บทที่ 10

จ้าวซีซีมองพ่อแม่บุญธรรม รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอหายไป “พวกคุณยังมีหน้าพูดว่าเป็นผู้มีพระคุณของฉันอีกเหรอ? ตอนนั้นฉันเกือบหิวตายอยู่ในบ้าน เป็นป้าสะใภ้ใหญ่ที่เอาข้าวมาให้ฉันกิน หลังจากนั้นพวกคุณก็ทิ้งฉันให้ป้าสะใภ้ใหญ่เลี้ยงดูจนเติบใหญ่”

ป้าสะใภ้ใหญ่ตกตะลึงเล็กน้อย “พวกเธอหาที่นี่เจอได้ยังไง ทั้งที่ฉันไม่ได้บอกกับใครเลย”

แม่บุญธรรมสองมือเท้าสะเอว “พี่สะใภ้ ยังมีหน้ามาพูดอีก ทั้งที่พวกเราต่างหากเป็นคนรับเลี้ยงซีซี ตอนนี้พี่อยากเอาความดีความชอบนี้ใส่ตัวคนเดียวเหรอ? ไม่มีทางหรอก!”

พ่อบุญธรรมถุยเสลดเหนียวออมา “ถูกต้อง ครอบครัวของจ้าวซีซีอยู่ที่ไหน? ในเมื่อพักโรงแรมที่แพงขนาดนี้ได้ ก็คงต้องมีเงินมากแน่นอน ต้องขอให้พวกเขาจ่ายค่าชดเชยให้เราถึงพอใจ”

คิดไม่ถึงว่าเด็กที่เก็บมาอย่างไม่คิดอะไร ครอบครัวเธอจะร่ำรวยขนาดนี้ พวกเขากำลังจะแล้ว

จ้าวซีซีปกป้องป้าสะใภ้ใหญ่ มองพ่อแม่บุญธรรมอย่างเย็นชา “ฝันไปเถอะ ฉันจะไม่ให้เงินสักแดงเดียวกับพวกคุณ ตอนนั้นคุณลุงมีปากเสียงก็เพราะพวกคุณ และเกิดอุบัติเหตุรถยนต์เนื่องจากปัญหาที่พวกคุณสร้าง ผลสุดท้ายพวกคุณติดค้างเงินแล้วไม่คืน ถ้าไม่ใช่เพราะทำให้พลาดเวลาในการ คุณลุงก็คงไม่ต้องอยู่ที่โรงพยาบาล”

ป้าสะใภ้ใหญ่ได้ฟังดังนั้นก็ดวงตาแดงก่ำ หากไม่ใช่เพราะแบบนี้ ตอนนั้นจ้าวซีซีก็คงไม่ต้องแต่งให้กับผู้ชายที่ใกล้ตายอย่างน้อยเนื้อต่ำใจเพื่อค่ารักษา

พ่อบุญธรรมรู้สึกผิดด้วยความกลัวเล็กน้อย

แต่แม่บุญธรรมกลับเข้ามากับจ้าวซีซีอย่างถือตนว่าถูกต้องที่สุด “นังสารเลว เธอคิดจะต่อต้านใช่ไหม วันนี้ฉันจะสั่งสอนเธอให้หลาบจำ!”

“ใครกล้ากับน้องสาวฉัน!”

เสียงอันดุดันดังลอยมา

หลินตงเย่เดินสาวเท้าก้าวยาวเข้ามา รังสีอันน่ากลัวแผ่ซ่านทั่วร่างจนผู้คนต้องสะดุ้งเฮือก หนำซ้ำยังมีบอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งตามอยู่ด้านหลัง

พ่อบุญธรรมกับแม่บุญธรรมตกใจกลัว แม่บุญธรรมหดคอเล็กน้อย “ฉันสั่งสอนลูกสาวของฉัน แล้วมันเกี่ยวไรกับนายด้วย?”

หลินตงเย่มีสีหน้าเย็นชา “เธอเป็นน้องสาวผม ไปเป็นลูกสาวคุณตั้งแต่เมื่อไรไม่ทราบ?”

