“เธอดูเหมือนหมูที่กำลังจะถูกเชือดเลย” เขาไม่จำเป็นต้องแสดงความหวั่นไหวต่อเรือนร่างของศัตรู แม้ใจจะสั่นพร่าจนอยากจะใช้ลิ้นกับเธอเดี๋ยวนี้
“บอส...เอมแสบ” เธอเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาอ้อนวอนขอความเห็นใจ...
เขาตาวาวยิ้มขำ กัดกรามแน่น เงื้อมือที่กำแส้ไว้ตวัดฟาดลงไปตามเรือนร่างของเธออย่างบ้าคลั่ง
เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!...ปลายแส้หวดลงมาตาม ทรวงอกอวบอั๋น สร้างความเสียวซ่านจนหัวนมปูดเป่งคัดแข็งเป็นไต เต้านมขยายจนบวมเป่งเหมือนจะแตก เส้นเลือดฝอยผุดพรายในทุกอณูรูขุมขน
“บอส! ฮือ เอมเจ็บนะ ฮือ โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย!”
เสียงร่ำร้องคร่ำครวญของเธอไร้ความหมาย ปลายแส้ยังคงสาดซัดลงบนเนื้อกายแดงเรื่อ พุ่มขนม้าแสนนุ่มนวลสาดความเจ็บแสบไปทั่วร่างกายอย่างไร้เมตตา
ความเจ็บแสบที่กระตุ้นอารมณ์ใคร่ของเธอให้ตื่นขึ้นจากความหลับใหล สัญชาตญาณดิบที่ซ่อนซุกอยู่ในจิตใต้สำนึกกำลังจะเบ่งบานเหมือนดอกไม้แรกแย้ม
“โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย! อ๊า บอส!”
บอสเฆี่ยนตีเธอด้วยแส้หางม้าไปทั่วร่างกายขาวผุดผ่อง ร่างกายแสนบริสุทธิ์สะอาดที่ไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อน ต้องมารับการลงทัณฑ์อย่างไร้ความยุติธรรม เพียงเพราะเธอเป็นลูกสาวของรัศมี ..ศัตรูอันดับหนึ่งของเขา !
“โอ๊ย! บอสคะ เอมเจ็บ! ไม่ได้ยินรึไง!!” เธออยากจะตะโกนด่าเขาด้วยถ้อยคำรุนแรงหยาบคาย แต่ยังไม่อยากกระตุ้นต่อมโมโหของเขาไปมากกว่านี้
“แค่นี้มันยังน้อยไป สำหรับคนร้ายกาจอย่างเธอ! ยัยคนหลอกลวง ยัยคนทรยศ!!”
“ฟังเอมก่อนสิคะ”
“เธอจะแก้ตัวอะไรอีก ห๊า!”
“เอมไม่เคยคิดจะหลอกลวงบอส”
“อย่าตอแหล เธอเข้ามาสมัครงานกับฉันเพราะมีแผนตั้งแต่แรก ถึงว่า ตั้งแต่เธอเข้ามา ฉันมีแต่ข่าวเสียหายไม่ได้หยุด จนเกือบจะโดนปลดจากตำแหน่งเมื่อสามเดือนก่อน ฝีมือเธอใช่มั้ยเอม!!!”
เอลิกาส่ายหน้า น้ำตาคลอ “ก่อนหน้าที่เอมจะเข้ามาทำงานที่นี่ เอมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าคุณรัศมีเป็นรองประธานบริษัท”
“พอรู้แล้วทำไมยังเงียบ!!” เขาตวาดลั่นจนเธอสะดุ้งตกใจกลัว หลับตาปี๋ “ฉันเคยบอกแล้วไงว่าไม่มีโอกาสครั้งที่สองให้ใคร แล้วทำไมเธอยังกล้า!!!”
