บทที่ 19

ท่าทีของเหวินเหยียนโจวนั้นเมินเฉย “นายไม่เพียงแต่รู้สึกเสียดาย แต่ยังรู้สึกว่าฉันเป็นผู้กระทำเธอ——ไม่ใช่ว่านายคิดอยู่เสมอเหรอว่าสุดท้ายพวกเราจะต้องแต่งงานกัน?”

นอกจากพ่อแม่ของเขาแล้ว ซิ่วอวี้ก็เคยถามเขาด้วย ว่าวางแผนจะปลูกต้นรักมีลูกมีเต้ากับโหลวฉางเยว่ตอนไหน

ซิ่วอวี้ชี้ให้เห็นต่อว่า “เลขาโหลวเป็นอาหารอันโอชะที่อร่อยไปทุกด้านไม่ว่าจะสี กลิ่นหรือรส นายปล่อยเธอออกไป ไม่ต้องบอกว่าพวกหมาป่าเตรียมพร้อมที่จะลงมือขนาดไหน ฉันกลัวว่านายจะเสียใจในภายหลัง และเธอก็ถูกคนอื่นคาบไปกินเสียแล้วด้วย”

เหวินเหยียนโจวพูดอย่างใจเย็น “เธอทำไม่ได้หรอก”

“ทำไม่ได้ที่จะไปกับคนอื่นเหรอ? นายก็มั่นใจอะไรขนาดนั้นกัน?”

เหวินเหยียนโจวเหลือบมองไปที่เขา แล้วตอบอย่างไม่กระตือรือร้นว่า “ถ้านายสนใจ ก็ลองดูได้”

“นายนี่เลวจริง ๆ ” ซิ่วอวี้ควบม้าหนีห่างจากเขา แต่กลับเข้าใจว่าทำไมเขาถึงมั่นใจในตัวเองขนาดนี้——เพราะสามปีที่ผ่านมาโหลวฉางเยว่ก็คล้อยตามเขาเสียเหลือเกิน

ในสายตาและในใจของเธอ ก็มีแต่เหวินเหยียนโจวคนเดียวเท่านั้น เวลาไม่ทำงานก็ติดสอยห้อยตามอยู่ข้างกายเขา จนแทบจะไม่มีพื้นที่ส่วนตัวเลย

ราวกับว่าเหวินเหยียนโจวคือโลกทั้งใบของเธอ จึงไม่น่าแปลกใจเลยที่เหวินเหยียนโจวจะมั่นใจมากขนาดนั้นว่าเธอจะไม่โดนคนอื่นคาบไปกินแน่นอน และเป็นผู้หญิงที่เขาจะเรียกให้มาหรือไปได้ตลอดเวลา

ในความคิดเห็นของเขาเกรงว่า โหลวฉางเยว่ก่อเรื่องวุ่นนี้ขึ้น เพียงเพราะข้างกายของเขามีไป๋โหยวเพิ่มมาอีกคน หึงหวง และงอน เพื่อจะได้รับความสนใจจากเขา

แต่ว่า……เขาคิดขนาดนี้ ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้เสียทั้งหมด บางทีความจริงก็เป็นแบบนี้ใช่ไหมล่ะ?

ท้ายที่สุดแล้วความรักของโหลวฉางเยว่ที่มีต่อเหวินเหยียนโจวก็จางหายไปจากสายตามานานแล้ว คนตาบอดจึงมองไม่เห็น

ไม่ว่าเหวินเหยียนโจวจะคิดอย่างไร แต่โหลวฉางเยว่ก็เป็นที่ปรารถนาของผู้คนมากมาย หลังจากที่พวกเขาออกไปจากที่นี่ ซูหยุนก็ไปหาซิ่วอวี้เป็นการส่วนตัว เพราะอยากได้เบอร์ของโหลวฉางเยว่

โหลวฉางเยว่กดรับ และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ใครคะ?”

พอซูหยุนได้ยินเสียงนี้ร่างกายก็ทื่อไปครึ่งร่าง แล้วตะโกนขึ้นว่า “เลขาโหลว!”

โหลวฉางเยว่ขมวดคิ้วเล็กน้อย “คุณคือ?”

“ผมซูหยุนเองครับ คุณพอจะจำกันได้ไหม?”

โหลวฉางเยว่คิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็คิดออก เป็นเพื่อนของเหวินเหยียน เธอเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “นายน้อยซู สวัสดีค่ะ”

ซูหยุน “ผมได้ยินมาว่าคุณจะเปลี่ยนงานเหรอครับ? งั้นพอดีเลยครับ ผมกำลังต้องการเลขาคนหนึ่งอยู่พอดีเลย คุณมาทำงานกับผมที่นี่สิครับ ผมให้เงินเดือนคุณเป็นสองเท่าเลย!”

“งานของคุณคือ?”