พ่อบุญธรรมตาลุกวาว ถูไม้ถูมือและพูดอย่างละโมบโลภมาก “คุณเป็นคนในครอบครัวของจ้าวซีซีใช่ไหม กว่าเราจะเลี้ยงดูเธอจนเติบโตได้ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ตอนนี้พวกคุณก็น่าจะจ่ายค่าชดเชยให้เราหน่อย ถ้าไม่ได้เราที่คอยเลี้ยงดูเธอ ป่านนี้เธอคงหิวตายไปแล้ว”

“จะเอาเท่าไร?”

“ไม่เยอะ 5 ล้านบาท”

แม่บุญธรรมส่งซิกทางสายตา แล้วรีบแก้ไขคำพูด “25 ล้านบาท”

หลินตงเย่จิ๊ปากหนึ่งที “25 ล้านบาทมันไม่เหมาะสมกับฐานะของน้องสาวผมเลย อย่างน้อยต้อง 500 ล้านบาท!”

เรียกมาแค่ 25 ล้านบาท นี่ดูถูกกันอยู่หรือไง?

นี่มันน้องสาวของหลินตงเย่เชียวนะ!

หลายปีมานี้ เขาใช้เงินไปหลายพันล้านเพื่อตามหาน้องสาว ขอเพียงตามหาน้องสาวพบ ต่อให้เขาต้องทุ่มสุดตัวก็ไม่เป็นไร

พ่อแม่บุญธรรมถูกคำว่า 500 ล้านบาททำให้เวียนหัวตาลาย นี่มัน 500 ล้านบาทเชียวนะ ใช้ทั้งชีวิตก็ยังไม่หมดเลยมั้ง

จ้าวซีซียิ้มเย้ย “ชักจะเรียกร้องเกินเหตุไปแล้ว มาขอ 500 ล้านบาทเชียวเหรอ! ต่อให้ฉันบริจาคก็ไม่มีทางเจียดเงินให้พวกคุณสักแดงเดียว”

“ตอนนั้นพวกคุณขังเธอไว้ที่ห้องเก็บฟืน และไม่ให้เธอกินข้าว ตอนที่ฉันไปเห็นเธอ ก็หิวโซจนลมหายใจแผ่วเบามากแล้ว พวกคุณยังมีหน้ามาขอเงินอีกเหรอ? แถมยังขอตั้ง 500 ล้านบาท! หน้าไม่อาย!”

จ้าวซีซีคล้องแขนป้าสะใภ้ใหญ่ “อย่าโมโหไปเลยค่ะ ไม่ต้องไปสนใจพวกเขาหรอก”

พ่อบุญธรรมอับอายจนเริ่มเดือดดาลจึงอยากลงมือกับคนอื่น “จ้าวซีซี ยัยเด็กบ้า คิดไม่ถึงว่าเธอจะไม่สำนึกบุญคุณ!”

หลินตงเย่เตะชายวัยกลางคนผู้นั้นกระเด็นออกไป สีหน้าเย็นเยียบอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ “แต่เงินส่วนนี้เอาไว้มอบให้คนที่เลี้ยงดูน้องสาวผม ซึ่งมันเกี่ยวอะไรกับพวกคุณด้วยเหรอ?”

คิดไม่ถึงว่าพ่อแม่บุญธรรมคู่นี้ไม่ใช่คนดีอะไร

จ้าวซีซีเห็นพ่อบุญธรรมที่นอนคว่ำแน่นิ่งอยู่บนพื้น เธอตกใจสะดุ้งเฮือก พี่ชายเตะครั้งเดียวก็ทำเอาอีกฝ่ายตัวลอยกระเด็นออกไปเลย

เหมือนว่าพี่ชายของเธอจะค่อนข้างโหด!

หลินตงเย่หันหน้ามา น้ำเสียงอ่อนโยน “เธอกับป้าสะใภ้ใหญ่เข้าไปก่อน ตรงนี้พี่จัดการเอง”

“แต่ว่า...”

“เชื่อพี่ เมื่อก่อนเธอตัวคนเดียว แต่ตอนนี้เธอมีพี่แล้ว เป็นเด็กดีนะ!”

จ้าวซีซีกระเพื่อมขนตา หัวใจกลับบีบรัดเล็กน้อย นี่สินะความรู้สึกของการถูกปกป้องโดยคนในครอบครัว