“ก็เพราะ...” เพราะเธอกลัวว่าเขาจะไล่เธอออกน่ะสิ กลัวว่าจะไม่ได้อยู่เคียงข้างเขา ไม่ได้เห็นหน้าเขา ไม่ได้ทำอะไรเพื่อเขาอีกแล้ว เธอก็เลยเลือกที่จะเงียบ เลือกที่จะไม่พูดความจริงกับเขา เพราะคิดว่ายังไงคุณรัศมีก็ไม่ได้นับเธอเป็นลูกอยู่แล้ว
“เห็นฉันโง่สินะ”
“เปล่านะคะ เอมแค่กลัว เพราะบอสเกลียดคุณรัศมีมาก เอม...อื้ออ” เธอพยายามอธิบายให้เขาฟัง แต่เขากลับบีบปลายคางเธอแน่นยิ่งกว่าคีมเหล็ก กะจะเอาให้กรามเธอแตกรึไง “อื้อ บอส อื้อออ เจ็บ...”
เขาข่มเขี้ยวเคี้ยวฟัน หายใจฟึดฟัด “ยัยคนโกหก!! เธอมันก็แค่หนอนบ่อนไส้ไร้ค่าที่ฉันจะขยี้ให้จมดิน ฉันจะทำให้เธอเป็นหนอนที่จมอยู่ในกองอาจม จะทำให้เธอขยะแขยงตัวเองจนสะอิดสะเอียนไปเลย”
หญิงสาวน้ำตาไหล รู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจราวกับมีเข็มสักพันเล่มทิ่มแทงซ้ำๆ
บอสลืมแล้วหรือว่าเธอไม่ได้ใช้เส้นสายเข้ามาทำงาน แต่บอสเป็นคนเลือกเธอเข้ามาเอง!
“ฉันจะทำให้เธอเจ็บจนร้องไม่ออกเลย”
เขากระซิบเสียงแหบพร่า ก่อนจะปล่อยมือจากปลายคางของเธอ แล้วสะบัดมือด้วยความขยะแขยง เหมือนเพิ่งจับของสกปรก
“งั้นก็ฆ่าเอมเลย”
“ฆ่าเธอแล้วจะสนุกเหรอ แบบนั้นก็ไม่สะใจน่ะสิ ไม่ต้องห่วง เธอได้ตายทั้งเป็นแน่ เพราะฉันจะทรมานเธอไปเรื่อยๆ วันไหนที่แม่เธอแผลงฤทธิ์ใส่ฉัน ฉันจะมาลงกับเธอ เธอจะเป็นที่ระบายอารมณ์ของฉันไปจนตาย”
พิศรุตม์ไม่ใช่เจ้าชายคนเดิมอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้เขากลายเป็นมัจจุราชเลือดเย็นที่พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อแก้แค้นคนที่เขาเรียกว่าศัตรู
“ลิ้มรสความเจ็บปวดซะ!” เขามองเธอด้วยสายตาสะใจ ก่อนจะเดินหายเข้าไปที่มุมมืดของห้อง หยิบปลอกคอสุนัขกลับมาแล้วสวมให้เธออย่างอารมณ์ดี
“บอส!”
“อย่าดิ้น!! ทำตัวดีๆ เชื่องๆ ไว้ ..ยอมให้ฉันทำโทษดีๆ แล้วฉันจะให้รางวัล!”
“บอสจะทำอะไรอีกคะ” ถามด้วยเสียงสั่นๆ แอบหวั่นว่าเขาจะทำพิเรนท์อะไรอีก
ชายหนุ่มก้มหน้าเข้าใกล้เธอจนลมหายใจประสานกัน สายตาที่จ้องมองเธอยิ่งกว่าปิศาจ
“ลงโทษเธอไง”
