บทที่ 11

ครั้งนี้เธอไม่ได้พูดอะไร และพาป้าสะใภ้ใหญ่ไปอย่างเชื่อฟัง

หลินตงเย่เฝ้าดูน้องสาวเดินจากไป ก่อนจะรีบหันตัวกลับไปเปลี่ยนสีหน้า สีหน้านั้นเย็นชาราวกับยมทูต เขาไม่ได้ลงมือด้วยตัวเองมาหลายปีแล้ว แต่ตอนนี้เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป——ไม่นึกเลยว่าจะกล้าทารุณน้องสาวของเขา! เบื่อชีวิตแล้วใช่มั้ย!

กลุ่มบอดี้การ์ดล้อมเป็นวงกลม บดบังทัศนียภาพด้านนอกเอาไว้

หลินตงเย่มองลงไปที่พ่อแม่บุญธรรม ด้วยสายตาอาฆาตแค้น “ให้อาศัยอยู่ในห้องเก็บฟืนเหรอ? แล้วไม่ให้ข้าวกินด้วยงั้นเหรอ?”

“นั่น นั่นมันเป็นเพราะว่าห้องในบ้านมีไม่เพียงพอ และห้องเก็บฟืนอันที่จริงแล้วมันอุ่นมาก ๆ เลยนะ”

“ใช่ ๆ และในตอนนั้นพวกเราก็จนมาก ทุกคนในบ้านต่างก็กินไม่อิ่มกันนะ”

หลินตงเย่นิ่งเฉยอย่างไม่แยแส ในตอนที่ลงมือก็ไม่กะพริบตาเลย ในไม่ช้าชายหญิงวัยกลางคนคู่นั้นก็พูดไม่ออกสักคำ ฟันก็หายไปหลายซี่ และทั่วทั้งใบหน้าก็เต็มไปด้วยเลือด

ในตอนนี้พ่อแม่บุญธรรมต่างเสียใจกันแทบตาย ชายหนุ่มที่มีรูปลักษณ์ดั่งผีห่าซาตานผู้นี้ ดูไม่เหมือนคนรวย)ดูเหมือนพวกอิทธิพลมืดเสียมากกว่า!

ชายหนุ่มถูข้อมือ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เอาตัวพวกมันไป แล้วอย่าให้น้องสาวฉันเห็นเข้าล่ะ”

ถ้าหากทำให้น้องที่อ่อนโยนและเปราะบางของเขาต้องตกใจ ต่อไปเขาจะเป็นพี่ใหญ่ที่ใจดี เที่ยงธรรมและไม่ดุร้ายได้อย่างไรกัน?

หลินตงเย่หันตัวเดินตรงไปที่ร้านอาหาร ในตอนที่มองไปที่จ้าวซีซี ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนมาแสดงสีหน้าที่อ่อนโยนอย่างหาที่เปรียบมิได้ “อยากกินอะไร ก็สั่งได้ตามสบายเลยนะ”

จ้าวซีซีเหลือบมองไปทางฝั่งของห้องโถง และพบว่าไม่เห็นพ่อแม่บุญธรรมอยู่แล้ว เธอจึงเอ่ยปากถามด้วยความแปลกใจ “พวกเขาล่ะคะ?”

“คุยเหตุผลกับพวกเขาไปอย่างเป็นมิตร พวกเขาคงรู้สึกละอายใจก็เลยไปแล้วน่ะ”

แววตาของจ้าวซีซีมีความสงสัย พ่อแม่บุญธรรมคุยง่ายขนาดนี้เลยเหรอ?

หลินตงเย่หยิบผ้าขนหนูมาอย่างใจเย็น แล้วเช็ดเลือดที่อยู่บนนิ้วของเขาออกไปอย่างเงียบ ๆ “ถ้าหลังจากนี้พวกเขายังกล้ามาอีก ก็โทรหาพี่เลยนะ”

ตอนนี้จ้าวซีซีก็ไม่ได้ปฏิเสธพี่ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอขนาดนั้นอีกแล้ว เธอมองดูเมนูอาหารที่ราคาไม่ใช่ถูก ๆ แล้วเอ่ยปากถามขึ้น “คุณรวยใช่ไหมคะ?”