“ผมกำลังจะรับช่วงต่อจากบริษัทของพ่อผมในเร็ว ๆ นี้ครับ……อุ๊ย บอกอย่างชัดเจนทางโทรศัพท์ไม่ได้จริง ๆ ครับ” ซูหยุนเอ่ยปากเชิญชวนขึ้นตรง ๆ “คืนนี้ผมขอเชิญคุณมาทานอาหารด้วยกันดีกว่าครับ!”

โหลวฉางเยว่ไม่ได้อยากจะไปมาก “ขอบคุณนายน้อยซูสำหรับความหวังดีนะคะ แต่ตอนนี้ฉันยังทำธุระอยู่ข้างนอกน่ะค่ะ ไม่ค่อยสะดวกสักเท่าไหร่”

“ข้างนอกแถวไหนเหรอครับ? ผมจะไปรับคุณเอง หลังจากนั้นเราก็ไปรับประทานอาหารกัน ก็ไม่มีอะไรไม่สะดวกแล้วล่ะครับ คุณยุ่งอยู่แต่ก็ต้องกินข้าวใช่ไหมล่ะครับ?”

ซูหยุนไม่เข้าใจนัยความหมาย ฟังการปฏิเสธของคนอื่นไม่ออก และอยากได้ก็ต้องได้

สุดท้ายโหลวฉางเยว่ก็ไม่อยากขัดใคร ทำได้เพียงพูดว่า “ฉันอยู่ใกล้ ๆ ตึกโบลค่ะ”

“ผมจะไปเดี๋ยวนี้เลยครับ!”

“ผมไม่มีที่อยากกิน คุณสั่งตามสบายเลยครับ” สายตาที่ซูหยุนมองดูเธอนั้นเป็นประกาย พระเจ้ารู้ดีว่าเขาตกใจแค่ไหนในตอนที่เจอเธอครั้งแรก ใบหน้าที่ดูดีจนบรรยายไม่ได้ ทรวดทรงองเอวเพรียวแต่หน้าอกกลับไม่น้อย ล้วนเป็นธรรมชาติและบริสุทธิ์ ไม่เหมือนใคร!

เพียงแต่วันนั้นเธอเป็นคนที่เหวินเหยียนโจวพามา เขาจึงไม่กล้าแม้กระทั่งจะไปคุยกับเธอ เขาจึงแอบเล็งเธออยู่ทั้งคืน

ตอนนี้มีโอกาสแล้ว เขาจะต้องคว้ามาไว้ในมือให้ได้!

ดังนั้นพอโหลวฉางเยว่จึงสั่งอาหารไปเสร็จ ซูหยุนก็พูดขึ้นอย่างอดทนรอต่อไปแทบไม่ไหว “ฉางเยว่ คุณมาทำงานกับผม คุณอยากได้เงินเท่าไหร่ผมให้คุณหมดเลยครับ!”

โหลวฉางเยว่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นสีหน้าก็รีบเปลี่ยนมาเป็นเย็นชา และอยากจะถามเขาว่าหมายความถึงอะไร? แต่แล้วชายหนุ่มและหญิงสาวก็มาหยุดอยู่ตรงโต๊ะของพวกเขา

ชายหนุ่มตะโกนขึ้น “คุณโหลว ช่างบังเอิญอะไรขนาดนี้ครับเนี่ย”

โหลวฉางเยว่เงยหน้าขึ้นมอง แล้วลุกขึ้นยืน “ประธานเสี่ยวจิน บังเอิญมากเลยค่ะ”

จินอี้เฟย

ซูหยุนไม่ได้ลุกขึ้น และเอนหลังลงบนเก้าอี้อย่างสบาย ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแปลก ๆ “เฮ้ ที่แท้คือประธานเสี่ยวจินนี่เอง พาแฟนสาวมาออกเดตเหรอครับ?”

แน่นอนว่าจินอี้เฟยฟังออกถึงคำพูดยุแหย่ของซูหยุน เพราะล้วนแต่เป็นคนประเภทเดียวกัน ซึ่งต่างฝ่ายต่างก็รู้แผนการในใจของกันและกันเป็นอย่างดี และเขาก็ดูออกด้วยว่าเขามีความคิดแบบนั้นกับโหลวฉางเยว่ด้วยเช่นกัน จึงเกิดความสัมพันธ์แบบแข่งขันที่มองไม่เห็นขึ้นมา ดังนั้นจึงตอบโต้กันเป็นธรรมดา

“แค่เพื่อนร่วมงานน่ะครับ นายน้อยซูมีแฟนสาวเยอะสินะครับ ก็เลยเห็นใคร ๆ เป็นความสัมพันธ์เชิงชู้สาวระหว่างชายหญิงไปเสียหมด”

ซูหยุนตบโต๊ะแล้วลุกขึ้น!