บทส่งท้าย...เป็นเมียบอสต้องโดนตี!เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ!“โอ๊ย โอ๊ย ที่รัก โอ๊ย”เอลิการ้องครางออกมาอย่างสุขสม ยามที่พิศรุตม์ฟาดปลายแส้ลงมาบนทรวงอกอวบของเธอด้วยความแรง ขณะที่เธอนอนเปลือยกายล่อนจ้อนอยู่บนเตียงทรมาน สองมือสองขาถูกโซตรวนไว้อย่างแน่นหนา“อ่า บอกแล้วไง อย่าดื้อ” พิศรุตม์ในชุดสูทหรูตามสไตล์เจ้านายจอมบงการ เงื้อมือฟาดแส้หางม้าลงไปบนร่างกายที่กำลังดิ้นส่ายทรมาน“อื้อ ไม่ดื้อแล้วค่ะ เอมยอมแล้ว บอสขา ที่รักของเอม เอมยอมแล้วค่ะ อือออ” เธอหอบหายใจกระเส่า จ้องมองเขาด้วยสายตาโหยหาเพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ!“ที่รัก อ๊า โอ๊ย ที่รัก โอวว...” เธอเด้งกายรับปลายแส้ด้วยความเต็มใจ ร้องครางกระเส่ากระสันราวกับเจ็บปวดนักหนา “ซี๊ดส์ โอว ซี๊ดส์ เจ็บ อือ...”“โอวว ที่รัก” พิศรุตม์ทนไม่ไหว ถอดกางเกงลงทางปลายเท้า ขยับกายแกร่งขึ้นคร่อมทับร่างระทวยของหญิงสาวไว้ จับลำโตแข็งคัดสอดใส่ช่องสวาทของเธออย่างสุขสม ฝังลึกแน่นหนัด “อ่า...”“โอววว บอสขา ที่รัก” ริมฝีปากสวยเม้มแน่น สายตาเคลิบเคลิ้มกระหายใคร่“อืมม” สองริมฝีปากประกบจูบอย่างดูดดื่ม แลกลิ้นกันพัลวันจนหัวสั่นหัวคลอน“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ” ทั้งเขาและเธอร้องครางระ
“คู่หมั้นมาจากตระกูลไหนหรือคุณรุตม์” ผู้บริหารคนหนึ่งถามขึ้น ..รัศมีถึงกับยิ้มมุมปาก เพราะมั่นใจว่าไม่มีวันที่คนหัวสูงพวกนี้จะยอมรับผู้หญิงไร้สกุลได้“ตระกูลที่...รู้จักทำมาหากินสุจริตน่ะครับ แต่ไม่ได้สำคัญเท่ากับผมรักเธอหัวปักหัวปำหรอกครับ”คำตอบของพิศรุตม์ทำให้ทุกคนในโต๊ะพากันหัวเราะร่วน ชอบอกชอบใจ คนพวกนี้ก็เหมือนกัน หากเจ้าสัวว่าดี พวกเขาก็ว่าดีด้วย ส่วนรัศมีถึงกับเหวอ หันมองหน้าสามีที่ดูเหมือนจะพอใจก็อึ้งเอลิกายิ้มเขิน แอบหยิกสะเอวคนรัก “บอส...”“คุณรุตม์นั่งคุยกันก่อนสิครับ”“ต้องขอโทษด้วยนะครับคุณอา พอดีว่าที่ภรรยาผมรู้สึกปวดหัวนิดหน่อยน่ะครับ ว่าจะพาเธอเข้าไปพักในบ้านสักครู่ ..ผมขอตัวก่อนนะครับ”พิศรุตม์รีบจูงมือเอลิกาเดินจากโต๊ะนั้นมาอย่างเร็วแล้วพาเธอเข้าไปในบ้านทันทีเขาแค่เอาเธอมาอ้าง เพราะไม่อยากคุยกับพวกคนแก่ที่เอาแต่อวดเรื่องลูกหลานเท่านั้นเอง“บอสอ่ะ เราเพิ่งจะคบกันเองนะคะ ว่าที่ภรรยาอะไรกันล่ะคะ”“แต่เราอยู่ด้วยกันแล้ว มันก็ไม่ต่างกันหรอก เอากันทุกคืนจนเตียงจะพังอยู่แล้ว”“บอส!” เธอรีบปราม หันมองซ้ายขวา “พูดอะไรของบอสเนี่ย เดี๋ยวใครมาได้ยินหรอก”“อ้าว ก็คุณเป็นเมียผม