หลินตงเย่ผงะไป สมองของเขาเริ่มประมวลผลอย่างรวดเร็ว

เมื่อกี้ภรรยาพูดอะไรออกมากัน?

ทำตัวน่าสงสาร!

วินาทีต่อมา เขาก็ตอบไปอย่างเด็ดขาด “เปล่า”

“แต่เมื่อกี้คุณบอกว่าห้าร้อยล้านบาทใช่ไหมคะ?”

“นั่นมันก็แค่หลอกพวกเขา”

“แต่โรงแรมแห่งนี้แพงมากนะคะ ร้านอาหารเองก็ไม่ใช่ราคาถูก ๆ”

“ก่อนหน้านี้เคยทำงานที่นี่มาก่อน มีราคาพนักงานน่ะ อันที่จริงราคาถูกเอามาก ๆ เลย”

ป้าสะใภ้ใหญ่พูดโพล่งออกมา “แล้วเฮลิคอปเตอร์นั่นล่ะ? แถมยังมีบอดี้การ์ดพวกนี้อีกเนี่ยนะ?”

“ทั้งหมดนั่นก็ล้วนแต่เช่ามาน่ะ”

หลินตงเย่มองไปยังบอดี้การ์ดที่อยู่ใกล้ที่สุด แล้วหยิบเงินสดออกมาก้อนหนึ่ง “เก็บไว้ให้ดีล่ะ นี่เป็นค่าจ้างของวันนี้”

บอดี้การ์ด “? ? ? ?” นี่ต้องรับไว้หรือไม่รับดี?

หลินตงเย่ยกเปลือกตาขึ้น “คิดว่าคุณจะรับไว้ได้นะ!”

บอดี้การ์ดรีบรับเงินสดมา แล้วหันตัวเดินออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว

จ้าวซีซี “งั้นเมื่อกี้คุณก็จงใจแกล้งเกทับออกมาหมดเลยเหรอคะ?”

“เอ่อ ใช่แล้ว เป็นการมาเจอคุณครั้งแรก ก็ต้องจัดฉากเป็นธรรมดา”

หลินตงเย่สังเกตว่าน้องสาวไม่ได้ปฏิเสธตัวเองมากมายขนาดนั้นแล้ว และรู้สึกขึ้นมาได้ทันทีว่าการตัดสินใจของเขานั้นถูกต้อง ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เขาจะต้องเป็นคนจนคนหนึ่ง

ป้าสะใภ้ใหญ่ถามด้วยความสงสัย “แล้วคุณทำงานอะไรล่ะ?”

หลินตงเย่เงียบไปอีกครั้ง คงจะพูดออกไปไม่ได้ว่าเขาเป็นผู้ประกอบการรายใหญ่ด้านอสังหาริมทรัพย์สินะ แต่ถ้าหลอกน้องสาวก็ดูเหมือนจะไม่ดี เขาจึงตอบไปอย่างคลุมเครือ “ผมทำงานในบริษัทขายบ้านน่ะครับ”

ก็ไม่ผิด ขายบ้านไง

ถึงแม้ว่าบริษัทจะเป็นของเขาก็ตาม

ป้าสะใภ้ใหญ่ก็เข้าใจขึ้นมาโดยฉับพลัน “โอ้ ขายอสังหาริมทรัพย์สินะ อันที่จริงจะทำอะไรมันก็ไม่สำคัญหรอก พวกเราล้วนแต่เป็นครอบครัวธรรมดา ๆ ทั้งนั้น ซีซีก็ไม่ใช่คนที่รักคนรวยดูถูกคนจน ตราบใดที่พวกคุณดีกับซีซีก็ได้แล้วล่ะ ไม่เห็นต้องทำเรื่องพวกนี้ ให้สิ้นเปลืองเงินเปล่า ๆ เลย”

จ้าวซีซีก็พยักหน้าเห็นด้วย “ใช่ ฉันไม่สนใจเรื่องพวกนี้หรอกค่ะ”

ครอบครัวไฮโซนั้นเสมือนกับน้ำลึกที่ยากแท้จะหยั่งถึง เธอไม่คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมแบบนั้น

“ในเมื่อเธอไม่ชอบ งั้นครั้งหน้าพี่จะไม่ทำอีกแล้ว”

“แล้วพี่ชายคนอื่น ๆ ทำอะไรกันเหรอคะ?”