยากได้ไฟล์งาน...ไฟล์สรุปยอดขาย...’ 

ปิลันธน์พิมพ์บอกว่าเขาต้องการอะไรบ้าง รติชาตั้งสติแล้วเริ่มงานของตัวเอง ยังดีที่ก่อนอรสาน้ำจะเดินได้บอกเธอไว้บ้างแล้วว่าวันนี้เจ้านายต้องใช้เอกสารอะไรเพื่อไปประชุมกับลูกค้า รติชาจดจ่ออยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์สลับรับสายที่โทรเข้ามาเป็นระยะๆ กระทั่งกดส่งงานที่ปิลันธน์ต้องการไปแล้วจึงเป่าลมออกปากหนักๆ 

ดูเหมือนวันนี้จะเป็นวันสุดระทึกที่สุดในรอบปี เช้ามารถชนบ่ายอรสาน้ำเดิน ตอนนี้เธอจึงโซโล่ลุยงานที่ยังไม่คุ้นเคยตามลำพังแต่ถึงอย่างนั้นรติชาก็เอาตัวรอดมาได้ พอมีเวลาว่างจึงโทรศัพท์ไปหาสามีอรสาเพื่อสอบถามการคลอดของรุ่นพี่สาวว่าตอนนี้ถึงขั้นไหนแล้ว

ปากมดลูกเปิดสี่เซ็นคือประโยคที่สามีของอรสาเอ่ยบอก กว่าที่ปากมดลูกจะเปิดได้ตามที่หมอต้องการคงรออีกพักใหญ่ดีไม่ดีอาจคลอดคืนนี้ รติชาสลัดความคิดเรื่องอรสาออกไปจากสมองก่อนชั่วคราว ก่อนจะนั่งจัดการงานของตัวเองกระทั่งมารู้ตัวอีกทีคือเลยเวลาเลิกงานมาพอสมควรแล้ว

รติชานั่งบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยขบของร่างกาย โดยขณะนั้นปิลันธน์เองก็กำลังกลับเข้าออฟฟิศ ชายหนุ่มนั่งรถแท็กซี่มาจอดตรงประตูทางเข้า ทันทีที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเห็นก็รีบตรงมาเปิดประตูรถให้พร้อมกับตะเบ๊ะทำความเคารพทันที สีหน้ายังคงสงสัยเล็กๆ ว่าใครกันที่เป็นคนขับรถเจ้านายมาแถมเธอเหมือนจะทำงานที่นี่อีกด้วย แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ไปตั้งคำถาม

“นั่นมันรถฉันนี่” เมื่อหันไปมองเห็นรถตัวเองจอดอยู่ในตำแหน่งเดิม ทั้งๆ ที่เมื่อเช้าเขาไหว้วานผู้หญิงเจ้าของรถมินิคูเปอร์สีแดงคันนั้นให้ดูแทนเพราะติดประชุมด่วน แต่ทำไมตอนนี้รถเขาถึงมาจอดอยู่ที่นี่หรือเธอคนนั้นมาทำอะไรที่บริษัทเขา

“คนที่ขับรถฉันมาจอดที่นี่ใช่ผู้หญิงหรือเปล่า”

“ใช่ครับบอส” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเอ่ยรับ

“แล้วเธอได้ฝากกุญแจรถไว้ไหม”

“ไม่ได้ฝากครับ เพราะว่า...” ยังไม่ทันที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจะทันได้เอ่ยจนจบประโยค เสียงของปิลันธน์ก็แทรกขึ้นเสียก่อน 

“ช่างเถอะ เดี๋ยวฉันติดต่อเธอเองแล้วกัน”

“ครับ” เอ่ยรับเสร็จก็ตะเบ๊ะให้บอสหนุ่มอีกครั้ง ปิลันธน์พยักหน้ารับจากนั้นก็เดินเข้าออฟฟิศ ซึ่งสวนทางกับพนักงานบางคนที่เริ่มทยอยกลับบ้านเช่นกัน ทั้งสองฝ่ายต่างเอ่ยทักทายกันอย่างเป็นกันเอง จากนั้นปิลันธน์ก็ตรงไปยังห้องทำงานก่อนจะคิ้วขมวดเมื่อเห็นว่าคอมพิวเตอร์บนโต๊ะเลขาส่วนตัวยังเปิดหน้าจอค้างไว้อยู่ 

“ยังไม่กลับอีกเหรอ” คนที่ปิลันธน์เอ่ยถึงนั้นคือเลขาคนใหม่ที่มาทำงานได้ตรงกับวันที่อรสาคลอดพอดี ถ้าจำไม่ผิดเหมือนเธอจะบอกว่าชื่อ...รติชา

แต่เสียงก๊อกๆ แก๊กๆ ที่ดังขึ้นจากใต้โต๊ะทำงานก็ดึงความสนใจของปิลันธน์จนต้องเดินอ้อมมาดูว่าใครกันอยู่ตรงนั้น กระทั่งเห็นผู้หญิงคนหนึ่งก้มๆ เงยๆ เหมือนกับกำลังหาอะไรสักอย่าง ชุดแบบนี้ทำไมถึงดูคุ้นตาเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่เขาก็ถึงบางอ้อเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาจากใต้โต๊ะ เพราะรีบรวมถึงตกใจทำให้ศีรษะเธอชนเข้ากับขอบโต๊ะทำงานอย่างจัง

“โอ้ย...เจ็บ” รติชาบ่นอุบรู้สึกเจ็บจี๊ดจะเห็นดาววนไปวนมารอบๆ ศีรษะ ก่อนจะรีบขยับออกมาให้ห่างแล้วเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า

“คุณ/คุณ” ทั้งปิลันธน์และรติชาต่างอุทานออกมาอย่างตกใจเพราะไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้เจอกัน