“ทำไมล่ะ” เขาแปลกใจนะ เพราะรู้ว่าเธอเองก็ชอบเขาเหมือนกันนี่นา “หรือว่า คุณกลัว...”กลัวรสนิยมทางเพศของเขาอย่างนั้นเหรอ“เปล่าค่ะ” เธอส่ายหน้า น้ำเสียงโกรธๆ “แต่เอมไม่อยากเป็นนางบำเรอของบอส”พิศรุตม์ถึงกับเหวอ ก่อนจะหัวเราะออกมา ทำเธองงว่าเขาขำอะไรนักหนา“ไม่ใช่ซะหน่อย ผมหมายถึงเรามาคบกันมั้ย”“คบกัน?” เธอตกใจกว่าเดิมเขาคว้ามือเธอไปจับแน่นๆ “คบกับผมนะ ผมจะชดใช้ความผิดให้คุณ ผมจะปกป้องคุณเอง”เธอไม่อยากเชื่อเลยว่ามันเป็นเรื่องจริง ซาตานตนนั้นหายไปไหนแล้ว “บอสล้อเล่นเอมหรือคะ”“ไม่ได้ล้อเล่น ผมเอาจริง”“แต่เอมเป็นลูกของคนที่บอสเกลียดนะคะ”“คุณกับผู้หญิงคนนั้นไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันซะหน่อย คุณพิสูจน์ให้ผมเห็นแล้ว ผมเห็นกับตาได้ยินกับหูมาแล้ว ..ผมขอโทษนะ ที่ผมทำร้ายคุณ”เขาพูดคำว่าขอโทษออกมาได้ง่ายๆ เลย ทั้งที่ทำเธอเจ็บไปทั้งตัวทั้งใจ“บอสยังอยากแก้แค้นคุณรัศมีอยู่ เลยอยากใช้เอมเป็นเครื่องมือ ใช่มั้ยคะ”“ความจริงผู้หญิงคนนั้นไม่ได้อยู่ในสายตาผมเลย ไม่ว่าเธอจะทำอะไร หรือพยายามทำอะไร เธอก็ไม่มีวันเอาชนะผมได้หรอก ผมแค่ใช้คุณรัศมีมาอ้าง เพื่อจะได้ลงโทษคุณ”เธอจ้องหน้าเขาอย่างครุ่นคิด “ทำไมบอสถ
“อ๋อ ค่ะ” เอลิกามองหน้าเขาอย่างจับผิด เพราะสายตาเลิ่กลั่กมันน่าสงสัยจริงๆพิศรุตม์ยิ้มเจื่อน ทำหน้าแทบไม่ถูก แก้มร้อนผ่าวไปหมด เมื่อถูกมองด้วยสายตาสงสัยแบบนี้“ผมส่งข่าวให้แม่คุณแล้วนะ” เขารีบเปลี่ยนเรื่อง “ตั้งแต่เมื่อคืน ส่งจากเครื่องของคุณ บอกว่าคุณป่วยหนักนอนอยู่โรงพยาบาล”เอลิกาอึ้ง โมโหจนอยากจะฟาดหน้าเขาเลยล่ะ เขาเองก็เห็นแล้วนี่ว่าผู้หญิงคนนั้นรู้สึกยังไงกับลูกคนนี้ ยังจะหาเรื่องให้เธออีก“บอสบ้าไปแล้วรึไง! ทำแบบนั้นทำไมคะ!”“ก็แค่อยากลองดู” ว่าแม่เธอจะตอบกลับมาว่ายังไง “เมื่อคืนแม่คุณแค่อ่าน แต่ไม่ตอบ”เอลิกายิ้มขมขื่น “ก็ไม่เกินความคาดหมาย บอสจะส่งไปทำไม เธอไม่สนใจหรอก”พิศรุตม์ยื่นมือถือคืนให้เธอ “ลองเช็คดูสิ เผื่อตอบกลับมาแล้ว”“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ” เพราะไม่อยากอ่านข้อความที่ทำให้เจ็บปวดใจน่ะสิ แค่ที่เป็นอยู่ก็เจ็บมากพอแล้ว จะเพิ่มรอยแผลให้ตัวเองทำไม “ลบทิ้งไปเถอะค่ะ”พิศรุตม์นึกรู้ว่าเธอคงไม่อยากเจ็บ เลยเลี่ยงที่จะอ่าน แต่เขาไม่จำเป็นต้องเลี่ยง เลยเปิดอ่านดู ก็พบข้อความที่ทำให้ขมวดคิ้วนิ่วหน้า หัวร้อนขึ้นมาเลยถ้าแกอยากได้เงินก็ไปขอไอ้รุตม์เอาสิ แต่มันคงไม่ให้แกหรอกนะ เพราะมั
“ฝากด้วยครับคุณหมอ”เมื่อส่งหญิงสาวเข้าห้องฉุกเฉินแล้ว เขานั่งกุมขมับรออยู่หน้าห้อง ด้วยใจสั่นสะท้าน ด้วยความเครียดกังวลจนสมองสับสนไปหมดเขายอมรับว่าเป็นห่วงหญิงสาวแทบขาดใจ ปากบอกว่าเกลียดว่าแค้นเธอก็จริง แต่ใจของเขากลับอ่อนยวบยาบให้เธอตลอดเวลา“ทำไมต้องเป็นลูกยัยนั่นด้วย” หากเธอไม่ได้เกี่ยวข้องกับหญิงร้ายกาจที่ทำลายครอบครัวเขาจนพังพินาศ เขาก็คงยอมรับความรู้สึกของตัวเองที่มีให้เธอไปแล้ว ความรู้สึกดีที่มากกว่าเจ้านายกับลูกน้องถึงแม้เธอจะไม่ใช่สเป๊คของเขา แต่การได้อยู่กับเธอในแต่ละวัน มันทำให้เขารู้สึกมีความสุขและสบายใจ เขาแพ้ความน่ารักและความอบอุ่นของเธอ จนเริ่มหวงแหนและเห็นแก่ตัว ไม่คิดจะปล่อยเธอไป แม้เขาจะต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่ครอบครัวเลือกให้ก็ตามเขายอมรับว่าทุกครั้งที่เขาทำร้ายเธอ เขาก็เจ็บปวดไปด้วย ..มันเป็นการแก้แค้นประสาอะไรวะ แก้แค้นเขา แต่เจ็บเอง บ้าไปแล้ว“ถ้าคุณเป็นอะไรไป ผมจะไม่ให้อภัยตัวเอง”เขารออยู่หน้าห้องฉุกเฉินเกือบครึ่งชั่วโมง ด้วยใจกระวนกระวายตลอดเวลา ก่อนที่คุณหมอจะออกมาแจ้งอาการคนไข้ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด“เธอเป็นอะไรมากรึเปล่าครับ” ทำไมคุณหมอทำหน้าอย่างนั้น เข
“ขอโทษ..” เธอนอนนิ่ง หายใจรวยริน กายเปลือยเปล่าจมอยู่กลางกองเลือดเปียกชุ่ม แววตาอ่อนแรงจ้องมองเพดานนิ่งก่อนจะค่อยๆ ปิดตาลงทันใดนั้น ประตูเปิดผ่างด้วยความแรงตามอารมณ์คนเปิด พีมรุตม์สาวเท้าเดินเข้ามาด้วยอารมณ์หงุดหงิดงุ่นง่าน เพราะยังโมโหไม่หายที่โดนเธอเล่นสงครามประสาทใส่“คราวหลังถ้าเธอลองดีกับฉันอีก ฉันจะไม่ปล่อยเธอไว้แน่เอลิกา!!”เขาตะโกนใส่เธอแล้วหันหลังจะเดินกลับ แต่เกิดเอะใจทำไมหญิงสาวไม่ตอบโต้เขาเลยสักคำ ก็เลยจะหันไปเยาะเย้ยให้เธอเจ็บปวดซะหน่อย“เห็นเธอแล้วหมดอารมณ์ว่ะ” แต่ภาพที่เห็นทำเขาอึ้ง ตาเหลือก ใจหายวาบ..“เลือด.!!!!” พิศรุตม์ถึงกับหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นเลือดเต็มที่นอน “เอม!!”เขากระโจนขึ้นไปบนเตียงแล้วตรวจชีพจรเธอทันที สีหน้าตื่นตกใจและตัวสั่นงันงกไปหมด“เอม !! เอม!!! ได้ยินผมมั้ย เอม!! ตื่นสิเอม ตื่นเดี๋ยวนี้ คุณทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย”เขาคว้ามือที่มีรอยกรีดบนข้อมือขึ้นดูแล้วช็อค ใจแทบจะหยุดเต้นในวินาทีนั้น“ไม่ ม่ายยยย!!!! เอม!! อย่าตายนะ” เขาร้อนรนรีบช้อนร่างหญิงสาวขึ้น ตาแดงก่ำด้วยความเสียใจ น้ำตาไหลพราด “เอม!! คุณทำแบบนี้ได้ไง คุณจะจากผมไปแบบนี้ไม่ได้นะ!!!”เอลิกาลืมตา